ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1461 มาหาถึงบ้านแล้ว
สุดท้ายมาร์ตินก็ถูกผู้จัดการบังคับพาตัวออกไป
ผู้คนที่นี่ต่างเป็นเพราะว่าทารกน้อยที่แสนน่ารักจึงรายล้อมเข้ามามากมาย ถ้ายังพบว่ามาร์ตินที่เป็นดาราดังอยู่ที่นี่ด้วย นั่นยิ่งจะทำให้แออัดมากกว่าเดิม
ทว่าในจุดนี้ ไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของมาร์ตินอย่างมาก
จากนั้นสุดท้าย มาร์ตินจึงทำได้เพียงมองดูทารกน้อยหายไปต่อหน้าต่อตาของเขาอย่างนั้น
เขาตาลายหรือเปล่า?
ทำไมเด็กน้อยคนนั้นมองดูแล้วเหมือนผู้หญิงคนนั้นมากเลย?
เขาถูกพาตัวมาที่ชั้นดาดฟ้าของห้างสรรพสินค้า เดิมทีต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เพราะว่าอีกสักพักที่ชั้นล่างมีกิจกรรมที่วางแผนเอาไว้แล้ว
แต่ว่า หลังจากที่เขาขึ้นมา เข้ามาในห้องแต่งหน้า กลับล็อกประตูเอาไว้ทันที หลังจากนั้นอยู่ในนั้นคนเดียวเป็นเวลานาน ต่อให้ใครมาเคาะ เขาก็ไม่เปิด
ผู้จัดการรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงอยู่ด้านนอกโทรหาเขา
“ตืด……ตืดตืด……”
โทรไปแล้วสี่ห้าสาย ถือว่า คนที่อยู่ด้านในรับสายแล้ว
“มาร์ติน คุณทำอะไรอยู่กันแน่? งานกำลังจะเริ่มแล้ว คุณหลบอยู่ด้านใน ไม่แต่งหน้าไม่เปลี่ยนชุด คุณคิดอยากจะทำอะไร?”
ผู้จัดการมองดูเวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว เมื่อต่อสายติดแล้ว เธอที่อยู่ด้านนอกก็รีบเร่งรัดขึ้นมาแล้ว
แต่ว่า คนในสายโทรศัพท์ หลังจากนั้นเงียบไปสักพัก ไม่ได้เปิดประตู กลับกดเสียงต่ำลงได้ยินเขาถามออกมาหนึ่งประโยค：“พิมแสงล่ะ? ก่อนหน้านี้ ผมให้คุณตามหาพิมแสง ทำไมคุณยังไม่มีข่าวคราวอะไรให้กับผมเลย?”
ผู้จัดการ：“……”
แค่ประโยคนี้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปแล้ว
ในเวลาแบบนี้ทำไมถึงได้พูดถึงผู้หญิงคนนี้? ไม่ใช่ว่านานมากแล้วเหรอที่ไม่เคยพูดถึงชื่อของเธอเลย?
ในสมองของผู้จัดการรีบคิดทบทวนอยู่สักพัก ในที่สุด เธอที่อยู่ด้านนอกก็ตอบกลับมา：“ไม่ใช่ว่าฉันบอกกับคุณไปแล้วเหรอ? ฉันหาเธอไม่เจอ มาร์ติน เดี๋ยวพวกเราค่อยคุยเรื่องนี้กันได้ไหม? ไปเข้าร่วมงานให้เรียบร้อยก่อนค่อยว่ากันโอเคไหม?”
ผู้จัดการคนนี้ ต่างกำลังอ้อนวอนขึ้นมาแล้ว
ในที่สุดมาร์ตินก็ออกมาแล้ว และก็เข้าร่วมงานครั้งนี้แล้ว แต่ว่า หลังจากเขาเข้าร่วมงานเสร็จเรียบร้อย ก็รีบออกไปจากที่นี่ทันที
ในตอนเย็น ในตอนที่ผู้จัดการร้อนรนจนอยากจะกระทืบเท้า ที่วิลล่าบนไหล่เขาที่นี่ เชียนหยวนล๋ายเย่ที่กำลังดูแลลูกน้อยอยู่ที่บ้าน ได้ยินเสียงกดกริ่งดังมาจากด้านนอก
พี่ภา：”คุณชายรองไม่ได้เอากุญแจไปหรือ?”
เธอพูดไปด้วย พร้อมทั้งเดินไปเปิดประตู
หลังจากเส้นหมี่กับแสนรักพาเด็กๆไปที่เมืองหลวงแล้ว คนรับใช้ที่อยู่กับพวกเขามาตลอด จึงอยู่ต่อที่นี่ ให้อยู่ดูแลคณาธิปกับเชียนหยวนล๋ายเย่ทั้งสองคนแล้ว
เพราะว่า ทั้งสองต่างไม่เคยเลี้ยงเด็กเล็กขนาดนี้มาก่อน
พี่ภาเปิดประตูแล้ว
“คุณชายมาร์ติน?”
ทันใดนั้นเธอมองเห็นคนที่ปรากฏตัวอยู่ด้านนอก ตกตะลึงอย่างมาก
มาร์ตินกลับไม่พูดอะไร หลังจากที่เขาเห็นประตูเปิดออกแล้ว ทันใดนั้น เขาถอดแว่นตาดำออกจากใบหน้า มองตรงเข้าไปด้านใน
“เด็กล่ะ?”
“อะไรนะ?”
พี่ภาได้ฟังแล้ว ทันใดนั้นก็ตกใจอย่างมาก
เธออยู่กับเส้นหมี่มาตั้งนาน สำหรับเรื่องนี้ แน่นอนว่าต้องรู้อยู่แล้ว ดังนั้น วินาทีที่มองเห็นคนคนนี้ ความจริงเธอก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
แต่ว่า มาร์ตินไม่ได้สนใจเธอ แต่ทว่าเงยหน้าขึ้นไปมองที่ระเบียงชั้นสองของวิลล่าแห่งนี้ มีเสื้อผ้าของเด็กทารกตากเอาไว้
เขาผลักเธอออกไปแล้วเดินเข้าไป
“คุณชายมาร์ติน คุณทำอะไร?”พี่ภาตกใจจนหน้าซีดขาว รีบร้อนขวางเขาเอาไว้
แต่ว่า เธอที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จะขวางชายที่ยังหนุ่มยังแน่นเอาไว้ได้อย่างไรได้ไม่นาน มาร์ตินก็เดินเข้าไปแล้ว เดินตรงเข้าไปในห้องโถงของวิลล่าแห่งนี้แล้ว
“นานะ เร็ว แม่เอาของอร่อยอะไรมาให้คุณกันนะ?”
“อ้อแอ้……แอ้……”
เสียงอันอ่อนโยนของหญิงสาว ผสมกับเสียงอ้อแอ้ของเด็กทารก เมื่อมาร์ตินเข้ามา มาถึงห้องรับแขกเขาก็มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่สวมชุดอยู่บ้าน ที่กำลังหมอบอยู่ข้างโซฟา กำลังกล่อมทารกน้อยผิวขาวอมชมพูที่นอนอยู่ด้านบน
มาร์ติน：“……”
ในสมองของเขา “วิ้ง” ไปสักพัก
ความจริงแล้ว ตอนนั้นที่ร้านขายเครื่องประดับแห่งนั้น เขามองเห็นไม่ค่อยจะชัดเจน ทารกน้อยตัวเล็กมาก เล็กมากจนเขามองเห็นเธอเพียงเลือนราง
จนถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็ได้มองเธอในระยะที่ชัดเจนแล้ว
เหมือนมาจากพิมพ์เดียวกันกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ใบหน้าที่งดงาม ริมฝีปากสีชมพู แม้แต่ลักษณะการยิ้มของเธอ ก็เหมือนยังเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นอย่างมาก
มาร์ตินยืนมองอยู่ที่หน้าประตู
“คุณ……คุณมาได้อย่างไร?”
ในที่สุดเชียนหยวนล๋ายเย่ก็มองเห็นเขาแล้ว ทันใดนั้น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ในทันทีทันใด เธอนำเอาที่ทารกน้อยที่อยู่บนโซฟาอุ้มขึ้นมา
ใช่แล้ว คนคนนี้ทำไมถึงได้มาอย่างกะทันหัน? ไม่ใช่ว่าเขา?
ทันใดนั้นหญิงสาวก็นึกขึ้นมาได้ที่ตัวเองไปที่ห้างสรรพสินค้าในตอนเช้า ถูกคนถ่ายรูปเอาไว้มากมาย ตอนนี้วิดีโอเหล่านั้น ก็คงไปอยู่บนอินเทอร์เน็ตแล้ว ต่างเป็นรูปของเด็กคนนี้
เธออดที่จะกระวนกระวายและเสียใจภายหลังไม่ได้
กำลังจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นไปชั้นบน เวลานี้ คนคนนี้ก็เข้ามาอย่างกะทันหัน
“นี่เป็นลูกของเธอใช่หรือไม่?”
“หา?”
เชียนหยวนล๋ายเย่มองดูคนคนนี้ถอดหมวกออกมา แสดงให้เห็นผมสีบอร์นของชายหนุ่ม สีหน้ายิ่งกระวนกระวายขึ้นมาแล้ว
“ใคร? นี่เป็น……ลูกของพวกเรา พี่ภา คุณเข้ามาหน่อย อุ้มลูกน้อยขึ้นไปป้อนนม เธอหิวแล้ว”
หญิงสาวคนนี้สมองไวพอสมควร มองเห็นชายหนุ่มคนนี้จ้องมองมาที่เด็กคนนี้ เธอจึงรับมือทันที อยากจะให้พี่ภาที่อยู่ด้านนอกอุ้มเด็กน้อยขึ้นไป