ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1464 เลือก
มาร์ตินขออุ้มลูกเดินออกไป
เชียนหยวนล๋ายเย่ได้ยิน ทันใดนั้นก็กระวนกระวายอย่างมากแล้ว
“ไม่ได้ คุณไม่สามารถอุ้มลูกออกไปได้ เธอ……เธอยังเล็กมาก อีกทั้ง ตอนนี้ฉันเป็นแม่ของเธอ คุณไม่สามารถพาเธอไปได้ เธอเป็นลูกของฉัน”
หญิงสาวคนนี้ หลังจากใช้ชีวิตอยู่กับทารกน้อยมาสองเดือน จากในตอนแรกที่ไม่คุ้นชิน จนถึงตอนนี้กลายเป็นเหมือนแม่ลูกกันจริงๆ แยกจากกันไม่ได้
แต่ว่า มาร์ตินไม่ฟัง เขาอุ้มลูกแล้วก็อยากจะออกไป
เชียนหยวนล๋ายเย่：“……”
กระวนกระวายจนอยากจะร้องไห้ออกมา ในเวลานี้ คณาธิปเข้ามาแล้ว ขวางอยู่ที่ด้านหน้าของเขา
“มาร์ติน คุณคิดอยากจะทำอะไร?”
“ผมจะพาเธอไปด้วย！”
มาร์ตินขอบตาแดงทั้งสองข้าง มองดูลูกที่อยู่ในอ้อมแขนพูดออกมาอย่างเสียงแหบ
คณาธิปจ้องมองมาอย่างเย็นชา：“หลังจากนั้นล่ะ? คุณจะพาเธอกลับไป เหมือนกับแม่ของเธอ ให้พวกคุณตระกูลโรแกนรังแกต่ออย่างนั้นเหรอ? มาร์ติน พิมแสงเพราะว่าอยู่ที่ตระกูลโรแกนของพวกคุณต่อไปไม่ไหวแล้ว ถึงได้จากไป”
“……”
ในดวงใจเหมือนกับถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้ามาอย่างแรง ชายหนุ่มที่กำลังอุ้มลูกน้อย ในสมองก็นึกถึงผู้หญิงคนนั้นครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอเธอ
ลักษณะท่าทางของเธอ
ใช่สิ วันนั้น ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว ทำให้แม่ของเขาโมโหจนเกือบจะเข้าโรงพยาบาล
แต่ว่า เขากลับมา เธอกลับอยู่ในห้องนอนด้วยภาวะอารมณ์ที่สงบอย่างเป็นปกติ แม้แต่การพูดกับเขา ก็ไม่เหมือนก่อนหน้าที่ชอบหาเรื่อง
เธอพูดว่า：“มาร์ติน ขอโทษนะ”
หลังจากนั้น เธอพูดว่า：“มาร์ติน เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณหรอก คือฉันทำกิ๊ฟต์ขึ้นมาเอง”
ในตอนนั้น เขาได้ฟังแล้ว จริงๆโมโหอย่างมาก
เพราะว่า ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะตัดสินใจพาเธอกลับบ้าน และยอมรับพวกเธอสองแม่ลูก แต่ว่า เธอกลับพูดกับเขาขึ้นมาอย่างกะทันหัน ลูกไม่ใช่ของเขา คือมาจากการทำกิ๊ฟต์
มาคิดดูแล้ว ในตอนนั้น ความจริงแล้วเธอมีสัญญาณบ่งชี้แล้ว
ผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าไม่ถูกบังคับจนถึงสิ้นไร้ไม้ตอก เธอไม่มีทางนำเอาความบริสุทธิ์ของตัวเองมาล้อเล่นอย่างแน่นอน
ดังนั้น ในตอนนั้น เธอน่าจะหมดหวังไปแล้วล่ะสิ ทว่าเขามาร์ติน กลับไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย แม้แต่อาการป่วยของเธอ เขาไม่รู้เรื่องอะไรสักนิด
“มาร์ติน พิมแสงได้สั่งความเอาไว้แล้ว เธอไม่ได้โทษคุณ พวกคุณสองคน ทุกอย่างเหตุเกิดเพราะเธอ ดังนั้น เธอจึงไม่ได้ให้พวกเราบอกกับคุณในการมีตัวตนของเด็กคนนี้ ก็เพื่อให้คุณได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติสุข งั้นตอนนี้คุณพาเด็กคนนี้กลับไปละก็ งั้นต่อไปคุณจะทำอย่างไร? ชีวิตของคุณ หน้าที่การงานของคุณ คุณไม่ต้องการแล้ว?”
คณาธิปยังถือว่าสงบดี
เพราะว่า เขาก็เพื่อเด็กคนนี้ ยังมี เขายังจำการสั่งความของพิมแสงในตอนสุดท้ายได้
แต่คำพูดของเขาพูดออกมา ชายหนุ่มที่อุ้มลูกอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที
“กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติสุข? กลับไปยังไง? คุณบอกผมสิ เธอทำให้เรื่องราวมาจนถึงจุดนี้แล้ว จะให้ผมกลับไปอย่างไร? นั่นเป็นไก่ตัวหนึ่งเหรอ? หรือว่าเป็นเป็ดตัวหนึ่ง? ตายแล้วก็ไม่เป็นไร?”
“……”
“ยังมี เด็กคนนี้ เลือดที่ไหลเวียนในร่างกายของเธอเป็นเลือดของผมมาร์ติน คุณให้ผมทิ้งเอาไว้อย่างไม่สนใจ? หลังจากนั้นก็ทำเป็นว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน? ได้ คุณไปเรียกเส้นหมี่มา ให้เธอฝังเข็มลงบนสมองของผมสักสองที นำเอาความทรงจำที่มีลบออกไป ผมก็จะสามารถทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้แล้ว”
เขาพูดออกมาทีละคำ กดน้ำเสียงต่ำลง เสียงแหบแห้ง ร้องไห้อย่างเจ็บปวด ออกแรงชี้ไปยังสมองของตัวเองจ้องเขม็งมาอย่างขมขื่น
คณาธิปสะเทือนใจเข้าแล้ว！
ทว่าในเวลานี้ ทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน เพราะว่าผู้ใหญ่มีการเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง ในที่สุด เธอก็ตกใจตื่นแล้ว ทันใดนั้น เธอลืมตาแล้วก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา
“อูแว๊～～～”
“นานะ ไม่ร้องนะ แม่อยู่นี่แล้วลูก”
เชียนหยวนล๋ายเย่ได้เห็นแล้ว ทันใดนั้นก็ปวดใจแล้ว รีบเข้ามาอุ้มเด็กน้อยในทันที
มาร์ตินทำอะไรไม่ถูกแล้ว
เขาอุ้มเด็กน้อยเอาไว้ มองดูเธออ้าปากน้อยร้องไห้อย่างรุนแรง ภายใต้ความตกใจทำอะไรไม่ถูก ก็อยากจะไปปลอบเธอ
แต่ว่า ผู้ชายที่ไม่เคยดูแลทารกน้อยมาก่อน จะไปปลอบเธออย่างไรล่ะ มือใหญ่อันเงอะงะลูบลงไป เด็กน้อยยิ่งร้องดังยิ่งกว่าเดิมแล้ว
“แง๊～～～～”
“……”
มาร์ตินปวดใจอย่างรุนแรงอีกครั้งแล้ว
“พอแล้ว คุณเอาลูกให้เธอเถอะ มาร์ติน คุณเอาตัวลูกไป ไม่ใช่เพียงแค่ต้องการทดแทนเธอ ทว่ายังต้องดูแล คุณลองคิดดูคนในครอบครัวของคุณ ลองคิดดูก่อนหน้านี้พวกเขาทำอะไรกับพิมแสง คุณวางใจนำเอานานะมอบให้พวกเขาดูแลเหรอ?”
คณาธิปถือโอกาสนี้ห้ามปรามขึ้นมา
ในที่สุด หลังจากคำพูดนี้พูดออกมา ผู้ชายที่ถูกเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยคนนี้ทำให้เจ็บปวดทรมานใจอย่างมาก ดวงตาทั้งสองข้างแดงฉาน นำเอาลูกยื่นออกไปแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในที่สุดเด็กน้อยได้ดื่มนมก็ไม่ร้องแล้ว เธออยู่ในอ้อมกอดของเชียนหยวนล๋ายเย่ ดูดนมอย่างต่อเนื่อง
มาร์ตินที่อยู่ด้านข้างได้เห็นแล้ว มือน้อยที่กำเอาไว้ครึ่งหนึ่ง ยึดเอาไว้แน่น
คณาธิปมองดูอยู่ที่ด้านข้าง
ความจริงแล้วเขาก็กำลังลังเล เพราะว่าถ้าคนที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ยังยืนยันที่จะพาลูกไป เขาก็ไม่มีวิธีใดเลย เพราะว่า เขาเป็นบิดาของเด็กคนนี้
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เขาไม่คาดคิด คนคนนี้ สุดท้ายมองดูเด็กน้อยแวบหนึ่ง ไม่นาน เขาก็ไปแล้ว
คณาธิป：“……”
เชียนหยวนล๋ายเย่เห็นแล้ว ก็อุ้มเด็กน้อยเดินเข้ามาทันที