โฮ่วฮ่วยซีเป็นบรรณาธิการ
อย่างไรก็ตามเขาไม่ใช่บรรณาธิการที่ทำงานอยู่กับหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารทั่วไป
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในวารสารที่มีผู้อ่านในวงกว้างและมีอิทธิพลมากที่สุดในโลก วารสาร ‘ฟิวเจอร์’ ที่เขาทำงานอยู่นั้นเป็นไฟส่องใจของนักวิชาการนับไม่ถ้วนและเกณฑ์มาตรฐานเชิงปริมาณสำหรับการวัดระดับทางวิชาการของนักวิชาการ
มีคำกล่าวหนึ่งในหัวข้อการวิจัยบางหัวข้อ…
ซึ่งก็คือนักวิชาการที่ไม่เคยได้ตีพิมพ์ผลงานวิจัยใน ‘ฟิวเจอร์’ จะไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นนักวิชาการชั้นเยี่ยม และนักวิชาการคนนั้นจะทำผลงานที่โดดเด่นในสาขาการวิจัยต่างๆ ได้หรือไม่นั้นมันขึ้นอยู่กับว่าเขามีบทความวิจัยกี่เรื่องที่ได้ตีพิมพ์ลงใน ‘ฟิวเจอร์’
มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องเป๊ะเพราะเรื่องนี้ เขาจึงไม่เพียงแต่หลงรักงานของเขาแต่เขายังมีความรู้สึกของการเป็นเจ้าของอย่างเต็มเปี่ยมด้วย
ทุกครั้งที่เขานั่งอยู่ในออฟฟิศของฝ่ายบรรณาธิการ เขาจะรู้สึกว่าทุกการตัดสินใจของเขาผูกติดกับชะตากรรมของโลกอย่างใกล้ชิด…
ตามปกติแล้วหลังจากสั่งให้หุ่นยนต์ทำงานบ้านประจำวันแล้ว เขาก็จะขับรถแม็กเลฟไปที่ออฟฟิศบรรณาธิการ
แต่เพียงแค่เขาเดินเข้าไปในออฟฟิศช้าๆ โดยที่ฮัมเพลงเบาๆ ไปด้วย เขาก็ต้องตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า
เพื่อนร่วมงานของเขาสร้างขอบเขตขึ้นมาด้านหน้าโต๊ะทำงาน ราวกับว่ากำลังดูบางสิ่งที่เหลือเชื่อ พวกเขาชี้ไปที่หน้าจอโฮโลแกรมที่แขวนอยู่บนโต๊ะทำงานและพูดคุยกัน
โฮ่วฮ่วยซีรู้สึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก้าวไปข้างหน้าและถามเพื่อนร่วมงานที่อยู่ใกล้เขาที่สุดว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนมาอยู่ที่นี่กัน?”
ด้วยสีหน้าประหลาดใจอย่างชัดเจน เพื่อนร่วมงานจึงหันมามองบรรณาธิการแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “คุณไม่มีทางเดาถูกหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น! เราได้รับบทความวิจัยของนักวิชาการลู่!”
บทความวิจัยของนักวิชาการลู่?
วินาทีที่เขาได้ยินคำพูดเหล่านี้ โฮ่วฮ่วยซีถึงกับตะลึงงัน ร่างของเขาทั้งร่างตกตะลึงไปในทันที
“นักวิชาการลู่?! นักวิชาการลู่?”
“แน่นอนสิ? จะเป็นใครไปได้ล่ะ!”
โฮ่วฮ่วยซีรีบถามขึ้นมาว่า “หัวข้ออะไร?”
“นิวเคลียร์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้! เป็นเรื่องของการศึกษาเรื่องฟิวชั่นไตรนิวเคลียร์ดิวเทอเรียม/ฮีเลียม! จากมุมมองของการประยุกต์ใช้ทฤษฎีและวิศวกรรม เขาจำแนกปัญหาปัจจุบันและปัญหาที่อาจเกิดขึ้นได้ในการเผชิญกับการวิจัยนิวเคลียร์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สองออกมา… อย่างไรก็ตามผมไม่เข้าใจสูตรกับการอนุมานต่างๆ มากมายพวกนี้!”
เพื่อนร่วมงานจากฝ่ายบรรณาธิการซึ่งมีสีหน้าที่ทึ่งอยู่ พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่ชื่นชมว่า “มันเหลือเชื่อ… นักวิชาการคนหนึ่งจากเมื่อร้อยปีก่อนได้ทำบางสิ่งที่ควรจะทิ้งไว้ให้กับผู้คนในอนาคต”
ผู้ร่วมงานอีกคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลก็พูดแทรกขึ้นมา
“ผมคิดว่าพวกเราเจอปัญหาแล้ว”
โฮ่วฮ่วยซีขมวดคิ้ว
“ปัญหาเหรอ?”
ทันทีที่เขาพูดประโยคนี้ เขาก็ตระหนักทันทีว่าอะไรคือปัญหาที่เพื่อนร่วมงานของเขากำลังพูดถึง
“ตอนนี้คำถามคือผมควรจะเรียกใครให้มาตรวจสอบต้นฉบับ”
บรรณาธิการใหญ่หวังกอดอก เขาถอนหายใจและพูดว่า “งานวิจัยเรื่องฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สองเองไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นที่นิยมมากเพราะมีผู้เชี่ยวชาญในสาขานี้น้อยมาก ไม่ต้องพูดถึงบทความวิจัยที่เกี่ยวกับสาขาคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์พลาสมา วัสดุศาสตร์ และวิศวกรรมศาสตร์ และมันสามารถที่จะแยกทิศทางการวิจัยออกไปได้หลายทาง มีการเขียนถึงอุปสรรคทางเทคนิคทุกอย่างไว้แบบละเอียดสุดๆ”
ด้วยความสัตย์จริง เขาไม่เข้าใจว่านักวิชาการลู่บรรลุความเข้าใจในการวิจัยสาขาต่างๆ มากมายอย่างลึกซึ้งขนาดนี้ได้อย่างไร
คนหลายคนในฝ่ายบรรณาธิการต่างมองหน้ากันเองด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ
อย่างที่บรรณาธิการใหญ่พูด
เป็นเรื่องยากที่จะหาผู้ตรวจสอบ
แล้วในตอนนั้นเอง จู่ๆ ความเงียบในออฟฟิศก็ถูกทำลาย
ทันใดนั้นโฮ่วฮ่วยซีก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมา และเขาก็พูดออกมาจากจิตใต้สำนึกว่า
“ทำไมเราไม่ติดต่อนักวิชาการจางล่ะ? ผมจำได้ว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งของสาขาฟิวชั่นที่ควบคุมได้และฟิสิกส์พลาสมา และเขายังเป็นผู้ได้รับรางวัลวิทยาศาสตร์ลู่โจวด้วย!”
ทันทีที่พวกเขาได้ยินชื่อของนักวิชาการจาง หลายคนก็มีการตอบสนองและเสียงสนทนาหารือก็แพร่กระจายไปทั่วออฟฟิศอีกครั้ง
“คุณหมายถึงนักวิชาการจางเฟยเยว่เหรอ?”
“บังเอิญจริงๆ! เมื่อคืนก่อนผมเห็นเขาบนผังรายการวิทยาศาสตร์ของพานเอเชียทีวี พูดถึงเรื่องฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สองล่าสุดที่กำลังมาแรง”
“นักวิชาการจางน่าจะดี เขาเป็นนักวิชาการระดับสุดยอดคนหนึ่งในสาขานิวเคลียร์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้!”
“… ไม่จำเป็น นักวิชาการจางกำลังศึกษาเรื่องฟิสิกส์พลาสมา แม้ว่ามันจะเกี่ยวข้องกับนิวเคลียร์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สอง จุดสนใจก็ยังคงอยู่ที่ทิศทางเชิงทฤษฎี และบทความวิจัยของนักวิชาการลู่ก็พูดถึงพลาสมาแค่สั้นๆ แก่นสำคัญของบทความวิจัยทั้งหมดเกี่ยวกับค่าที่คำนวณไว้อย่างแม่นยำของพารามิเตอร์ทางวิศวกรรมต่างๆ ที่จำเป็นต้องบรรลุผลในการออกแบบของวัสดุหลักและแม่เหล็กไฟฟ้า”
เสียงสนทนาในออฟฟิศตกอยู่ในภาวะโต้เถียงกัน
หลังจากได้ฟังการถกเถียงของเพื่อนร่วมงาน ในที่สุดบรรณาธิการใหญ่หวังก็ตัดสินใจชี้ขาด
“ไปติดต่อนักวิชาการจาง! คุณไปละกัน… ช่างมันเถอะ ผมจะส่งอีเมลไปเอง”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม การที่เราจะตีพิมพ์บทความวิจัยนั้นเป็นการตัดสินใจแบบมืออาชีพหรือไม่ แต่เราต้องทำงานของเราให้ดี!”
เฉพาะแค่เนื้อหาอย่างเดียว บทความวิจัยนี้ก็ค่อนข้างดีทีเดียว แต่เพราะสูตรและการอนุมานต่างๆ นั้นซับซ้อนจนเกินไป พวกเขาจึงไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าบทความวิจัยนี้มีคุณค่าทางวิชาการมากขนาดไหน…
…
ณ บริเวณมหาวิทยาลัยจินหลิง
ระหว่างที่นั่งอยู่ในออฟฟิศของตัวเอง นักวิชาการจางมองไปที่บทความวิจัยบนหน้าจอโฮโลแกรม เขารู้สึกปวดหัว
นิตยสาร ‘ฟิวเจอร์’ โยนเรื่องมาให้เขาตัดสินใจ เขาไม่ได้อยากจะรับเอาไว้ แต่เขาก็อดที่จะรู้สึกอยากอ่านสิ่งที่นักวิชาการลู่เขียนไม่ได้
พูดตามตรง ครั้งแรกที่เขาได้รับบทความของลู่โจว เขาก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นจริงๆ สำหรับเนื้อหาของบทความเอง เขาไม่ได้คาดหวังอะไรมาก
อย่างไรก็ตามมันก็ถูกเขียนขึ้นโดยนักวิชาการคนหนึ่งจากร้อยปีที่แล้ว ความรู้ที่เขามีอยู่ล้าสมัยไปนานแล้ว ดังนั้นเขาก็น่าจะลืมเรื่องการสร้างการค้นพบที่ยิ่งใหญ่บนพื้นฐานของผลการวิจัยที่มีอยู่ได้เลย
ถึงแม้เขาจะเชื่อว่าสมองอันปราดเปรื่องจะยังไม่ได้คร่ำครึ แต่ความรู้ของลู่โจวนั้นก็มีพื้นฐานอยู่บนอดีต
แต่อย่างไรก็ตาม…
หลังจากที่อ่านบทความ จางเฟยเยว่ก็ตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง
นักศึกษาปริญญาเอกเห็นศาสตราจารย์ของเขาจ้องอยู่ที่หน้าเดิมเป็นเวลานานโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขายังอ่านหน้านั้นอยู่ระหว่างที่ยืนอยู่ด้านหลังศาสตราจารย์ และเขาก็อดจะกระซิบไม่ได้ว่า “ศาสตราจารย์ครับ?”
นักวิชาการจางซึ่งรู้สึกตกตะลึงอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา ในที่สุดก็หลุดออกมาจากความตื่นตกใจ
เขากระแอมเบาๆ รีบกลับมาสู่ความเป็นจริง แล้วหันไปมองนักศึกษาที่ยืนอยู่ด้านหลังและพูดว่า “ผมมัวแต่คิดอะไรนานไปหน่อย มีอะไรเหรอ?”
นักศึกษาปริญญาเอกถามทันทีว่า “คุณคิดยังไงกับบทความนี้ครับ?”
“มันค่อนข้างซับซ้อน และระดับก็สูงอย่างน่าประหลาดใจ จากวันที่เขาขึ้นเครื่องบินมายังโลก เป็นเวลาไม่ถึงเดือน เขาน่าจะเป็นคนเดียวที่สามารถเข้าใจผลการวิจัยทั้งหมดของโปรเจกต์นิวเคลียร์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สองได้อย่างสมบูรณ์ตลอดศตวรรษที่ผ่านมาโดยใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน”
บทความวิจัยเหมือนกับพิมพ์เขียวที่ร่างภาพโปรเจกต์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สองทั้งหมดและใช้การคำนวณอย่างแม่นยำในการลิสต์ปริศนาทุกชิ้นที่จำเป็นเพื่อทำให้โปรเจกต์สมบูรณ์
ในความเห็นของเขา นี่เป็นส่วนที่เหลือเชื่อมากที่สุดของบทความวิจัยนี้!
มันยังเป็นช่วงเดียวกันกับที่จู่ๆ ความคิดหนึ่งก็บังเกิดขึ้นในใจของนักวิชาการจางด้วย
บางที…
ผู้อาวุโสผู้นี้อาจจะประดิษฐ์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สองขึ้นมาได้จริงๆ!