ลั่วปิงหยิบขวดพอร์ซเลนออกมาอันหนึ่ง คือยาที่เฝิงเสียวหว่านให้เขาเมื่อวานนี้
“หอมจัง!”
ฉินยีรับขวดเข้ามา เพิ่งเปิดฝาออก กลิ่นหอมของยาที่เข้มข้นลอยเตะจมูกมา
“ประธานลั่ว คุณอย่าบอกฉันนะ คุณใช้ยาทาอันนี้แล้ว ดังนั้นภายในหนึ่งวัน แผลเป็นบนแขนก็หายไปแล้ว?”
ฉินยีหัวเราะอยู่ถามขึ้น เหมือนกำลังพูดล้อเล่น
ใครจะรู้ คาดไม่ถึงลั่วปิงพยักหน้าจริง พูดอย่างฮึกเหิมว่า “พูดให้ถูกต้อง น่าจะใช้แค่ครั้งเดียว หลังอาบน้ำเมื่อคืนนี้ ผมทาบางส่วนไปตรงแผลเป็นแล้ว จากนั้นวันนี้ช่วงเช้าตอนตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน ถึงพบว่า แผลเป็นเก่าสิบกว่าปีของผม นึกไม่ถึงจะหายไปแล้ว”
“นี่เป็นยาวิเศษโดยแท้ครับ ใช้เพียงครั้งเดียว นอนหลับคืนหนึ่ง คาดไม่ถึงจะมีประสิทธิภาพแรงกล้าเช่นนี้ได้ ช่างมหัศจรรย์เสียจริงๆ เลย”
“ท่านประธานครับ ผมขอเสนอกับท่าน เปิดบริษัทยาแห่งหนึ่งครับ ผลิตยาทาแบบนี้จำนวนมากโดยเฉพาะเลยครับ”
“พวกเราไม่ต้องการค่าใช้จ่ายในการวิจัยและพัฒนา ขอเพียงการผลิตจำนวนมาก จากนั้นสร้างกระแสผ่านสื่อมวลชน จะต้องได้รับความสนใจไปทั่วโลกแน่ครับ”
“ถึงตอนนั้น ราคาหุ้นของพวกเราเยี่ยนเฉินกรุ๊ป จะต้องเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่าแน่ครับ!”
ลั่วปิงพูดจาแบบท่าทางดีใจ สีหน้าตื่นเต้นไร้ที่เปรียบ
จนกระทั่งวินาทีนี้ หยางเฉินถึงสำนึกได้ว่า ทำไมลั่วปิงถึงผมเผ้ากระเซิงหน้าตามอมแมม วิ่งมาหาตนเองถึงยอดเมฆาแต่เช้าตรู่
ที่แท้เป็นเพราะเรื่องนี้เอง
เพียงแต่ ที่ลั่วปิงพูดมา ค่อนข้างเกินจริงไปอยู่บ้าง
หยางเฉินสงสัยพอสมควร แค่ทายาครั้งเดียว ผ่านไปเพียงคืนหนึ่งเอง ก็สามารถลบเลือนแผลเป็นสิบกว่าปีได้แล้ว?
นี่เป็นไปได้อย่างไร?
“ประธานลั่ว คุณกำลังล้อเล่นบ้าบออะไรกันคะ?”
ฉินยีพูดแบบท่าทางตกใจ “แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีตัวยาที่ได้ผลเร็วขนาดนี้ ถ้ามหัศจรรย์อย่างที่คุณว่ามาจริง อาศัยแค่ยาทาตัวนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้เป็นที่นิยมทั่วโลกแล้วล่ะค่ะ”
“โดยเฉพาะสำหรับผู้หญิงนั้น จะต้องแย่งกันซื้อยาทาแบบนี้แน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีผู้หญิงมากมาย ล้วนผ่าตัดคลอดลูก ที่หน้าท้องทิ้งแผลเป็นเห็นได้ชัดมากไว้”
“เพียงแค่หญิงคลอดลูกกลุ่มนี้ ก็ได้กำไรมหาศาลก้อนหนึ่งแล้ว!”
ลั่วปิงรีบบอกทันที “ที่ผมพูดมาคือเรื่องจริงนะครับ!”
ชั่วขณะนั้นเขาร้อนใจแล้ว รีบบอกกับหยางเฉินว่า “ท่านประธานครับ ที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอนครับ ยาทาอันนี้เป็นเสียวหว่านเอาให้ผมใช้ ผมสัมผัสกับความมหัศจรรย์ของยาทานี้มาด้วยตัวเอง ถึงมาหาท่านไงครับ!”
“คุณบอกว่า ยาทานี้เป็นของที่เสียวหว่านให้คุณ?”
หยางเฉินที่เดิมทีสงสัยพอสมควร ตอนได้ยินว่ายาทาเป็นเฝิงเสียวหว่านให้มา ความสงสัยจึงหายไปในชั่วพริบตา
ในขณะเดียวกัน บนหน้าเขาเผยแววตื่นเต้นออกมา
นำเยี่ยนเฉินกรุ๊ปพัฒนาเป็นกิจการชั้นนำของโลก นี่เดิมทีเป็นเรื่องหนึ่งที่เขากำลังทำมาโดยตลอด
ถ้าเกิดยาทาอันนี้ประสิทธิภาพเกรียงไกรขนาดนั้นจริง ต้องสามารถกวาดล้างตัวยาลบเลือนแผลเป็นชั้นนำของโลกได้เป็นแน่ เกรงว่าสถาบันที่ลบรอยแผลเป็นโดยเฉพาะส่วนหนึ่ง ล้วนต้องปิดกิจการหมดแน่
ลั่วปิงรีบพยักหน้าทันที ยังหยิบใบสั่งยาที่ยับๆ ใบหนึ่งออกมา ยื่นให้หยางเฉินบอกว่า “นี่คือใบสั่งยาที่เสียวหว่านให้ผมครับ”
“ท่านประธานครับ ตอนนี้มีใบสั่งยาแล้ว พวกเราแค่ต้องจัดการขั้นตอนที่เกี่ยวข้องให้เรียบร้อย ก็สามารถตั้งบริษัทยาได้แล้วครับ จากนั้นเริ่มต้นผลิตจำนวนมากเลยครับ!”
ในสายตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง รีบตัดสินใจเด็ดขาดทันใด “ได้ ตกลงตามนี้ ผมให้คุณหนึ่งหมื่นล้าน ไปทำโครงการอันนี้ เงินไม่พอ บอกผมได้ทุกเมื่อ!”
เมื่อวานเขาเพิ่งได้เงินหนึ่งหมื่นล้านจากหลงเทียนหยู่ทางนั้นมา จึงใช้หนึ่งหมื่นล้านนี้เป็นเงินทุนเริ่มต้นโดยตรง”
“ครับๆๆ ขอบคุณครับท่านประธาน ผมจะไปบริษัทตอนนี้เลย ลงมือเตรียมเรื่องของบริษัทยาครับ”
ลั่วปิงพูดจบ หมุนตัวแล้ววิ่งไป
“เอ๋ เดี๋ยวก่อน กินข้าวด้วยกันก่อน กินเสร็จแล้วค่อยไปบริษัท!”
หยางเฉินรีบตะโกนบอก
“ไม่กินแล้ว……”
ลั่วปิงพุ่งออกจากคฤหาสน์ ขับรถออกไปแล้ว
ฉินยีที่อยู่ด้านข้างมองตาค้าง บริษัทยาหนึ่งหมื่นล้าน ก่อตั้งง่ายดายขนาดนี้เลย?
สิ่งที่ยิ่งทำให้เธอหมดคำจะพูดคือ ทำไมลั่วปิงถึงเหมือนเป็นบ้าฉับพลัน ถ้าไม่ใช่ว่าเธอรู้ว่าลั่วปิงปกติดี อาศัยแค่สถานการณ์เมื่อสักครู่ของลั่วปิง เธอจะต้องคิดว่าลั่วปิงเป็นคนเพี้ยนแน่ๆ
“พี่เขย พี่คิดจะเสียเงินหนึ่งหมื่นล้าน ตั้งบริษัทยาแห่งหนึ่งจริงๆ เหรอ?”
ผ่านไปนาน ฉินยีถึงได้สติมาจากอาการตกใจ มองทางหยางเฉินแล้วถามไป
หยางเฉินหัวเราะเล็กน้อย “มีปัญหาอะไรเหรอ?”
ฉินยีส่ายหน้าแล้ว เวลานี้ฉินซีพาเสี้ยวเสี้ยวเดินออกมาพอดี เธอรีบวิ่งเข้าไปบอกทันที “พี่ พี่รู้ไหม? สามีพี่ใช้เงินหนึ่งหมื่นล้านอีกแล้ว!”
เมื่อสักครู่ฉินซีอยู่ในห้องมาตลอด หวีผมให้เสี้ยวเสี้ยว ไม่รู้ว่าลั่วปิงเข้ามา หลังจากได้ยินคำพูดของฉินยี จึงทำหน้างุนงง
หยางเฉินหัวเราะบอกว่า “เมื่อกี้ประธานลั่วเข้ามา เสียวหว่านเอายาทาที่สามารถลบรอยแผลเป็นได้ให้เขาขวดหนึ่ง……”
หลังหยางเฉินอธิบายเสร็จ ฉินซีถึงรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เวลานี้ก็ทำหน้าตกใจเช่นกัน มองทางหยางเฉินแล้วพูดว่า “ที่รัก นี่จะไม่มีปัญหาอะไรมั้ง?”
“ฉันโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า ยาทาที่ใช้เพียงครั้งเดียว สามารถลบรอยแผลเป็นได้”
หยางเฉินหัวเราะอยู่พูดว่า “จะจริงหรือไม่ พวกเราลองด้วยตัวเองก็ไม่รู้แล้วเหรอ?”
พูดจบ หยางเฉินหยิบยาทาที่เมื่อสักครู่ลั่วปิงทิ้งไว้ให้ หยิบขึ้นตรวจตราดูตั้งนาน ถึงยิ้มแล้วมองทางฉินยี “เสี่ยวยี ฉันจำได้ว่า เมื่อกี้เธอพูดว่า ตอนเด็กเธอหกล้มขาหัก มีรอยแผลเป็นเหลืออยู่ ถ้าไม่งั้นลองดูไหม?”
เดิมทีฉินยีพร้อมหาเรื่องอยู่แล้ว หยางเฉินพูดมาขนาดนี้ เธอจึงไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย รีบดึงกางเกงขึ้น เผยรอยแผลเป็นบนหัวเข่าออกมา
“สบายจัง!”
ฉินยีเพิ่งทายาไปตรงแผลเป็น ส่งเสียงออกมาแบบอดไม่ได้ สีหน้าดูดื่มด่ำเต็มที่
“พอแล้ว เธอใส่กางเกงให้ดีก่อน ต่อให้ได้ผลจริง คงไม่อาจจะได้ผลเร็วขนาดนี้ รอตอนเย็นเธอเลิกงานกลับบ้านมา ค่อยดูผลลัพธ์อีกที”
ฉินซีพูดแบบอารมณ์เสีย
ฉินยีแลบลิ้นใส่แล้ว จากนั้นหัวเราะเดินไปกินข้าวเช้า
ชีวิตที่ทั้งครอบครัวกินข้าวพร้อมหน้ากัน งดงามอย่างมากจริงๆ
ขาของฉินต้าหย่ง ภายใต้การรักษาของเฝิงเสียวหว่าน ก็ดีขึ้นมากแล้ว ปัจจุบันนี้สามารถยืนขึ้นได้แล้ว เดาว่าอีกสักพักหนึ่ง คงสามารถกลับมาแข็งแรงดังเดิม
หลังกินข้าวเช้าเสร็จ ทั้งครอบครัวควรไปทำงานก็ไปทำงาน ควรไปเรียนก็ไปเรียน เหลือเพียงฉินต้าหย่งอยู่บ้านเพียงลำพัง
ชั้นบนสุดเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ในห้องทำงานท่านประธาน
หม่าชาวมาแล้ว เวลานี้กำลังทำหน้าเคร่งขรึม มองทางหยางเฉินแล้วพูดว่า “พี่เฉิน นักฆ่าของหงเฉิน เหยียบเข้าเมืองเยี่ยนตูแล้วครับ!”
“หงเฉิน!”
ได้ยินชื่อองค์กรที่คุ้นเคยแห่งนี้ หยางเฉินหรี่ตาขึ้นมา แสงหนาวเหน็บแวบผ่าน
หยางเฉินถามว่า “แล้วพุ่งเป้ามาที่พวกเราอีกเหรอ?”
หม่าชาวส่ายหน้า “ยังไม่รู้ครับ แต่ว่าคนของพวกเราจับตามองพวกเขาไว้แล้ว สามารถลงมือได้ทุกเวลา”
“ครั้งนี้ อีกฝ่ายมีนักฆ่าสองคนมา ความสามารถเทียบเท่ากึ่งแดนเทพ!”
“เหมือนกับซีเหมิงที่โดนฆ่าไปก่อนหน้านี้ เป็นนักฆ่าชั้นยอดทั้งสามของหงเฉิน”
“ได้ยินว่า ภายใต้การร่วมมือของสองคนนี้ สามารถระเบิดกำลังสู้รบแดนเทพออกมาได้ด้วย”
หยางเฉินหัวเราะเยาะ “หงเฉินยังไม่บรรลุเป้าหมายยังไม่ยอมเลิกราเสียจริง คาดไม่ถึงยังกล้าส่งนักฆ่ามา ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว ฆ่า!”
“ครับ!”
หม่าชาวรีบตอบรับทันที