ณ วินาทีนี้
ที่Tomson Riviera！
ฟ้าก็มืดแล้ว เย่เฉินและภรรยาก็นอนหลับใหลอยู่ในผ้าห่มของตนเอง
ในตอนนี้ อยู่ดีๆ โทรศัพท์ของเย่เฉินก็สั่นขึ้นมา
เนื่องจากกลัวว่าโทรศัพท์จะไปรบกวนภรรยานอนหลับ ก็เลยรีบหยิบขึ้นมา จากนั้นก็เห็นว่าได้รับข้อความทางวีแชทมาสองข้อความ
เวลาในตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเวลานี้ใครจะส่งข้อความมาให้ตนเองอีก แต่เขาเดาว่าคนที่ส่งข้อความหาเขาในเวลานี้ จะต้องมีเรื่องด้วยอย่างแน่นอน
ดังนั้นเขาก็เลยรีบปลดล็อกโทรศัพท์ แล้วเห็นว่าท่านหงห้าเป็นคนส่งข้อความมา
“อาจารย์เย่ครับ ทางภูเขาฉางไบเกิดเรื่องแล้วครับ ตอนนี้ผมกับเว่ยเลี่ยงอยู่ที่หน้าประตูบ้านคุณครับ ไม่ทราบว่ามีเวลาลงมาพบสักหน่อยไหมครับ? ”
เย่เฉินก็ขมวดคิ้ว
ที่ภูเขาฉางไบเกิดเรื่องหรือนี่ งั้นก็แสดงว่าคนตระกูลอู๋คงจะมีแผนร้ายอะไรกับสูงพ่อลูกตระกูลเว่ยแน่ๆ
จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นเบาๆ แล้วลงมาด้านนอกรั้ว
หงห้าและเว่ยเลี่ยง ก็กำลังยืนรออยู่หน้าประตูอย่างเคารพ
เย่เฉินเห็นสีหน้าของทั้งสองคนกังวลมาก ก็เลยถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ”
หงห้าก็บอกว่า “ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ตระกูลอู๋ส่งคนไปที่ภูเขาฉางไบ ครั้งนี้พวกมันมากันหลายคน มีทั้งหมด16คนครับ”
เย่เฉินก็พยักหน้า แล้วถามว่า “แล้วไงต่อ พูดสรุปมาเลย”
หงห้าก็พูดอย่างเคารพว่า “พวกมันคิดจะชิงตัวสองพ่อลูกตระกูลเว่ยไป ทั้งสองฝั่งก็ต่อสู้กัน ผมและคนของเว่ยเลี่ยงฆ่าพวกมันไป15คน มี1คนหนีไปได้”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วถามว่า “คนของพวกคุณบาดเจ็บไปเท่าไร? ”
เว่ยเลี่ยงตอบว่า “อาจารย์เย่ครับ คนของผมตายไป3คน คนของท่านห้าตายไป1คน รวมเป็น4คนครับ”
เย่เฉินก็ส่งเสียงตอบรับ แล้วพูดว่า “ยังพอได้ สรุปแล้วยังถือว่าเอาชนะได้อยู่”
หงห้าก็พยักหน้า แล้วพูดว่า “ผมรู้สึกว่าตระกูลอู๋แพ้ติดต่อกันถึง2ครั้ง คงจะไม่รามือเป็นแน่ ไม่นานพวกมันก็คงจะลงมือกับทั้งภูเขาฉางไบอย่างเต็มกำลังแน่ ผมกับเว่ยเลี่ยงก็ได้เตรียมหาคนไว้แล้ว แล้วให้รีบไปประจำที่ภูเขาฉางไบ แต่ผมกังวลว่าครั้งหน้า ตระกูลอู๋จะส่งยอดฝีมือของพวกมันไป”
เย่เฉินก็ขมวดคิ้ว “ยอดฝีมืออย่างนั้นหรือ? ”
“ใช่ครับ！” หงห้าบอกว่า “ในยุทธภพเขาลือกันว่า ลูกน้องของนายท่านใหญ่ของตระกูลอู๋ มีราชาบู๊ทั้งแปด ราชาบู๊ทั้งแปดคนนี้ล้วนเป็นนักสู้ มีกำลังสูงส่งไม่มีใครเปรียบ！”
พูดจบ หงห้าก็พูดต่อว่า “อาจารย์เย่ครับ คนของเรารับมือกับคนธรรมดาได้ แต่ถ้าให้มารับมือกับยอดฝีมือล่ะก็ อาจจะไม่ไหวเอานะครับ เสียลูกน้องไป10กว่าคนก็ไม่อะไรมาก แต่ผมกังวลจะเสียการใหญ่ของอาจารย์เย่ ถ้าหากว่าพวกมันช่วยสองพ่อลูกตระกูลเว่ยไปได้ล่ะก็ หงห้าก็ยากจะพ้นผิด！”
เย่เฉินรู้ดี ว่าตระกูลใหญ่ๆ นั้นจะเลี้ยงดูยอดฝีมือไว้ด้วย
ในความทรงจำตนเองนั้น สมัยเด็กๆ ตระกูลเย่ก็มียอดฝีมือหลายคนเหมือนกัน
ยอดฝีมือพวกนี้มีฝีมือสูงส่ง ยากที่คนธรรมดาจะรับรู้ได้
สำหรับตระกูลใหญ่ที่มีเงินเป็นล้านล้านหยวนแล้วล่ะก็ ก็คงจะมีแต่สุดยอดฝีมือที่แท้จริงเท่านั้น ที่จะสามารถคุ้มครองพวกเขาให้ปลอดภัยได้
ดังนั้น เย่เฉินก็ถามเขาว่า “หงห้า คุณมีแผนอะไรหรือเปล่า? ”
หงห้าก็รีบพูดว่า “อาจารย์ครับ ผมขอบอกตามตรงเลยนะครับ ผมรู้สึกมาตลอดว่า ไม่มีความจำเป็นที่จะให้สองพ่อลูกเว่ยหย่งเจิ้งมีชีวิตต่อไปบนโลกนี้ ศัตรูของคุณคิดจะเอาพวกเขาเป็นหมาก แล้วกำลังจะเอามันมาครอบครองให้ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ไม่สู้ฆ่าสองพ่อลูกนั้นทิ้งเสีย ตัดไฟแต่ต้นลม！”
———