ผู้เชี่ยวชาญชั้นนำพวกนั้น แต่ละปีใช้จ่ายทุนมหาศาลในห้องทดลอง ตัวยาที่ศึกษาวิจัยออกมา เกรงว่าก็ยังห่างไกลยาทาที่เฝิงเสียวหว่านพัฒนาขึ้นอีกกระมัง?
เวลานี้ ตอนที่ลั่วปิงมองทางเฝิงเสียวหว่าน ไม่เพียงแค่รักเอ็นดูแบบนั้น ยังเหมือนกำลังมองคลังสมบัติเคลื่อนที่ได้
เขาแทบจะสามารถจินตนาการได้ว่า ถ้าเกิดยาทาประเภทนี้ผลิตเป็นจำนวนมาก บนโลกนี้ จะดึงดูดความฮือฮาใหญ่โตมากแค่ไหน
“เสียวหว่าน ยาทาแบบนี้ กลัวว่าสมุนไพรที่ต้องการ ราคาคงแพงมากเลยสินะ?”
ลั่วปิงถามกะทันหันอีกที
หลังจากเฝิงเสียวหว่านครุ่นคิดสักครู่ ส่ายหน้าแล้ว หัวเราะอยู่แล้วตอบว่า “ไม่แพงเลยสักนิดค่ะ ฉันซื้อสมุนไพรที่ร้านยาจีนเก่าในหมู่บ้าน ยาทาขวดเล็กที่ให้คุณลุงไปนี้ ของที่ใช้ไปน่าจะประมาณหนึ่งหยวนเองมั้ง!”
“หนึ่งหยวน?”
ลั่วปิงเบิกดวงตาโตแล้ว ต้นทุนของขวดเล็กนี้คาดไม่ถึงแค่หนึ่งหยวน ต่อให้ขายออกไปที่ราคาหนึ่งล้าน เกรงว่าคงมีคนซื้อมั้ง?
เฝิงเสียวหว่านคิดอีกรอบ ถึงพูดอย่างแน่ใจไร้ที่เปรียบว่า “น่าจะไม่ถึงหนึ่งหยวนค่ะ หนูซื้อสมุนไพรจีนจ่ายไปยี่สิบสามหยวน แต่ว่าใช้สมุนไพรพวกนี้ หนูทำได้ยี่สิบแปดขวดเลย พอคำนวณดู……”
เห็นเพียงเฝิงเสียวหว่านยกนิ้วมือขึ้นมานับแล้ว ไม่นานก็พูดว่า “พูดให้ถูกต้อง ต้นทุนของขวดหนึ่ง น่าจะอยู่ที่เงินแปดจุดสองเหมาค่ะ”
ทันใดนั้นลั่วปิงมีความรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป ต้นทุนแปดจุดสองเหมา มีเพียงต้นทุนน้อยนิดขนาดนี้ ก็สามารถทำยาที่สุดยอดขวดหนึ่งออกมาได้
ด้วยความสามารถของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ถ้าหากซื้อวัตถุดิบจำนวนมาก ต้นทุนขวดหนึ่ง น่าจะควบคุมไว้ที่ประมาณห้าเหมา
แต่ว่ายาทาแบบนี้ ถ้าเกิดเข้าตลาด ย่อมสามารถทำลายล้างยาทาลบรอยแผลเป็นในท้องตลาดทั้งหมดได้แน่นอน
อย่าว่าแต่เงินห้าเหมาเลย ต่อให้ขายที่ราคาเก้าสิบเก้าหยวน ก็ทำให้คนธรรมดาใช้กันได้
เขาแทบจะสามารถจินตนาการได้เลยว่า ถ้าผลิตยาทาจำนวนมาก จะสร้างสถานการณ์แย่งกันซื้อแบบดุเดือดมากแค่ไหน
เวลานี้ แม้กระทั่งลั่วปิงเริ่มจินตนาการว่า ถึงตอนนั้นจะควบคุมสถานการณ์ดุเดือดพากันแย่งซื้ออย่างไร
“คุณลุงลั่วคะ ยังมีธุระอย่างอื่นอีกหรือเปล่าคะ?”
เฝิงเสียวหว่านเห็นลั่วปิงไม่พูดจาตั้งนาน จึงเอ่ยปากสอบถาม
“เสียวหว่าน ลุงลั่วถามหนูก่อนสักหน่อย ถ้าเกิดว่า เยี่ยนเฉินกรุ๊ปอยากผลิตยาทาแบบนี้จำนวนมาก หนูจะยอมเอาใบสั่งยาออกมาไหม?”
ลั่วปิงทำหน้าจริงจังถามขึ้น จากนั้นรีบพูดอีกว่า “แน่นอนว่าถ้าหนูเห็นด้วยแล้ว ฉันจะแจ้งกับท่านประธาน รับรองว่าจะให้ส่วนแบ่งกำไรไม่ต่ำกว่ายี่สิบเปอร์เซ็นต์กับหนูแน่”
ฟังลั่วปิงพูดจบ เฝิงเสียวหว่านหัวเราะเบาๆ เดินมาที่ด้านข้างโดยตรง หยิบกระดาษขึ้นมาเขียนแล้ว ไม่ถึงสองนาที จดใบสั่งยาที่มีสมุนไพรยี่สิบกว่าชนิดออกมาใบหนึ่ง
“คุณลุงลั่วคะ นี่คือใบสั่งยาของยาทาค่ะ ถ้าเยี่ยนเฉินกรุ๊ปต้องการ พวกคุณเอาไปใช้ก็พอ และไม่ต้องให้ส่วนแบ่งกำไรอะไรกับหนูหรอก”
เฝิงเสียวหว่านหน้าตายิ้มแย้มบอกว่า “หนูมีวันนี้ได้ ล้วนเป็นความช่วยเหลือของพี่หยาง แม้แต่คลินิกแห่งนี้ ก็เป็นพี่หยางช่วยหนูเปิด”
“อีกอย่าง สมุนไพรที่คุณลุงลั่วส่งมาให้หนูเมื่อวานพวกนั้น หนูไปหาในอินเทอร์เน็ตแล้ว ยาพวกนั้น ล้วนเป็นของราคาแพงมาก แค่เพียงนิดหน่อย ยังต้องใช้เงินหลายล้าน สมุนไพรที่คุณลุงส่งมาให้หนูพวกนั้น ต้องใช้เงินหลายร้อยล้านเลย”
“หนูยังกังวลว่าจะจ่ายคืนเงินก้อนนี้ให้อย่างไรดี แล้วจะรับส่วนแบ่งกำไรของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้อย่างไรกัน?”
ลั่วปิงถือใบสั่งยาที่มูลค่าสูงใบนั้นไว้ ในใจเต็มไปด้วยความประทับใจ นี่เป็นใบสั่งยามูลค่าหมื่นล้านเป็นแน่ เฝิงเสียวหว่านเชื่อใจตนเองขนาดนี้ นำใบสั่งยามอบให้ตนเองแล้ว
“เสียวหว่าน ขอบใจหนูนะ!”
ลั่วปิงพูดจาท่าทางจริงจัง จากนั้นพูดอีกว่า “ส่วนเมื่อกี้ที่หนูบอกว่าจะจ่ายคืนค่ายาอะไรนั้น ต่อไปไม่ต้องพูดอีกนะ”
“มูลค่าใบสั่งยานี้ของหนูเยอะมาก ถึงแม้ต่อไปต้องเอาสมุนไพรอายุร้อยปีขึ้นมาให้หนูทุกวัน ยังเทียบไม่ได้กับมูลค่าใบสั่งยาใบนี้ที่สร้างให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเลย”
ลั่วปิงตื่นเต้นมากจริงๆ และรู้สึกซาบซึ้งใจมากที่เฝิงเสียวหว่านเชื่อใจเขา
โดยเฉพาะเขารู้ดีว่า มูลค่าของใบสั่งยานี้มากมายนัก ถ้าเอาไปอยู่ในงานประมูล สามารถประมูลไปด้วยราคาหมื่นล้านแน่ แม้กระทั่งสูงกว่าด้วย
สาเหตุที่ผลิตภัณฑ์ยาบางอย่างในตอนนี้แพงขนาดนั้น นอกจากต้นทุนตัวยาจะแพงแล้ว ที่แพงสุด คือค่าวิจัยและพัฒนา
แต่ว่าใบสั่งยาของเฝิงเสียวหว่าน ลดค่าใช้จ่ายในการวิจัยและพัฒนาที่แพงสุดลงได้โดยตรง ว่าตามใบสั่งยาแล้ว ยิ่งสามารถผลิตจำนวนมากได้เลย
“เสียวหว่าน หนูรอดูนะ ฉันจะไปหาท่านประธานแล้วรายงานเรื่องนี้ตอนนี้เลย ส่วนเรื่องส่วนแบ่งกำไร ไว้คุยกันทีหลัง”
ลั่วปิงทิ้งประโยคหนึ่งไว้ ถือใบสั่งยาก่อนจะรีบร้อนออกไปทันที
เฝิงเสียวหว่านหัวเราะอย่างขมขื่นส่ายหน้าแล้ว จากนั้นหมุนตัวกลับไปคลินิกแล้ว
คลินิกเพิ่งเปิดได้ไม่กี่วัน ผู้คนมากมายล้วนไม่รู้จักคลินิกอ้ายหมิน แต่ว่าเฝิงเสียวหว่านยังคงมาคลินิกแต่เช้าทุกวัน มีคนไข้แล้ว ก็รักษาหน่อย ไม่มีคนไข้ ก็วิจัยยาบางส่วนของตนเอง
วันเวลากลับสุขใจอย่างมาก เหมือนกับชีวิตในอดีตที่หมู่บ้านอู๋ ไม่ได้มีอะไรแตกต่างมากเท่าไร
หลังลั่วปิงออกไปจากคลินิกอ้ายหมิน ก็ไปที่ยอดเมฆาโดยตรง เวลานี้ยังห่างจากเวลาทำงานอยู่มาก หยางเฉินต้องยังไม่ได้ไปบริษัทแน่
ลั่วปิงอดใจไม่ไหวพอสมควรอยากจะเจอหยางเฉิน เพื่อรายงานเรื่องยาทา
ไม่นาน เขาก็มาถึงยอดเมฆาแล้ว
“ประธานลั่ว! คุณมาได้อย่างไรคะ?”
คนที่เปิดประตูคือฉินยี ตอนที่เธอมองเห็นลั่วปิง ก็ทำหน้าตกใจ
“ประธานฉิน ท่านประธานอยู่บ้านไหมครับ?”
ลั่วปิงรีบถามทันที บนหน้าคือความตื่นเต้นทั้งนั้น
ฉินยีชี้ไปทางห้องครัว หยางเฉินกำลังใส่ผ้ากันเปื้อน ในมือถืออาหารเช้าไว้ เดินไปยังห้องทานอาหาร
“ประธานลั่ว!”
หยางเฉินย่อมมองเห็นลั่วปิงเป็นธรรมดา ปฏิกิริยาเดียวกับฉินยี นั่นคือตกใจอย่างมาก
เวลานี้ ลั่วปิงผมเผ้ายุ่งเหยิงหน้าตามอมแมม ท่าทางรีบร้อน ถ้าไม่ใช่บนหน้าเขามีความรู้สึกตื่นเต้นอยู่ หยางเฉินยังคิดว่าเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเกิดเรื่องอะไรใหญ่เสียอีก
“ท่านประธานครับ ท่านดูแขนของผมสิครับ”
ลั่วปิงวิ่งไปด้านข้างหยางเฉินโดยเร็ว ดึงแขนเสื้อขึ้น เผยรอยแผลเป็นที่น้ำร้อนลวกรอยนั้นออกมา
ฉินยีก็มองทางแขนของลั่วปิงแบบสงสัยเช่นกัน ก่อนจะถามแบบงุนงง “ประธานลั่ว นี่คือคุณเป็นอะไรคะ? แขนคุณมีปัญหาอะไรเหรอ?”
หยางเฉินก็ทำหน้ามึนงง ไม่รู้ว่าลั่วปิงกำลังทำบ้าอะไร
ลั่วปิงบอกฉินยีว่า “คุณมองดูให้ดีๆ มองเห็นแผลเป็นไหมครับ?”
“เอ๊ะ! นี่คือแผลเป็นจากน้ำร้อนลวกที่ทิ้งรอยไว้บนแขนคุณนี่ ทำไมมีแค่รอยสีแดงนิดหน่อยแล้วล่ะ?”
ในที่สุดฉินยีก็พบเบาะแสแล้ว พูดแบบหน้าตาตกใจ “ทั้งที่ฉันจำได้ว่าเมื่อวานแผลเป็นบนแขนคุณยังอยู่อยู่เลย นี่เพิ่งวันเดียวเอง ไม่มีแล้วได้อย่างไร?”
“ประธานลั่ว คุณรีบบอกฉันเร็ว นี่คือคุณไปลบแผลเป็นที่ไหน? ตอนเด็กฉันหกล้มขาหักแล้ว บนหัวเข่ายังมีแผลเป็นชัดเจนมากเหลืออยู่ ตอนหน้าร้อน ฉันไม่กล้าใส่กระโปรงสั้นเลย”
ได้ยินฉินยีพูดขนาดนี้ หยางเฉินก็นึกได้ทันใด บนแขนของลั่วปิง มีแผลเป็นน้ำร้อนลวกรอยหนึ่งอยู่จริง
เพราะแผลเป็นใหญ่มาก ซึ่งอยู่บนแขนข้างขวา มองเห็นได้ชัดมาก
พอตอนนี้ แผลเป็นกลับหายลับไปจริงๆ
“ผมไม่ได้ไปสถาบันลบแผลเป็นอะไรเลยครับ แต่ว่าใช้ยาทาตัวนี้!”