ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1463 หนาม
เธอมองเห็นสิ่งนี้แล้ว ภายใต้ความโกรธ เมื่อเปิดปากออกมาก็มีแต่สิ่งเหล่านี้
ปรากฏว่า คำพูดนี้พูดออกมา ชายหนุ่มที่กำลังรื้อค้นขยะใต้เตียงอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นมาในทันใด สายตาอันนั้น น่าตกใจอย่างมากเหมือนดั่งภูตผีปีศาจที่ออกมาจากขุมนรกยังไงอย่างงั้น
“เดิมทีคุณไม่ได้ตามหาพิมแสงใช่ไหม?”
“อะ……อะไรนะ?”
“ผมจะบอกคุณนะ คุณรีบสวดภาวนาให้ผมหาเจอเธอและไม่เป็นอะไร ไม่งั้นละก็ ผมจะไม่มีทางปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน！”
เขาพูดออกมาทีละคำแต่ละคำลอดฟันออกมา
สายตาอันนั้น เหมือนกับว่าจะกลืนกินจิตวิญญาณของเธอยังไงอย่างงั้น
ในที่สุดใบหน้าของผู้จัดการก็ซีดขาวแล้ว เธอยืนอยู่ที่นั่นเย็นวาบไปทั่วร่าง อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในเวลานี้ โทรศัพท์ของคนคนนี้ก็ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“ฮัลโหล?”
“สวัสดีค่ะ คุณมาร์ติน ตามข้อมูลที่คุณให้มา พวกเราได้ตรวจสอบดูแล้ว จริงๆแล้ว ห้าเดือนก่อนหน้านี้ มีหญิงตั้งครรภ์ที่เหมือนกับในรูปที่คุณให้มานั่งรถไฟขบวนฝูเฉิง เอ็กซ์เพรสออกจากเมืองAไปแล้ว แต่ว่า ต้องขอโทษด้วยคุณมาร์ติน ข้อมูลสุดท้ายที่พวกเราตรวจสอบเจอ เธอไปถึงเพียงแค่สถานีรถไฟของเมืองB หลังจากนั้นก็ไม่มีข้อมูลแล้ว”
น้ำเสียงที่มีมารยาทดังออกมาจากสายโทรศัพท์ ผู้จัดการที่ยืนอยู่ที่นั่นได้ฟังแล้ว ถึงกับสะบั้นขึ้นมากับที่
ฝูเฉิง เอ็กซ์เพรส ความจริงแล้วเป็นขบวนรถไฟที่คนในวงการบันเทิงอย่างพวกเขาถึงจะนั่ง
มันขึ้นชื่อเรื่องสลัดปาปารัสซี่ทิ้ง
ทว่าตอนนั้น เธอก็ใช้วิธีนี้ ตามหาร่องรอยของผู้หญิงคนนี้ แต่ว่า เธอไม่ได้พูดออกมาจริงๆ
สืบมาถึงตรงนี้แล้ว นั้นต่อไป งั้นที่มาที่ไปของผู้หญิงคนนั้น ยังจะยากอะไรล่ะ? ก็แค่ไปตรวจสอบตามสายของสถานีต่อ ก็กระจ่างแจ้งแล้ว
ผู้จัดการเหงื่อเม็ดใหญ่ซึมลงมา ในที่สุด เธอยืนอยู่ที่นั่นพูดออกมาอย่างติดขัด：“มา……มาร์ติน ต้องขอโทษด้วย ตอนนั้น ฉันไม่ได้บอกคุณ ก็เพราะว่า……เพราะว่าฉันเกรงว่าจะกระทบกับคุณ”
“หลังจากนั้นล่ะ?”
วางสายจากคนที่อยู่ในสาย แววตาเงยขึ้นมามอง จ้องมองเธออย่างกับภูตผีปีศาจ
ผู้จัดการ：“……”
เมื่อผ่านไปสักพัก ผู้หญิงคนนี้จึงหน้าซีดหน้าหม่นยืนอยู่ที่หน้าประตู พูดว่า：“ฉัน……ตอนนั้นฉันก็เพื่อพวกคุณ ดังนั้น หลังจากเธอไปถึงนอร์ธเวซแล้ว ฉัน……ฉันก็จัดการให้เธอไปพักอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง”
“โรงพยาบาล?”
“……ใช่ เพราะว่าเธอตั้งครรภ์ได้แปดเดือนแล้ว ฉันคิดว่า ก็ให้เธอรอคลอดเลย หลังจากนั้นรอให้คุณถ่ายละครเสร็จ ค่อยบอกคุณ แต่……ต่อมา ในตอนที่ฉันกลับไปหาเธออีกครั้ง พบว่าเธอไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ฉัน……ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอไปไหนแล้ว”
ในที่สุดผู้จัดการก็นำเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดพูดออกมาแล้ว
ในตอนที่พูดถึงคำสุดท้าย ทั้งร่างของเธอสั่นเทายืนแทบไม่ไหวแล้ว
มาร์ตินยืนขึ้นมาแล้ว
ในมือเขากำสมุดเล่มหนึ่งเอาไว้ นี่เป็นสิ่งที่เขาหามาทั้งวัน ถึงได้หาเจอแล้ว แต่ทว่าสิ่งนี้ เป็นสมุดบันทึกประจำวันที่พิมแสงเหลือเอาไว้ในตอนสุดท้าย
เธอพูดว่า เธอป่วยแล้ว
คืออาการป่วยทำให้เกิดภาพหลอนบ่อยๆ
มาร์ตินฟาดลงบนใบหน้าของผู้จัดการอย่างแรง
“คุณรอดูได้เลย คุณจะต้องจ่ายค่าราคากับสิ่งที่คุณทำลงไปทั้งหมด！”
เขาออกจากคอนโดไปแล้ว
หลังจากนั้นสองวัน ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านของคณาธิป หรือว่าเส้นหมี่กับแสนรักทั้งสองที่อยู่ไกลออกไปถึงเมืองหลวง ต่างรู้ว่ามาร์ตินรู้เรื่องนี้เข้าแล้ว ทว่าในเวลานี้ เขาได้ตามหาหลุมฝังศพเจอแล้ว
【เชียนหยวน：ทำไงดี？เขาตามหาหลุมฝังศพเจอแล้ว และอยู่ที่นั่นทั้งคืน ต่อไปจะทำอย่างไรดีล่ะ？】
【เส้นหมี่：……】
【แสงดาว：……】
【ม็อกโก：ยุ่งยากแล้ว……】
【……】
คนอื่นๆ ต่างก็เงียบ
ในเวลานี้ พวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจริงๆ เพราะว่าเรื่องนี้ ก็เหมือนที่พิมแสงพูดเอาไว้ คนคนนี้ เดิมทีก็ถูกเธอบีบบังคับลากเข้ามา เขาจะมีความผิดอะไรได้ล่ะ?
เดิมทีเขาก็ไม่ได้รักเธอ คือเธอเองที่กัดไม่ปล่อย ล่วงล้ำเข้าไปในโลกเขา
พูดอย่างเปิดเผย ไม่ว่าด้านหลังมาร์ตินจะชั่วร้ายกับเธอขนาดไหน นั่นต่างก็เป็นเธอที่เป็นคนหาเรื่องเอง โทษใครไม่ได้หรอก
ทว่ามาร์ติน ต่อมาเธอตั้งครรภ์แล้ว ต่อให้ไม่ชอบ แต่ว่าก็ยังพาเธอกลับไปยังตระกูลโรแกนแล้ว จุดนี้ ต่างอธิบายได้ว่าคนคนนี้ โดยเนื้อแท้ก็ไม่ใช่คนเลว
ทุกคนต่างไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้
รวมทั้งเส้นหมี่ ก็ยังคงเงียบเชียบ เงียบรอดูว่าสถานการณ์จะพัฒนาไปอย่างไร
หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ วิลล่าบนไหล่เขา คณาธิปกับเชียนหยวนล๋ายเย่ที่กำลังอยู่ที่บ้าน ในที่สุดก็ได้เห็นดาราดังที่มีข่าวว่าหายตัวไปทั่วทั้งโลกอินเทอร์เน็ต มาที่บ้านของพวกเขา
“ผม……อยากจะเจอลูก”
เขาผอมลงอย่างมาก
สวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาชุดหนึ่ง ผมสีบอร์นที่โดดเด่น ก็ย้อมกลับมาแล้ว ยืนอยู่ที่หน้าประตู เหมือนกับคนที่เป็นโรคร้ายระยะเริ่มแรก สายตามองเข้าไปด้านในอย่างห่วงหา
คณาธิปเม้มริมฝีปาก
สุดท้าย ก็เปิดประตูให้เขา ให้เขาเข้ามาแล้ว
เชียนหยวนล๋ายเย่ยืนอยู่ในห้องรับแขกมองดูอย่างตื่นเต้น แต่ว่า มองเห็นสามีปล่อยให้เขาเข้ามาแล้ว เธอที่อยู่ในห้องรับแขก ในขณะที่คนคนนี้เดินตรงเข้ามา ก็นำเอาเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดค่อยๆยื่นออกไป
“คุณ……ระวังสักหน่อย เธอพึ่งจะนอนหลับ”
เธอยังคงบอกกล่าวอย่างใส่ใจหนึ่งประโยค
มาร์ตินกอดเอาไว้อย่างสั่นเทาแล้ว
ตัวเล็กขนาดนี้ แฝงไปด้วยกลิ่นหอมของนม หลังจากวางไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาต่างรู้สึกว่าตัวเองออกแรงนิดหน่อย ถ้าไม่ระวังเธอก็จะถูกเขาทำให้แตกหักเอาได้
เขายิ่งสั่นเทามากกว่าเดิมแล้ว
เพราะว่าหลังจากที่เขาอุ้มเอาไว้แล้ว ถึงได้พบว่า ความจริงแล้ว ตาสองชั้นของเด็กน้อยคนนี้เหมือนเขาอย่างมาก
เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างสงบ ก็ไม่รู้ว่ากำลังหลับฝันถึงอะไรอยู่ ทันใดนั้น เธอก็ยิ้มออกมาแล้ว
เหมือนกับผู้หญิงคนนั้นอย่างมาก！
มาร์ตินร้องไห้ออกมาแล้ว……