คนของตระกูลเซียวห่อเกี๋ยวสองไส้ และห่อเป็นกองพะเนิน ปริมาณเกี๊ยวนั่นที่พวกเขาห่อกัน ประมาณผู้ใหญ่สิบคนกินได้
แต่ว่าสมาชิกในตระกูลเซียวมีห้าคน กินเกี๊ยวเหล่านั้นไปประมาณเจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว
หลังจากที่กินเสร็จ ทุกคนในตระกูลเซียวต่างก็อิ่มจนไม่สามารถยืดตัวตรงได้
มองเห็นเกี๊ยวน้ำ20-30ชิ้นที่เหลืออยู่ในจานบนโต๊ะ นายหญิงใหญ่เซียวก็พูดกับพวกเขาว่า : “พวกแกใครก็ได้กินเกี๊ยวน้ำเหล่านี้ให้หมด อย่าสิ้นเปลือง！”
เซียวฉางเฉียนลูบที่หน้าท้องกลมๆ พูดอย่างลำบากใจว่า : “แม่ ผมกินไม่ไหวแล้วจริงๆ แม้แต่ชิ้นเดียวก็กินไม่ไหวแล้ว”
เฉียนหงเย่นก็ส่ายหน้าอย่างต่อเนื่องพร้อมพูดว่า : “แม่ ฉันก็กินไม่ไหวแล้วเหมือนกัน กินจนจุกแล้ว”
เซียวเวยเวยแม้แต่แรงที่จะพูดยังไม่มีเลย โบกไม้โบกมือทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา
เซียวไห่หลงพูดว่า : “ย่า ไม่งั้นเอาแช่ตู้เย็นไว้ก่อนดีไหม พรุ่งนี้เช้าค่อยเอาออกมาทอดกิน”
จู่ๆใบหน้าของนายหญิงใหญ่เซียวก็เผยรอยยิ้มที่ร้ายกาจออกมา เธอพูดกับเฉียนหงเย่นว่า : “หงเย่น แกเอาถุงมาใส่เกี๊ยวเหล่านี้แล้วเอาไปให้เย่เฉินนะ”
เฉียนหงเย่นถามด้วยความตกใจว่า : “แม่ เกี๊ยวดีๆแบบนี้ทำไมต้องเอาไปให้พวกเขาด้วยละคะ？”
นายหญิงใหญ่เซียวยิ้มพร้อมพูดว่า ： “ไม่ว่ายังไงกุยช่ายก็เป็นของบ้านพวกเขา ให้พวกเขาได้ลองชิมหน่อยไง！พวกเขาคงโมโหมากแน่ๆ！”
เซียวไห่หลงพูดว่า : “คุณย่า ใส่ยาระบายเพิ่มเข้าไปหน่อยไหม ？”
เซียวฉางเฉียนถาม : “เกี๊ยวนี้ก็ห่อหมดแล้ว ต้มเสร็จหมดแล้ว จะใส่ยาระบายตรงไหนละ？”
เซียวไห่หลงพูดว่า : “สามารถบดยาระบายเป็นผงๆได้ แล้วก็ใส่น้ำ ใช้หลอดฉีดยาฉีดน้ำเข้าไปในเกี๊ยว！”
“ไอ้หยา เป็นไอเดียที่ดีมาก！” เซียวเวยเวยพูดอย่างกระโดดโลดเต้นว่า : “พี่ ไอเดียนี้ของพี่สุดยอดมากเลย”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดว่า : “ฉันเห็นชุดปฐมพยาบาลในห้องเก็บของของคฤหาสน์พอดี ด้านในมียาเยอะแยะ แล้วก็มีหลอดฉีดยาด้วย！”
เซียวไห่หลงรีบตบไปที่แขนแล้วพูดว่า ： “โอเคครับ คุณย่าเรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่ของผมเอง คืนนี้รับรองว่าเย่เฉินและครอบครัวจะต้องปวดเข้าห้องน้ำเจียนตายแน่นอน”
พูดแล้ว เขาก็รีบลุกขึ้นยืนเดินไปยังห้องเก็บของ พร้อมเอากล่องยาที่มีโลโก้สีแดงรูปบวกออกมาอย่างเร็วรวด
เจ้าของคฤหาสน์คนเก่า ได้เตรียมของใช้ในชีวิตประจำวันไว้มากมาย ในกล่องยานี้มีตั้งแต่ยาแก้ไข้แก้หวัด จนกระทั่งยาแก้ท้องไส้ และโรคเรื้อรังอย่างเช่น โรคเบาหวาน โรคหัวใจ ยาอะไรพวกนี้ล้วนแต่เตรียมไว้เยอะมาก
เซียวไห่หลงหาขวดยาฟีนอล์ฟทาลีนจากในนั้นเจอทันที ยิ้มอย่างร้ายๆพร้อมพูดว่า : “ช่วงที่ผมท้องผูกก็ทานอันนี้ ประสิทธิภาพดีมากเลย กินเข้าไปสองเม็ดรับรองขี้จนหมดไส้หมดพุงแน่”
เซียวเวยเวยพูดทันทีว่า ： “’งั้นใส่ยาเข้าไปในเกี๊ยวให้พวกเขาชิ้นละหนึ่งเม็ด！”
“ได้！” เซียวไห่หลงยิ้มพร้อมพูดว่า : “คนนี้จะทำให้พวกเขาได้สบายๆฟินๆกันสักหน่อย”
หลังจากนั้น เซียวไห่หลงก็เริ่มบดฟีนอล์ฟทาลีนให้เป็นผง แล้วใช้หลอดฉีดยาดูดน้ำฉีดเข้าไปในเกี๊ยว
แต่ว่าเกี๊ยวกว่า 20 ชิ้นเพิ่งจะทำได้เพียงครึ่งเดียว เซียวไห่หลงก็รู้สึกว่าตัวเองจุกในช่องท้องอย่างมาก ปวดจนเขาต้องเอามือจับหน้าท้อง ร้องโอ๊ยออกมา
เฉียนหงเย่นรีบเอ่ยถามเขาว่า : “ลูกเป็นอะไรไป？”
เซียวไห่หลงพูดอย่างเจ็บปวดมากว่า : “ผมปวดท้องมากเลยครับแม่ ปวดอย่างมาก เหมือนไส้มันบิดมารวมกัน……โอ๊ย ปวดจะตายแล้ว…… ”
พูดจบ เซียวไห่หลงก็รู้สึกถึงพลังงานที่แปลกประหลาดในช่องท้องที่เหมือนกับหนูที่ติดกับดัก กำลังบ้าคลั่ง แตกตื่นหนีกระเจิดกระเจิง
เขายังไม่มีสติคืนกลับมา ทันใดนั้นก็ปล่อยลมตดที่เหม็นคลุ้งอย่างมาก！
ห้องนั่งเล่นสุดหรูที่ยิ่งใหญ่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นคลุ้งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
นายหญิงใหญ่เซียวดมตดเข้าไปจนไอออกมาสามสี่ครั้ง ด่าว่า : “ไห่หลง！ปล่อยกลิ่นตดที่เหม็นคลุ้งขนาดนี้ต่อหน้าคนอื่น ยังมีมโนธรรมอยู่ไหม ？”
เซียวเวยเวยก็ปิดจมูกอย่างขยะแขยงมาก พูดอย่างโกรธเคืองว่า : “พี่ กลิ่นตดนี้ของพี่เหม็นเกินไปแล้วนะ！”
—–