ตอนที่ 1593 : การกลับมา (2)
ปราณกระบี่นั้นไม่ได้ใหญ่และไม่ได้ดูทรงพลังอะไร แต่มันทำให้โอวหยางหยิงเว่ยกลัว เขารู้สึกได้ถึงภัยจากปราณกระบี่นี้ มันพุ่งเข้าหาเขาพร้อมกับพลังแห่งความตาย
โอวหยางหยิงเว่ยรู้สึกว่าแขนขาตัวเองเย็นเฉียบขึ้นมาตอนที่ปราณกระบี่ที่ซึ่งยาวไม่ถึง 1 เมตรพุ่งตรงมาที่เขา ความเย็นนี้แผ่ไปทั่วตัวของเขา
ใจของโอวหยางหยิงเว่ยหล่นวูบ เขาพยายามที่จะหลบแต่ปราณกระบี่นั้นรวดเร็วเกินไป มันสายไปแล้วที่เขาจะหลบ มันปะทะกับการโจมตีเขาในทันที
ติ๊ง !
เสียงเหล็กปะทะกันดังขึ้น แสงจากกระบี่ของโอวหยางหยิงเว่ยสลายหายไป ปราณกระบี่ยังคงเดินหน้าต่อด้วยแรงที่ไม่อาจจะหยุดได้ มันปะทะกับกระบี่ของโอวหยางหยิงเว่ยจนทำให้กระบี่ของเขากระเด็นหลุดจากมือและเขาก็รับรู้ได้ถึงแรงมหาศาลที่ส่งผ่านจากตัวกระบี่เองจนมาถึงมือขวาจนเข้าถึงตัว ทำให้เขาตัวสั่นไหวอย่างรุนแรง เสื้อที่แขนขวากลายเป็นฝุ่นเผยให้เห็นแขนเล็ก ๆ แต่แขนนั้นตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด มันไหลออกมาจากรูขุมขนของเขา
โอวหยางหยิงเว่ยตกใจอย่างมาก เขาแทบไม่เชื่อตอนที่รู้สึกเจ็บจากแขนขวาตัวเอง เขาเป็นขั้นแลกเปลี่ยนแล้ว ซึ่งเป็นหนึ่งในจอมยุทธที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง แต่เขากลับได้รับบาดเจ็บโดยปราณกระบี่แค่อันเดียว และปราณกระบี่นี้ก็ไม่ได้มาจากสมบัติอันทรงพลังแต่มันมาจากสองนิ้ว
“ใครกัน ? มันจะมีคนที่แข็งแกร่งเช่นนี้บนโลกนี้ได้ยังไง ? ” โอวหยางหยิงเว่ยตะโกนในใจ ใจเขาเริ่มเต้นรัวไม่อาจจะควบคุมได้ เขาเริ่มเครียดและสูญเสียความเยือกเย็น, ความหยิ่งทะนงที่มีมาก่อนหน้านี้ไป
ตาของโอวหยางหยิงเว่ยหรี่ลงและรู้สึกตะลึงยิ่งกว่าเดิม เขาพบว่าปราณกระบี่นั้นไม่ได้สลายไปหลังจากที่ปะทะกับการโจมตีและกระบี่ของเขา มันยังพุ่งเข้าหาเขาเป็นลำแสงสีขาว
ปราณกระบี่เคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วราวกับว่าก้าวข้ามขอบเขตมิติและเวลา มันได้มาถึงแทบจะทันทีและแม้ด้วยความแข็งแกร่งขั้นแลกเปลี่ยนของโอวหยางหยิงเว่ย เขาก็ได้แค่มองดูมันเข้าหาเขาโดยไม่อาจจะทำอะไรได้
ฉัวะ !
ปราณกระบี่พุ่งทะลุอกของโอวหยางหยิงเว่ยและพุ่งไปต่อยังอุโมงค์ด้านหลัง ปราณกระบี่นั้นได้สร้างคลื่นขึ้นมาในอุโมงค์และทำให้มันสั่นไหวอย่างรุนแรง
ปัง !
ตอนนั้นเองอกของโอวหยางหยิงเว่ยก็ระเบิดออกพร้อมกับฝนเลือดและเนื้อที่กระจายออกมา รูขนาดเท่ากับหัวคนปรากฏขึ้นที่อกของเขา เนื้อและอวัยวะภายในส่วนนั้นหายไปจนหมด
ปราณกระบี่ก่อนหน้านี้มีพลังที่แข็งแกร่งและรุนแรง พลังนี้มากจนร่างกายของโอวหยางหยิงเว่ยทนรับไม่ไหว ร่างกายของเขาระเบิดออกตอนที่พลังงานนั้นส่งผ่านตัว
โอวหยางหยิงเว่ยร้องออกมาก่อนจะกระเด็นออกไปราวกับลูกธนู เขาหน้าซีดและได้รับบาดเจ็บสาหัส
เฉียงซ่งวางมือที่หลังของโอวหยางหยิงเว่ยและต้องกระเด็นกลับไปด้วย เขามองไปที่แผลของโอวหยางหยิงเว่ยและหรี่ตาลง เขามองไปที่มือตัวเองซึ่งหายไปก่อนจะเครียดอย่างมาก
ขั้นรับมอบ 5 คนเผยสีหน้าต่างจากเดิม พวกเขามองไปที่รูบนอกของโอวหยางหยิงเว่ยด้วยความเหลือเชื่อ
โอวหยางหยิงเว่ยนั้นมีฐานะเทียบเท่ากับจิตวิญญาณราชันย์ในโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง เขาเป็นคนที่อยู่จุดสูงสุดตามบันทึกของต่างโลก ขั้นแลกเปลี่ยนคือขีดจำกัด ไม่มีใครก้าวข้ามไปยังขอบเขตเทพได้ ซึ่งหมายความว่าขั้นแลกเปลี่ยนยังครอบครองสถานะสูงสุดอยู่ แต่คนที่ควรจะอยู่ในสถานะสูงสุดกลับบาดเจ็บหลังจากที่ปะทะเพียงครั้งเดียว และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่โจมตี พวกเขาต่างก็ตะลึงกับเรื่องนี้ซึ่งทำให้พวกเขาตัวสั่นด้วยความกลัว
จอมยุทธฝั่งทวีปเทียนหยวนต่างก็ตะลึง หลายคนเบิกตากว้างมองไปที่มือนั้นด้วยความตกตะลึง, เหลือเชื่อและความคาดหวัง
เทพเจ้าแห่งท้องทะเล, ฮุสตัน, เถี่ยต้าและจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมคนอื่น ๆ ต่างก็ยังแสดงสีหน้าดังเดิม ไม่มีใครสนใจโอวหยางหยิงเว่ย ทุกคนมองไปที่มือนั้นราวกับว่ามือนั้นคือของชิ้นเดียวในโลกของพวกเขา
“พี่ใหญ่ ! ข้ารู้ว่าพี่ต้องกลับมา” เสี่ยวหลิงเป็นคนแรกที่พูดขึ้นมาด้วยความดีใจ นางปรบมือและกระโดดไปมา ตอนนี้นางคึกคักอย่างมาก
ในเวลาเดียวกันเสือขาวและเสี่ยวจินก็รับรู้ถึงเจ้าของมือนั่น พวกนั้นดีใจขึ้นมาทันที หนึ่งในนั้นคือพยัคฆ์ปีกเทวะที่มีการรับรู้เรื่องกลิ่นที่ดีเลิศ อีกคนก็มีแก่นเลือดของเจี้ยนเฉิน พวกเขาคุ้นกับพลังของเจี้ยนเฉินเป็นอย่างดี
“พี่ใหญ่ ? นั่น….เจี้ยนเฉินรึ …”
จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมคนอื่นและจอมยุทธเซียนหลายคนต่างก็ได้ยินสิ่งที่เสี่ยวหลิงพูดอย่างชัดเจน พวกเขาตะลึงก่อนจะพากันโห่ร้องออกมาด้วยความเหลือเชื่อ
ใช่เจี้ยนเฉินจริงหรือ ? แค่ปราณกระบี่จากนิ้วก็ทำให้โอวหยางหยิงเว่ยที่ร้ายกาจได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเจี้ยนเฉินจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ แม้ว่าจะผ่านมา 20 ปี แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแข็งแกร่งขึ้นแบบนี้
ตอนนั้นมิติที่มือได้โผล่มาก็ฉีกกว้างออก ภายใต้สายตาตื่นเต้นและกังวลของทุกคน มันก็ก่อตัวเป็นประตูมิติและมีชายหนุ่มในชุดขาวพร้อมกับกระบี่สองเล่มที่หลังเดินออกมา ข้าง ๆ เขาคือสาวงามในชุดม่วงถือพิณ
ไม่แปลกใจเลยว่าสองคนนี้คือเจี้ยนเฉินและซ่างกวนมู่เอ๋อ
“นั่นราชันเจี้ยนเฉิน ! ”
“ราชันเจี้ยนเฉินกลับมาแล้ว ! ”
ตอนที่ทั้งสองโผล่มา ทุกคนต่างก็โห่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น พวกเขายินดีกันอย่างมากหลังจากที่หลีกเลี่ยงความตายมาได้
“เจี้ยนเฉิน เป็นเจ้าได้ยังไง ? ” ในอีกด้าน เฉียงซ่งตะโกนขึ้นมา ตาของเขาเบิกกว้าง เขาไม่เชื่อว่าจอมยุทธลึกลับที่เพิ่งจะทำให้โอวหยางหยิงเว่ยได้รับบาดเจ็บสาหัสหนักได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียวนั้นคือเจี้ยนเฉิน
นั่นเพราะเจี้ยนเฉินยังอ่อนแอกว่าเขาเล็กน้อยเมื่อ 20 ปีก่อน เจี้ยนเฉินชนะได้เพราะความอดทนและความสามารถฟื้นฟูอันโดดเด่น แต่เฉียงซ่งได้ทะลวงผ่านเป็นขั้นแลกเปลี่ยนแล้วหลังจากที่ผ่านมา 20 ปี มันน่าจะเป็นไปไม่ได้ที่ความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินจะล้ำหน้าเพราะการขาดพลังงานดั้งเดิม ในระยะเวลา 20 ปีที่ผ่านมา เขาจะแข็งแกร่งขึ้นแบบนี้ทันทีได้ยังไง ?
โอวหยางหยิงเว่ยเอาเม็ดยาออกมาจากแหวนมิติและกินมันเข้าไปด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาเริ่มฟื้นฟูขึ้นมาทันที แม้แต่รูที่อกก็มีเนื้องอกขึ้นมา เขามองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความตะลึง เขาตั้งใจจะมาแก้แค้น การที่เป็นขั้นแลกเปลี่ยนได้ เขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับเจี้ยนเฉิน แต่เขาไม่คิดว่าความเป็นจริงนั้นมันโหดร้าย เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะการโจมตีเพียงครั้งเดียวจากคนที่เขาไม่เคยเห็นค่า ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจจะรับได้