ฟ่านหลินยวนไม่เข้าใจ ก็เห็นอยู่ว่าเย่เฉินไม่ได้ยื่นมือมาปัดป้องตนเองแล้วทำไมตนเองถึงแทงเขาเข้าไปไม่ได้นะ?
พลังไร้รูปลักษณ์ที่มาสกัดกั้นเขาไว้นั้น มันคืออะไรกันแน่？！
พวกนักต่อสู้อย่างเขาก็ได้ฝึกวิชาจนช่ำชองแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าอะไรคือพลังวิเศษที่แท้จริง！เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าในโลกนี้มีพลังแบบนี้ด้วย ที่สามารถส่งผ่านพลังโดยไม่ผ่านร่างกาย พลังแบบนี้ก็คือ ปราณทิพย์！
นี่ก็เหมือนกับวีจิ้งไห่ ที่ถึงแม้จะเป็นปรมาจารย์ซวนซวน มีวิชาพิษกู่ม้ง สามารถควบคุมแมลงพิษ แต่กลับไม่รู้ว่า ในโลกนี้ยังมีวิชาที่สามารถเรียกสายฟ้ามาได้
ดังนั้น จะเอาชนะคนคนหนึ่ง ไม่ได้เกิดจากพลัง แต่เป็นความเย่อหยิ่ง！
ฟ่านหลินยวนนึกว่าตนเองเจอจุดอ่อนของเย่เฉินแล้ว คิดไปเองว่าจะสามารถโจมตีได้ในครั้งเดียว นี่ก็คือความเย่อหยิ่งดูถูกศัตรูของเขา！
ส่วนตอนนี้ เขาก็จะต้องชดใช้กับความเย่อหยิ่งทะนงตนของตนเอง！
พอเห็นเย่เฉินยิ้มนิ่งๆ ค่อยๆ ยกเท้าขึ้นมา แล้วก็จะยกเหยียบแขนซ้ายของเขา
จากนั้น เย่เฉินก็ออกแรงที่ปลายเท้า แขนซ้ายของฟ่านหลินยวนก็หลุดออกจากหัวไหล่ ทั้งแขนท่อนบนและท่อนล่าง เหลือเพียงแขนเสื้อ
เขาเจ็บปวดจนร้องโอดโอย รีบกระตุกตัวถอยออกไป แล้วออกแรงดึงเสื้อให้ขาดออกเป็นชิ้น！
จากนั้นพอมองดู ก็ต้องตกใจว่าแขนซ้ายและมือซ้าย ถูกเย่เฉินเหยียบอยู่ข้างๆ นั้น！
เย่เฉินมองเขา แล้วยิ้มพูดว่า “ไอ้แซ่ฟ่าน กูพูดไว้ม่มีผิดเลย คนอย่างมึง เกิดมาหน้าตาอย่างกับคนชั่ว ไว้ชีวิตมึง ก็ทำลายโลกมนุษย์เสียเปล่าๆ ！”
ฟ่านหลินยวนก็กลัวจนตัวสั่น ขาก็ขยับถอยหลังไปเรื่อยๆ แต่ในใจเขารู้ดี ว่าสถานการณ์ของตนเองตอนนี้ ไม่มีที่ให้ถอยแล้ว
ถอย จะถอยไปไหน? วิ่งหนีก็ไม่ทัน รถก็ขับไม่ได้ บินก็บินไม่ได้
หรือไม่ก็ ให้ศิษย์ของตนเองมาช่วยขวางไว้ก่อน บางทีอาจจะมีโอกาสให้ตนเองได้หนีออกไปได้！
จากนั้นเขาก็ตะโกนออกมาดังๆ ว่า “ศิษย์น้องทุกคนฟังคำสั่ง！วันนี้พวกเราอยู่ในช่วงเวลาเป็นตายแล้ว ถ้าไม่รวมพลังกัน ฆ่าไอ้สารเลวนี่เสีย พวกเราก็จะตายอยู่ที่นี่กันหมด！หวังว่าศิษย์น้องทุกคน จะฆ่าฝ่าออกไปเพื่อรอดชีวิต อย่างเต็มที่！”
ทั้ง7คนพอได้ยินดังนั้น ก็ตั้งสติกันขึ้นมา！
พวกเขาก็รู้ดี ว่าการต่อสู้วันนี้ จะเป็นศึกเป็นตาย
จากนั้นทุกคนก็ค่อยๆ ลุกกันขึ้นมา พุ่งโจมตีเย่เฉินโดยไม่สนใจอะไร
และในตอนนี้ ฟ่านหลินยวนก็ถอยออกไป จากนั้นก็หันหลังเตรียมจะหนี！
เย่เฉินก็เตะคนหนึ่งลอยไปพอดี แล้วก็เห็นว่าฟ่านหลินยวนกำลังจะหนี ก็เลยจับคนตรงหน้าไปหนึ่งคน แล้วโยนไปทางฟ่านหลินยวน！
คนที่ถูกเย่เฉินโยนไป ก็คือศิษย์น้องสามของฟ่านหลินยวน
ศิษย์น้องสามคนนี้ ฝึกวิชาหัวเหล็กมาหลายปี หัวที่โล้นมันผลับนั้น แข็งดั่งเหล็กกล้า！
ในตอนนี้ หัวของเขาก็กำลังพุ่งไปยังบริเวณเอวด้านหลังของฟ่านหลินยวน เหมือนกับลูกกระสุนที่ออกจากกระบอก พุ่งไปอย่างแรงในพริบตา
จากนั้น หัวเหล็กของเขาก็ไปกระทุ้งเข้าที่เอวด้านหลังของฟ่านหลินยวน！
ได้ยินเสียงแกร็ก กระดูกสันหลังของฟ่านหลินยวนถูกหัวเหล็กของศิษย์น้องสามกระแทก จนหักออกเป็นสองท่อน！
ตอนที่ฟ่านหลินยวนล้มลงพื้นนั้น ลำตัวท่อนล่างของเขาก็ไม่มีความรู้สึกแล้ว เขาใช้แขนซ้ายที่เหลือเพียงส่วนบน พลิกขึ้นมามองศิษย์น้องสามอย่างยากลำบาก แล้วพูดอย่างโมโหสุดขีดว่า “น้องสาม มึงมาลอบโจมตีด้านหลังกูรึ！”
ศิษย์น้องสามก็พูดโอดโอยว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ ผมไม่ได้ลอบโจมตีพี่ ผมถูกไอ้นั่นมันโยนมา！”
พูดจบ เขาก็ตั้งสติกลับมา แล้วก็ถามอย่างโมโหว่า “พี่ใหญ่ พี่บอกให้พวกเราสู้ให้เต็มที่ไม่หรือพี่ ให้ฆ่าฝ่าออกไปไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมพี่หันหลังให้พวกเราล่ะ? หรือว่าพี่จะคิดหนี？！”
———