ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1415 เธออิจฉาจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
แสงดาว : “โอ้มายก็อด พวกเราไปทานอาหารที่บ้านพวกเขาได้แล้ว จะว่าไป นอกจากการแต่งงานครั้งนั้น ฉันก็ไม่เคยได้ดื่มด่ำกับงานเลี้ยงรวมญาติอย่างแท้จริงเลย”
เส้นหมี่ : “น้องก็ด้วยแหละ”
หนูรินจัง : “งั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ หม่ามี๊ หนูต้องเปลี่ยนกระโปรงตัวสวยๆตัวหนึ่งด้วยไหมคะ?”
“……”
โยนกันโยนไปมาอยู่นาน ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ถึงเวลาออกเดินทางกันแล้ว
เพราะว่าปอร์เช่ไม่เคยมาสถานที่แบบนี้มาก่อน ในเวลานี้หลังจากที่ได้ยินว่าสามารถไปทานอาหารที่คฤหาสน์ชนชั้นสูงในตำนานได้ เขาจึงรู้สึกประหม่ามาก ก็เลยคอยอยู่ข้างๆพี่สาว มาตลอดทาง
“พี่ครับ พวกเราไป สถานที่นั้น ต้องระวังเรื่องอะไรบ้างครับ?”
“ไม่ต้องหรอก มีหนูเย่อยู่ทั้งคน นายไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า”
เส้นหมี่รีบปลอบลูกพี่ลูกน้อง
ปอร์เช่ถึงจะรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย
ประมาณสี่สิบนาทีต่อมา เมื่อทุกคนมาถึงคฤหาสน์เชียนหยวนแห่งนี้อีกครั้ง พวกเขามองเเวบเดียวก็เห็นว่า นอกจากเชียนหยวนล๋ายเย่และคณาธิปสองสามีภรรยาที่หน้าประตูแล้ว
พ่อตาและแม่ยายของเขา ก็รออยู่หน้าประตูอีกเช่นกัน
พูดตามตรง พวกเขาก็เป็นคนที่มีเหตุมีผลจริงๆ
ในคืนเดียวกัน มื้ออาหารนี้ทุกคนทานกันอย่างสนุกสนานมากๆ หากไม่ใช่เพราะลูกเขยอีกคนของเชียนหยวนเซ็นที่เข้ามากลางคันละก็
“คุณพ่อครับ นี่คุณพ่อลำเอียงเกินไปรึปล่าวครับ? เราสองคนต่างก็เป็นลูกเขยของคุณพ่อกันทั้งนั้น ทำไมคุณพ่อถึงเชิญแต่อากิยามะทานอาหาร แต่ไม่เชิญผมเทนคา ฮิโรชิด้วยล่ะครับ?”
เทนคา ฮิโรชิซึ่งสวมสูทชุดหนึ่งเป็นพิเศษเดินเข้ามา หลังจากที่เห็นฉากงานเลี้ยงในคฤหาสน์กำลังสังสรรค์เริงรื่นกันอยู่
เขาดึงเชียนหยวน ชิกะที่สวมชุดกิโมโนอย่างไม่มีความเกรงอกเกรงใจ มาถามต่อหน้าพ่อของเชียนหยวนล๋ายเย่
เอ่ยจบลง บรรยากาศของงานเลี้ยงก็เปลี่ยนไปไม่เป็นเหมือนเดิมในทันที
และเดิมทีเชียนหยวนล๋ายเย่ที่ใบหน้ายิ้มแย้ม หลังจากที่เห็นพี่สาว รอยยิ้มนั้นก็เลือนหายไปในฉับพลัน และเปลี่ยนเป็นซีดขาวประดุจหิมะ
“คุณเทนคา พวกเราไม่ใช่ไม่เชิญคุณนะ แต่วันนี้ จู่ๆอากิยามะและพวกเขาเข้ามาเยี่ยมพวกเราต่างหากน่ะ”
สุดท้าย ก็ยังเป็นคุณนายเชียนหยวนที่ไกล่เกลี่ยเหมือนเดิม
เป็นผลให้ เทนคา ฮิโรชิคนอัธพาลผู้นี้พอได้ยินเรื่องนี้ ก็ยิ่งไม่ยอมลดราวาศอกเข้าไปอีก
“งั้นก็ได้ครับ คุณแม่ยาย วันนี้ผมก็มาเยี่ยมคุณแม่เป็นพิเศษเลยครับ แม่ดูของขวัญที่ผมนำมาด้วยสิครับ งั้นผมก็คงร่วมทานอาหารดื่มสุราในงานด้วยได้ใช่ไหมครับ?”
เขาพูดจบ ก็ส่งเหล้าสาเกที่ตนเองนำมาให้
คุณนายเชียนหยวน : “……”
เชียนหยวนเซ็น : “……”
คนอื่นๆในงานเลี้ยง : “……”
หน้างานทั้งหมด ต่างได้กลิ่นความขัดแย้งนั้น และดูเหมือนว่าจวนจะก้าวไปสู่สถานการณ์ตึงเครียดพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อเเล้ว
ในช่วงที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ตอนนี้เองเชียนหยวนล๋ายเย่ก็มองพี่สาวของตัวเองจนสั่นไปทั้งตัวอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเธอซีดขาวจนบิดเบือนไปเล็กน้อย จู่ๆ เธอก็เห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอลุกขึ้นมาแล้ว
“ที่รัก?”
“ไม่เป็นไร……”
คณาธิปลุกขึ้นมา เอ่ยปลอบโยนเธออย่างอ่อนโยน
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปอย่างไม่ยินดียินร้าย
“คุณเทนคา หากว่าคุณไม่ถือสา ก็ไปนั่งโต๊ะนั้นกับพวกเราก็ได้ ยังว่างอยู่อีกสองที่พอดี”
เขาชี้ตำแหน่งที่ตัวเองเพิ่งจะลุกขึ้นมา
ยังว่างอยู่อีกสองที่จริงๆ
แต่ว่า ที่ว่างแบบนี้ ในสายตาของผู้อื่น อาจจะคิดว่าเป็นตำแหน่งที่ตระกูลเชียนหยวนจัดไว้ให้พอดี
กล่าวคือเส้นหมี่ หลังจากที่เธอมองไปต่ำแหน่งสองที่นั้น จู่ๆก็ได้ยินคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ จึงยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชาด้วยความเย้ยหยันในทันที
เส้นหมี่ : พี่ค่ะ เป็นอะไรไปเหรอ? พี่คิดว่าพี่ธิปไม่ควรเชิญเขาเหรอคะ?”
เเสนรัก : ดูไม่ออกเลยนะว่า นั่นเป็นสิ่งที่เตรียมไว้ให้เขาเรียบร้อยตั้งนานแล้วน่ะ?”
“หา?”
เส้นหมี่อึ้งไปเลย
เพราะว่า เธอไม่ได้นึกถึงเรื่องพวกนี้
เป็นไปตามคาด คนที่ไอคิวสูงตอนที่มองสิ่งต่างๆ มนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเธอก็ไม่คู่ควรอยู่แล้ว
เทนคา ฮิโรชิเดินเข้าไปอย่างมีความสุขสบายใจจริงๆด้วย
ส่วนเชียนหยวน ชิกะ เพราะว่าผู้ชายคนนี้ ไม่เข้าไปก็คงไม่ได้อีก สุดท้าย เดิมทีเป็นน้องสาวของเธอเองที่สาบานว่าจะไม่มองเธออีก ดั้นถูกบังคับให้มานั่งร่วมโต๊ะเธอกับอีก
“พี่ พี่……ทำไมถึงผอมไปมากขนาดนั้นล่ะค่ะ? พี่ทานให้เยอะๆหน่อยเถอะนะ”
เชียนหยวนล๋ายเย่ยังคงใส่ใจพี่สาวคนนี้มาก หลังจากที่เห็นพี่สาวเข้ามาแล้ว เธอก็รีบคีบอาหารให้พี่สาวทันที
แต่ว่า เชียนหยวน ชิกะไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเพียงแค่มองน้องสาวคนนี้อย่างโกรธเคือง ไม่ว่าน้องจะเอาอกเอาใจเธอยังไงก็ตาม เธอก็ไม่สนใจ
เชียนหยวนล๋ายเย่ : “……”
“ไม่เป็นไรคะ พี่ทานเยอะๆหน่อยนะ อีกเดี๋ยวคุณพ่อของพี่ยังบอกว่าจะพาพวกเราไปชมแม่น้ำคิววายไม่ใช่เหรอ? ทานอิ่มแล้ว ถึงจะมีแรงพายเรือได้”
คณาธิปเรียกความสนใจยัยเด็กโง่คนนี้กลับมาด้วยความรู้สึกเย็นชา หลังจากนั้นไม่นาน ก็ตักน้ำแกงหนึ่งชามให้เธอ
เชียนหยวนล๋ายเย่เห็นแล้ว จึงก้มหัวลง ดื่มน้ำแกงอย่างไม่รีบเร่ง
เมื่อเทียบกับพี่สาวคนนี้ เธอจิตใจดีเกินไปจริงๆ
ในตอนนี้เชียนหยวน ชิกะกลับจ้องมาที่เธออย่างฉับพลัน สีหน้านั้น ก็ยิ่งเสมือนกับคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่งเพิ่มขึ้น
“แม่น้ำคิววาย? อีกเดี๋ยวพวกเเกยังต้องไปที่นั่นกันเหรอ?”
“ใช่ค่ะ พี่ พี่จะไปด้วยไหม?”
เด็กสาวที่เพิ่งจะก้มหน้าดื่มน้ำแกง พอได้ยินเรื่องนี้เข้า จึงรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที เต็มไปด้วยคำถามที่คาดหวังไว้
แต่ใครจะไปนึกได้ว่า เธอเพิ่งจะพูดจบลง นึกไม่ถึงว่าพี่สาวของเธอจะควบคุมไว้ไม่ได้อีกต่อไป จึงกรี๊ดขึ้นมาโดยตรงเอ่ยว่า : ทำไมแกถึงพาพวกเขาไปแม่น้ำคิววายด้วย? นั่นเป็นแม่น้ำพระราชฐานชั้นในพระบรมมหาราชวัง มีเพียงผู้ที่อยู่ในพระบรมวงศานุวงศ์เท่านั้นถึงจะไปได้ ต่อให้เป็นคุณพ่อและคนอื่นๆไป ก็ต้องรายงานต่อราชวงศ์ หลังจากที่ได้รับอนุญาตถึงจะเข้าไปได้ ทำไมพวกเขาถึงเข้าไปได้ล่ะ?”
“น้อง……”
นี่คือการเตรียมการของพ่อตา ทำไม? ไม่ได้เหรอ?”
เสียงผู้ชายที่ไม่สนใจใยดีดังออกมา
ในที่สุด เวลานี้ บรรยากาศทั้งโต๊ะลดลงจนถึงจุดเยือกแข็งแล้ว