“หยางเฉิน ข้าก็เป็นพี่ชายคนโตของแกนะ พี่รู้ผิดแล้ว แกช่วยขอร้องคุณพ่อให้หน่อย ขอให้ปล่อยพี่เถอะ ต่อไปพี่จะไม่ไปกวนใจแกอีกแล้ว”
“หยางเฉิน แกรีบช่วยขอร้องคุณพ่อให้หน่อยสิ！”
“หยางเฉิน พี่ขอร้องละ พี่ผิดไปแล้ว พี่ยอมรับว่าผิดไปแล้วจริง ๆ ขอละ….อ๊าก ก ก…….”
ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตกหักดังมา สองขาของอวี๋เหวินปิงถูกผู้แข็งแกร่งในตระกูลอวี๋เหวินบดขยี้จนแหลก เสียงสุดเจ็บปวดของอวี๋เหวินปิง ดังระงมไปทั่วตระกูลอวี๋เหวิน
ครู่เดียว เสียงแผดร้องเงียบลง อวี๋เหวินปิงเจ็บร้าวจนสลบไป
“หยางเฉิน เจ้าวางใจได้ ต่อไปข้าจะไม่ปล่อยให้อวี๋เหวินปิงไปกวนใจเจ้าอีกอย่างแน่นอน”
อวี๋เหวินเกาหยางมองหน้าหยางเฉิน พูดด้วยสีหน้ามั่นเหมาะ
หยางเฉินผงกหัวเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ต่อไปมีอะไร ติดต่อหาผมเลยนะครับ ผมต้องไปก่อนละ！”
วันนี้ที่เขามา ก็จะมาดูให้เห็นว่าอวี๋เหวินเกาหยางสบายดี
ตั้งแต่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ว่าอวี๋เหวินเกาหยางไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของตน ปีนั้นที่เขาไล่พวกเขาสองแม่ลูกออกจากเยี่ยนตูไป ก็เป็นการช่วยชีวิตเขาสองแม่ลูก บุญคุณความแค้น ทุกอย่างลงเอยที่เข้าใจกันอย่างดีแล้ว
ในสายตาของหยางเฉิน อวี๋เหวินเกาหยางก็คือคุณพ่อของเขาคนหนึ่ง
“ถ้าตระกูลอวี๋เหวินมีเรื่อง ข้าก็จะหาเจ้าเป็นแน่ และแน่นอน เจ้าต้องจำไว้นะ ตระกูลอวี๋เหวิน เป็นบ้านของเจ้าตลอด！”
อวี๋เหวินเกาหยางพูดอย่างจริงใจ
หยางเฉินผงกหัวรับ “ครับคุณพ่อ ผมไปละ！”
“ได้！”
อวี๋เหวินเกาหยางพูดตอบตาแดง ๆ
ทั้งสองคนไม่รู้ได้เลย การพบกันครั้งนี้ จะเป็นการบอกลากันไปตลอด
ออกจากบ้านตระกูลอวี๋เหวิน หยางเฉินก็ตรงไปที่บ้านตระกูลเย่
“หยางเฉิน เจ้าไม่เป็นไรนะ ดีจัง！”
เย่ม่านพอได้เห็นหยางเฉิน ให้รู้สึกดีใจอย่างมาก
กับเย่ม่านแล้ว หยางเฉินยังรุ้สึกไม่สบายใจอยู่ เพราะเหตุเนื่องมาจากตัวเขา นำพาซึ่งความยุ่งยากแก่ตระกูลเย่ไม่น้อย
“ตระกูลเย่ไม่เป็นไรก็ดีละ”
หยางเฉินเอ่ยปากพูด แล้วเปลี่ยนสีหน้าจริงจังว่า “ผมอาจจะยังไม่สามารถให้เสี่ยวซีมาพบกับท่านได้ ผมขอเวลาอีกสักหน่อย รอให้ผมจัดการเรื่องรอบตัวผมให้เรียบร้อย แล้วจะพาเธอมาพบกับท่านแน่นอน”
ได้ยินดังนั้น นัยน์ตาเย่ม่านเริ่มแดง เธอเพิ่งได้รับการยอมรับชึ่งกันและกันกับฉินซีได้ไม่นาน สองแม่ลูกกว่าจะอยู่กันอย่างอบอุ่นได้ คิดไม่ถึงเลย ไม่ทันรัย ทั้งคู่ก็ต้องจากกันอีก
แน่นอน หล่อนเข้าใจสถานกาณ์ปัจจุบันของหยางเฉินดี ถ้าฉินซีไม่ได้อยู่ข้างตัว เขาก็จะสามารถลงมือจัดการกับเรื่องราวต่าง ๆ ได้เต็มที่
“ฉันเชื่อในตัวเจ้านะ เจ้าจะต้องสามารถจัดการกับเรื่องราวในมือได้อย่างราบรื่น！”ความเข้าใจของเย่ม่านกับลูกเขยคนนี้ มีเต็มร้อยในความมั่นใจ
ในเวลาเดียวกันนั้น ที่บ้านตระกูลอวี๋เหวิน
มีผู้เฒ่าในชุดขาวร่างหนึ่ง ปรากฏขึ้นในบัดดล
“เจ้าเป็นใครกัน！”
พอได้เห็นผู้เฒ่านั้น อวี๋เหวินเกาหยางสีหน้าเครียดลง
จากผู้เฒ่าคนนี้ เขาได้สัมผัสถึงพลังกดดันที่ใหญ่มาก
“หลงจิ้น ในตระกูลราชวงศ์หลง！”
หลงจิ้นในสีหน้าที่เรียบสงบ ถามไปว่า “แกก็คือผู้นำตระกูลอวี๋เหวิน อวี๋เหวินเกาหยาง พ่อเลี้ยงของหยางเฉิน ใช่ไหม？”
ตอนนี้ได้รู้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามมาจากตระกูลราชวงศ์หลง ความตระหนักถึงอันตรายของอวี๋เหวินเกาหยาง เข้าสู่ขั้นสูงสุดในระดับหนึ่ง
เขาย่อมรู้ดีอยู่ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างหยางเฉินกับราชวงศ์ตระกูลหลง เลวร้ายขนาดไหน
“แกคิดจะทำอะไร？”
อวี๋เหวินเกาหยางจู่ ๆ ก็เกิดรู้สึกเครียดขึ้นมา
ในใจอวี๋เหวินเกาหยางเตรียมพร้อมในการระวังภัยเต็มที่ จากตัวของหลงจิ้น เขารู้สึกอึดอัดแทบจะขาดใจ ฝ่ายตรงข้ามดูเหมือนภูเขาลูกใหญ่ อัดทับตัวเขาจนหายใจไม่ออก
คนในตระกูลอวี๋เหวินอื่น ๆ ต่างมีสีหน้าตึงเครียด
“ท่านมาที่ตระกูลอวี๋เหวินของเรา มีธุระอะไรหรือ？”
อวี๋เหวินเกาหยางถามย้ำไปอีกครั้ง น้ำเสียงคงเต็มไปด้วยความกังวล
“ฆ่าเจ้า！”
สิ้นเสียงของหลงจิ้น กระแสการฆ่าที่น่ากลัว กระจายออกมาจากตัวเขาในทันที
ในขณะนั้นเอง แต่ละคนที่อยู่ในบริเวณตะลึงงันกันไปหมด
ผู้แข็งแกร่งตระกูลราชวงศ์หลง เดินทางมาเยี่ยนตู ก็เพื่อจะมาสังหารอวี๋เหวินเกาหยาง
อวี๋เหวินเกาหยางพูดเสียงเคือง “แล้วแกไม่กลัวหรือว่า ลูกชายข้าจะตามกลับไปล้างแค้นกับราชวงศ์หลง？”
หลงจิ้นขมวดคิ้วย่น เรื่องการไล่ล่าฆ่าคนที่มีสายสัมพันธ์กับหยางเฉิน ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากทำเลย แต่เขาเป็นคนของราชวงศ์หลง นี่เป็นคำสั่งของกษัตริย์หลง เขาจึงจำเป็นต้องปฏิบัติตาม
“มีอะไรจะสั่งเสียก็ฝากไว้ ข้าต้องส่งให้เจ้าเดินทางแล้ว！”
หลงจิ้นพูดด้วยเสียงเย็นเยือก
อวี๋เหวินเกาหยางสองตาแดงเดือด จ้องเขม็งไปที่หลงจิ้น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า “ในเมื่อจะให้ข้าฝากคำสั่งเสียไว้ แกก็อย่าเสียใจทีหลังหละ！”
“ข้าหวังไว้ เมื่อข้าตายไป หยางเฉินลูกข้า จะกวาดล้างราชวงศ์หลงให้สิ้นซาก ล้างแค้นให้ข้า！”
เขาคำรามออกมาลั่น ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
คิ้วหลงจิ้นขมวดย่น ความเก่งฉกาจของหยางเฉิน เขาก็รู้อยู่เป็นอย่างดี
ตอนนี้ คำพูดของอวี๋เหวินเกาหยาง ยิ่งตอกย้ำถึงความรู้สึกในวิกฤติสุด ๆ
ถ้าหากกวาดล้างฆ่าคนรอบข้างของหยางเฉินให้หมดสิ้น น่ากลัวว่าหยางเฉินคงต้องถล่มราชวงศ์หลงจนสิ้นซาก
แต่หากว่าไม่ลงมือ ก็ไม่สามารถตอบโจทก์กับกษัตริย์หลงได้
ในขณะนั้นเอง เขาก้รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายคุ้นมากกระแสหนึ่ง หันหลังมองกลับไป ก็เห็นคนที่คุ้นหน้ากันอยู่คนหนึ่ง
“คุณปู่จิ้น โปรดได้กรุณายั้งมือด้วย！”
หลงเทียนหยู่นั่นเอง ได้เห็นว่าหลงจิ้นยังไม่ทันลงมือ ใจที่แขวนด้วยความห่วงมาตลอด ก็ได้คลี่คลายลง
“นี่เป็นคำสั่งฝ่าบาท！”
ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของหลงจิ้นมองไปที่หลงเทียนหยู่แล้วพูด
หลงเทียนหยู่หายใจกระหืดกระหอบวิ่งเข้ามาข้างหน้าหลงจิ้น พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ปู่จิ้น ผมรู้นะ ท่านไม่คิดอยากปฏิบัติตามคำสั่งของเสด็จปู่”
“คุณปู่ก็รู้ดีอยู่ หยางเฉินในเวลานี้ พลังฝีมือเก่งฉกาจมาก ถ้าท่านไปลงมือทำคนรอบข้างของเขา เขาต้องเอาคนทั้งหมดในตระกูลราชวงศ์หลงเป็นศพพลีฝังร่วมไปด้วยเป็นแน่”
“คำสั่งเสด็จปู่แบบนี้ ไม่ได้ใช้สติในการคิดเลย ผมขอร้องท่านปู่จิ้นได้โปรดวางมือ ให้ถือว่าเป็นการทำเพื่อราชวงศ์หลง ขอได้โปรดอย่าได้ลงมือเลย”
เรื่องที่หลงเทียนหยู่พูดกับหลงจิ้น ทำเอาคนตระกูลอวี๋เหวินตะลึงงง พวกเขารู้แต่ว่าหยางเฉินเก่งฉกาจมาก แต่คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินในปัจจุบันนี้ จะเก่งฉกาจถึงขนาดนี้ ถึงขนาดกับตระกูลราชวงศ์หลง จะให้ล่มสลายก็ให้ล่มสลายไปได้
หลงจิ้นไม่ปริปากพูด นัยน์ตาลุ่มลึกทั้งคู่ จ้องหน้าหลงเทียนหยู่ตลอด
เขาก็กำลังวิเคราะห์สิ่งที่หลงเทียนหยู่พูด และก็คาดเดาไว้ ถ้าเขาลงมือจัดการกับอวี๋เหวินเกาหยาง จะมีผลอย่างไร
หลงเทียนหยู่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ที่จะต้องพูดก็พูดหมดแล้ว ในราชวงศ์ตระกูลหลง พลังฝีมือหลงจิ้น แค่เพียงด้อยกว่ากษัตริย์หลง และตัวเขาเองก็ยังเป็นสายเลือดสายตรงของราชวงศ์ตระกูลหลงด้วย
ในบางเรื่อง เขาก็ยังต้องคิดคำนึงถึงราชวงศ์ตระกูลหลง
หากแม้นหลงจิ้นจะลงมือจริง หลงเทียนหยู่ก็ไม่มีทางที่จะขัดขวางได้
อาศัยจังหวะที่หลงจิ้นยังไม่ได้ลงมือ อวี๋เหวินเกาหยางก็ได้แอบพิมพ์ข้อความ ส่งไปให้หยางเฉิน
ขณะนั้นเอง หยางเฉินที่อยู่ในบ้านตระกูลเย่ ได้รับข้อความขอความช่วยเหลือจากโทรศัพท์ของอวี๋เหวินเกาหยาง สีหน้าเปลี่ยนไปในฉับพลัน “กษัตริย์หลง แกกำลังหาเรื่องเล่นกับไฟเสียแล้ว！”
เพียงพูดจบคำ ตัวเขาก็หายออกไปจากบ้านตระกูลเย่
ที่บ้านตระกูลอวี๋เหวิน หลงจิ้นก็ยังไม่ได้ลงมือ นิ่งขรึมอยู่พักใหญ่ สายตาส่องออกไปที่ประตูทางเข้าบ้านตระกูลอวี๋เหวินโดยไม่มีใครสังเกต แล้วพูดขึ้นว่า “ข้าเป็นคนในราชวงศ์ตระกูลหลง คำสั่งกษัตริย์หลง ข้าจำต้องปฏิบัติ！”
“คุณปู่จิ้น！”
สีหน้าหลงเทียนหยู่เปลี่ยนไปในฉับพลัน ยื่นมือขวางไว้ตรงข้างหน้าอวี๋เหวินเกาหยางอย่างไม่ลังเล พูดด้วยความโมโห “ปู่จิ้น หรือท่านคิดจะดูราชวงศ์ตระกูลหลงล่มสลายไปอย่างนั้นหรือ？”
“โดยฐานะและตำแหน่งของท่าน ถึงท่านจะละทิ้งภารกิจนี้ เสด็จปู่ก็คงทำอะไรคุณปู่ไม่ได้”
“แต่ว่า ถ้าท่านลงมือทำอะไรตระกูลอวี๋เหวิน ก็จะทำให้ราชวงศ์ตระกูลหลงมีอันต้องล่มสลายไปได้！”
“ท่านก็เป็นสายเลือดของราชวงศ์ตระกูลหลง หรือจิตใจท่านจะทนดูคนในราชวงศ์ตระกูลหลงที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ต้องรับกรรมไปด้วย เพราะการตัดสินใจผิด ๆ ของเสด็จปู่？”
“ท่านปู่จิ้น ผมขอร้องเถอะ โปรดได้กรุณาวางมือของท่าน ปล่อยตระกูลอวี๋เหวินเถอะ！”
หลงเทียนหยู่คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า หลงจิ้นจะลงมือจัดการตระกูลอวี๋เหวินจริง ๆ จิตใจร้อนรุ่มขึ้นมาทันที