“เสด็จพ่อ ถ้าหากผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสิบสองคนที่ราชวงศ์หลงและราชวงศ์เย่ส่งออกไป ตายด้วยมือของหยางเฉินจริง เขาต้องฟื้นฟูกลับสู่สภาวะสูงสุดแล้วแน่นอน”
“เขาต้องมาหาราชวงศ์หลงของเราแน่ ถึงเวลา ถึงพวกเราพยายามอย่างสุดความสามารถก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”
หลงเคอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกลัว
แค่นึกถึงหยางเฉินมีพลังของระดับแดนเหนือมนุษย์ ร่างกายของเขาเริ่มสั่นอย่างไม่สามารถควบคุม
ปัจจุบัน จักรพรรดิหลงที่แข็งแกร่งที่สุดในราชวงศ์หลง อย่างมากก็เป็นแค่กึ่งแดนเหนือมนุษย์ ทว่าหยางเฉินเขาเป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ของจริง!
เขาเคยได้ยินมาว่าเมื่อครึ่งเดือนก่อน หยางเฉินสู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามบนยอดเขาหนิง
ปัจจุบัน หยางเฉินยังมีชีวิตอยู่ นั่นก็หมายความว่าหยางเฉินสามารถเอาชีวิตรอดจากผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม
“ตอนนี้ พวกเราทำได้แต่ขอความช่วยเหลือจากพวกเขาแล้ว”
จักรพรรดิหลงถอนหายใจอย่างกะทันหัน เอ่ยปากพูด
“พวกเขา?”
หลงเคอถามด้วยความสงสัย “เสด็จพ่อ พวกเขาที่ท่านว่าหมายถึงใคร?”
จักรพรรดิหลงมองหลงเคอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ตอนนี้ ฉันปลูกฝังแกแบบเป็นผู้สืบทอดของฉัน ในเมื่อเป็นแบบนั้น แกก็คือจักรพรรดิหลงในอนาคต เรื่องบางเรื่องก็สามารถบอกแกได้แล้ว!”
หลงเคอทำหน้าประหลาดใจ หรือว่าจักรพรรดิหลงยังมีความลับอะไรที่ไม่ได้บอกตนเอง?
ยิ่งไปกว่านั้น ความลับนี้ยังสามารถช่วยราชวงศ์หลงรับมือหยางเฉินที่เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์?
แต่เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเมื่อกี้จักรพรรดิหลงพูดแล้ว กำลังปลูกฝังเขาแบบเป็นผู้สืบทอด และยังพูดว่าเขาคือจักรพรรดิหลงในอนาคต
แบบนี้ไม่เท่ากับว่าความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่เขาทำในครั้งนี้ จักรพรรดิหลงไม่ได้คิดลงโทษเขาอย่างหนัก?
“ขอบคุณเสด็จพ่อ!”
หลงเคอรีบพูดขอบคุณ
ในแววตาส่วนลึกของจักรพรรดิหลงมีแววของความทนไม่ได้ปรากฏขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังเอ่ยปากพูดออกมา “แกรู้หรือเปล่าทำไมสี่ราชวงศ์ใหญ่ถึงสามารถยืนได้อย่างมั่นคงไม่เคยล้ม?”
“ต้องบอกก่อน เมื่อร้อยปีก่อนเป็นเก้าราชวงศ์ใหญ่ ถึงแม้มีห้าราชวงศ์ใหญ่ถูกลดตำแหน่งให้เป็นตระกูลเดอะคิง แต่ก็ไม่ถึงขั้นถูกสี่ราชวงศ์ใหญ่ของเราทิ้งระยะห่างมากขนาดนี้”
หลงเคอส่ายหัว “เสด็จพ่อโปรดอธิบายด้วย!”
“เพราะเมื่อหนึ่งปีก่อน คนคนนั้นของเยี่ยนตูอาศัยกำลังของตัวเองเอาชนะห้าราชวงศ์ใหญ่ที่ร่วมมือกันหวังครอบครองเยี่ยนตู ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่พวกเขาถูกลดตำแหน่งเป็นตระกูลเดอะคิง มีผู้แข็งแกร่งลึกลับมาหาพวกเราทั้งสี่ราชวงศ์ใหญ่”
“ในตอนนั้น ปู่ของแกบรรลุถึงระดับแดนเทพชั้นยอดแล้ว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งลึกลับคนนั้น กลับไม่สามารถทำอะไรได้แม้แต่นิดเดียว”
“อีกฝ่ายเอาชนะปู่ของแกด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!”
หลังจากได้ยินคำพูดพวกนี้ของจักรพรรดิหลง บนใบหน้าของหลงเคอเต็มไปด้วยความตกใจ “เอาชนะผู้แข็งแกร่งแดนเทพด้วยการโจมตีครั้งเดียว? แบบนั้นไม่เท่ากับความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย อย่างน้อยก็ต้องเป็นถึงกึ่งแดนเหนือมนุษย์”
จักรพรรดิหลงพยักหน้า “แต่ปู่ของแกบอกกับฉันว่าความแข็งแกร่งของคนคนนั้นต้องอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์แน่นอน อย่างน้อยก็ต้องเป็นแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง!”
ซ่า!
หลงเคอสูดอากาศที่เย็นวูบเข้าปอด พูดด้วยความตกใจ “เสด็จพ่อ ในเมื่อคนคนนั้นเป็นฝ่ายมาราชวงศ์หลง และยังเอาชนะคุณปู่ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่นอนมั้ง?”
“ถูกต้อง!”
จักรพรรดิหลงพยักหน้า “เขาต้องการให้ราชวงศ์หลงของเราเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา ทุกสิบปี พวกเขาจะส่งผู้แข็งแกร่งมาราชวงศ์หลง เพื่อคัดเลือกคนรุ่นหลังที่มีพรสวรรค์ด้านวิถีบู๊”
“เมื่อไหร่ที่ราชวงศ์หลงมีคนรุ่นหลังที่สามารถเข้าตาพวกเขา ก็จะถูกพวกเขาพากลับไปที่ตระกูลของพวกเขา”
หลงเคอนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน พูดด้วยความประหลาดใจ “ผมจำได้แล้ว จะมีคนกลุ่มหนึ่งมาราชวงศ์หลงของเราทุกสิบปี ยิ่งไปกว่านั้นชมการประลองของคนรุ่นหลังของราชวงศ์หลง”
“ผมจำได้ เมื่อสามปีก่อน พี่ใหญ่หลงเยว่ก็หายตัวไปหลังจากการประลองครั้งนั้น ตอนนั้นท่านบอกว่าหลงเยว่ตายแล้ว”
หลงเคอถามจักรพรรดิหลงด้วยความประหลาดใจ “เสด็จพ่อ ความจริงพี่ใหญ่หลงเยว่ยังไม่ตาย แต่เป็นเพราะมีพรสวรรค์ที่เหนือคนอื่น ก็เลยถูกคนพวกนั้นพาตัวไปถูกหรือเปล่า?”
จักรพรรดิหลงไม่ปิดบัง พยักหน้า “ถูกต้อง หลายสิบปีมานี้ หลงเยว่เป็นเพียงคนเดียวของราชวงศ์หลงที่เข้าตาคนพวกนั้น”
“ลองนับดู ตอนนี้เขาน่าจะมีอายุห้าสิบห้าแล้วมั้ง?”
“ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว”
ในแววตาของจักรพรรดิหลงมีความคิดถึงปะปนอยู่หลายส่วน
ภายในใจของหลงเคอเต็มไปด้วยความตกใจ ผ่านไปสักพักใหญ่ถึงสามารถตั้งสติได้ “เสด็จพ่อ ท่านต้องการเรียกพี่ใหญ่หลงเยว่กลับมาเหรอ?”
จักรพรรดิหลงพยักหน้า ตอนที่มองไปทางหลงเคอ ในส่วนลึกของแววตามีความรู้สึกผิดเล็กน้อย “ถ้าหากฉันจำไม่ผิด หลงเยว่ห่วงใยแกที่เป็นน้องชายมากใช่หรือเปล่า?”
หลงเคอพยักหน้า บนใบหน้าก็มีความคิดถึงเพิ่มเข้ามาหลายส่วน “พี่ใหญ่ดีกับผมมาก เขายอมบาดเจ็บ แต่ไม่ยอมให้ผมถูกทำร้าย”
เขาและหลงเยว่เป็นแม่เดียวกัน ในราชวงศ์หลง จักรพรรดิหลงมีผู้หญิงมากมาย และก็มีลูกหลานมากมายด้วย แต่พี่น้องที่เป็นแม่เดียวกันมีไม่มาก
เมื่อหลายปีก่อน หลังจากที่รู้ข่าวการตายของหลงเยว่ เขาเสียใจอยู่พักใหญ่ แต่คิดไม่ถึงว่าหลงเยว่จะยังไม่ตาย แต่ถูกพาตัวไปอีกตระกูลหนึ่งแทน
“เพียงแต่ เสด็จพ่อท่านเองก็พูดแล้ว เมื่อหลายปีก่อนหลังจากที่ตระกูลนั้นสนใจพรสวรรค์วิถีบู๊ของพี่ใหญ่ ก็พาตัวเขาไปทันที และยังไม่ยอมให้คนอื่นรู้ความจริง ต้องเป็นเพราะไม่อยากให้พี่ใหญ่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับราชวงศ์หลงของพวกเราอีกแน่นอน”
“ในเมื่อเป็นแบบนั้น ตระกูลนั้นยอมให้ท่านพบพี่ใหญ่เหรอ?”
“ถึงได้พบ แล้วจะยอมปล่อยให้พี่ใหญ่กลับมาเหรอ?”
หลงเคอถามอย่างกะทันหัน
จักรพรรดิหลงหรี่ตาลง “แกว่า ถ้าหากพี่ใหญ่ของแกรู้ว่าแกถูกหยางเฉินฆ่าตาย เขาจะกลับมาหรือเปล่า?”
“ถ้าพี่ใหญ่รู้ต้องกลับมาแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นจะล้างแค้นให้ผมด้วย!”
หลงเคอพูดด้วยความภาคภูมิใจ เขาเชื่อในตัวของพี่ใหญ่หลงเยว่คนนี้มาก
เพียงแต่ หลังจากที่เขาพูดคำพูดประโยคนี้ นึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน ทันใดนั้นมองไปทางจักรพรรดิหลงด้วยความหวาดกลัว “เสด็จพ่อ ท่านหมายความว่ายังไง?”
หลงเคอรู้สึกตื่นตระหนกแล้ว เขาเริ่มสัมผัสได้ว่าพ่อของตนเองกำลังจะทำอะไรบางอย่าง
“เสด็จพ่อ ท่านจะฆ่าผม?”
เขามองไปทางจักรพรรดิหลงด้วยสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อแล้วถาม
จักรพรรดิหลงไม่ได้พูดอะไร แต่ตอนที่มองไปทางหลงเคอ ในแววตามีความเศร้าโศกปะปนอยู่หลายส่วน
ผ่านไปสักพักก่อน จักรพรรดิหลงถึงเอ่ยปากพูด “เพราะยังไง คนที่ทำให้ราชวงศ์หลงเกิดความสูญเสียมากขนาดนี้ในครั้งนี้ก็คือแก เสด็จพ่อก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ไม่ทำแบบนี้ไม่ได้”
“แกน่าจะเข้าใจเสด็จพ่อ ใช่หรือเปล่า?”
พูดจบ จักรพรรดิหลงก้าวเท้าเข้าไปหาหลงเคออย่างกะทันหัน
ถึงแม้หลงเคอสามารถคาดเดาความเป็นไปได้แบบนี้แล้ว แต่ตอนที่ได้ยินจักรพรรดิหลงยอมรับจากปากของตนเอง เขายังคงไม่สามารถยอมรับความจริงของเรื่องนี้ได้
“ไม่!”
หลงเคอพลางก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ พลางตะโกนเสียงดังไปด้วย “เสด็จพ่อ ผมก็ได้รับอนุญาตจากท่านก่อนเหมือนกัน ถึงส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพหกคนออกไปฆ่าหยางเฉินที่หนิงโจว”
“มันก็เท่ากับว่าท่านก็ต้องการร่วมมือกับราชวงศ์เย่เพื่อฆ่าหยางเฉิน ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้น ทำไมถึงโยนความผิดทั้งหมดมาที่ตัวผม?”
“ผมรับไม่ได้! ผมรับไม่ได้!”
ในขณะที่เขากำลังพูด จักรพรรดิหลงต้อนเขาถอยจนไปชิดติดกับกำแพงไม่มีทางถอยอีกแล้ว
“ลูกพ่อ แกจำเอาไว้ แกคือผู้สืบทอดของราชวงศ์หลง ก็ต้องเตรียมตัวเสียสละเพื่อราชวงศ์ทุกเมื่อ”
จักรพรรดิหลงพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “แกไปอย่างสบายเถอะ คนเป็นพ่ออย่างฉันจะไม่ทำให้แกรู้สึกเจ็บปวด และสัญญาว่าจะดูแลครอบครัวของแก”