ตอนที่ 1505: หวงหลวน
อย่างไรก็ตาม เมื่อน้ำใกล้จะถึงดอกไม้ หวงหลวนก็ตัวแข็งทื่อทันที กระบวยรดน้ำก็หยุดเช่นกัน ทันใดนั้นนางก็หันหน้าไปมองที่ระยะไกล ดวงตาของนางดูเหมือนจะสามารถทะลุผ่านมิติได้ นางสามารถมองผ่านสิ่งกีดขวางต่าง ๆ และสังเกตพื้นที่ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร สถานที่นั้นบังเอิญเป็นที่ซึ่งเจี้ยนเฉินกำลังยืนอยู่นอกม่านพลัง
หวงหลวนปล่อยกระบวยรดน้ำตกพื้นและของเหลวอัศจรรย์ก็ไหลออกมาทันทีพร้อมกับพลังแห่งการมีอยู่ของชีวิตอันมหาศาล
อย่างไรก็ตาม หวงหลวนก็ไม่ได้เหลือบมองไปที่กระบวยรดน้ำบนพื้นดินในขณะนี้ นางสั่นเทาและจ้องมองไปที่ระยะทางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุข น้ำตากำลังหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของนาง
เซียนผู้คุมกฎสองคนจากคฤหาสน์มาถึงใกล้ม่านพลังในเวลาเดียวกัน พวกเขาไม่ได้ผ่านเข้ามาและยืนห่างจากเจี้ยนเฉินไปหลายเมตร
ทั้งคู่เป็นชายอาวุโสสวมเสื้อคลุมสีขาว หนึ่งในนั้นสวนชุดสีแดงก่ำมีคิ้วเป็นเส้นตรง ซึ่งดูท่าทางค่อนข้างสุขุม ในขณะที่อีกคนหนึ่งดูธรรมดากว่ามาก
เจี้ยนเฉินบินวนไปมาอย่างสบายใจในขณะที่เขาจ้องมองชายอาวุโสสองคนอย่างสบายใจ เขาไม่รู้จักชื่อของพวกเขา แต่เขาเคยเห็นพวกเขาในตระกูลหวงในอดีต พวกเขาเคยเป็นเซียนสวรรค์มาก่อนในตอนนั้นและหลังจากผ่านไปหลายสิบปีพวกเขาก็ตัดผ่านและกลายเป็นเซียนผู้คุมกฎ
“ข้าขอถามว่าเจ้าเป็นใคร ? และทำไม..” ชายอาวุโสที่ดูสง่างามป้องมือให้เจี้ยนเฉินและถามอย่างไม่เป็นทางการ อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพูดจบ นัยน์ตาของเขาก็หรี่แคบลงและดวงตาก็เบิกกว้างทันที เขาจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ในท้ายที่สุด มันเปลี่ยนไปเป็นการแสดงออกด้วยความตกใจ, ความเคารพ, ความไม่เชื่อ
ในเวลาเดียวกัน เซียนผู้คุมกฎข้าง ๆ เขาก็เผยให้เห็นสีหน้าที่แตกต่างกันอย่างมาก ในที่สุดสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่าตกใจและความยำเกรง เขายังจำเจี้ยนเฉินได้
” ข้าผู้อาวุโสตระกูลหวง หวงปิง ขอคารวะ ราชันเจี้ยนเฉิน ! ”
” ข้าผู้อาวุโสตระกูลหวง หวงยี่เฟิงขอคารวะ ราชันเจี้ยนเฉิน ! ”
เซียนผู้คุมกฎทั้งสองคนต่างก็แสดงความเคารพต่อเจี้ยนเฉินโดยไม่ลังเล พวกเขาแสดงความเคารพเขาอย่างมากด้วยความตื่นเต้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจี้ยนเฉิน ในที่สุดเจ้าก็ปรากฏตัวขึ้น หากเจ้ายังไม่ปรากฏตัว ข้าอาจจะไปค้นหาเจ้าทั่วโลกในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า” เสียงหัวเราะดังออกมา หวงเทียนป้าบินวนอยู่ในอากาศในขณะที่เขาก้าวไปหาเจี้ยนเฉิน ทุกย่างก้าวทำให้เกิดระลอกคลื่นในอากาศ และเขาก็ข้ามหลายสิบกิโลเมตรในไม่กี่ย่างก้าว
“ราชันมาเยี่ยมตระกูลหวงของข้า นี่ถือเป็นเกียรติของเรา ทุกคน ทำไมไม่ออกมาต้อนรับราชัน” หวงเทียนป้าหัวเราะ เสียงของเขาชัดเจนและก้องกังวานไปทั่วดินแดนของตระกูลหวง มันเตือนสมาชิกทุกคนในตระกูล แม้แต่คนที่บ่มเพาะอยู่ในความเงียบสงบก็ตื่นขึ้นเพราะเสียงของหวงเทียนป้า
ทุกคนในตระกูลเริ่มพุ่งออกมา ทุกคนในตระกูลหวงหยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่และออกมาต้อนรับเจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเห็น “ผู้อาวุโสหวง ไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้”
“เจี้ยนเฉิน เจ้ากลายเป็นราชันในหมู่มวลมนุษย์ไปแล้ว เจ้าเป็นจอมยุทธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทวีปเทียนหยวน สถานะของเจ้าพิเศษมาก ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เจ้าได้มาเยี่ยมพวกเราทุกคนที่นี่ เราต้องทำสิ่งนี้เพราะสถานะอันสูงส่งของเจ้า” หวงเทียนป้าหัวเราะเสียงดัง หากเซียนจักรพรรดิคนอื่นเห็นเจี้ยนเฉิน พวกเขายังต้องโค้งคำนับให้กับเขาอย่างแน่นอน เห็นได้ชัดว่าหวงเทียนป้าไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองมากเพราะเขาเกี่ยวข้องกับเจี้ยนเฉินผ่านหวงหลวนหลานสาวของเขาเอง
ในขณะนี้ทั้งคู่ดูเหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่าง เจี้ยนเฉินและหวงเทียนป้าเหลือบไปทางคฤหาสน์ที่ห่างไกล สิ่งที่พวกเขาเห็นเป็นร่างสีเหลืองที่กำลังบินมาหาพวกเขา
ร่างนั้นก็คือหวงหลวน น้ำตาไหลรินในดวงตาของนางขณะที่นางมองเจี้ยนเฉินอย่างมีความสุข อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเลย ความเร็วของนางในฐานะที่เป็นเซียนจักรพรรดินั้นช้ามาก
“เจ้ากลับมาแล้ว ! ” หวงหลวนมาถึงเจี้ยนเฉิน นางไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงประโยคเดียวที่มีความรู้สึกของนางรวมไว้ เสียงของนางสั่นคลอน
“ข้ากลับมาแล้ว ! ” เจี้ยนเฉินยิ้มให้หวงหลวน จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าก่อนที่จะอ้าแขนกอดนางไว้
หวงหลวนโอบกอดเจี้ยนเฉินแน่น นางซุกหน้าไว้ในหน้าอกของเขาในขณะที่ร่างกายของนางสั่นอย่างรุนแรง น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่สามารถควบคุมได้
หวงเทียนป้าลูบเครายาวและยิ้มเมื่อเห็นภาพข้างหน้า จากนั้นเขาก็โบกมือให้คนอื่นในตระกูลและไล่ออกพวกเขาทั้งหมดออกไป เขาเองก็ออกไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งเจี้ยนเฉินและหวงหลวนไว้ในอากาศ
….
เจี้ยนเฉินและหวงหลวนเดินเล่นในสวนที่มีกลิ่นหอมในเขตต้องห้ามของตระกูลหวง หวงหลวนจับแขนของเจี้ยนเฉินในขณะที่สีหน้าของนางแสดงออกอย่างพอใจ นางให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับทุกสิ่งที่เจี้ยนเฉินเล่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
สวนเงียบสงบมาก นอกเหนือจากสองคนนั้นก็ไม่มีใครอีก ในขณะนั้น พื้นที่ต้องห้ามดูเหมือนจะกลายเป็นทั้งโลกของเจี้ยนเฉินและหวงหลวน
ในขณะนี้เจี้ยนเฉินก็หยุดเดิน เขาหันไปหาหวงหลวนและถามอย่างจริงจังว่า “หลวนเอ๋อ เจ้าจะแต่งงานกับข้าหรือไม่ ? ”
หวงหลวนจ้องเจี้ยนเฉิน “เจ้าเองก็รู้ความรู้สึกของข้าที่มีต่อเจ้า ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าข้าเป็นของเจ้าตั้งนานมาแล้ว เจ้ารู้ดีว่าข้าต้องการแต่งงานกับเจ้าหรือไม่”
“เช่นนั้นเราควรกลับไปยังเมืองอัคนี ในอีกสามวัน เราจะแต่งงานกัน โหยวเยว่จะอยู่ที่นั่นสำหรับงานแต่งงานและอาจจะ … ” เจี้ยนเฉินหยุดชั่วคราว เขาคิดถึงหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ได้ให้กำเนิดลูกชายแก่เขา ดังนั้นตามธรรมเนียมแล้วเขาควรจะแต่งงานกับนาง อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินไม่แน่ใจว่าหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์จะยอมรับข้อเสนอแต่งงานหรือไม่เพราะนางอารมณ์ร้อนเหลือเกิน
หวงหลวนจ้องเจี้ยนเฉินและถามอย่างดุเดือดว่า “เจี้ยนเฉิน มีผู้หญิงอีกคนนอกจากโหยวเยว่ใช่หรือไม่ ? นางเป็นใคร ?
“ในทวีปเทียนหยวนผู้คนเรียกนางว่าหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ ยกเว้นตอนนี้นางไม่ได้เป็นเซียนผู้คุมกฎอีกต่อไปแล้ว” เจี้ยนเฉินตอบนางและกลายเป็นคนใจลอย ในขณะนั้นเขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาแรกที่เขาได้เห็นหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ เขาจำได้ว่าเขาเห็นนางในโลกใบเล็กของเมืองทหารรับจ้าง ตอนนั้นเขายังเป็นเพียงเซียนปฐพีในขณะที่หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรหดในสายตาของเขา
“หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ เป็นนางจริง ๆ ” หวงหลวนตกใจ นางรู้เกี่ยวกับหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ ในอดีตหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์เคยเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรหดในสายตาของนางเช่นกัน หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ยืนหยัดอย่างเท่าเทียมกันกับบรรพชนของนาง หวงเทียนป้า พวกเขาเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมมาก