ตอนที่ 1428 – เยือนอาร์กติกอีกครั้ง
เสียงที่ดังกึกก้องในหูของหลี่เฟิงซินเหมือนสายฟ้าฟาด ไม่เพียงแต่เขาจะหูหนวกเท่านั้น แต่วิญญาณของเขาก็สั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
กระท่อมไม้พังทลายลง ฝังหลี่เฟิงซินไว้ในซากปรักหักพัง อย่างไรก็ตามหลี่เฟิงซินยังคงนั่งอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ
อย่างไรก็ตาม สายตาที่งุนงงของเขาก็เริ่มทอประกายอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็ตกใจกลัว เขาเคยได้ยินเสียงแบบนั้นมาก่อน แต่มันเป็นสิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืมเพราะเขาคิดว่าเจ้าของเสียงพูดในดินแดนแห่งท้องทะเลหลายครั้งในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เจ้าของเสียงตอนนี้กลายเป็นผู้นำของมนุษย์
หลี่เฟิงซินสั่นและหน้าซีดทันที ในขณะนั้นวิญญาณทั้งหมดของเขาถูกครอบงำด้วยความกลัวเป็นอย่างมาก โดยไม่ลังเลใด ๆ เขาระเบิดจากซากปรักหักพังและบินขึ้นไปบนฟ้าทันที เขาต้องการที่จะหลบหนี
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้า ทันใดนั้นกระแสของแสงสีม่วงก็ปรากฏขึ้นบนขอบฟ้าและใกล้เข้ามาในอัตราที่ไม่น่าเชื่อ แสงสีม่วงนี้ยังคงอยู่ใกล้เส้นขอบฟ้าสักครู่หนึ่ง แต่ในครั้งต่อไปเขาก็มาถึงตัวเขาแล้ว ทันใดนั้นแรงกดดันที่ทรงพลังจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้ได้บดขยี้หลี่เฟิงซินเหมือนภูเขา หน้าอกของเขาแน่นขณะที่หายใจลำบาก
เจี้ยนเฉินยืนต่อหน้าหลี่เฟิงซินบนกระบี่จื่อหยิง เขาจ้องที่หลี่เฟิงซินอย่างเย็นชาเพราะจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากตัวเขา เขาไม่ได้ใช้ความพยายามใด ๆ ที่จะปกปิดมัน
หลี่เฟิงซินเริ่มสั่นสะท้านอย่างรุนแรงทันทีที่เขาเห็นเจี้ยนเฉิน เขาหวั่นเกรงอย่างที่สุดและรู้สึกหวาดกลัว
“ราชันเจี้ยนเฉิน เจ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ยอดเยี่ยมของมนุษย์ ดังนั้นทำไมเจ้ายังคงยึดติดกับเรื่องที่ผ่านมากับคนที่ไม่สำคัญเช่นข้า” หลี่เฟิงซินถามเสียงสั่น ในเวลาเดียวกันเขาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เดิมเขาคิดว่าเขาจะหลบซ่อนตัวได้ดี เขาคิดว่าเจี้ยนเฉินจะลืมคนที่ไม่สำคัญเช่นเขาไปนานแล้ว ด้วยสถานะอันยิ่งใหญ่ของเขาในฐานะผู้ปกครองสูงสุดของมนุษย์ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเจี้ยนเฉินยังจำเขาได้แม้หลังจากได้รับสถานะที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้และสิ่งที่เขาพบอย่างไม่น่าเชื่อก็คือเจี้ยนเฉินมาที่ทวีปสัตว์เทวะเพื่อค้นหาเขา
“ผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่าเต่าถูกเจ้าฆ่า ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่มีส่วนร่วมในการโจมตีผู้อาวุโสสูงสุด ข้าจะไม่ปล่อยพวกเขาไปแม้ว่าพวกเขาจะหนีไปจนสุดปลายโลกก็ตาม หลี่เฟิงซิน เจ้าควรคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันนี้ในขณะที่เจ้าฆ่าผู้อาวุโสสูงสุด เจี้ยนเฉินบอกเขาอย่างเย็นชา
” ระ ราชันเจี้ยนเฉิน เจ้าไม่สามารถตำหนิข้าได้ ข้าแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น..” หลี่เฟิงชิงตอบอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับยมทูตเมื่อเขายืนอยู่ต่อหน้าเจี้ยนเฉินในตอนนี้
เขาละทิ้งความคิดที่จะหนีไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเจี้ยนเฉินเพราะเขารู้ว่าความพยายามใด ๆ นั้นไร้ประโยชน์ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะหลีกเลี่ยงการถูกตามล่าโดยราชันขอบเขตดั้งเดิม
เจี้ยนเฉินตัดสินใจแล้ว ในบรรดาผู้ที่สังหารผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่าเต่า เขาได้ฆ่าไปแล้วหมดทุกคนยกเว้นหลี่เฟิงซิน
กระบี่ปราณอันทรงพลังทอประกายแสงสีขาวและหลี่เฟิงชิงถูกเจี้ยนเฉินตัดหัว ปราณกระบี่บริสุทธิ์เข้ามาในหัวของหลี่เฟิงซินผ่านบาดแผลและกวาดล้างวิญญาณของเขาออกไป
สัตว์อสูรระดับ 8 เทียบเท่ากับเซียนราชาถูกสังหารได้โดยง่าย
ตอนนี้นูบิสเพิ่งมาถึงด้วยแสงสีทอง เขาจ้องมองที่หัวของหลี่เฟิงซินอย่างเงียบ ๆ เมื่อมันตกลงมาจากท้องฟ้า ดูเหมือนว่าเขาจะจำเรื่องราวที่เจี้ยนเฉินได้บอกกับเขาถึงตอนที่ผู้อาวุโสสูงสุดและเขาถูกโจมตีโดยหลี่เฟิงซินและคนอื่น ๆ
หากไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสสูงสุดที่ได้เสียชีวิตไป เจี้ยนเฉินอาจจะเสียชีวิตที่นั่น
“กลับไปอาณาจักรแห่งท้องทะเล ! ” เจี้ยนเฉินพูดอย่างหงุดหงิดขณะที่เขาหยิบหัวของหลี่เฟิงซินขึ้น
นูบิสพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ และฉีกเปิดประตูมิติทันทีเพื่อที่จะไปอาณาจักรแห่งท้องทะเล พวกเขาทั้งสองเดินผ่านไป
ทันทีที่เจี้ยนเฉินและนูบิสเดินเข้ามาใกล้แนวป้องกันรอบ ๆ ทะเลทางเข้าก็เปิดออก พวกเขามุ่งหน้าไปยังเผ่าเต่าทันที
ในบริเวณต้องห้ามของเผ่าเต่า เจี้ยนเฉินและนูบิสไม่ได้แจ้งใครเลย พวกเขามาถึงอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับหัวของหลี่เฟิงซิน เจี้ยนเฉินมอบหัวสัตว์อสูรให้แก่วิญญาณผู้อาวุโสสูงสุดในสวรรค์
เจี้ยนเฉินยังคงอยู่ต่อหน้าหลุมศพของผู้อาวุโสสูงสุดเป็นเวลา 3 วัน หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองจากไปอย่างเงียบ ๆ เผ่าเต่าที่ยิ่งใหญ่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญ พวกเขามีเซียนราชาหลายคน แต่ไม่มีใครค้นพบการมาของเจี้ยนเฉินและนูบิส
เจี้ยนเฉินและนูบิสบินสูงจากทะเลที่เงียบสงบสูงหนึ่งพันเมตรขณะที่พวกเขาจ้องมองออกไปไกล ๆ เจี้ยนเฉินกล่าวว่า “นูบิส ข้าต้องไปที่ศาลาเทพธิดาน้ำแข็งอาร์กติก มีผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังและลึกลับจำนวนมากอยู่ที่นั่น ต่อหน้านาง ข้ายังไม่สามารถควบคุมชีวิตของตัวเองได้ ดังนั้นในครั้งนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องมากับข้าอีกแล้ว”
นูบิสตกตะลึงในใจและเริ่มตึงเครียดขึ้น เขาพูดด้วยเสียงหนัก ๆ “มีบันทึกคร่าวๆเกี่ยวกับศาลาเทพธิดาน้ำแข็งอาร์กติกในความทรงจำที่สืบทอดมาของข้า มันบอกว่าพวกเขาเป็นองค์กรลึกลับที่มีอยู่แล้วนานนับไม่ถ้วน แม้แต่ตระกูลผู้พิทักษ์สิบตระกูลก็ไม่ต้องการรุกรานพวกเขา ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมซ่อนตัวอยู่ที่นั่น”
นูบิสมองเจี้ยนเฉินและพูดว่า” เจี้ยนเฉิน ข้าอาจจะไม่สามารถช่วยเจ้าได้ในเรื่องนี้ ข้าจะรอเจ้าที่ทวีปเทียนหยวน”
เจี้ยนเฉินและนูบิสแยกกัน หนึ่งในนั้นมุ่งหน้าไปยังทวีปเทียนหยวน ขณะที่อีกคนหนึ่งเดินทางไปยังทุ่งน้ำแข็งในภาคเหนือ
เมื่อเท้าของเจี้ยนเฉินร่อนลงบนทุ่งน้ำแข็งอาร์กติกอีกครั้ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยอารมณ์ นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเหยียบเท้าบนทุ่งน้ำแข็ง เขาเคยมากับรุยจิน หงเหลียนและเฮยยู่เป็นครั้งแรก แต่ตอนนี้เขาต้องพึ่งตัวเองแล้ว
อย่างไรก็ตาม อันตรายของทุ่งน้ำแข็งได้ลดลงเป็นอย่างมากแม้ว่าเขาจะมาเพียงคนเดียวก็ตาม เป็นไปได้แม้แต่ที่จะบอกว่าไม่มีอะไรที่สามารถคุกคามเขาได้นอกจากชั้นหมอกรอบ ๆ ศาลาเทพธิดาน้ำแข็ง
“ผู้อาวุโสรุยจิน เฮยยู่และหงเหลียนตกเป็นเหยื่อเพราะข้าและถูกแช่แข็งเป็นรูปปั้น ข้าจะช่วยพวกเขาสามคนให้ได้ ไม่ว่าวันนี้จะเป็นอะไรและช่วยให้ทั้งสามคนกลายเป็นเซียนจักรพรรดิ
“มันนานกว่าหนึ่งปีแล้วตั้งแต่ข้าสัญญากับพี่สาวของข้า เป็นเพียงว่าข้ายุ่งมากและไม่สามารถกำหนดเวลาได้ซึ่งเป็นสาเหตุที่ข้าไม่ได้มาเมื่อถึงเวลาที่สัญญา ข้าสงสัยว่านางจะโกรธหรือไม่..” เจี้ยนเฉินไม่ได้บินด้วยกระบี่ของเขา เขาเดินเข้าไปในส่วนลึกของเขตอาร์กติกแทน แม้ว่าเขาจะเดินเท้า เขาก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมาก เขาจะทิ้งร่องรอยจาง ๆ ไว้ทุกฝีก้าวเมื่อเขาปรากฏตัวห่างออกไปหลายกิโลเมตร จนดูเหมือนว่าเขาจะใช้การส่งตัวทางไกล
เจี้ยนเฉินพบกับคลื่นแห่งความเย็นหลายต่อหลายครั้งตลอดทาง กระแสแห่งความหนาวเย็นสามารถตรึงเซียนราชาให้เป็นรูปปั้นได้ในคราวเดียว แต่ตอนนี้เจี้ยนเฉินสามารถแยกมันออกจากกันได้โดยการขยายปลายนิ้วและยิงปราณกระบี่ออกไป
ในไม่ช้าเจี้ยนเฉินก็เห็นรูปปั้นของเซียนจักรพรรดิและสัตว์อสูรระดับ 9 ที่ถูกทิ้งไว้นานแล้ว เขาเห็นชัดเจนว่ามีกองน้ำแข็งสองสามกองอยู่ใกล้กับรูปปั้น กองน้ำแข็งเหล่านี้เป็นผลมาจากความพยายามของเจี้ยนเฉินที่จะปลดปล่อยรูปปั้นของเซียนจักรพรรดิที่ถูกแช่แข็งเมื่อเขาพบพวกเขาเป็นครั้งแรก
คราวนี้เจี้ยนเฉินมองดูรูปปั้นโดยไม่สนใจ เขาไม่ได้หยุดในขณะที่เขาเดินต่อไปหายไปในพริบตา แสงสีขาวจาง ๆ กระพริบไปรอบ ๆ ตัวเขาพร้อมกับปราณกระบี่ เขาปกป้องตัวเองด้วยวิถีแห่งกระบี่ กระแสอากาศที่เย็นยะเยือกจะแตกสลายทันทีที่สัมผัสกับชั้นของแสง
ยิ่งเขาเข้าไปในทุ่งน้ำแข็งลึกเท่าไหร่มันก็ยิ่งเย็นลง แม้แต่เจี้ยนเฉินก็จำเป็นต้องใช้มาตรการบางอย่างเพื่อปกป้องตัวเองในตอนนี้
หลังจากเดินไปได้สองสามพันกิโลเมตร ในที่สุดเจี้ยนเฉินก็เห็นหมอกสีขาวที่ดูเหมือนจะเชื่อมท้องฟ้ากับพื้นดิน หมอกสีขาวนั้นเกิดจากการปรากฏตัวของน้ำแข็งที่น่ากลัว มันทรงพลังมาก แม้แต่หงเหลียนก็ไม่สามารถเข้าไปใกล้มันได้ด้วยความแข็งแกร่งของนางในตอนนั้น นางเกือบจะถูกแช่แข็งเป็นรูปปั้น