ณ กลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซี
อาคารขนาดใหญ่ที่สร้างจากเหล็กตั้งอยู่บนริมแนวชายฝั่งของพื้นที่ท่าเรือบริเวณใกล้เคียงของเซี่ยงไฮ้
โครงสร้างเหล็กสีเทาเข้มประกอบขึ้นเป็นกำแพงด้านนอกของอาคาร โครงสร้างอันสวยงามดูเหมือนเปลเด็กในระยะไกล เป็นที่ให้กำเนิดไฟแห่งชีวิตและความหวัง
ชื่อของมันก็คือ ฮาร์ทออฟเอเชีย
เหล็กทุกๆ นิ้วบนตัวอาคารเป็นเหล็กชนิดพิเศษที่ผลิตขึ้นภายใต้แรงโน้มถ่วงที่ต่ำและสภาพแวดล้อมที่มีความดันต่ำของดาวอังคาร
เพื่อเป็นการระลึกถึงประชากรของเมืองเทียนกงที่ทำคะแนนได้ 10,000 คะแนนและค่าผลิตภัณฑ์มวลรวมที่เกินกว่าจุดเริ่มต้นไป 1 พันล้าน จีนจึงใช้เหล็กที่ส่งมาจากเมืองเทียนกงในการหล่อเป็นอาคารที่เป็นแลนด์มาร์กแห่งนี้
และก็คืออาคารแห่งนี้ที่ทำให้ค่าจีดีพีของอาณานิคมดาวอังคารเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าโดยตรงในปีถัดมา
ในช่วงเวลา 70 ปีที่ผ่านมา อาคารแห่งนี้ได้เห็นระบบไฟฟ้าข้ามภูมิภาคแผ่ขยายไปทั่วดินแดนเอเชีย การแทนที่สายเคเบิลออปติกแบบเดิมด้วยเคเบิลออปติกใต้น้ำควอนตัม และประชาชนของพาน-เอเชียนกับประชาชนจีนรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ความสำเร็จร่วมกันได้ถูกสร้างขึ้นมา รวมทั้งชุมชนที่มีอนาคตร่วมกันในยุคใหม่
ศูนย์วัฒนธรรมแห่งนี้ได้รวมเทคโนโลยีเสมือนจริงและสามารถเป็นที่อยู่ให้กับคนหลายหมื่นคนในเวลาเดียวกัน มันได้กลายเป็นหนึ่งในสถานที่พบปะสำคัญสำหรับสหการพาน-เอเชียนในการแสดงความแข็งแกร่งของภูมิภาคและจัดงานระดับนานาชาติ
ในวันนี้ สถานที่แห่งนี้ซึ่งตั้งอยู่บนแนวชายฝั่งก็สว่างไสวขึ้นอีกครั้งด้วยแสงโฮโลแกรมที่สวยงาม
ผู้แทนจากมากกว่าหนึ่งร้อยประเทศและพันธมิตรระดับภูมิภาคได้มาเข้าร่วมงานในวันนี้ รวมทั้งเหล่าชนชั้นนำและคนดังจากทุกสาขาอาชีพด้วย ผู้แทนขององค์กรภาคประชาสังคมก็ได้รับเชิญด้วย
อาเรย์ในการฉายภาพโฮโลแกรม 36,000 ภาพทั้งหมดถูกเปิดขึ้น และถนนหลักที่อยู่ติดกันทั้งหมดก็ถูกปิดกั้น แขกทั้งหมดที่มาเข้าร่วมการประชุมจะถูกส่งมายังด้านในของสถานที่จัดงานด้วยรถไฟรางเบาแบบพิเศษ กองกำลังตำรวจรวมกันอยู่ที่พื้นที่นี้เพื่อรับรองความปลอดภัย
งานเลี้ยงตอนค่ำที่มาตรฐานสูงเช่นนี้มีขึ้นทุกๆ สองสามทศวรรษเท่านั้น…
แม้ว่าลู่โจวจะยังไม่ได้ก้าวเข้าไปในงาน ตัวเขาซึ่งกำลังยืนอยู่ในห้องพักผ่อนก็ได้ยินเสียงอึกทึกดังออกมาด้านนอกงานแล้ว
เขาสูดลมหายใจอย่างสงบและฝืนยิ้มอย่างผ่อนคลายในกระจก เพื่อให้การเต้นของหัวใจช้าลง
“…ช่างน่าอายที่ต้องมาเป็นศูนย์รวมความสนใจในงานเลี้ยงใหญ่โตเอิกเกริกขนาดนี้”
ลู่โจวค่อยๆ จับเนกไทที่หน้าอกของเขาให้ตรง เขาเหลือบมอง ‘การแต่งกายแบบทางการในยุคใหม่’ ซึ่งน่าจะเรียกได้ว่าประหลาดในศตวรรษที่ 21 เป็นแน่ จู่ๆ เขาก็รู้สึกแปลกเล็กน้อย
หลังจากที่เขากลับมาถึงโลกไม่ถึงสามวัน เขาก็กำลังจะทิ้งชีวิตที่น่าเบื่อแล้วกลับมาอยู่ใต้สปอตไลท์ แวบหนึ่งเขาก็รู้สึกลังเลนิดหน่อย
อย่างไรก็ตามความลังเลเล็กน้อยก็มีอยู่แค่ชั่วขณะ
หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาก็พยักหน้านิดๆ ให้กับบริกรที่คอยอยู่ข้างๆ เขา เพื่อบอกว่าเขาพร้อมแล้ว จากนั้นเขาก็ก้าวตามบริกรออกไปแล้วเดินตรงไปยังหอประชุมของฮาร์ทออฟเอเชีย
ทางเดินอันกว้างใหญ่ปูด้วยพรมแดงและแผ่ขยายออกไปทุกทิศทางสู่ประตู
ทหารกองเกียรติยศที่ยืนอยู่ตรงประตูเปิดประตูเพื่อไปสู่สถานที่จัดงานหลักให้กับเขา
แทบจะทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในสถานที่จัดงานหลัก ดอกไม้ไฟเสมือนจริงก็เริ่มถูกปล่อยออกมา
อนุภาคแสงที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าและริบบิ้นปลอมหลากสีสันค่อยๆ ตกลงมาจากยอดโดม และได้หล่นไปตามโครงสร้างรับน้ำหนักที่ทำจากเหล็กที่สลักมาอย่างดี ในที่สุดพวกมันก็ตกลงไปบนพรมแดงเจิดจ้าอย่างช้าๆ
เสียงโห่ร้องยินดี เสียงปรบมือ และดวงตามากมายหลายคู่ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เพิ่มขึ้นเป็นระลอกเหมือนกระแสน้ำ ช่วยกระตุ้นให้บรรยากาศของภาพที่เกิดขึ้นไปสู่จุดสูงสุด…
หลายคนเดินทางมาด้วยรถไฟแม็กเลฟเป็นระยะทางหลายหมื่นกิโลเมตรและพยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะได้รับบัตรเชิญ เพียงเพื่อจะมาและได้เห็นเขาในจุดนี้และเป็นพยานในการได้เห็นนักวิชาการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจากเมื่อร้อยปีที่แล้ว…
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ!”
ผู้อำนวยการหลี่กวงหยาจับมือขวาของลู่โจวด้วยมือทั้งสองของเขาแล้วพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่น
“ผมหวังว่าพิธีฉลองชัยชนะนี้จะไม่สายเกินไป!”
“ไม่สายเกินไปหรอกครับ สำหรับผมมันเป็นแค่เรื่องของการหลับตาและการลืมตาของผม” ระหว่างที่จับมือขวาของประธานหลี่กวงหยา ลู่โจวก็ยิ้มนิดๆ แล้วพูดต่อไปว่า “สิ่งเดียวที่ทำให้ผมประหลาดใจนั่นก็คือเพียงพริบตาเดียวก็มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากมายที่นอกโลก”
อันที่จริงประสบการณ์ของเขาบนดาวอังคารนั้นไม่สามารถจะบรรยายได้ว่าเป็นการลืมตาและหลับตาของเขาเสียทีเดียว
เขาได้เห็นชีวิตในอารยธรรมดาวอังคารในรัฐที่ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว ความทรงจำของช่วงเวลานั้นที่ก้าวข้ามไปหลายพันปีทำให้เขาใช้เวลาหลายปีในเวลาจริง
อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับเวลาที่ผ่านล่วงไปบนโลก เวลาเพียงไม่กี่ปีนี้ก็สามารถจะเรียกได้ว่าเป็นแค่สิ่งเล็กน้อย
เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะบอกเรื่องนี้กับใครไหม
“ไม่ว่าเวลาจะผันเปลี่ยนไปยังไง ผมเชื่อว่าความกระตือรือร้นของผู้คนและความเคารพที่มีต่อคุณจะไม่เปลี่ยนไป” ประธานหลี่กวงหยายิ้มจากใจจริงและพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายว่า “ผมเชื่อว่าคุณน่าจะรู้สึกถึงสิ่งนี้ได้จากเสียงโห่ร้องยินดีของผู้คน”
“ฮ่าฮ่า จริงครับ” ลู่โจวยิ้มออกมาด้วยขณะที่เขาพูดอย่างติดตลกว่า “จริงๆ แล้ว ผมก็เกือบๆ จะรู้สึกอายเพราะความกระตือรือร้น”
หลังจากได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกันนิดหน่อย ลู่โจวก็เดินตามเจ้าของงานไปจนมาถึงที่นั่งของเขา กลุ่มคนที่นั่งอยู่ติดกับเขาคือเจ้าหน้าที่กระทรวงจากสหการพาน-เอเชียนและทูตจากพันธมิตรของภูมิภาคอื่นๆ
ทูตจากพันธมิตรของภูมิภาคอื่นๆ กำลังจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ ดูเหมือนพยายามจะสังเกตอะไรบางอย่าง
ลู่โจวตอบรับด้วยการยิ้มบางๆ ให้กับสายตาที่อยากรู้อยากเห็นเหล่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก
เขารู้สึกถึงความประหลาดใจในจิตใจของคนเหล่านี้
เขามั่นใจว่าถ้านิวตันหรือไอน์สไตน์คลานออกมาจากโลงศพสักวันหนึ่ง เขาก็คงจะประหลาดใจเช่นกัน…
บนเวทีกำลังเล่นเพลงยาวๆ ที่ไพเราะ จากนั้นวงซิมโฟนีอันซาบซึ้งก็บรรเลงขึ้น
หน้าจอโฮโลแกรมขนาดกว้าง 100 เมตรดูเหมือนน้ำตกสีทองที่ค่อยๆ ไหลลงมาจากโดมของสนามกีฬา
ถ้อยคำอันทรงพลังต่างๆ ปรากฏขึ้นบนน้ำตก แสดงถึงชีวิตและเกียรติยศของเขาให้ทุกคนได้เห็น
รางวัลคณิตศาสตร์เฉินเสิ่งเซิน รางวัลโคลสำหรับทฤษฎีจำนวน ผู้ได้รับเหรียญหลิงหยุน เหรียญฟิลด์ และรางวัลคาร์ล ฟรีดริช เกาส์ รางวัลโนเบลในสาขาฟิสิกส์และเคมี นักวิชาการของสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีน นักวิชาการกิตติมศักดิ์ของสถาบันวิทยาศาสตร์พาน-เอเชียน ผู้ก่อตั้งมูลนิธิเพื่อการศึกษาลู่โจวและกองทุนพิทักษ์สิทธิมนุษยชนแช่แข็ง…
และได้รับการประกาศจากสหประชาชาติเมื่อต้นศตวรรษที่ 22 ว่าเป็นหนึ่งในบุคคลที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดแห่งศตวรรษที่ 21!
ตำแหน่งและเกียรติคุณของเขาไม่พอดีกับหน้าจอโฮโลแกรมทั้งจอด้วยซ้ำ ยังมีรางวัลเกียรติคุณที่มอบให้กับเขาตลอดศตวรรษที่ผ่านมาที่เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำ
สำหรับเรื่องราวต่างๆ ที่อยู่รอบตัวเขา ยังยาวเสียยิ่งกว่านี้
แม้ว่าพวกเขาจะใช้เวลาในช่วงงานเลี้ยงทั้งหมดในการพูดถึงมัน ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะบรรยายรายละเอียดของมันได้หมด
อย่างไรก็ตามสหการพาน-เอเชียนก็ไม่ได้มีแผนที่จะทำเช่นนั้น
งานเลี้ยงนี้ไม่ได้จัดขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในการทบทวนครึ่งแรกของชีวิตเขา แต่จัดขึ้นเพื่อส่งข้อความไปยังโลก
ชายผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยนำชาติจีน นำโลก และนำอารยธรรมมนุษย์ไปสู่ความยิ่งใหญ่!
ได้กลับมาอีกครั้ง!
แสงไฟสลัวลงเล็กน้อย
เสียงเซ็งแซ่ทั้งในและนอกห้องเงียบลงเล็กน้อย
ชายคนหนึ่งในชุดแบบทางการเดินขึ้นมาบนเวที
ขณะที่เผชิญหน้ากับสายตาที่กระตือรือร้นและเปี่ยมด้วยความหวัง ประธานหลี่กวงหยากระแอมและประกาศด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเคร่งขรึมว่า
“การสำรวจเมื่อร้อยปีก่อนเป็นการเบิกโรงไปสู่ยุคแห่งการเดินทางในอวกาศ กลุ่มของนักสำรวจจากทั่วโลกได้มารวมตัวกันเพื่อท้าทายซากปรักหักพังที่ถูกฝังอยู่ลึกลงไปใต้ดาวอังคาร”
“มันยังเป็นการสำรวจของอารยธรรมนอกโลกที่ยอมให้เราได้ทอดสายตาไปยังโลกที่อยู่เหนือชั้นบรรยากาศ และยังทำให้เราได้ตระหนักถึงความรู้สึกอันแท้จริงว่าเราไม่ได้อยู่เพียงลำพังในจักรวาลนี้ ยังมีความลึกลับและอันตรายที่เรายังไม่อาจเข้าใจ”
“เราได้ทุ่มเงินมหาศาลสำหรับความเจริญเติบโตที่ยังไม่เต็มวัยของเรา และปล่อยให้วีรบุรุษของเราถูกทิ้งไว้บนดาวอังคารตลอดกาล”
“อย่างไรก็ตามทุกอย่างไม่ได้แย่อย่างที่เราคิด”
“บางทีอาจเป็นเพราะพรอันศักดิ์สิทธิ์แห่งโชคชะตา หรือบางทีอาจเป็นเพราะความหวังและคำอธิษฐาน วีรบุรุษของเราจึงไม่ได้เสียชีวิตอยู่ในซากปรักหักพัง แต่เขาได้กลับมาหาพวกเราพร้อมกับเกียรติยศที่เป็นของเขา!”
“มาส่งเสียงปรบมือให้กับชัยชนะของเขากันเถอะครับ!”
“โปรดให้การต้อนรับวีรบุรุษของเรากลับสู่บ้าน!”