ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1387 ช่างหวานเหลือเกิน…..
“ที่รัก! !”
ดวงตาทั้งคู่ของสาวน้อยก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที
เธอนำข้าวปั้นก้อนนี้กินเข้าไปในปากอย่างดีใจ คนทั้งคนดูมีความสุขมากเหมือนกับเด็กที่ได้ลูกอมเม็ดหนึ่งในที่สุด
คณาธิปเห็นเธอเป็นแบบนี้ในทรวงอกที่หนักอึ้งมาโดยตลอด ในที่สุดเหมือนว่ามันเปลี่ยนเป็นความสดใสขึ้นมา
แต่ไม่นานนักเขาก็ดีใจไม่ออกแล้ว
เพราะเขาพบว่าการเก็บไม้ฟืนเขาไม่มีปัญหาอะไร แต่คุณหนูผู้สูงศักดิ์ผู้นี้ที่ไม่รู้จักแม้แต่ธัญพืชห้าชนิดคนนี้ หลังจากที่เข้ามาภูเขาลึกแล้ว ถ้าเธอไม่สร้างความวุ่นวายให้กับเขาก็ถือว่าดีมากแล้ว
“ที่รัก พวกเราจะเก็บหนาเท่าไหร่? สามารถบอกขนาดสักหนึ่งขนาดให้ฉันได้ไหม?”
“……ไม่ต้อง คุณถือไหวก็พอแล้ว”
“ได้เลยค่ะ”
จากนั้นก็เห็นเพียงแค่เธอกระโดดโลดเต้นเดินไป
คณาธิปก็เริ่มทำการเก็บอยู่ทางนี้
เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คุณชายที่ใช้ชีวิตอยู่ดีกินดี ในช่วงหลายปีนั้นที่ถูกพ่อแม่พาไปอยู่ที่ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ล้วนแต่เคยทำงานหนักแบบนี้มาแล้ว
แต่เขาเก็บไปเก็บไป…….
“ที่รัก คุณดู ฉันเก็บได้มาเยอะมากเลย”
จู่ ๆ ก็มีเสียงร้องดีใจอันนุ่มละมุนดังขึ้นมาจากทางด้านบนของถนนบนภูเขา คณาธิปเงยหน้าขึ้น แว๊บเดียวก็มองเห็นร่างเล็กสดใสร่าเริงร่างหนึ่งวิ่งกลับมาอีกแล้ว
คณาธิป: “……..”
มองดูกิ่งไม้เล็กๆ กำหนึ่งที่อยู่ในมือเล็กๆ ที่ขาวนวล
ยังมีใบหน้าเล็กที่แดงระเรื่อ แม้แต่บนหน้าผากที่ขาวและเอิบอิ่มก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ในท้ายที่สุดคณาธิปก็อดใจไว้ได้อยู่
“พอแล้ว คุณยืนอยู่ตรงนั้น ช่วยจัดเรียงไม้ฟืนที่ผมเก็บกลับมาก็พอแล้ว”
“ได้ค่ะ”
หญิงสาวไม่มีความคิดหรือแผนการใดๆ เลยสักนิด
ได้ยินสามีบอกว่าให้เธอจัดเรียงไม้ฟืนอยู่ที่นี่ เธอก็ดูมีความสุขมากเลยทีเดียว แล้วรีบวิ่งไปยังจุดที่มีไม้ฟืนกองอยู่ประมาณหนึ่งแล้วนั่งลงยอง ๆ ลง
นี่คือหน้าที่ที่สามีมอบหมายให้รับผิดชอบ แน่นอนว่าต้องทำให้ดีๆ หน่อย
สาวน้อยเริ่มยุ่งขึ้นมาแล้วจริงๆ
คณาธิปเห็นเช่นนั้นก็เลยไปเก็บตรงจุดอื่นต่อ
ภูมิประเทศของเกาะแห่งนี้คล้ายๆ กับเกาะกลางทะเลที่เป็นเขตฐานของสถาบันวิจัยที่พวกเขาออกเดินทางมาเมื่อก่อนหน้านี้ ดังนั้น ถึงแม้ว่าพื้นที่ภูเขาจะเล็ก แต่การเก็บไม้ฟืนแห้งนั้นกลับไม่ใช่ปัญหา
“แกร๊กแกร๊ก…….”
ทันใดนั้น ข้างหูของเขาเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
เขาจึงหยุดชะงักลงแล้วแหงนหน้าขึ้นไปมอง
กลับพบว่าเป็นเจ้ากระรอกน้อยตัวหนึ่งที่กำลังอุ้มและกัดกินลูกสนลูกใหญ่ลูกหนึ่งอยู่บนต้นสนต้นหนึ่ง หลังจากที่เห็นว่ามีคนเห็นเข้าแล้ว มันจึงยกหูเล็กตั้งขึ้นแล้วมองดูอย่างอึ้งๆ
คณาธิปเห็นแล้วก็ไม่คิดอะไรเลย เขาหันหลังไปเรียก: “ล๋ายเย่ คุณรีบมานี่”
“หา?”
เชียนหยวนล๋ายเย่ที่กำลังนั่งกลัดกลุ้มอยู่ในกองไม้ฟืนว่าจะจัดเรียงของเหล่านี้ยังไง เมื่อได้ยินเสียงสามีร้องเรียก เธอจึงรีบเงยหน้าแล้ววิ่งไปหาทันที
“ที่รัก เกิดอะไรขึ้นคะ?”
“คุณดูสิ–”
ใครก็ไม่คาดคิดว่า ผู้ชายคนนี้ตะโกนโวยวายเรียกเธอมา เพียงเพื่อจะให้เธอมาดูเจ้ากระรอกน้อยตัวหนึ่ง
ดวงตาทั้งคู่ของเชียนหยวนล๋ายเย่เปล่งประกายออกมา
เธอมองดูไปยังเจ้าตัวน้อยน่ารักที่อยู่บนต้นไม้นั้นอย่างตื่นเต้น คนที่ได้เห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ชนิดนี้ในชีวิตจริงเป็นครั้งแรกอย่างเธอ นอกจากความประหลาดใจมากจริงๆ แล้ว
ในใจของเธอก็ยังรู้สึกดีใจมาก เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่สามีจำเธอได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ดูกระรอกตัวน้อย แต่เขาสามารถที่จะนึกเธอได้ทันทีในตอนที่เขาได้เห็นมัน เธอดีใจมากๆ เลย
“ที่รัก โทรศัพท์คุณล่ะ? พวกเรารีบมาถ่ายรูปกันกลับไปเอาให้หนูรินจังพวกเขาดูกัน พวกเขาจะต้องชอบมากแน่ ๆ เลย”
“อืม”
คณาธิปไม่ปฏิเสธ
จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาแล้วยื่นไปให้
เชียนหยวนล๋ายเย่รับไว้คิดอยากจะเปิดหน้าจอ แต่กลับพบว่ามีช่องให้ใส่รหัสโผล่ขึ้นมาด้านบนทันที
“ที่รัก?”
“3202” ผู้ชายที่กำลังเริ่มยุ่งกับการหาฟืนก็บอกตัวเลขสามสี่ตัวนี้ออกมาอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็ไปเก็บฟืนต่อไป
เชียนหยวนล๋ายเย่ก็เปิดโทรศัพท์อย่างดีใจพร้อมทำการถ่ายรูปเจ้ากระรอกน้อยตัวนี้
ในป่าเขาลำเนาไพร เวลาเที่ยงวันคือช่วงที่ทิวทัศน์สวยงามที่สุด หลังจากแสงแดดที่สาดส่องลงมาจากข้างบนทะลุผ่านช่องว่างของกิ่งไม้ เงาตะคุ่มๆ ก็ตกลงบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมา ช่างสวยงามราวกับภาพวาด
หญิงสาวถ่ายรูปเสร็จแล้ว
เธอจึงส่งไปให้ทุกคนในกลุ่มทันที
【คณาธิป: สวัสดีค่ะทุกคน ฉันคือหนูเย่ รีบดู พวกเราเจอกระรอกด้วยแหละ!!】
จากนั้น “ติงติงติง” ส่งรูปภาพที่เธอเพิ่งถ่ายได้ทั้งหมดเข้าไปในกลุ่มพร้อมกันทีเดียว
ทันใดนั้นสองสามคนที่กำลังทำภารกิจอย่างอื่นกันอยู่ก็ถูกกระตุ้นไปด้วย
【แสงดาว: แม่เจ้า น่ารักจัง!! ไม่ได้แล้ว พวกเธออยู่ไหนกัน? ฉันจะไปดูด้วย!!】
【ม็อกโก: ผักยังขุดไม่เสร็จเลย】
ก็โยนรูปภาพจำนวนหนึ่งออกมาด้วย
แสดงให้เห็นสองสามีภรรยาคู่นี้กำลังขุดผักป่ากันอยู่ในลำห้วยเล็กๆ และในเวลานี้ ม็อกโกถอดรองเท้าเดินเหยียบย่ำลงในลำห้วยที่น้ำใสมากด้วยเท้าเปล่า และกำลังทำการขุดอยู่อย่างขะมักเขม้น
ส่วนคุณหนูดาวนั้น!!
ได้วิ่งไปอยู่บนหินก้อนใหญ่นั้นแล้วโพสต์ท่าทางต่างๆ เพื่อถ่ายรูปสวยๆ งามๆ ของเธอตั้งนานแล้ว
【เส้นหมี่:……】
【คณาธิป:……】
คณาธิปคนนี้แน่นอนว่าก็คือเชียนหยวนล๋ายเย่ ตอนนี้เธอกำบังใช้โทรศัพท์ของสามีอยู่ บัญชีที่เข้าสู่ระบบก็ต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน
ทุกคนส่วนใหญ่ต่างหมดคำพูดกับคุณหนูใหญ่ที่ไม่น่าเชื่อถือคนนี้
เวลานี้ จู่ ๆ เส้นหมี่ก็ค้นพบอะไรบางอย่างในกลุ่มนี้