ตอนที่ 2031 คนน่าเกลียดคนนี้คือใคร
รถพยาบาลเพิ่งมาถึงเฮ่อเหลียนเช่อกับเหยียนหมิงซุ่นก็ตามกันมาติด ๆ เฮ่อเหลียนเช่อได้รับการรายงานจากลูกน้องเพราะเขาได้จัดบอดี้การ์ดตามประกบอู่เยวี่ยทุกครั้งที่ออกจากบ้าน เพื่อปกป้องเสี่ยวเป่าและเป็นการจับตาดูอู่เยวี่ยในเวลาเดียวกัน เพิ่งเกิดเรื่องไม่นานลูกน้องก็รายงานเฮ่อเหลียนเช่อทันที
ส่วนเหยียนหมิงซุ่นย่อมได้รับรายงานจากลุงเหลา เขาไม่ไว้วางใจเหมยเหมยเลยตามมาด้วยตัวเองก่อนจะเผชิญหน้ากับเฮ่อเหลียนเช่อที่ประตูใหญ่พอดี
“เกิดอะไรขึ้น? คนหน้าตาน่าเกลียดคนนี้คือใคร?”
เฮ่อเหลียนเช่อเป็นห่วงเสี่ยวเป่าเลยก้าวยาวนำอยู่ข้างหน้า ประจวบกับเจอคุณหมอที่กำลังหามอู่เยวี่ยเตรียมขึ้นรถพยาบาลพอดี อู่เยวี่ยสวมหน้ากากออกซิเจนจึงอาการดีขึ้นเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังบวมเป่งดูไม่ได้ดังเดิมทำเอาเฮ่อเหลียนเช่อจำไม่ได้ชั่วขณะ
“คุณชายเช่อ นี่คือคุณนายไงครับ” ลูกน้องบอกเสียงเบา
นับว่าโชคดีที่อู่เยวี่ยหมดสติอยู่พอดี ไม่อย่างนั้นหากได้ยินเฮ่อเหลียนเช่อบอกว่าน่าเกลียดจะต้องโมโหตายแน่ ๆ
เฮ่อเหลียนเช่อปรายตามองอย่างรังเกียจแวบหนึ่งก่อนจะหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว แล้วถามอย่างรังเกียจว่า “ทำไมถึงตกอยู่ในสภาพน่าเกลียดแบบนี้? เสี่ยวเป่าล่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“คุณหมอบอกว่าคุณนายแพ้อาหาร อันตรายมาก ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวคงช่วยไว้ไม่ทัน คุณชายน้อยตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วครับ คุณชายเหมยกับคุณหนูจ้าวอยู่เป็นเพื่อนคุณชายน้อยอยู่ในห้อง” ลูกน้องกล่าวอย่างระมัดระวัง
เฮ่อเหลียนเช่อเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แพ้อาหารงั้นหรือ?
อู่เยวี่ยไม่รู้ตัวสักนิดเลยหรือว่าตัวเองทานอะไรได้บ้างไม่ได้บ้าง?
“ใครเป็นคนเรียกรถพยาบาล?” เฮ่อเหลียนเช่อถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรนัก จะเรียกรถพยาบาลทำบ้าอะไร ปล่อยให้นังแพศยาคนนี้แพ้อาหารตายไปก็ดี จะช่วยไว้ทำไมเนี่ย!
ลูกน้องตอบกลับอย่างระแวดระแวง “คุณ…คุณชายเหมยครับ”
เฮ่อเหลียนเช่อถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างหนักใจ ซูหานของเขาใจดีเกินไป นี่ไม่ใช่นิสัยที่ดีเลยนะ เฮ้อ!
เขาเห็นเหยียนหมิงซุ่นที่ตามหลังมาติด ๆก็ถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ “คุณชายหมิงกลายเป็นผู้ติดตามต้อย ๆไปแล้วเหรอ? เรื่องภายในครอบครัวฉัน แกจะมาทำไม?”
“ฉันก็ไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเรื่องไร้สาระของบ้านแกหรอก คราวหลังแกดูคนของตัวเองให้ดีแล้วกัน อย่ามีอะไรนิดอะไรหน่อยก็โทรหาผู้หญิงของฉัน แต่นี่ก็บ่งบอกชัดเจนแล้วว่าคนอย่างแกมันไร้ความสามารถ จนไม่สามารถทำให้คนข้างกายรู้สึกปลอดภัยได้มากพอ”
เหยียนหมิงซุ่นประชดปนเย้ยหยันทำเอาเฮ่อเหลียนเช่อไฟโทสะปะทุ หากไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเสี่ยวเป่ากับเหมยซูหานเขาสามารถต่อยกับเหยียนหมิงซุ่นได้ตรงนี้เลย
“ส่งกลับคฤหาสน์หนิง ไม่ต้องส่งไปโรงพยาบาลแล้ว”
เฮ่อเหลียนเช่อระงับอารมณ์ไว้ เมื่อทำอะไรเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ก็ระบายอารมณ์ที่คุณหมอ แล้วให้พวกเขาพาอู่เยวี่ยไปส่งที่คฤหาสน์ตระกูลหนิง จะพาไปโรงพยาบาลให้อับอายขายหน้าหรือไงกัน?
คุณหมอยังอยากจะบอกว่าอาการป่วยของอู่เยวี่ยหนักมากหากไม่รีบช่วยให้ทันท่วงทีอาจจะเสียชีวิตได้ แต่ภายใต้แรงอาฆาตของเฮ่อเหลียนเช่อก็ตกใจจนฉี่แทบราด ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูด โชคดีที่คุณหมออาวุโสท่านหนึ่งจำเฮ่อเหลียนเช่อได้เลยรู้ว่าคฤหาสน์ตระกูลหนิงมีอุปกรณ์การแพทย์ครบครัน เขาจึงทำตามคำสั่งแต่โดยดี
เฮ่อเหลียนเช่อวิ่งนำอยู่ข้างหน้า ยังไม่ถึงห้องที่พวกเหมยซูหานอยู่ก็ตะโกนเสียงดัง “ซูหาน ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เสี่ยวเป่าในอ้อมแขนของเหมยเหมยขยับตัว คิ้วเรียวขมวดเป็นปมใบหน้ายับยู่ยี่ ปากเล็กขยับมุบมิบคล้ายจะตื่นแล้ว
เหมยซูหานรีบวิ่งออกไปตำหนิใส่อย่างไม่พอใจ “นายจะเรียกทำไม? เสี่ยวเป่าตื่นเพราะนายเลย หุบปาก!”
เฮ่อเหลียนเช่อปิดปากเงียบทันที ขณะเดียวกันก็โล่งใจ เห็นทีสองคนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดจะไม่เป็นไร
“เกิดอะไรขึ้น? แล้ว…โอหยางซานซานทานอะไรเข้าไปถึงหน้าบวมเป็นหัวหมูแบบนั้นล่ะ?” เฮ่อเหลียนเช่อถามเสียงเบา
เหมยซูหานแค่นเสียงทีหนึ่ง จนมาถึงตอนนี้แล้วยังคิดจะโกหกเขาอีก โอหยางซานซานงั้นหรือ
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน ฉันจะบอกข่าวดีเรื่องหนึ่ง” แม้เหมยซูหานโกรธที่เฮ่อเหลียนเช่อหลอกตัวเองแต่เขาดีใจมากกว่าที่เสี่ยวเป่ายอมให้เหมยเหมยเข้าใกล้
เช่นนี้อู่เยวี่ยก็ใช้เสี่ยวเป่ามาข่มขู่ไม่ได้อีกแล้ว แถมยังช่วยเสี่ยวเป่าได้ด้วย
……………………………
ตอนที่ 2032 กินมือ
เหมยซูหานยังไม่พูดออกไปแต่ดึงแขนเฮ่อเหลียนเช่อให้เข้าไปในห้อง ขณะที่เขาเพิ่งออกไปเหมยเหมยก็แอบหยดน้ำวิเศษใส่ปากเสี่ยวเป่าหนึ่งหยด เจ้าตัวเล็กรู้ว่าของดีปากเล็กจึงได้ขยับมุบมิบแลบลิ้นเลียน้ำวิเศษจนเกลี้ยง รู้สึกทานไม่พอปากเล็กอ้ากว้างตาเบิกโตมองเหมยเหมย
เหมยเหมยไล่ตามองประเมินระยะใกล้ ๆจึงเห็นว่าดวงตาของเสี่ยวเป่ามีจุดที่แปลกไป งดงามบริสุทธิ์ดั่งดาวประดับบนผืนฟ้าแต่ดวงตากลับไม่มีจุดรวมสายตา เหตุที่คุณแยกไม่ออกว่าเสี่ยวเป่ากำลังมองอะไรอยู่เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังมองอะไรอยู่
แต่เพราะดวงตาของเด็กทารกยังเติบโตไม่เต็มที่เลยทำให้ดูพร่ามัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ฉะนั้นดวงตาของเสี่ยวเป่าหากไม่สังเกตดี ๆก็จะไม่เห็นปัญหาจุดนี้
แต่หากเติบโตไปตามวัย ความลับเรื่องดวงตาของเสี่ยวเป่าต้องปกปิดไม่อยู่แน่
“แอะ ๆ…”
เสี่ยวเป่ารออยู่ครู่ใหญ่ก็ไม่ได้น้ำแสนอร่อยเลยร้อนใจ กำปั้นน้อย ๆโบกไปมาไม่หยุดพร้อมกับโยกศีรษะโคลงเคลงคล้ายกำลังตามหาบางอย่าง
เหมยเหมยเห็นแล้วก็นึกขำเลยแตะบนปากเล็กของเขาทีหนึ่ง เอ่ยเสียงเบา “เธอกำลังหาอะไรอยู่? อยากดื่มน้ำอีกใช่ไหมล่ะ?”
“แอะ ๆ…”
เสี่ยวเป่าเหมือนจะส่งเสียงเป็นอยู่เสียงเดียว ไม่ว่าร้องไห้หรือไม่พอใจหรือดีใจก็ล้วนแต่ร้องเสียงนี้
อีกทั้งเหมือนเสี่ยวเป่าจะเข้าใจคำพูดของเหมยเหมย ศีรษะเอียงเล็กน้อยสบตาเธอ มือเล็กคว้ามือเหมยเหมยมา เขาออกแรงกระชากสุดแรงทั้งหมดที่เขามีจนเหงื่อผุดตรงหน้าผาก
เหมยเหมยตกใจเล็กน้อยเลยขยับมือไปตามแรงดึงของเสี่ยวเป่า สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ตรงมุมปากสีอมชมพู เสี่ยวเป่าอ้าปากกว้างงับนิ้วของเหมยเหมยแล้วดูดเสียงจ๊วบจ๊าบอย่างเอร็ดอร่อย
เสมือนว่ากำลังทานอาหารรสเลิศที่สุดในโลกก็ไม่ปาน ใบหน้าของเสี่ยวเป่ามีแต่ความอิ่มเอมใจและดูดอย่างกระตือรือร้น
ลิ้นร้อนนุ่มพันรอบนิ้วตัวเอง และยังสัมผัสได้ถึงเหงือกที่แข็งอยู่หน่อย เธอรู้สึกได้ถึงความต้องการที่เจ้าตัวเล็กมีต่อนิ้วของตน ทำเอาเหมยเหมยใจอ่อนยวบ…
ความรู้สึกเป็นที่ต้องการและพักพิง มันช่างดีเหลือเกิน…
แม้จะดื่มด่ำกับการดูดนิ้วของเจ้าตัวเล็กแต่เหมยเหมยก็ชักมือออก มือเต็มไปด้วยเชื้อโรคจะปล่อยให้เสี่ยวเป่าดูดเลียเสมือนอมยิ้มไม่ได้
“แอะ ๆ…”
พอไม่มีมืออร่อย ๆเสี่ยวเป่าก็เริ่มไม่พอใจ มือเล็กโบกกลางอากาศไปมาไม่หยุดตามด้วยร่างที่เริ่มดิ้นพล่านไปมา
“ก็ได้ ๆ ให้ดูดอีกนิดเดียวนะ จะทานเยอะกว่านี้ไม่ได้แล้ว…”
เหมยเหมยจำต้องหยดน้ำวิเศษให้เสี่ยวเป่าอีกหนึ่งหยด เสี่ยวเป่าแลบลิ้นเลียอย่างเอร็ดอร่อยและมีความสุข ทั้งยังมีชีวิตชีวากว่าเดิมมาก สดใสขึ้นและไม่โวยวายอีก นอนดูดนิ้วตัวเองอยู่ในอ้อมอกของเหมยเหมยอย่างสงบนิ่ง
เหมยเหมยดึงมือออกหลายครั้งแต่เสี่ยวเป่ากลับยัดนิ้วเข้าปากต่ออย่างดื้อรั้น ความเป็นเด็กน้อยของเหมยเหมยก็กำเริบเลยเริ่มต่อกรกับเสี่ยวเป่า
“ห้ามกินมือ…” ดึงออกมา
“แอะ ๆ…” ดูดต่อไป
“ดูสิว่าเธอจะกินมือยังไงต่อ!”
เหมยเหมยเลยตัดสินใจรวบมือทั้งสองข้างของเสี่ยวเป่าไว้เพื่อดูว่าเขาจะกินมืออย่างไรต่อ เสี่ยวเป่าขืนตัวอยู่หลายทีแต่ก็ไม่หลุดพ้นพันธนาการเลยส่งเสียงร้องอย่างไม่พอใจ เหมยเหมยเห็นแล้วรู้สึกขบขันเลยใจอ่อนปล่อยแขนข้างหนึ่งไป ก่อนที่เสี่ยวเป่าจะรีบยัดนิ้วเข้าปากทันที แต่เพิ่งถึงตรงมุมปากก็ถูกเหมยเหมยดึงออกเสียก่อน
เสี่ยวเป่าเบะปากอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยังกินมือต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้ เด็กหนึ่งคนผู้ใหญ่หนึ่งคนเล่นกันสนุกสนานจนลืมตัว
เฮ่อเหลียนเช่อเพิ่งผลักประตูเข้ามาก็ได้ยินเสียงหัวเราะใสของหญิงสาว ภาพตรงหน้าทำเอาเขาเบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
…………………………