ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1462 จะย้อนกลับไปได้อย่างไรล่ะ?
แต่ว่า เพียงแค่เวลาสั้นๆ มาร์ตินมองดูเด็กน้อยแล้วพูดออกมาอีกครั้ง：“งั้นเธอล่ะ? ไปไหนแล้ว? ทำไมลูกถึงได้มาอยู่กับพวกคุณที่นี่? แม้แต่ลูกเธอก็ไม่ต้องการแล้ว?”
“……”
สิบวินาที ในห้องรับแขกแห่งนี้ต่างเงียบเชียบไป
พิมแสงบอกว่า หลังจากเธอตาย หวังว่าไม่อยากให้คนคนนี้รู้เรื่องลูก ก็เพื่อให้เขามีชีวิตที่สงบสุขเหมือนอย่างเคย
แต่ว่า ตอนนี้ผู้ชายคนนี้ยืนอยู่ที่นี่ หลังจากนั้น ในตอนที่เขาถามประโยคนี้ คือกำลังโกรธ เจ็บปวด แต่ว่า จะให้เขาทำเป็นไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไรกันล่ะ?
มีบางครั้ง ความรู้สึกของคน ไม่ได้มีเพียงความสุข ทว่ายังมีความเศร้าโศกและความโกรธ
ในที่สุดเชียนหยวนล๋ายเย่ก็ตอบคำถามนี้
“ฉันก็ไม่รู้ ก็คือเด็กน้อยถูกส่งตัวกลับมา หลังจากนั้นพวกเรายังไม่มีลูก สามีก็เลยไปที่พี่สาวที่นั่นอุ้มกลับมา คุณมาร์ติน พี่พิมแสงพูดเอาไว้แล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ดังนั้น ลูกน้อย คุณก็ไม่ต้องสนใจหรอก”
เป็นหญิงสาวที่ฉลาดหลักแหลมจริงๆ
ถึงแม้ว่า ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้จะรู้ว่าเด็กที่อยู่เบื้องหน้าเป็นลูกของพิมแสง
แต่ว่า เธอยังคงคลี่คลายได้อย่างดีเขาไม่มีทางได้รู้ความจริงอย่างแน่นอน จากนั้นก็พูดคล้อยตามเขา นำเอาความสัมพันธ์ของพวกเขาตัดขาดไปอีกครั้งแล้ว
ปรากฏว่า คำพูดนี้ของเธอพูดออกมา สีหน้าของมาร์ตินยิ่งอึมครึมลงกว่าเดิมแล้ว
เขาจ้องมองเด็กน้อยคนนี้ ทันใดนั้นก็โมโหอย่างสุดขีด เขาหันหลังกลับแล้วเดินออกไป
แต่ว่าในขณะเขากำลังจะเดินข้ามประตูออกไป ทันใดนั้น เขากวาดตามองมา เหลือบมองทารกน้อยที่หญิงสาวอุ้มขึ้นมา รอยปานสีแดงขนาดเท่ากับหัวแม่มือน้อยปรากฏอยู่บนท้ายทอยของเธอ
ทันใดนั้นในสมองของมาร์ตินว่างเปล่าไปสักพัก！
เชียนหยวนล๋ายเย่：“นานะ พวกเราขึ้นไปดื่มนมกันนะ หิวแล้วใช่ไหมล่ะ?”
หญิงสาววางใจลงได้แล้ว ไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของคนคนนี้ ทว่าความอันตรายได้คลี่คลายลง เธอจึงอุ้มทารกน้อยขึ้นไปป้อนนมที่ชั้นบนแล้ว
ในห้องรับแขก เงียบสงบลงแล้ว
นอกจากนั้นยังกลิ่นนมของเด็กน้อยที่ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ยังมีของเล่นที่วางอยู่บนพื้น ที่ไม่ได้ปิดสวิตช์ ยังคงมีเสียงเลียนแบบสัตว์น่ารักๆดังมาอยู่เรื่อยๆ
นี่เป็นความรู้สึกแบบไหนกัน?
มาร์ตินใช้ชีวิตมา28ปี ความจริงไม่รู้เลยว่า
ทั้งชีวิตนี้ของเขา ต่างถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ ตอนเด็ก มีคุณลุงธนากรคอยให้ท้าย ถ้ามีเรื่องอะไร ที่บ้านด้านโน้น เพราะว่าเด็กที่สุด พี่ชายพี่สาวต่างยอมอ่อนข้อให้ แม่ของเขาคนนั้น ก็ถือว่าเขาเป็นแก้วตาดวงใจ
ดังนั้น ต่อให้อายุขนาดนี้แล้ว ความจริงแล้วเขาไม่เคยประสบกับเรื่องใหญ่โตอะไรเลย ชีวิตที่ผ่านมาไม่ต้องแบกรับความรับผิดชอบอะไรเลย
พาพิมแสงที่ตั้งครรภ์กลับบ้าน น่าจะเป็นเรื่องที่เขานอกลู่นอกทางที่สุดแล้ว
แต่ว่า หลังจากเขาพากลับมาล่ะ?
มาร์ตินเหมือนกับผีล่องหนหายออกไปจากที่นี่ หลังจากนั้น เขาพุ่งกลับไปที่บ้านตระกูลโรแกนอย่างบ้าคลั่ง เริ่มค้นหาอะไรบางอย่างในห้องนอนของเขา?
“มาร์ตินเป็นอะไรเหรอ? ทำไมเขาถึงได้รื้อค้นอะไรอย่างนั้น?”
“ฉันไปดูสักหน่อย”
คนในตระกูลโรแกนเห็นแล้ว ต่างตกใจอีกทั้งเป็นกังวล จากนั้นต่างขึ้นไปดูแล้ว
รวมถึงจารุณีก็ออกมาแล้ว
แต่ว่า พวกเขาพึ่งจะขึ้นไป ก็ได้ยินเสียงบ่นของมาร์ตินดังออกมา：“ของของเธอล่ะ? ใครเอาของของเธอทิ้งไปแล้ว? ต่างไปไหนแล้ว?”
ตะโกนออกมาอย่างโมโหอย่างขีดสุด ดังสะเทือนเลือนลั่นไปทั่วทั้งวิลล่า
คนตระกูลโรแกนตกใจอย่างมาก
“ของอะไรกัน? มาร์ติน คุณพูดถึง……ของของผู้หญิงคนนั้นเหรอ? แม่ให้ฉันต่างขจัดออกไปแล้ว”
สุดท้าย พี่สะใภ้ใหญ่ก็พูดออกมาอย่างติดๆขัดๆหนึ่งประโยค
ปรากฏว่า คำพูดนี้พูดออกมา ก็มีของอะไรบางอย่างปาออกมาแล้ว
“เพล้ง！”
เสียงดังน่ากลัวเสียงหนึ่ง
ถ้าไม่ใช่ว่าลูกชายใหญ่ของตระกูลโรแกนดึงภรรยาออกไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ไม่แน่อาจจะโดนแจกันดอกไม้อันนี้กระแทกศีรษะแตกเลือดไหลแล้ว
“ใครให้คุณเก็บทิ้ง? ผมอนุญาตให้คุณแตะต้องแล้วเหรอ? ไปหากลับมาให้ผม！”หลังจากปาเสร็จแล้ว มาร์ตินที่อยู่ด้านในก็ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
จารุณีได้เห็นแล้ว ในที่สุดเธอก็นั่งรถเข็นเข้ามาแล้ว
“หาอะไรกัน? ผู้หญิงคนนั้นตั้งท้องลูกของคนอื่น เธอสามารถตาสว่างแล้วออกไปเอง ฉันก็ไว้หน้าเธอมากแล้ว คุณยังอยากจะเก็บของของเธอเอาไว้?”
“ปัง！”
ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
คนคนนี้ตั้งแต่เล็กเป็นลูกชายคนเล็กที่เธอภาคภูมิใจจนโต หลังจากที่เธอพูดจบ ก็นำเอารูปถ่ายรูปครอบครัวที่ใส่กรอบเอาไว้ขว้างออกมาต่อหน้าเธออย่างรุนแรง
“ผมจะบอกคุณนะ ถ้าของของเธอวันนี้หากลับมาไม่ได้ ต่อไปนี้ผมจะไม่กลับมาที่ตระกูลโรแกนอีก！คุณชอบเป็นเจ้าชีวิตผม ผมก็จะส่งเสริมคุณต่อไปนี้บ้านหลังนี้ก็จะกลายเป็นซูสีไทเฮาแห่งที่สอง！”
ดวงตาทั้งสองของเขาแดงฉานจ้องมาที่เธอ ลูกชายที่แต่ไหนแต่ไรมาช่างเชื่อฟังและว่าง่าย
นี่เป็นครั้งแรก เหมือนกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
จารุณีโมโหจนสั่นเทาไปทั้งร่าง
ทว่ามาร์ติน หลังจากพูดจบ ก็เดินออกไปทันที
คืนนี้ ตระกูลโรแกนได้ติดต่อสถานีรับซื้อของเก่าด้านโน้น แต่ว่า ก็เกือบครึ่งปีแล้ว ของที่ทิ้งไป ยังจะสามารถหากลับมาได้อีกเหรอ?
ทว่ามาร์ติน สุดท้ายก็ถูกผู้จัดการหาตัวเจอแล้ว พักอยู่ที่คอนโดเล็กๆที่เขาเคยพักอยู่ก่อนหน้านี้ กำลังรื้อค้นตู้ ในคอนโดแห่งนั้น ก็เพียงแค่หกสิบตารางวาเท่านั้น
แต่ว่า กลับแทบจะถูกเขารื้อก้อนอิฐออกมาแล้ว
“มาร์ติน คุณกำลังทำอะไร? หนึ่งวันหนึ่งคืนไม่เห็นแม้เงาของคุณ คุณรู้หรือเปล่าว่าเกิดความเสียหายมากแค่ไหน?”