ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1403 ในที่สุดใบหน้าที่แท้จริงก็ถูกเปิดออก
พอ ราตรี ได้ฟังเช่นนี้ก็รู้สึกเขินนิดหน่อย
“เปล่าเลยเปล่าเลย พอใช้น่ะ ฉันไม่ใช่นักเรียนสายวิทยาศาสตร์ พวกเราในยุคนั้นยังไม่ได้แยกสายการเรียนหรอก ก็พอใช้ทั้งคู่ ดังนั้นสุดท้ายก็โชคดีที่ได้เข้ามาในสถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์แห่งนี้”
เธอปฏิเสธแบบถ่อมตนมาก
แต่ในประโยคเหล่านี้ยังเผยให้เห็นถึงความภาคภูมิใจอยู่บ้างเล็กน้อย
เพราะว่าเข้ามาในสถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์แห่งนี้ได้ ก็คือเป็นสัญลักษณ์ของคะแนนที่โดดเด่นของเธอจริงๆ
ในตอนที่เธอกำลังยิ้มย่องใจอยู่นั้น หญิงสาวคนนี้ที่ยืนอยู่ด้านของเธอกลับจู่ ๆ ก็หยิบมะเขือเทศลูกใหญ่ลูกนั้นขึ้นมาอย่างไม่ไยดี
“งั้นในเมื่อน้าได้คะแนนดีทั้งสองวิชานี้ ทำไมถึงไม่รู้ว่านำโปรตีนผสมกับกรดแทนนิกจะสร้างความเสียหายต่อร่างกายมนุษย์ได้ง่ายมากล่ะคะ?”
“อะไรนะ?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของ ราตรี แข็งค้างอยู่ในทันที
เส้นหมี่: “น้าดูนี่ มะเขือเทศนี่มันมีวิตามินซีสูง ถ้าหากรวมกันกับกุ้งละก็จะเกิดโพแทสเซียมออกไซด์ ซึ่งเจ้าตัวนี้จะส่งผลเสียยังไงต่อร่างกายมนุษย์ คงไม่ต้องให้ฉันบอกน้าหรอกนะ?”
“……”
“อีกอย่าง ผักโขมที่น้าบอกเมื่อสักครู่ มันมีคุณค่าทางโภชนาการสูงมาก ถ้าหากนำมันมาต้มรวมกันกับกุ้ง งั้นก็ไม่ใช่เพียงแต่จะเกิดโพแทสเซียมแล้ว มันยังสามารถเกิดปฏิกิริยาทางเคมีชนิดต่างๆ ร้ายแรงนะ สามารถส่งผลให้เกิดความเสียหายแบบถาวรต่อระบบทางเดินอาหารภายใต้โภชนาการของมนุษย์ได้โดยตรง คุณน้าตรี น้าคือจงใจใช่ไหม?”
ประโยคสุดท้ายนั้น น้ำเสียงเย็นเฉียบมากจนเหมือนกับน้ำแข็งและหิมะแห่งฤดูหนาว
ใบหน้าแก่ๆ ของ ราตรี ก็ขาวซีดไปกว่าครึ่งหน้าแล้ว
เมื่อได้ยินประโยคนี้อีก แม้แต่มือของเธอที่หิ้วตะกร้าอยู่ก็ค่อยๆ สั่นขึ้นมาอยู่ตรงนั้น
“เธอ….นี่เธอพูดอะไร? ฉันจะจงใจได้ยังไง? ฉัน….ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ ตอนนั้นฉันก็คิดแค่อยากจะทำของที่เด็กเขาชอบกินเหล่านี้ให้ ไม่ได้พิจารณาถึงจุดนี้เลย”
เธอปฏิเสธขึ้นมาด้วยความโกรธและโมโห
เส้นหมี่เหลือบมองดูเธอ และไม่ได้ไปปะทะกับเธอซึ่งๆ หน้า
แต่กลับเดินไปที่ไข่ไก่ทางนั้นแล้วหยิบไข่สองฟองขึ้นมาไว้บนมือ เริ่มพูดถึง “ไข่ม้วนห่อกุ้ง” ที่เธอคนนั้นเอ่ยถึงไม่หยุดขึ้นมา
“ช่วงก่อนหน้านี้ พี่ภาบอกกับฉันว่า ชินชินไม่ยอมกินข้าวเลย จะมียอมกินนิดหน่อยตอนที่ไปบ้านของคุณ และที่เขาชอบกินมากที่สุดก็คือไข่ม้วนห่อกุ้งที่คุณทำ”
“……..เเล้วไงล่ะ?”
“จากนั้น ไข่ม้วนคู่กับกุ้งนี้เดิมทีมันไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ถ้าหากตอนที่คุณทำจริงๆ กุ้งมันได้ถูกแช่ด้วยของอย่างอื่นไปแล้วล่ะ? ตัวอย่างเช่น น้ำผักโขมที่ฉันเพิ่งพูดไปเมื่อกี๊”
เส้นหมี่โยนคำตอบนี้ออกมาทีละคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ
ใช่ ในที่สุดเธอก็คิดออกแล้ว ลูกชายไม่คิดกินอาหาร แน่นอนว่าเป็นเพราะไม่มีความอยากอาหาร และความไม่อยากอาหารนี้ก็มักเกิดจากม้ามและกระเพาะอาหารอ่อนแอ
อย่างนั้นผักโขมกับกุ้งรวมกันเหมือนที่เพิ่งพูดถึงเมื่อสักครู่ ก็จะทำให้เกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น!
ราตรี เริ่มสั่นอย่างรุนแรงขึ้นมา
ใบหน้าแก่นั้นแดงก่ำ ความกระตือรือร้นกับเมตตาเมื่อสักครู่ในดวงตาคู่หนึ่งตอนนี้ก็เริ่มปะทุขึ้นเป็นความเกลียดชังและโกรธแค้นออกมา แล้วจับจ้องมองไปที่เส้นหมี่
“เส้นหมี่ เธอไม่รู้จักชั่วดีจริงๆ ลูกชายของเธอมาเรียนหนังสือที่นี่ ฉันเห็นเขาโดดเดี่ยวไม่มีคนดูแล ฉันทำอาหารให้เขากิน แต่ตอนนี้เธอกลับพูดว่าฉันทำร้ายลูกชายของเธอ เธอยังมีจิตสำนึกอยู่บ้างไหม?”
“จริงหรือไม่? ใจคุณรู้ดี”
“……”
“อีกอย่าง คุณลืมไปแล้วเหรอ? แม้ว่าฉันเรียนไม่สูงเหมือนคุณ และไม่สามารถเข้ามาในสถานที่เทคโนโลยีชั้นสูงแบบนี้ได้ แต่ฉันเป็นแพทย์ และยังเป็นแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงอีกด้วย”
“！！！！”
ในที่สุดก็ไม่มีเสียงใดๆ แล้ว
หลังจากที่ประโยคนี้จบลง หญิงแก่คนนี้ก็เหมือนกับโดนคนสะกดขมับเอาไว้ ยืนหน้าดำหน้าเทาอยู่ตรงนั้นและไม่พูดอะไรอีกเลย
เส้นหมี่เห็นเช่นนั้น ในวินาทีนี้ความใจเย็นทั้งหมดที่พังทลายลงไป เธอนึกถึงลูกของตัวเองที่เพิ่งจะอายุสิบเอ็ดขวบ กลับต้องมาถูกยายแก่ใจดำคนนี้ปองร้ายอยู่ในสถานที่แห่งนี้
ทันใดนั้น เธอขว้างตะกร้าอย่างรุนแรงใส่ตรงหน้าของหญิงแก่คนนี้
“คุณต้องรับผิดชอบอย่างสาสม!”
เธอทิ้งท้ายให้เธอไว้เพียงแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว
จากนั้น เธอหันหลังและเดินจากไป
ถูกต้อง เธอถูกทำร้ายเจ็บปวด แต่ลูกชายของเธอต้องไม่โดนด้วยอย่างแน่นอน ต่อให้เส้นผมเพียงเส้นเดียวร่วงหล่นอยู่ในมือของคนอื่น เธอก็จะไม่ยอมเด็ดขาด เพราะนั่นคือชีวิตของเธอ!
เส้นหมี่รีบกลับไปในฐานวิจัยอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เธอพาลูกชายออกมาเตรียมจะพากลับไปที่เมือง A ทันที
“ตู๊ดตู๊ด…..ตู๊ดตู๊ด…….”
“สวัสดีค่ะ หมายเลขที่คุณเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
ระหว่างทางที่เร่งรีบกลับไปนั้น เธอโทรศัพท์หาแสนรักที่อยู่ต่างประเทศ แต่กลับมีเสียงว่าไม่สามารถติดต่อได้
เกิดอะไรขึ้น?
เป็นไปได้ไหมว่าเขากำลังเจรจากับลูกค้าอยู่เลยปิดเครื่อง?
เธอร้อนใจ คิดถึงว่าหากพาลูกกลับไปในทันทีจำเป็นต้องมีคนจัดการเรื่องเฮลิคอปเตอร์ให้ ดังนั้นด้วยความเร่งรีบ เธอจึงเปิดโทรศัพท์แล้วส่งข้อความตรงไปในกลุ่ม
【เส้นหมี่: ม็อกโก พี่รีบออกมา! ฐานวิจัยทางนี้เกิดเรื่องแล้ว!】
【แสงดาว: เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ม็อกโกเพิ่งออกเดินทางไปที่ค่ายทหาร คาดว่าตอนนี้ยังไม่มีเวลาดูโทรศัพท์】
【เส้นหมี่: งั้นพี่รีบโทรศัพท์หาเขา เมื่อกี๊ฉันค้นพบว่า ราตรี มีปัญหา หล่อนผสมของมีพิษให้ชินชินกินมาโดยตลอด ฉันจะพาเขาไปจากฐานวิจัยนี่เดี๋ยวนี้ กังวลว่าจะมีอันตราย】
【ท่านไช: ！！！！】
พระพุทธรูปใหญ่องค์นี้คือแทบจะปรากฏตัวขึ้นทันใด
ก็ไม่ได้ตอบกลับอยู่ในกลุ่มแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาหลานสะใภ้เล็กคนนี้โดยตรง