พูดแล้ว เธอมองไปยังเซียวฉางเฉียน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ฉางเฉียน แกคิดว่าหงเย่นกำลังสวมเขาอยู่ แกก็เลยอารมณ์ไม่ดี แต่แกเคยคิดบ้างไหม ว่าตอนแรกพวกแกสองคนพาเวยเวย ไปอยู่ในอ้อมแขนของเซียวอี้เชียน เพื่อเงิน 5 ล้าน?”
เมื่อได้ยินคำนี้ ทุกคนก็ก้มหัวลง
บนใบหน้าของเซียวเวยเวยละอายใจและเหลือทน แต่ก็ไม่กล้าต่อต้านอะไร
เซียวฉางเฉียนหน้าแดงก่ำ
จริงด้วย นายหญิงใหญ่พูดถูก
ตัวเองโดนสวมเขา ก็รู้สึกลนลาน คิดว่าเฉียนหงเย่นหยามเกียรติ แต่ตัวเองเป็นพ่อคน เขายังเคยส่งลูกสาวไปให้ชายชราที่อายุมากกว่าเขาหนึ่งปี
นายหญิงใหญ่เซียวเห็นทุกคนไม่กล้าพูด จึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ในเมื่อทุกคนก็ไม่ได้บริสุทธิ์ไปทั้งหมด ก็อย่ารังเกียจกันเลย ต่างก็มารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน พร้อมเพรียงกัน ส่งเสริมบริษัทเซียวซื่อให้เจริญรุ่งเรืองขึ้น เข้าใจกันไหม?”
ทุกคนรีบพูด: “เข้าใจแล้ว!”
ขณะที่พูดอยู่นั้น นายหญิงใหญ่เซียวคุยกับคนอื่นว่า： “แล้วก็ ต่อไปก็ไม่อนุญาตให้ใครถามเรื่องนี้ขึ้นมาอีก มิฉะนั้น จะไล่ออกจากคฤหาสน์ตระกูลเซียว ให้ดูเป็นตัวอย่าง”
เซียวฉางเฉียนและคนอื่นๆ แววตาเคร่งขรึม ใครๆก็รู้ว่านายหญิงใหญ่เซียวไม่ใช่คนที่ชอบล้อเล่น และก็ไม่มีทางสนับสนุนเรื่องฉาวโฉ่แบบนี้หรอก
เรื่องของเฉียนหงเย่น ถือว่าจบไปแล้ว
ความโกรธในใจของเซียวฉางเฉียนบรรเทาลงเยอะแล้ว แผนการนี้ของนายหญิงใหญ่ ได้ผลจริงๆ
ครั้นแล้ว ครอบครัวห้าคนนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลอีกครั้ง เมื่อหมอเห็นเรื่องตลกจบ ก็รีบให้น้ำเกลือพวกเขา เพื่อปรับร่างกายให้สมดุล จากพิษด่างแดฟโฟดิล
เพียงแต่ เซียวฉางเฉียนจู่ ๆ ก็รู้สึกว่า คันตรงเป้ากางเกงแทบจะทนไม่ไหว ล้วงมือลงไปเกาอย่างเงียบๆ ไม่คิดเลยว่าคิดเกาก็ยิ่งคัน
แต่เขาคิดว่านี่คืออาการของการโดนยาพิษ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
……
ในขณะนี้ ณ Tomson Riviera
ครอบครัวเย่เฉินเพิ่งทานข้าวเสร็จ
ชายวัยกลางคนสองคนในชุดสูท เคาะประตูบ้าน พูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพว่า: “สวัสดีครับคุณผู้ชาย เราคือบริษัทนิติบุคคลของหมู่บ้าน Tomson Riviera เมื่อสักครู่เกิดเหตุการณ์อาหารเป็นพิษแบบกลุ่มในบริเวณA04 ของเราเมื่อสักครู่นี้ ครอบครัวทั้ง 5 คนถูกรถพยาบาลพาไปแล้ว เพราะงั้นเราจึงมาเตือนเจ้าของบ้านโดยเฉพาะ ต้องใส่ใจสุขอนามัยและความปลอดภัยของอาหารโปรดให้ความสนใจกับมันด้วยนะครับ”
เย่เฉินยังไม่ทันได้พูด หม่าหลันแม่ยายเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น: “ครอบครัว A04 ถูกรถพยาบาลพาไปแล้วเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?”
ชายในชุดสูทคนหนึ่งกล่าวด้วยความนับถือ：“คุณผู้หญิง สวัสดีครับครอบครัวเจ้าของบ้าน a04 อาหารเป็นพิษทั้งหมด ได้ส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้ว ขอสอบถามหน่อยที่บ้านคุณได้ทานสัตว์ป่าหรือผักป่าและเห็ดในบ้านหรือไม่?”
หม่าหลันกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “โธ่เอ๋ย บ้านเรากินของแบบนั้นไม่เป็นหรอก ไม่ได้ยากจนเหมือนบ้าน A04 นั่นสักหน่อย ยากจนกระทั่งต้องไปขโมยของบ้านคนอื่นกินเลย!”
คนของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยิ้มอย่างเก้ๆกังๆ และพูดว่า: “เราก็มาแจ้งให้ท่านทราบสักหน่อย ในเมื่อท่านได้ตระหนักป้องกัน นั่นก็ดีมากแล้วล่ะครับ!”
หลังจากที่นิติบุคคลทั้งสองเดินไปนั้น หม่าหลันกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “โธ่เอ๋ย ทำชั่วได้ชั่วจริงๆ ฉันว่าแล้วคนตระกูลเซียวไม่ได้มีชีวิตอยู่ที่ Tomson Riviera ! เกิดเรื่องขึ้นจริงๆด้วยสินะ ฮ่า ๆ ฟ้ามีตาจริงๆ!”
เซียวชูหรันถามด้วยความแปลกใจ: “แม่ เกิดอะไรขึ้นคะ?”
หม่าหลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “คนบ้านย่าของลูกอาหารเป็นพิษ ถูกรถพยาบาลพาไปแล้ว ฮ่า ๆ สมน้ำหน้าจริงๆ!”
“อาหารเป็นพิษงั้นหรือ?” เซียวชูหรันถามด้วยความตกใจ: “ทำไมถึงอาหารเป็นพิษได้ล่ะ? พวกเขาขโมยผักบ้านเราไม่ใช่ไหม? เราก็ไม่เป็นไรนี่นา”
เซียวฉางควนกล่าวด้วยความประหลาดใจ: “ไม่ใช่ว่าพวกเขากินเนื้อไม่สดเข้าไปหรอกนะ?”
เย่เฉินตอบเบาๆ : “ผมเดาว่าพวกเขาน่าจะกินดอกแดฟโฟดิลที่ผมปลูก
———-