“เนื้อหมูเหรอ？งั้นต้องถามแม่ของแกแล้วแหละว่าซื้อจากที่ไหนมา”
นายหญิงใหญ่เซียวขมวดคิ้วมองไปยังเฉียนหงเย่น พูดสอบถามว่า : “แกไปซื้อหมูที่ถูกฉีดน้ำเข้าไปที่ตลาดมืดมาใช่ไหม？”
เฉียนหงเย่นรีบส่ายหน้า : “เป็นไปไม่ได้ค่ะ เนื้อหมูนี่ฉันเห็นคนขายตัดออกมาจากส่วนหนึ่งบนตัวหมูกับตาตัวเอง ไม่มีปัญหาแน่นอน”
เซียวเวยเวยฟังมาถึงตรงนี้ พูดอย่างไม่มีเรี่ยวแรงว่า : “งั้นแป้งละคะ？แป้งที่ใช้ห่อเกี๊ยวผิดหรือเปล่า？”
เฉียนหงเย่นส่ายหน้าอีกครั้ง : “แป้งก็ไม่มีปัญหา เคยกินมาตั้งนานแล้ว”
แป้งไม่มีปัญหา เนื้อหมูก็ไม่มีปัญหา หรือว่าปัญหาอยู่ที่กุยช่ายงั้นเหรอ？
คิดมาถึงตรงนี้ เฉียนหงเย่นก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดว่า : “จะต้องเป็นกุยช่ายแน่ๆที่ผิดปกติ ไม่แน่อาจจะมียาฆ่าแมลงตกค้างอยู่”
นายหญิงใหญ่เซียวขมวดคิ้วพร้อมพูดว่า : “กุยช่ายที่ตัดมาสดใหม่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร อีกอย่างไห่หลงก็ล้างเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้จะมียาฆ่าแมลงตกค้างอยู่ ก็ล้างสะอาดหมดแล้ว”
เซียวไห่หลงพูดว่า : “ผมล้างอย่างจริงจังนะ ล้างทีละต้นเลย ”
คนในตระกูลเซียวต่างคนต่างเอ่ยพูด ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หลายครั้ง ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเพราะสาเหตุอะไร ทำได้เพียงมองตาปริบๆ
หมอคนนั้นพูดอย่างจนใจว่า : “ถ้าหากพวกคุณเองก็คิดไม่ออกว่าเพราะอะไร งั้นก็ทำได้เพียงทนทุกข์อีกหน่อยเพียงชั่วคราว ทางเราจะนำเลือดและสารคัดหลั่งไปทำการตรวจแล็บสักหน่อย ถ้าหากผลการตรวจสอบออกมาแล้ว ก็สามารถรู้ได้แล้วว่าพวกคุณได้รับพิษอะไรกันแน่”
นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้าอย่างอ่อนแรงมาก พูดว่า : “งั้นก็รีบตรวจพวกเราเถอะนะ！”
รอประมาณ 1 ชั่วโมง หมอท่านนั้นถึงได้เดินเข้ามา ในมือถือกระดาษตรวจแล็บมาสี่ห้าใบด้วย
พอเข้าประตูมาหมอก็พูดกับทุกคนว่า : “รายงานการตรวจของพวกคุณออกมาแล้วนะ พวกคุณทั้งบ้านล้วนแต่โดนพิษของโคลชิซินในดอกแดฟโฟดิล และประมาณของพิษที่ได้รับค่อนข้างสูง เกิดอะไรขึ้น？ที่บ้านของพวกคุณปลูกดอกแดฟโฟดิลไว้จำนวนมากเหรอ？”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ นายหญิงใหญ่เซียวถึงกับอึ้งไปเลย ขมวดคิ้วถามว่า : “โดนพิษของโคลชิซินในดอกแดฟโฟดิล？มันคืออะไรกัน？”
บุคลากรทางการแพทย์พูดอย่างเนิบๆว่า : “ดอกแดฟโฟดิลเป็นพืชชนิดหนึ่ง ปกติแล้วนำมาทำเป็นไม้ดอกไม้ประดับ เวลาที่ดอกไม่เบ่งบานจะมีลักษณะคล้ายกุยช่ายในทุกปีก็จะมีคนจำนวนมากกินผิดเข้าไป”
พูดแล้ว บุคลากรทางการแพทย์ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ค้นหาภาพของดอกแดฟโฟดิล ยื่นให้นายหญิงใหญ่เซียวดู
“นี่ ก็คือต้นนี้ค่ะ”
เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวเห็นรูปของดอกแดฟโฟดิล ใบหน้าก็เขียวแล้ว พูดอย่างมือสั่นๆว่า : “นี่ ……นี่คือกุยช่ายที่บ้านของเย่เฉินเพิ่งนำมาปลูกใหม่วันนี้ไม่ใช่เหรอ？คิดไม่ถึงว่าสิ่งนี้จะเป็นดอกแดฟโฟดิล！！！”
พูดมาถึงตรงนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็แทบอยากจะด่าให้หนำใจ : “เย่เฉิน จิตใจโหดเหี้ยมมาก！ในโลกใบนี้ทำไมถึงได้มีปีศาจอย่างแกแบบนี้ ！”
หมอถามอย่างประหลาดใจว่า : “มันเกิดอะไรขึ้น？มีคนวางยาพิษพวกคุณเหรอ？ถ้ามีคนวางยาพิษพวกคุณล่ะก็ พวกคุณรีบแจ้งความเลยนะ！”
เซียวไห่หลงพูดด่าทออย่างโมโหทันทีว่า : “คุณย่าแจ้งความเลย！แจ้งความเดี๋ยวนี้เลย！แจ้งความจับเย่เฉินไอ้ชาติหมานั่น”
นายหญิงใหญ่เซียวก็โกรธจนบ้าคลั่งแล้ว รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที กด110อย่างตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วก็กดโทรออกไป
หลังจากที่โทรติดแล้ว เจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์รีบถามว่า : “สวัสดีครับที่นี่สถานีตำรวจ ขอสอบถามหน่อยว่าคุณมีเรื่องอะไรที่ต้องการจะแจ้งความ？”
นายหญิงใหญ่เซียวรีบพูดว่า : “คุณตำรวจคะ ครอบครัวของเราทั้งห้าคนได้รับยาพิษ และโดนคนวางยาพิษด้วยค่ะ คุณจะต้องทวงความเป็นธรรมให้กับเรานะคะ จับกุมไอสารเลวที่วางยาพิษคนนั้น ！”
เมื่อเจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์ได้ยินประโยคนี้ ก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที โพล่งพูดไปว่า : “เกิดอะไรขึ้นครับ？ช่วยพูดรายละเอียดให้ผมฟังหน่อยได้ไหม？”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดว่า : “มีสารเลวคนหนึ่งชื่อว่าเย่เฉิน พักอยู่ที่คฤหาสน์Tomson Rivieraหมายเลข a05 ที่บ้านของสารเลวคนนี้ปลูกดอกแดฟโฟดิลสวมรอยเป็นกุยช่าย！”
“เมื่อตอนบ่ายฉันไปตัดดอกแดฟโฟดิลที่บ้านของเขานำกลับมาทำเกี๊ยวที่บ้าน หลังจากที่กินเข้าไปทุกคนในบ้านต่างก็ได้รับพิษแล้ว ตอนนี้นอนกันอยู่ที่โรงพยาบาล คุณจะต้องทวงความเป็นธรรมให้แก่พวกเรานะ！”
—–