พอเห็นหม่าหลันเดินถือไม้เท้าเข้ามา แล้วยังแบกกระเป๋าสะพายข้างใบใหญ่มาด้วย ข้าวของข้างในมากมาย
เย่เฉินก็รู้สึกว่า แม่ยายของตนเองจะต้องไปทำเรื่องอะไรไม่ดีอีกแน่
เซียวชูหรันเห็นแล้วถามด้วยความตกใจว่า “แม่คะ แม่ไปไหนมาแต่เช้า? หนูไม่เห็นแม่เลย”
หม่าหลันก็หัวเราะ แล้วพูดว่า “แม่ไปตลาดค้าส่งมา ซื้อของมานิดหน่อย！”
เซียวชูหรันก็พูดตักเตือนแม่ว่า “แม่คะ แม่ยังไม่หายเลย ยังต้องเดินถือไม้เท้าอยู่เลย ออกไปเดินมั่วไปได้อย่างไร”
“ไม่เป็นไรๆ ” หม่าหลันก็โบกปฏิเสธ แล้วพูดอย่างไม่สนใจว่า “อย่ามองว่าแม่เดินถือไม้เท้าแล้วจะไม่สะดวกนะ แต่แม่ชินเสียแล้วล่ะ อีกอย่างตอนนี้ขาของแม่ก็ไม่ปวดแล้ว เดินถือไม้เท้าจะเหนื่อยหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”
เซียวชูหรันก็ถามอีกว่า “แม่ซื้ออะไรมาคะ ข้าวของเต็มไปหมดเลย? เหนื่อยรึเปล่า? ให้หนูช่วยถือเถอะ！”
หม่าหลันยิ้มพูดว่า “ไม่เหนื่อยๆ ข้างในเป็นหมวกทั้งนั้น ไม่หนักเท่าไรหรอก”
“หมวกหรือคะ? ” เซียวชูหรันก็ทำหน้าตาไม่เข้าใจ “แม่ซื้อหมวกมาทำไมเยอะแยะ? ถุงใหญ่ขนาดนี้มีกี่ใบกันละเนี่ย? ”
หม่าหลันก็ยิ้มร้ายๆ แล้วก็เปิดกระเป๋าซิปออก
เซียวชูหรันก็ยื่นหน้าเข้าไปมอง แล้วพบว่าในกระเป๋านั้น มีแต่สีเขียวๆ ทั้งนั้น
หม่าหลันก็เลยยื่นมือไปหยิบหมวกรูปแบบต่างๆ ออกมา หมวกพวกนี้ล้วนเป็นสีเขียว ไม่มีสีอื่นเลย
เซียวชูหรันก็ถามอย่างอึ้งๆ ว่า “แม่คะ……แม่ซื้อหมวกสีเขียวมาทำไมมากมายคะเนี่ย…..หมวกแบบนี้ใครจะใส่ล่ะคะเนี่ย…..”
หม่าหลันก็หัวเราะลั่น “แม่ซื้อหมวกสีเขียวแบบต่างๆ มา ไม่ได้เอามาใส่หรอก แต่จะเอาไปแขวนไว้ที่ระเบียง！”
“คลิปที่พวกย่าของแกอยู่ที่โรงพยาบาล แกก็เห็นแล้ว ไอ้สารเลวเซียวฉางเฉียนนั่น มันถูกเฉียนหงเย่นสวมเขาให้ เรื่องตลกแบบนี้ แม่จะปล่อยไปได้อย่างไรกันล่ะ? ”
“ห้องพวกมันสามารถมองเห็นระเบียงห้องแม่พอดี เดี๋ยวแม่จะเอาหมวกสีเขียวพวกนี้ไปแขวนไว้ที่ระเบียง ส่องไปยังห้องพวกมัน ให้เซียวฉางเฉียนได้เห็นหมวกสีเขียว20ใบทุกวัน ให้มันอกแตกตาย！”
เซียวชูหรันก็พูดอย่างอ่อนใจว่า “แม่คะ แม่จะไปติดใจเอาความอะไรกับคุณลุงด้วยล่ะคะ? เดิมทีเขาก็กลัดกลุ้มจะแย่อยู่แล้ว”
“มันไม่พอหรอก！” หม่าหลันก็พูดอย่างหัวเสียว่า “แกไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้มันโอหังแค่ไหน ทำกับบ้านเราแย่แค่ไหน ในที่สุดตอนนี้ก็จับจุดอ่อนมันได้ แม่ก็จะหัวเราะเยาะมันให้ตายเลย！”
เย่เฉินก็ส่ายหัวอย่างเอือมระอา
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น เรื่องซ้ำเติมคนของหม่าหลันนี่ นับว่าหายากมากในโลกนี้
เดิมทีเซียวฉางเฉียนก็เสียใจมากพอแล้ว ถ้าหากว่าทุกๆ วันเขาเห็นว่าที่ระเบียงข้างๆ มีหมวกสีเขียวแขวนอยู่20ใบล่ะก็ ในใจก็คงจะเจ็บปวดน่าดู
วิธีซ้ำเติมคนแบบนี้ คงจะมีแต่หม่าหลันเท่านั้น ที่คิดขึ้นมาได้
เซียวชูหรันคิดว่าแบบนี้ไม่ค่อยจะเหมาะ ก็เลยอยากจะห้ามหม่าหลัน แต่สุดท้ายหม่าหลันก็ไม่ฟัง แล้วก็เดินถือไม้เท้าเข้าบ้านไป
หลังจากกลับมาถึงห้องตนเอง อย่างแรกที่หม่าหลันทำ ก็คือเดินไปที่ระเบียง แล้วเอาหมวกสีเขียวแบบต่างๆ ออกมาทีละใบ แล้วแขวนไปทางคฤหาสน์ข้างๆ ของตระกูลเซียว
หมวก20ใบปลิวไสวรับสายลม มันเป็นความงามที่ไม่เหมือนใคร
……
หลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาล เซียวฉางเฉียนก็แยกห้องนอนกับเฉียนหงเย่น
สาเหตุที่แยกห้องก็คือ ในใจของเขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับเฉียนหงเย่นแล้ว
และในใจก็คิดตลอดว่าผู้หญิงอย่างเฉียนหงเย่นนี้สกปรก
ถ้าไม่ใช่เพราะอู๋ตงไห่ขอไว้ เขาก็คงหย่ากับเฉียนหงเย่นไปนานแล้ว ต่อให้ไม่ไปทำกับหย่าร้าง ก็คงจะถีบออกนอกบ้านไปแล้ว
แต่ว่าในเมื่อตอนนี้อู๋ตงไห่ออกหน้าแทนเฉียนหงเย่น เซียวฉางเฉียนก็ไม่อาจจะขัดความต้องการของเขาได้
หย่าร้างไม่ได้ แต่แยกห้องได้อยู่แหละ
ดังนั้น เขาก็เลยไล่เฉียนหงเย่นไปนอนที่ห้องชั้น1