มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1283
ในขณะนี้เขาไม่มีเวลาที่จะมาคิดอะไรมากมายเช่นนั้น เทพฟ้าทั้งสามคนตามหลังเขามาติด ๆ แม้จะรู้ว่าข้างหน้านั้นเป็นเหวมรณะ เขาก็ทำได้เพียงหลับตาและบุกเข้าไป ไม่อย่างนั้นละก็หากถูกเทพฟ้าสามคนตามมาทัน เขาจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน
“นั่นคืออะไร?”
หลัวซิวหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาพบว่าข้างหน้าได้ปรากฏพื้นที่สีดำสนิทขึ้นมา ในขณะเดียวกันนั้นก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของกฎความตายอันแรงกล้า
ความเร็วในการเคลื่อนไหวของปีกเทพมังกรครามยักษ์ไร้มลทินนั้นเร็วมาก ในตอนที่สายตาของเขาได้มองเห็น ก็ได้เหาะมาจนถึงบริเวณใกล้เคียงสถานที่มืดดำเป็นที่เรียบร้อย อีกเพียงไม่กี่อึดใจ ก็จะเหาะเข้าไปในสถานที่มืดดำแล้ว
สถานที่มืดดำแห่งนี้มีพื้นที่กว้างขวาง คิดจะอ้อมผ่านไป อย่างน้อยจะต้องเหาะตัวในระยะทางนับหมื่นลี้
“หรือว่าจะเป็นเหวมรณะ?” หลัวซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เจ้าหนุ่ม แม้แต่เทพฟ้าเมื่อเข้าไปในเหวมรณะยังสามารถดับสูญได้โดยง่าย เจ้าเป็นเพียงแค่มหาจักรพรรดิยุทธ์ เมื่อเข้าไปแล้วจักต้องตายอย่างแน่นอน!”
บนเรือเซียนวาโย ได้มีเสียงของชายวัยกลางคนชุดเขียวดังลอยมา “หากเจ้าหยุดลงในตอนนี้ เห็นแก่หน้าหุบเขาปีศาจเก้าบางทีอาจจะไว้ชีวิตของเจ้าได้ แต่ถ้าหากเข้าไปในเหวมรณะ ไม่ต้องให้พวกข้าลงมือ เจ้าก็จะต้องตายไปโดยไม่เหลือแม้แต่โครงกระดูก”
เมื่อหลัวซิวได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็พลันหัวเราะเยาะขึ้นมาทันที “คำพูดเหล่านี้เจ้าเอาไปหลอกคนอื่นยังพอได้ เห็นข้าเป็นเด็กสามขวบหรืออย่างไรกัน?”
ระหว่างที่กล่าวนั้น หรือซิวไม่ได้มีท่าทีว่าจะลดความเร็วลงเลยสักนิด และพุ่งเข้าไปในเหวมรณะภายในชั่วพริบตา
วินาทีที่เข้าไปในเขตพื้นที่อันมืดดำ หลัวซิวก็พลันสัมผัสได้ถึงกระแสพลังอันน่าสะพรึ่งกลัวที่แผ่ซ่านไปอย่างงไร้ขอบเขต แรงดึงดูดอันแรงกล้าได้ก่อเกิดขึ้นมาบนร่างกาย ทำให้ร่างของเขาหล่นตกลงไปในความมืดอย่างไม่อาจควบคุมได้
นี่ ก็คือเหวมรณะนั่นเอง ไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าหุบเหวแห่งนี้นั้นลึกเพียงใด ในประวัติศาสตร์โลกอสูรฟ้าก็มีเพียงผู้แข็งแกร่งระดับจ้าวนภาเท่านั้นที่สามารถสำรวจลงไปลึกถึงระดับสองหมื่นลี้ได้ แต่นั่นก็ยังห่างจากก้นเหวอยู่อีกมากนัก
ในนี้นั้นมืดมนไปหมด ตัวสำนึกเองก็ได้รับผลกระทบไม่น้อย แผ่ซ่านไปด้วยกลิ่นอายของกฎความตายที่เข้มข้น กัดเซาะทำลายสิ่งมีชีวิตทั้งหมด
หลัวซิวในเวลานี้นั้นอยู่ในร่างแยกกฎความตาย นอกจากนี้แล้วกฎความตายที่เขาฝึกฝนนั้นมาจากพลังดั้งเดิมของลูกแก้วแห่งความตาย ด้วยเหตุนี้เมื่ออยู่ในเหวมรณะ ไม่เพียงทำให้หลัวซิวไม่รู้สึกถึงอันตราย กลับทั้งยังรู้สึกเหมือนกับปลาได้น้ำอีกด้วย
“สบาย!”
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง รัศมีพลังแห่งความตายสีดำสายแล้วสายเล่าถูกขาดูดเข้าสู่ร่างกาย ทั่วทั้งร่างกายล้วนรู้สึกสบายโล่งไปทั้งตัว
“เจ้าเดรัจฉานน้อยนั้นมันกล้าเข้าไปจริง ๆ ด้วย”
เรือเซียนวาโยได้หยุดลงที่ขอบของเหวมรณะ ทันทีเข้าไปในเขตแดนเหวมรณะ ก็ได้ถูกแรงดึงดูดดึงเข้าไปในหุบเหว
นอกจากนี้แล้วในเหวมรณะยังเต็มไปด้วยพลังแห่งความตาย สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่ตกเข้ามาด้านในล้วนถูกกัดเซาะไปจนหมด ยิ่งไปกว่านั้นแล้วยังเคยมีเทพฟ้าถูกขังอยู่ในเหวมรณะเกือบหมื่นปี ต่อมาก็หนีออกมาได้อย่างอยากลำบาก ทว่าพลังชีวิตกลับถูกกลืนกิน ตายม่องเท่ง
อีกอย่างก็คืออยู่ในเหวมรณะไม่สามารถแยกแยะทิศทางได้ ทำให้หลงทางอยู่ในความมืดอันไร้ที่สิ้นสุด ในนั้นผสมผสานไว้ด้วยความมหัศจรรย์ของกฎมืด เพราะกฎความมืดนั้นก็เป็นสาขาของกฎความตาย
มีเพียงคนประเภทหนึ่งเท่านั้นที่สามารถมีชีวิตรอดอยู่เหวมรณะ นั้นก็คือผู้แข็งแกร่งที่ฝึกกฎความตาย
แต่ในฐานะที่กฎความตายเป็นหนึ่งในกฎระดับสูงสุด ความยากในการฝึกฝนนั้นสูงยิ่งนัก ต่อให้เป็นคนในโลกมารที่ฝึกกฎสังหารและกฎความตายทั้งสองกฎใหญ่เป็นหลัก แต่ในความเป็นจริงแล้วก็ยังคงมีการสังหารเป็นหลัก ผู้ที่สามารถฝึกกฎความตายจนบรรลุถึงแดนเทพมารนั้นสามารถพูดได้ว่าเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทาน
คนจำนวนมากที่คิดว่าตนเองเป็นอัจฉริยะได้เริ่มฝึกฝนกฎความตาย เมื่อบรรลุถึงแดนที่แน่นอนแล้ว ส่วนมากล้วนเลือกที่จะวางมือ และหันไปฝึกฝนกฎสังหารเป็นหลักจนบรรลุถึงแดนเทพมาร