ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1437 ตรุษจีนแล้ว
ตรุษจีนที่28 คนที่อยู่เรือนรอง ในที่สุดก็รอการมาถึงของคู่สามีภรรยา
แสงดาว “แล้วจะฉลองตรุษจีนยังไง? คือจะฉลองตรุษจีนที่30ที่นี่ แล้วค่อยไปที่เมืองหลวงหรือ?”
เธอคิดถึงปัญหาข้อนี้ขึ้นมา
เส้นหมี่ไม่สามารถตัดสินใจได้ จึงหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังทานอาหารอยู่บนโต๊ะ
ด้วยความต้องการของพวกเขา แน่นอนว่าอยากจะฉลองตรุษจีนกันที่นี่ แต่ก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อตระกูลเทวเทพได้ เพราะม็อกโก และแสนรักต่างก็เป็นคนตระกูลเทวเทพอยู่แล้ว
คุณท่านคนนั้น ก็ตั้งตารอคอยให้หลานๆไปหาอยู่
“เธอกับม็อกโกกลับกันไปก่อนเถอะ”
สุดท้ายแสนรักก็ถอยให้ ให้แสงดาวพาหนูดาราไปฉลองตรุษจีนที่เมืองหลวง
เมื่อแสงดาวได้ยินดังนั้น ก็หน้าย่นขึ้นมาทันที
ทำไมต้องเป็นเธอด้วย?
พวกเธอไปไม่ได้หรือ?
เธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร กับการจัดแจงของน้องชาย
และแล้วเมื่อคณาธิปและเชียนหยวนล๋ายเย่กลับมา ทุกคนก็ทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันในคืนที่29นี้ จากนั้นแสงดาวก็พาหนูดารากลับไปที่เมืองหลวงกับม็อกโก
ส่วนแสนรักและเส้นหมี่ รอให้ผ่านวันที่30 วันที่1จะเดินทางไปที่เมืองหลวง
เมื่อเชียนหยวนล๋ายเย่ได้ยินดังนั้น ก็ดีใจอย่างมาก เธอยังไม่เคยฉลองวันตรุษจีนในประเทศนี้ เห็นว่าวันที่30นี้มื้อเที่ยงจะทานที่เรืองรอง และมื้อเย็นจะทานที่คฤหาสน์หิรัญชา เธอจึงตื่นตั้งแต่เช้าตรู่
“ที่รัก วันนี้ฉันจะไปช่วยพี่สาวนะ ตอนเที่ยงมีคนจะไปทานอาหารที่บ้านพี่เยอะเลย น่าจะมีเรื่องต้องทำเยอะค่ะ”
“แต่เธอต้องไปซื้อของอีกไม่ใช่หรือ?”
คณาธิปเองก็ตื่นแล้ว กำลังให้อาหารปลาทองสองตัวในตู้ปลาอยู่ เมื่อได้ยินดังนั้นก็หันหน้ามองเธอ
จริงด้วย เธอลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย
เด็กสาวรีบวิ่งกลับไปยังห้องนอนของพวกเขา จากนั้นก็เอากระดาษจดที่เมื่อวานได้เขียนรายการไว้แล้วลงมา
สิ่งนี้ ที่จริงแล้วเธอไปขอให้พี่ภาสอนให้พิเศษเลย เป็นวันปีใหม่แรก และครอบครัวเล็กๆ ของพวกเขาจำเป็นต้องซื้อของอะไรบ้าง เพื่อให้มันนำมาซึ่งความสุขต่างๆ
เชียนหยวนล๋ายเย่มองดูอย่างละเอียด
“ที่รัก นี่คืออะไรหรือ? จะไปซื้อของพวกนี้ได้จากที่ไหนหรือคะ?”
เธอชี้สิ่งที่พี่ภาเขียนไว้ให้
คณาธิปรับมาดู
โคลงคู่จีน โคมไฟสีแดง ดอกไม้ปีใหม่ ตัวอักษรฟู๋……ฯลฯ ได้บอกทุกสิ่งที่เป็นธรรมเนียมสำหรับฉลองตรุษจีนแก่เด็กสาวหมดแล้วจริงๆ
ทันใดนั้นคณาธิปก็รู้สึกหัวใจถูกอะไรเติมเต็ม เขาจับกระดาษใบนั้น เป็นครั้งแรก ที่มีความรู้สึกอยากจะซื้อของพวกนี้กลับมาด้วยตนเอง
ราวกับเด็กที่เห็นเสื้อผ้าใหม่ๆที่ตนเองชื่นชอบ
มันนานมากแล้วที่ไม่ได้เป็นแบบนี้
“ถ้างั้น เราไปซื้อด้วยกันไหม?”
“หา?”
ดวงตาของเด็กสาวประกาย แล้วก็เงยหน้ามองไปที่เขาทันที
“ได้ค่ะ งั้นพวกเราก็ไปซื้อของกันค่ะ!” เธอยิ้มอย่างดีใจ ว่าง่ายจนทำให้คนที่เห็นเกิดชื่นชอบ
และในขณะนี้ เด็กสาวที่ได้นัดกับเส้นหมี่ไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว ก็ได้ออกไปซื้อของวันตรุษจีนกับสามีแล้ว ส่วนเส้นหมี่ที่อยู่เรือนรอง ยังคงวุ่นวายอยู่กับพี่ภาในห้องครัว
รอให้เด็กสาวมา
“คุณนายคะ จนป่านนี้แล้ว ฉันว่าคุณนายรองน่าจะไม่มาแล้ว เดี๋ยวตอนเที่ยงพวกเขาก็จะมาทานอาหารแล้ว มีหลายอย่างยังไม่ได้เตรียมเลยนะคะ”
“เอ่อ……”
เส้นหมี่เองก็รับมือไม่ทัน
ช่วยไม่ได้ เธอจึงต้องเดินออกไป ไปหาชายหนุ่มที่กำลังพาเด็กทั้งสามติดโคลงคู่อยู่ข้างนอก และมอบหมายให้เขา
“พี่คะ หนูเย่ยังไม่มาเลยค่ะ ช่วยออกไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เกตให้ฉันหน่อยสิคะ”
“ซื้ออะไรหรือ?”
ชายหนุ่มที่เพิ่งติดโคลงคู่เสร็จ กระโดดลงมาจากเก้าอี้
เส้นหมี่จึงยื่นกระดาษเล็กๆที่เขียนรายการเอาไว้ออกไปให้ “นี่ค่ะ มีแป้งข้าวเหนียว กะแช่ แล้วก็พวกเครื่องปรุงนิดหน่อย……แต่ว่า ที่รักคะ คุณรู้จักของพวกนี้ไหม?”
เธอเรียกเขาว่าที่รักอย่างจริงจัง
เพราะว่า ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ก็คือเวลาที่เธอต้องการให้เขาไปทำมันอย่างจริงจัง
แสนรักพูดอะไรไม่ออก!
“เธอว่าไงล่ะ?”
เขารับเศษกระดาษนั่นมาไว้ในกระเป๋า เขาเรียกเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังเล่นกับโคมไฟใหญ่นอกทางเดินของวิลล่ามา
“หนูรินจัง มานี่เร็ว ไปซูเปอร์มาร์เกตกับแด๊ดดี๊หน่อย”
“ค่ะ……”
เด็กหญิงผิวขาวอมชมพูตอบตกลง เธอวางมือจากโคมไฟ แล้วก้าวเท้าเล็กๆวิ่งมาทางแด๊ดดี๊
อืม ที่เหลือ ก็ปล่อยให้ลูกชายทั้งสองจัดการก็พอ เด็กผู้ชาย ต้องฝึกฝนเยอะๆ
แล้วแสนรักก็พาลูกสาวไปที่ซูเปอร์มาร์เกต
แต่ความจริงก็คือ เมื่อเขามาถึงซูเปอร์มาร์เกตแล้ว หยิบเศษกระดาษนั่นออกมา ประธานแสนรักที่ไม่เคยทำงานบ้านอะไรด้วยตนเองเลยมาก่อนเมื่อเห็นชื่อรายการแรก เขาก็มาถึงตรงหน้าเหล่าแป้งสีขาวๆ แล้วก็แยกไม่ออกแล้ว
หนูรินจัง “……”
เธอเองก็กะพริบตากลมโตปริบๆ เธอเงยหน้ามองแด๊ดดี๊ “แด๊ดดี๊ หรือว่า หนูไปเรียกคุณน้าคนหนึ่งมาดี? แป้งเยอะขนาดนี้ ถ้าซื้อผิดไปจะทำยังไง?”
ชายหนุ่มหักข้อนิ้ว
ด้วยการกระทำของเขาในเมื่อก่อน ก็จะพูดง่ายๆว่า ให้แบกอย่างละถุงไปที่รถของเขา
แต่สุดท้าย ก็กลัวว่ากลับไปแล้วจะโดนหัวเราะเยาะ ประธานแสนรักที่ต้องรักษาภาพพจน์สูงส่งสง่างามนั้น จึงฟังคำแนะนำของลูกสาว เรียกพนักงานของซูเปอร์มาร์เกตมา
“แป้งข้าวเหนียวหรือ เอาไปทำบัวลอยใช่ไหม อันนี้นะ”
เธอหยิบแป้งข้าวเหนียมให้สองพ่อลูกอย่างชำนาญ