กรุงปักกิ่ง
ณ สถาบันคณิตศาสตร์ สถาบันวิทยาศาสตร์จีน
มีกลุ่มคนรวมตัวกันในห้องประชุมที่ค่อนข้างเล็ก
ส่วนใหญ่เป็นผู้นำระดับสูงของสถาบันวิจัยคณิตศาสตร์สาธารณะรายใหญ่ในประเทศจีนและนักวิชาการที่มีชื่อเสียงที่สุดของโรงเรียนต่างๆ
แต่ว่าทำไมพวกเขาถึงมานั่งอยู่ที่นี่…
อันที่จริงพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ทำไมถึงไม่มีแม้แต่วาระการประชุม?”
หวังซื่อเฉิงมองขวดน้ำแร่ที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโต๊ะประชุมและขมวดคิ้ว
ตอนที่เขากำลังจะหาพนักงานคนหนึ่งเพื่อถามคำถาม จู่ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยมาจากด้านข้าง
“หวังซื่อเฉิง? ฮ่าๆ คุณได้รับเชิญด้วยเหรอ?”
หวังซื่อเฉิงมองไปด้านข้างด้วยท่าทางที่ไม่มีความสุข เขาเห็นนักวิชาการเซียงเข้ามาใกล้ด้วยรอยยิ้มและนั่งลงข้างๆ เขา
“ศูนย์คณิตศาสตร์มหาวิทยาลัยเหยียนก็เป็นสถาบันวิจัยคณิตศาสตร์ชั้นนำในประเทศจีนด้วย แล้วทำไมผมถึงจะไม่ได้รับเชิญล่ะ”
“ฮ่าๆ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่แปลกใจนิดหน่อย” นักวิชาการเซียงมองไปรอบๆ และลดเสียงของเขาในขณะที่เขาพูดต่อ “ผมดูรอบๆ แล้ว ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่คนที่มาจากสถาบันวิจัยหลักๆ เท่านั้น ผู้นำระดับสูงและผู้เชี่ยวชาญชั้นนำในประเทศในทฤษฎีจำนวนก็ได้รับเชิญ… ผมสงสัยว่าการประชุมเกี่ยวกับอะไร”
“ผิดแล้ว”
“ผิดอะไร?” เซี่ยงหัวหนานมองดูเขาด้วยความสับสน
หวังซื่อเฉิงลืมตาขึ้นและเหลือบมองไปรอบๆ ห้องประชุมแล้วพูดเบาๆ ว่า “มีผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งในสาขาทฤษฎีตัวเลขที่ยังมาไม่ถึง”
“คุณหมายถึงนักวิชาการลู่ใช่ไหม?”
“ใช่” หวังซื่อเฉิงกล่าวหลังจากพยักหน้า เขากล่าวต่อว่า “เขาเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในทฤษฎีจำนวน เนื่องจากเขาเป็นนักวิชาการทฤษฎีตัวเลขแต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมเลยเดาว่าการประชุมนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับเขา”
แม้ว่าเขาจะไม่ชอบชายหนุ่มคนนี้เป็นพิเศษ แต่เขาก็ยังชื่นชมความสำเร็จทางคณิตศาสตร์ของชายคนนั้น
ขณะที่พูด ชายวัยกลางคนสวมชุดเป็นทางการเดินไปที่หน้าห้องประชุม
ชายคนนั้นกระแอมคอเล็กน้อย เสียงในห้องประชุมค่อยๆ เงียบลง
แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในแวดวงวิชาการ แต่ในฐานะผู้บังคับบัญชาอันดับสองของกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ก็ทำให้นักวิชาการส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่ที่นี่ก็คุ้นเคยกับเขา
“ดูเหมือนว่าการประชุมครั้งนี้จะมีความสำคัญ”
หลังจากได้ยินเสียงของเซี่ยงหัวหนาน ซื่อเฉิงก็ไม่ตอบสนองใดๆ เขาพยักหน้าเงียบๆ แทน
การประชุมที่จัดขึ้นโดยอธิบดีกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี…
แน่นอนว่ามันสำคัญ
“ขอสรุปสั้นๆ…” หลังจากไอเล็กน้อย ชายที่ยืนอยู่หน้าแท่นพูดอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าจริงจังว่า “สิ่งที่คุณกำลังจะได้ยินเป็นความลับสุดยอดของรัฐ กรอบเวลาในการรักษาความลับนี้คือสามสิบปี หลังการประชุมนี้ห้ามพูดคุยในประเด็นที่เกี่ยวข้องเป็นการส่วนตัวเด็ดขาด ห้ามเปิดเผยหรือเปิดเผยข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับการประชุมด้วย”
“แน่นอนว่าข้อมูลลับเฉพาะไม่เกี่ยวข้องกับคุณหรือผมเท่านั้น เพื่อความสะดวกในการทำงานผมจะพูดถึงประเด็นหลักที่นี่”
หลังจากหยุดชั่วครู่ ชายคนนั้นก็พยักหน้าให้พนักงานที่อยู่ใกล้ๆ และกระตุ้นให้เขาเปิดโปรเจ็กเตอร์
ไม่นานโปรเจ็กเตอร์ก็เปิดขึ้น พาวเวอร์พอยต์ที่มีอักขระสีดำบนพื้นหลังสีขาวปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
ทันทีที่ทุกคนเห็นสไลด์ เสียงกระซิบก็กระจายไปทั่วห้องประชุม
ใบหน้าเกือบทุกคนเต็มไปด้วยการแสดงออกที่คาดไม่ถึง
“ข้อคาดการณ์ ABC?! ”
“มันเกิดบ้าอะไรขึ้น ผมไม่เข้าใจ”
“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเรียกร้องให้ทุกคนมาพิสูจน์สมการทางคณิตศาสตร์”
“ไร้สาระ นี่คือสิ่งที่รออย่างจดจ่อเหรอ?”
นักวิชาการเซี่ยงหัวหนานฟังการอภิปรายในห้อง เขามองไปที่หวังซื่อเฉิงจากนั้นครู่หนึ่งและพูด
“ผู้เฒ่าหวัง คุณคิดอย่างไร?”
หวังซื่อเฉิงสับสนอย่างสิ้นเชิง เขาใช้เวลาสักครู่ก่อนที่จะพูดขึ้น
“… ผมไม่รู้ อย่าถามผมเลย”
ข้อคาดการณ์ ABC…
แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าสมการนี้เกี่ยวอะไรกับความลับของรัฐ แต่สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าการเชิญผู้เชี่ยวชาญในประเทศมาประชุมไม่เพียงพอที่จะทำได้แน่
“เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสมการทางคณิตศาสตร์ ผมเชื่อว่าด้วยความสามารถของคุณจะทำให้ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายมาก ผมจะพูดถึงประเด็นสำคัญเท่านั้น” ชายคนนั้นมองไปรอบๆ ห้อง สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลงในขณะที่เขากล่าวว่า “กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีได้จัดตั้งกองทุนการวิจัยทางวิทยาศาสตร์พิเศษขึ้นด้วยงบประมาณหนึ่งร้อยล้านหยวน”
“ใครก็ตามที่สามารถทำมันได้… กองทุนนี้จะไปหาพวกเขาเองถึงที่”
ใครก็ตามทำได้!
เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็สูดหายใจเข้าลึกๆ
แม้แต่หวังซื่อเฉิงซึ่งเกษียณอายุมาหลายปีแล้ว ก็ยังอดสงสัยไม่ได้
วิจัยวิทยาศาสตร์ร้อยล้าน!
และเป็นประจำทุกปี…
พวกเขาบ้าไปแล้วเหรอ?
สำหรับนักวิชาการวิศวกรรมมืออาชีพบางคน กองทุนร้อยล้านหยวนอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับการวิจัยทางวิทยาศาสตร์สองครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักวิจัยที่สร้างจรวด พันล้านก็ยังไม่พอ
แต่สำหรับสาขาที่ ‘ยากจน’ เช่น คณิตศาสตร์ หนึ่งร้อยล้านกลายเป็นตัวเลขทางดาราศาสตร์ไปเลย
สิ่งเดียวที่พวกเขาจะต้องกังวลคือจะใช้อย่างไร
“มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีถึงใช้จ่ายมากขนาดนี้…” นักวิชาการเซี่ยงหัวหนานกล่าวขณะที่เขาขมวดคิ้ว
“ผมก็ไม่รู้…” นักวิชาการหวังซื่อเฉิงส่ายหัวอย่างเคร่งขรึมและกล่าวว่า “แต่ผมแน่ใจว่ายังมีเรื่องมากกว่านี้แน่นอน”
…
อันที่จริงการคาดเดาของนักวิชาการหลายคนในห้องประชุม รวมถึงนักวิชาการหวังซื่อเฉิงนั้นถูกต้อง
รายงานจากดาวอังคาร ไม่เพียงแต่เปลี่ยนโปรเจกต์ 128 ให้เป็นความลับระดับเอ แต่ยังทำให้สำนักงานลงจอดบนดาวอังคารอยู่ในการระวังสูงสุด
อารยธรรมต่างดาว…
เมื่อวันก่อนนี้ฟังดูเหมือนแนวคิดแฟนตาซี
แต่ตอนนี้มันกลายเป็นปัญหาที่ทุกคนต้องเผชิญ
ในขณะที่ผู้นำของสถาบันวิจัยคณิตศาสตร์สาธารณะแทบจะทั่วประเทศถูกเรียกตัวไปที่ถนนชางอานเพื่อจัดการประชุม การประชุมระดับรัฐมนตรีแบบปิดก็เกิดขึ้นที่ถนนชางอานด้วย
“… มันอาจเปิดเผยโดยตรงต่อประชาคมระหว่างประเทศด้วย ใครสนใจเกี่ยวกับการสูญเสียหรือผลประโยชน์ ความเสี่ยงมันสูงเกินไป! ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดีมันก็คงจะดี แต่ถ้าไม่ได้รับการจัดการที่ดี สิบปีของการทำงานหนักและความสำเร็จจะไร้ประโยชน์ไปในทันที เราจะกลายเป็นตราบาปของมวลมนุษยชาติ”
“ผมเห็นด้วยกับรัฐมนตรีหวาง เช่นเดียวกับการดำเนินการด้านสภาพอากาศโลก นี่ไม่ใช่ปัญหาที่ประเทศของเราเผชิญอีกต่อไป แต่เป็นปัญหาที่มนุษยชาติทุกคนต้องเผชิญ แม้ว่าจะเป็นความลับสุดยอด แต่ก็ยังคงเป็นความลับได้ไม่เกินสามสิบปี โลกนี้กว้างใหญ่เกินกว่าจะรับความเสี่ยงเองได้ด้วยตัวเอง มันจะเป็นการดีกว่าที่จะทำการเปิดเผยในระดับที่จำกัดไว้”
“ผมคัดค้าน ก่อนที่จะยืนยันด้านความปลอดภัย เราควรตรวจสอบให้แน่ใจว่าตัวเลือกทั้งหมดอยู่ในมือของเราแล้ว!”
“สอง! จะเกิดอะไรขึ้นหากมันเผยแพร่สู่สาธารณะ? นอกจากความตึงเครียดที่ไม่จำเป็นแบบนี้แล้ว คุณคิดว่าคนอเมริกันจะช่วยได้จริงเหรอ?”
“ผมก็ไม่เห็นด้วยกับการเปิดเผยข้อมูลระหว่างประเทศ แต่ผมก็ไม่เห็นด้วยกับสถานการณ์ในตอนนี้เช่นกัน เราสามารถเปิดเผยข้อมูลบางส่วนพร้อมกับการจองได้ ภายใต้สมมติฐานของการควบคุมช่องทางการเจรจาเราสามารถจัดตั้งองค์กรระหว่างประเทศเพื่อหารือเกี่ยวกับมาตรการรับมือร่วมกันได้ ไม่เพียงแต่จะช่วยให้เราปรับปรุงอิทธิพลระหว่างประเทศได้เท่านั้น แต่ยังสามารถหลีกเลี่ยงความเสี่ยงจากความไว้วางใจได้อีกด้วย ไม่อย่างนั้นเมื่อมีข่าวรั่วไหลออกมาเล็กน้อย หรือหากประเทศอื่นมีหลักฐานว่าเราได้ติดต่อกับอารยธรรมต่างดาวแล้ว ก็มีแนวโน้มว่าความสัมพันธ์ของเรากับประชาคมระหว่างประเทศจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยุ่งยากมากๆ”
“จริงสิ… มันยากมากจริงๆ ที่จะเก็บความลับมาเป็นเวลาสิบปีหรือยี่สิบปีโดยไม่เปิดเผยข่าว!”
การติดต่อกับอารยธรรมนอกโลกเป็นเรื่องที่เต็มไปด้วยความเสี่ยงมากมาย
ความเสี่ยงนี้ไม่เพียงแต่มาจากที่ไกลออกไปในปีแสงเท่านั้น แต่ยังมาจากเพื่อนบ้านในโลกอีกด้วย
หากประเทศใดติดต่อกับอารยธรรมนอกโลกเพียงลำพังก็หมายความว่าพวกเขามีอำนาจทั้งหมดของการทูตกับอารยธรรมนอกโลก ซึ่งรวมถึงการประกาศสงครามและการเจรจาสันติภาพได้ ประเทศอื่นๆ ก็จะกลายเป็นเพียงผู้รับผลที่ตามมาเท่านั้น
คนอื่นจะได้รับประโยชน์ แต่พวกเขาจะต้องรับความเสี่ยงที่เดียว คงจะดีถ้าสามารถเก็บเป็นความลับได้ แต่แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้
ประธานมองไปที่ห้องประชุม จากนั้นเขาก็มองไปที่ลู่โจวและถามว่า “คุณพิสูจน์ข้อคาดการณ์ ABC ได้ไหม?”
แม้ว่าคำถามนี้ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับวาระการประชุม แต่จริงๆ แล้วนี่เป็นปัญหาที่สำคัญที่สุดในตอนนี้
ความสามารถทางคณิตศาสตร์นี้ดูเหมือนจะเป็นข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการพูดคุยกับอารยธรรมนอกโลก
เสียงของการสนทนาค่อยๆ เงียบลงเมื่อทุกคนในห้องประชุมเงียบไป พวกเขากำลังรอคำตอบของเขา
“ผมก็ไม่รู้” ลู่โจวส่ายหัวและพูดว่า “ผมไม่รู้จนกว่าผมจะได้ลอง… และสัญชาตญาณของผมบอกผมว่าแม้ว่าจะทำได้ แต่เกรงว่ามันจะใช้เวลานาน”
ชายชราคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
“อย่าคิดถึงคำถามที่ไม่มีคำตอบ ตอนนี้สมมติว่าคุณได้ทำได้แล้วดีกว่า คิดว่าทางเลือกไหนดีกว่ากัน?”
“จากมุมมองส่วนตัว มันจะเป็นการดีกว่าที่นักพิสูจน์จะไปเอง” หลังจากหยุดชั่วคราว ลู่โจวกล่าวต่อ “สุดท้าย ถ้าเป็นฉันผม… และไม่ใช่ใครที่ทำได้ ผมยินดีที่จะไปดาวอังคาร”
ประธานาธิบดีขมวดคิ้ว
“คุณคุยกับพวกเขาทางไกลไม่ได้เหรอ?”
“มันยากเกินไป” ลู่โจวพูดพร้อมกับส่ายหัว “ลืมเรื่องดาวอังคารไปได้เลย แม้แต่บนโลกสัญญาณวิทยุก็ไม่สามารถส่งสัญญาณลึกลงไปใต้ดินได้ด้วยซ้ำ เว้นแต่สถานีฐานการสื่อสารจะถูกสร้างขึ้นบนพื้นดินและวางสายเคเบิลออปติคัลไว้… แต่ด้วยสภาวะปัจจุบันของการวิจัยทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับดาวอังคาร มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ทำแบบนั้น”
หลังจากหยุดชั่วคราว ลู่โจวก็มองไปที่คนอื่นๆ ในห้องประชุมและพูดต่อ “นอกจากนี้ ผมอยากจะไปดูว่าสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์ต่างดาวหน้าตาเป็นอย่างไร”
“ผมว่ามันยังเสี่ยงเกินไป” แม้ว่าผู้อำนวยการหลี่จะประทับใจกับการอุทิศตนอย่างไม่เห็นแก่ตัวของลู่โจว แต่เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ดาวอังคารอยู่ห่างออกไปหลายสิบล้านกิโลเมตร… จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันพลาดขึ้นมา? นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ”
“วิทยาศาสตร์คือการผจญภัย ผมบอกตอนไหนว่าผมพูดเล่น” ลู่โจวกล่าวอย่างใจเย็น เขามองหน้าเพื่อนเก่าของเขาซึ่งเต็มไปด้วยความกังวลและกล่าวว่า “ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผลกระทบของสิ่งนี้อาจจะดีกว่าฟิวชั่นที่ควบคุมได้ก็ได้”
“ไม่ว่าจะเป็นจากมุมมองของประเทศหรือมนุษย์โดยรวม”
“ผมต้องรับผิดชอบในการไปที่นั่นด้วยตัวเอง!”