ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1438 บุญคุณและความแค้น
หนูรินจังดีใจมาก
และแล้วเธอก็เอารายการที่เหลือ ให้คุณน้าคนนี้ไปหมด “คุณน้าคะ แล้วก็ยังมีของพวกนี้ด้วยค่ะ แด๊ดดี๊ของหนูไม่รู้จักเลยสักอย่าง รบกวนคุณช่วยหน่อยได้ไหมคะ?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ……”
เสียงหัวเราะที่อดกลั้นไม่ได้นั้น ทันใดนั้นก็ดังมาจากที่ไม่ไกลนัก ทำให้คนที่อยู่ตรงนี้ตกใจกันหมด
สีหน้าของแสนรักเองก็แย่มาก
หันหน้าไปมอง พบคนที่ชี้เขาแล้วกำลังหัวเราะอยู่นั้น สวมชุดแปลกประหลาดไว้ บนศีรษะยังทำเหมือนมนุษย์ต่างดาวอีกด้วย เขาจึงหน้าตามืดมิดลงมาทันที
“ลองหัวเราะอีกดูสิ?”
“……”
เอาล่ะ แล้วเจ้าคนแพรวพราวคนนี้จึงหยุดทันที
หนูรินจังเงยหน้ามองอึ้งๆอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคน สักพักเลย กว่าจะจำได้ว่าเป็นใคร
“คุณอา เป็นคุณนี่เอง!”
“ใช่แล้ว โอ้โหพระเจ้า หนูรินจังของเราก็โตขึ้นแล้วนะเนี่ย เติบโตได้สวยงามจริงๆเลย หนูรินจัง สนใจมางอกงามที่วงการบันเทิงไหม? จะบอกให้นะ ด้วยหน้าตาของหนูแล้วเนี่ย ต่อไปจะต้องดังมากแน่”
เมื่อมาร์ตินเห็นหลานสาวคนนี้แล้ว ก็ถูกความสวยงามของเธอทำให้ตกตะลึงไปเลย
ก็นะ ตอนนี้หนูรินจัง ยิ่งโตยิ่งสวยแล้ว
ดวงตาของเธอเหมือนแด๊ดดี๊ รูปลักษณ์เหมือนเส้นหมี่ในตอนเด็กๆมาก เรียกได้ว่าเอายีนเด่นของพ่อแม่มารวมกันในตัวเธอไว้เลย ไม่สวยสิแปลก
แต่ว่า เมื่อมาร์ตินเพิ่งพูดจบ ขาข้างหนึ่งของชายหนุ่มก็ถีบมาอย่างไม่เกรงใจ
“อยากตายใช่ไหม?”
“ไม่อยากไม่อยาก……”
มาร์ตินเก็บสีหน้าทะเล้นของตนเอง แล้วหลบไป
หลายปีมาแล้ว โชคดีที่ได้เจอกันในวันตรุษจีนแบบนี้ ดังนั้น เมื่อเขาไม่ล้อเล่นแล้ว แสนรักเองก็ไม่ได้ทำเหมือนเมื่อก่อน ที่พอเห็นเขาส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวแล้วไล่ไป
แต่เป็นการเลือกของไปด้วย แล้วถามขึ้นไปด้วย “กลับมาฉลองตรุษจีนโดยเฉพาะหรือ?”
มาร์ตินพยักหน้า “อืม แม่ฉันสุขภาพไม่ดีน่ะ ปีนี้ก็เลยกลับมา”
แม่ของเขา?
จารุณี?
แสนรักไม่มีความทรงจำดีๆกับคนๆนี้ เพราะยังไง เขาก็จำได้ว่าเมื่อก่อนเธอเอาแต่คิดแผนร้ายใส่เขาเสมอ
แต่เมื่อมาร์ตินพูดถึงแม่ของตนเองแล้ว ทันใดนั้นก็ถามขึ้นมา “พี่ ในเมื่อพวกพี่ฉลองตรุษจีนกันที่นี่อยู่แล้ว ถ้างั้นมาบ้านผมเพื่ออวยพรปีใหม่ในเดือนแรกได้ไหม เยี่ยมแม่ฉันหน่อย ”
“อะไรนะ? เยี่ยมแม่นาย?”
“ใช่ ปีนี้ร่างกายท่านไม่ดีเท่าไร หมอบอกว่า คงไม่ได้มาอยู่นาน พี่ ผมรู้ว่าเมื่อก่อนท่านได้ทำเรื่องไม่ดีกับพี่ไว้มาก แต่เห็นคุณลุง พี่ไปเยี่ยมท่านหน่อยได้ไหม? ก็ถือว่า……เป็นตัวแทนของตระกูลหิรัญชา”
คนที่ดูถูกเหยียดหยามคนอื่นมาเสมอนั้น จู่ๆ แม้แต่เสียงของเขาก็มีความสะอื้นขึ้นมา
แสนรัก “……”
เป็นตัวแทนตระกูลหิรัญชา?
เขามองต่ำลง เพียงชั่วพริบตานั้น ในหัวของเขา ก็ปรากฏเรื่องราวในอดีตครั้นเป็นวัยรุ่น
คนอย่างจารุณี แท้จริงแล้วก็แค่ชอบเอาชนะมากเกินไป เธอชอบแย่ง ชอบชิง สาเหตุหลักๆนั้น ก็เพราะตอนนั้นพ่อของเธอได้ยกทุกอย่างในตระกูลหิรัญชาให้แก่ธนากรผู้เป็นน้องชาย
ดังนั้น เธอจึงอดที่จะอยากนำสิ่งที่ควรเป็นของตนเองกลับมาไม่ได้
จจากนั้น ก็ทำผิดไปเรื่อยๆ จนสุดท้าย ก็เกือบถูกแสนรักพังตระกูลโรแกนจนพินาศ
ถ้าเธอเกิดอยากเจอคนตระกูลหิรัญชา นั่นอาจเพราะชีวิตใกล้จบลงแล้ว เริ่มที่จะสำนึกตัวได้แล้วละมั้ง
สุดท้ายแสนรักก็ตอบตกลง
“ได้ เดิมทีจะกลับเมืองหลวงวันที่1 ถ้าเป็นแบบนี้ ก็จะไปบ้านนายก่อนละกัน”
“จริงหรือ? งั้นดีเลย ผมจะไปบอกแม่ทันทีเลย จริงสิ พี่จะพาลูกๆ และเส้นหมี่มาด้วยกันหรือเปล่า? ตอนนี้แม่ของผมชอบความครึกครื้นที่สุดเลยล่ะ พี่พาพวกเขาทุกคนมาก็ได้นะ”
เขาขอร้องอย่างอดไม่ไหวอีกครั้ง
เมื่อหนูรินจังที่อยู่ข้างๆได้ยิน แด๊ดดี๊ยังไม่ทันตอบตกลงเลย เธอก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน “งั้นคุณอาคะ หนูพาคุณอาหญิงของหนูไปด้วยได้ไหมคะ?”
“คุณอาหญิง?”
มาร์ตินยังคิดตามไม่ทันในทันที
แสนรักกวาดตามองเขาอย่างกลุ้มใจ แล้วพูดเตือน “ก็เชียนหยวนล๋ายเย่ จริงสิ ให้พวกเขาไปด้วยก็ได้นะ เพราะยังไง เขาถึงจะเป็นหลานแท้ๆของแม่นาย”
“……”
มาร์ตินเงียบไป
จริงสิ เขาลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย สายเลือดที่แท้จริงจองตระกูลหิรัญชา ควรเป็นคณาธิปต่างหาก
แต่อะไรที่เรียกว่าแท้จริงกันล่ะ?
ในใจของพวกเขา คนตรงหน้าคนนี้ ก็เป็นคนตระกูลหิรัญชาเหมือนกัน แถมยังเป็นคนที่โตมากับเขาตั้งแต่เด็กด้วย
เจ้าคนแพรวพราวคนนั้นก็กลับบ้านด้วยความคึกคักตื่นเต้น ส่วนแสนรัก เมื่อพนักงานเลือกของที่เขาต้องการให้เสร็จแล้ว ก็กลับจากซูเปอร์มาร์เก็ตแล้วเหมือนกัน
“ไปบ้านตระกูลโรแกนหรือ?”
เมื่อเส้นหมี่ได้ยินดังนั้น ก็อึ้งไปตามคาด
แสนรักพยักหน้า
“ถ้าเธอไม่ชอบละก็ ไม่ต้องไป ฉันไปคนเดียวก็พอแล้ว” เขามองออกว่าเธอไม่ได้อยากไปนัก จึงบอกกับเธอไปตรงๆ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป
เส้นหมี่กลับหัวเราะขึ้นมาทันที
เธอก้มหน้าหิ้วของที่ซื้อกลับมาไปไว้บนโต๊ะ ค้นไปด้วย แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “ฉันใจแคบขนาดนั้นเลยหรือไง? เรื่องพวกนั้นผ่านไปตั้งนานแล้ว ในเมื่อสุขภาพไม่แข็งแรง งั้นก็ถือว่าไปเยี่ยมเธอละกัน”