สีหน้าของซ่านกวนหรัวดูมืดมนอย่างน่ากลัว และเธอพูดด้วยท่าทางคุกคาม “งั้น พวกคุณต้องการจะเป็นศัตรูของราชวงศ์ซ่านกวนของฉันใช่ไหม?”
“หรือว่า พวกคุณคิดว่า การรวมกองกำลังเข้าด้วยกัน จะสามารถปราบปรามราชวงศ์ซ่านกวนของฉันได้งั้นหรือ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนราชาที่ส่งเสียงโห่ร้องก็เงียบไปครู่หนึ่ง และไม่มีใครกล้าพูดอีก
อย่างไรก็ตาม ยังไม่มีใครออกไป
พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยางเฉิน พวกเขารู้เพียงว่าการต่อสู้นั้นน่าตื่นเต้นมาก และพวกเขาก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้กับการได้เห็นการเผชิญหน้าของเหล่ามผู้แข็งแกร่งยอดฝีมือด้วยตาของพวกเขาเอง
“ทายาทของราชวงศ์ซ่านกวน กล้าอวดดีอย่างนั้นเลยหรือ?”
ในขณะนี้ ในทิศทางของราชวงศ์หลง หลงเคอก็ส่งเสียงอย่างเย็นชาและถามทันที
ในทิศทางของราชวงศ์เย่ เย่ชงก็มองไปที่ซ่านกวนหรัวและพูดว่า “ซ่านกวนหรัว ทุกคนที่มาที่นี่ล้วนได้รับคำเชิญจึงมาที่นี่ มันไม่เหมาะสมสำหรับคุณที่จะกีดกันสิทธิ์ในการดูการต่อสู้ของพวกเขาใช่ไหม?”
แม้ว่าเย่ชงจะไม่ได้เผด็จการและตรงไปตรงมาเหมือนหลงเคอ แต่ความหมายของคำพูดนั้น ก็ชัดเจนมาก ราชวงศ์เย่ก็ไม่ยอมให้ทุกคนจากไป
ในทิศทางของสมาคมบูโด หัวยินเจ๋ก็ส่งเสียงอย่างเย็นชา”วันนี้ ทุกคนมารวมกันที่นี่ เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู ราชวงศ์ซ่านกวนของคุณบอกว่าให้ทุกคนจะออกไป ทุกคนก็ต้องออกไปงั้นหรือ?”
ณ ขณะนั้น ราชวงศ์ทั้งสี่ราชวงศ์ รวมทั้งสมาคมบูโด ในบรรดากองกำลังชั้นนำทั้งห้านี้ นอกจากราชวงศ์ซ่านกวนเอง และราชวงศ์ต้วนแล้ว กองกำลังระดับสูงอีกสามราชวงศ์ต่างก็แสดงความคิดเห็นของพวกเขา
แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกได้เช่นกัน ว่าหยางเฉินในเวลานี้น่ากลัวมาก และเป็นไปได้มากที่เขาจะสูญเสียการควบคุมและเริ่มสังหาร
แต่สำหรับพวกเขา มันไม่สำคัญเลย ตรงกันข้าม เมื่อมีหยางเฉินอยู่ด้วย เขาสามารถจัดการกับหลิวเหล่าก้วยได้
หลังจากที่หยางเฉินละหลิวเหล่าก้วยได้รับบาดเจ็บทั้งคู่ พวกเขาอาจจะสามารถแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งคิงเห่งเยี่ยนตูต่อได้
ถ้าทุกคนออกไปตอนนี้ การแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งคิงเห่งเยี่ยนตู จะดำเนินต่อไปได้อย่างไร?
สีหน้าของซ่านกวนหรัวซีดมาก เธอกัดฟันและพูดว่า “ฉันไม่เชื่อ ว่าพวกคุณจะรู้สึกไม่ได้ว่า ตอนนี้คุณหยางแข็งแกร่งแค่ไหน?”
“เมื่อเขาควบคุมตนเองไม่ได้ ทุกคนจะถูกเขาฆ่า!”
“ฉันให้พวกเขาออกไป คือกำลังช่วยพวกเขา!”
เพราะหมดหนทาง ซ่านกวนหรัวจึงบอกความจริง
อันที่จริง ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ทั้งสี่และสมาคมบูโดทราบเรื่องนี้ แต่เหล่าผู้แข็งแกร่งแดนราชา ไม่ทราบ
“ฮ่าๆๆๆๆ……”
หลงเคอหัวเราะและพูดอย่างเฉยเมย“ซ่านกวนหรัว คุณประเมินเขาสูงจริงๆ ขยะที่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ จะฆ่าพวกเราทุกคนที่นี่ได้งั้นเหรอ?”
“ถูกตัอง!”
เย่ชงก็เอ่ยปากของเขาและพูดว่า “แม้ว่าเขาจะมีพลังมากจริงๆ มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพอย่างพวกเราหลายคนอยู่ เราจะไม่สามารถเอาชนะปีศาจได้หรือ?”
“การแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู ต้องดำเนินต่อไป!”
คำพูดของหัวยินเจ๋ แสดงให้เห็นท่าทีของเขา
“คุณหนูซ่านกวน คุณพูดเกินจริงเกินไปหรือเปล่า?”
ผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดกล่าวว่า “ราชวงศ์หลง ราชวงศ์เย่ และผู้แข็งแกร่งของสมาคบูโด ต่างก็บอกว่าไม่เป็นไร และมันจะไม่เป็นไรแน่นอน”
“อีกอย่าง เราเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชา แม้ว่าเราจะไม่สามารถเทียบได้กับผู้แข็งแกร่งแดนเทพอย่างพวกคุณ แต่ถ้าเราร่วมมือกัน เราก็สามารถระเบิดความแข็งแกร่งออกมาได้เช่นกัน”
“ถูกต้อง เราไม่เชื่อว่าขยะที่กำลังจะเสียสติจะทำอะไรเราได้”
“การแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู ต้องดำเนินต่อไป!”
…
ทุกคนในที่เกิดเหตุเริ่มพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง
ยกเว้นราชวงศ์ซ่านกวนและราชวงศ์ต้วน ทุกคนต้องแข่งขันชิงอำนาจต่อไป
หม่าชาวและหวางจ้านมองหน้ากัน ทั้งคู่เห็นความเคร่งขรึมและความกังวลในสายตาของกันและกัน
“段叔叔 ท่านว่าไง?”
ในขณะนี้ ซ่านกวนหรัวก็มองไปที่ต้วนหวูหยาและถาม
ตอนนั้นเองที่ทุกคนตระหนักได้ว่ามีราชวงศ์ต้วนอีกที่ไม่ได้แสดงความเห็น
แสงในตาของต้วนหวูหยาสั่นไหว และเขายืนขึ้น สายตากวาดไปทั่วผู้ชม และเขาพูดเสียงดัง “ผมเลือกที่จะยืนอยู่ข้างราชวงศ์ซ่านกวน และผมแนะนำให้พวกคุณออกไป”
“พวกคุณไม่รู้เลยว่า จะเกิดหายนะแบบไหนถ้าคุณหยางเสียการควบคุมในเวลานี้”
“การแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู สำหรับพวกคุณ เป็นเพียงเกม ตอนนี้ มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเทพเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขันต่อไป”
“ผมไม่สนหรอกว่าราชวงศ์อื่นจะคิดอย่างไร แต่ผมให้เวลาพวกคุณอีกหนึ่งนาทีสุดท้ายเท่านั้น หากยังมีผู้แข็งแกร่งที่อยู่ภายใต้แดนเทพ อย่าโทษผมที่โหดเหี้ยม”
ต้วนหวูหยากล่าวคำเหล่านี้ ผู้ชมต่างโกลาหล!
ราชวงศ์หลงและราชวงศ์เย่ รวมถึงชายที่แข็งแกร่งของสมาคมบูโด ต่างก็มองไปที่ต้วนหวูหยาด้วยสายตาที่เย็นชา
ซ่านกวนหรัวดีใจมากในทันที และในที่สุดกองกำลังระดับสูงก็เลือกที่จะร่วมมือกับเธอ
“ราชวงศ์ซ่านกวน ก็จะให้เวลาพวกคุณหนึ่งนาทีเท่านั้นเช่นกัน! ทุกคนออกไปซะ!”
สายตาของซ่านกวนหรัวก็กวาดสายตาผู้ชมและพูดอย่างเย็นชา
กลุ่มผู้แข็งแกร่งแดนราชา จู่ๆก็มองหน้ากันด้วยความตกใจ ออกไปก็ไม่ใช่ ไม่ออกไปก็ไม่ใช่
นับสมาคมบูโดด้วย ห้ามหาอำนาจ ซึ่งตอนนี้สองกองกำลังให้พวกเขาออกไป
หากเป็นเพียงราชวงศ์ซ่านกวน มีราชวงศ์อื่นๆที่สนับสนุนพวกเขา พวกเขาไม่ต้องกังวลอะไรเลย แต่ตอนนี้ ราชวงศ์ต้วนได้แสดงความเห็นของพวกเขาต้องการให้พวกเขาออกไป พวกเขารู้สึกกลัวเล็กน้อย
ในไม่ช้า ผู้แข็งแกร่งแดนราชา ก็ลุกขึ้นและกำลังจะออกไป
ตอนที่ผู้แข็งแกร่งแดนราชาหลายคนกำลังจะออกไป แรงการบีบบังคับอันน่าสะพรึงกลัวได้กวาดล้างห้องโถงโรงยิมศิลปะการต่อสู้ทั้งหมด
“ผม ราชวงศ์หลง อยากสัมผัสความแข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวนดูเหมือนกัน!”
หลงเคอกล่าวอย่างเย็นชา
พูดจบ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพสองคน ก็เดินออกมาจากข้างหลังเขาและจ้องมองไปที่ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวน
“ราชวงศ์เย่ ก็ต้องการสัมผัสความแข็งแกร่งของราชวงศ์ต้วนดูเหมือนกัน!”
ในทิศทางของราชวงศ์เย่ ก็มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพสองคนที่ออกมา และเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ต้วน
ร่างกายของหัวิยนเจ๋เต็มไปด้วยลมหายใจของผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอด และได้ยินเพียงเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “สมาคมบูโด ก็ต้องการขอคำแนะนำจากผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวนและ ราชวงศ์ต้วนด้วย!”
เมื่อเสียงของเขาลดลง ผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่ทรงพลังทั้งสามก็ก้าวออกมา
ชั่วขณะหนึ่ง ผู้แข็งแกร่งทั้งสามจากราชวงศ์หลง ราชวงศ์เย่ และสมาคมบูโดก็ปรากฏขึ้นในสามทิศทาง รอบๆราชวงศ์ซ่านกวนและราชวงศ์ต้วนอยู่ตรงกลาง
ผู้แข็งแกร่งแดนราชาที่กำลังจะออกไป เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย พวกเขาหยุดก้าวเดินออกไป และมองไปยังใจกลางห้องศิลปะการต่อสู้ด้วยความตื่นเต้น
เมื่อนับซ่านกวนหรัวและต้วนหวูหยา ฝั่งพวกเขา มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเทพหกคนเท่านั้น
ในทางกลับกัน ราชวงศ์หลงและราชวงศ์เย่รวมถึงสมาคมบูโด มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพเก้าคน
ยังไม่ทันได้ต่อสู้ การบีบบังคับของผู้แข็งแกร่งแดนเทพได้แผ่ขยายออกไปแล้ว
สีหน้าของหม่าชาวและหวางจ้านเย็นชาทันที และทั้งสองก็ก้าวไปข้างหน้าทีละคน ยืนอยู่กับผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวนและราชวงศ์ต้วน
แม้เป็นเช่นนี้ ในฝั่งของพวกเขา ก็มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพเพียงแปดคนเท่านั้น
แม้ว่าจะมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพน้อยกว่าเพียงคนเดียว แต่ก็มักจะเป็นสิ่งนี้ที่สามารถตัดสินผลลัพธ์ได้
ส่วนฝ่ายตรงข้าม หัวยินเจ๋มีความแข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอด
“พวกคุณต้องการจะสู้ให้สุดใช่ไหม?”
ต้วนหวูหยาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา