สีหน้าของ เฉินจื๋อข่ายตกตะลึงเมื่อได้ยินคนทั้งกลุ่ม แต่เขาไม่คิดว่าวิธีการของคุณชายจะโหดร้ายขนาดนี้
แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่คนกลุ่มนี้ทำไปนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรม สำหรับพวกเขาวิธีการตายแบบนี้มันก็ยุติธรรมมากแล้ว
ถ้าในสมัยก่อนคนเลวๆแบบนี้ต้องโดนลงโทษ การแล่เนื้อแบบหลิงฉือ
เขาจึงไม่ลังเล พร้อมพูดกับชายชุดดำสองคนข้างๆ เขาทันทีว่า “พวกแกสองคนไปจัดการ อย่าลืมกรีดแผลมันให้ลึกๆล่ะ! ”
ทั้งสองคนนั้นเป็นนักฆ่าชั้นยอดที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน ดังนั้นพวกเขาจึงคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ ทั้งสองจึงหยิบมีดออกจากกระเป๋าทันที และเดินไปทางเซวหนานซาน ด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆ
เซวหนานซาน ผู้ซึ่งไม่ยอมอ่อนข้อ ในตอนนี้ทั้งตัวสั่นสะท้านด้วยความตกใจ ร้องไห้เสียงดัง: “พี่ใหญ่ผมผิดเอง พี่ใหญ่ผมผิดไปแล้ว
พี่อยากจะให้ผมพูดอะไร ผมจะยอมพูดทุกอย่างที่พี่ต้องการ ผมจะไม่เสแสร้งกับพี่อีกต่อไป ได้โปรดอย่าทรมานผมเลย! ”
เย่เฉินหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา“ทำไมล่ะ? ยังไม่เริ่มเฉือนเลยนะ นายก็กลัวซะแล้วเหรอ？ แล้วความกล้าในตอนนั้นล่ะ นายคิดว่าคู่ควรกับเหลียงจิ้งหรูเหรอ”
เซวหนานซานพูดด้วยความกลัว : “พี่ใหญ่คุณสามารถทุบตีผมกี่รอบก็ได้ แม้ว่าพี่จะฆ่าผมตอนนี้ก็ยังได้ ผมขอร้องเพียงพี่อย่าทรมานผมเลย
พี่อยากให้ผมพูดอะไรผมก็จะพูด ผมจะให้ความร่วมมือทุกอย่างไม่ว่าอะไรก็ตาม .. … ”
เย่เฉินกล่าวว่า “ขอโทษด้วยนะ ผมเพิ่งจะให้โอกาสนายไป แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว”
พูดจบ เย่เฉินก็บอก : “เพิ่งจะคิดแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร แต่นายไม่ต้องกังวลไป ผมจะไม่ปล่อยให้ปลาชอนไชไปถึงกระดูก เดี๋ยวผมจะให้นายทิ้งคำสั่งลาไว้สองสามประโยคให้พี่เขยของนายสักหน่อย
ทันทีที่พูดจบ เย่เฉินก็ออกคำสั่งแก่ชายสองคนในชุดดำ “ก่อนอื่นจัดการขาทั้งสองข้างของมันให้ฉันเดี๋ยวนี้！”
คนทั้งสองหยิบมีดออกมาทันทีและกรีดไปที่ขากางเกงของเซวหนานซาน เลือดที่ไหลนองจากรอยแผลนับไม่ถ้วนที่น่องและต้นขาของเขา ทำให้เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
คนข้างๆที่ได้เห็นต่างก็ขนลุกไปตามๆกัน
หลังจากนั้นไม่นาน เฮลิคอปเตอร์ก็ห้อยร่างเซวหนานซานต่องแต่ง ซึ่งขาของเขาทั้งสองเต็มไปด้วยบาดแผลที่เปื้อนเลือด จากนั้นก็ห้อยตัวของเขาลงไปในแม่น้ำ
แม้สะพานจะสูงเท่าไหร่ ก็ยังสามารถได้ยินเสียงร้องของเซวหนานซานเหนือผิวน้ำ! หลังจากผ่านไป 10 นาที เย่เฉินก็พูดว่า: “เอาล่ะ พาเขาขึ้นมาได้!”
เฮลิคอปเตอร์ก็ค่อยๆ ดึงเขากลับขึ้นมา
เมื่อนำเขาไปที่ข้างสะพาน ขาทั้งสองข้างของเขาที่โดนปลาชอนไชกินไปในแม่น้ำเมื่อดูแล้วไม่เป็นรูปเป็นร่าง หลายที่เนื้อเปิดจนเห็นกระดูก
เพิ่งจะผ่านไปเพียง 10 นาที แต่สำหรับเซวหนานซานนั้น เป็น10 นาทีที่ยากและเจ็บปวดที่สุดในชีวิต
ใน 10 นาทีนั้น เขารู้สึกได้ถึงปลาน้อยใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วนในแม่น้ำ พยายามรุมที่จะฉีกเนื้อของเขาเป็นชิ้นๆ ออกจากบาดแผลที่ขาของเขา
รู้สึกราวกับว่า เหมือนกับถูกกัดกินนับไม่ถ้วนที่ขา โดยทุกคำนั้นเจ็บทรมานจนเขาอยากที่จะตาย！
เขาในตอนนี้นั้น มีความคิดเดียวอยู่ในหัวคือ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็ไม่สามารถที่จะกลับไปให้โยนลงในน้ำได้อีกแล้ว!
ดังนั้นไม่ว่าเย่เฉินจะขอให้เขาทำอะไรต่อไป เขาไม่กล้าที่จะขัดขืนอีกต่อไป!
ชายชุดดำทำให้เซวหนานซาน ผู้ซึ่งเจ็บปวดจนล้มลงคุกเข่าข้างคนอื่นๆ อีกครั้ง เย่เฉินมองมาที่เขาและถามว่า “นายรู้สึกอย่างไรบ้างล่ะ?”
เซวหนานซาน ร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน: “ได้โปรดฆ่าผมเถอะผม ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว……”
เย่เฉินตอบอย่างเย็นชา: “ตอนนี้ผมจะให้โอกาสนายอีกครั้ง ผมถามอะไรนายต้องตอบออกมา ถ้านายตอบได้ดี ผมจะให้นายได้อย่างที่หวัง ถ้าตอบไม่ดีก็คงช่วยไม่ได้”
เซวหนานซาน พยักหน้ารัวๆ พลางร้องไห้และพูดว่า “พี่ใหญ่ถามมาเถอะฉันจะตอบทุกคำถามที่พี่ถาม!”
———–