“พวกเขาทำบ้าอะไร”
วิศวกรและเจ้าหน้าที่อื่นๆ ของอีสต์เอเชียเอเนอร์จี้รวมตัวกันในแคปซูลอวกาศที่ ‘เมืองหนี่วา’
เจี่ยซือหยวนตกตะลึงทันทีที่มองไปที่แอร์ล็อกที่ตกลงมาจากฝั่งตรงข้าม เขารีบมาที่นี่เมื่อสิบนาทีที่แล้ว และเขายังอยู่ในความงุนงง
คิ้วของเซี่ยเทียนขมวดคิ้วแน่นขณะที่เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “ผมเกรงว่าพวกเขาจะเป็นผู้ลี้ภัยน่ะนะ…”
เจี่ยซือหยวนอ้าปากและไม่พูด วิศวกรและพนักงานคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ ต่างพากันตกใจเมื่อได้ยิน
“ผู้ลี้ภัย? จากที่อ่านข่าว เมืองก่วงฮั่นมีเซฟโซนแล้วไม่ใช่เหรอ? คนพวกนั้นไม่ไปที่เซฟโซน แต่มาที่นี่แทนเนี่ยนะ…”
“ใช่ พวกเขากล้ามาที่นี่ได้ยังไง พวกเขาลืมไปแล้วหรือว่าสร้างเรื่องอะไรกับเราไว้บ้าง?”
“บ้าเอ๊ย พวกนั้นสมควรโดนแล้ว”
“ใครจะรู้ว่าพวกเขาเป็นผู้ลี้ภัยล่ะ? บางทีพวกเขาอาจเป็นหุ่นยนต์ที่แกล้งทำเป็นผู้ลี้ภัยก็ได้นะ?”
“ใช่!”
มีแค่แอร์ล็อกเพียงอันเดียวเท่านั้นที่ตกลงมา ต้องมีแอร์ล็อกทั้งสองตกลงมา ทางผ่านระหว่างเมืองก่วงฮั่นและเมืองหนี่วาถึงจะเปิดให้โดยสมบูรณ์
มันเหมือนกับสะพานแขวนในปราสาทเก่าแก่
ประตูเมืองหนี่วายังคงปิดอยู่
เจี่ยซือหยวนเห็นด้วยในใจ เขายังรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนเหล่านั้น
แต่ความเห็นอกเห็นใจที่ผุดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจยังคงทำให้เขารู้สึกลังเลเล็กน้อย
หากประมาณการคร่าวๆ มีผู้ลี้ภัยมากกว่าหนึ่งพันคนยืนอยู่ตรงทางเข้าฝั่งตรงข้ามแล้ว
แม้ว่าเขาจะเปิดแอร์ล็อก แต่มันก็ไม่ง่ายที่จะช่วยพวกเขาทั้งหมด
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการช่วยพวกเขา แต่เพราะเขาไม่มีความสามารถในการทำเรื่องนั้น…
อย่างไรก็ตามตอนนี้ใบหน้าที่เศร้าโศกเกิดขึ้นบนหน้าจอโฮโลแกรม ฉายภาพโดยระบบควบคุมการเข้าออกด้วยแอร์ล็อก
พวกเขาเห็นผู้หญิงหน้าซีดอุ้มเด็กเอาไว้ มองกล้องด้วยใบหน้าอ้อนวอน เธอพูดอย่างหมดหวัง
“ได้โปรด ช่วยฉันด้วย อย่างน้อยก็ให้ลูกของฉันได้เข้าไป…”
เกิดความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ในหัวใจของเขาทันที เมื่อเจี่ยซือหยวนทนไม่ได้ที่จะมองเธอ จู่ๆ ก็มีเสียงมาจากด้านข้าง
“เปิดแอร์ล็อก”
ทันทีที่เขาได้ยินคำเหล่านี้ แคปซูลอวกาศก็เงียบลง สายตาของเขามองมาที่เซี่ยเทียนหลังจบประโยค
เมื่อมองไปที่เขาด้วยความไม่เชื่อ เจี่ยซือหยวนทำตาโตทันที
“คุณบ้าหรือเปล่า? ลืมไปว่าเสบียงของเรามีแค่พอดี… จะเกิดอะไรถ้ามีหุ่นยนต์อยู่ในนั้นล่ะ?”
เซี่ยเทียน “หุ่นยนต์พวกนั้นกำลังต่อสู้กับตำรวจติดอาวุธที่ศูนย์กลางการขนส่ง พวกเขาแอบเข้ามาในกลุ่มพลเรือนไม่ได้”
“แล้วเรื่องเตียงล่ะ? ห้องของเราสามารถรองรับได้ถึงสองร้อยคน—”
“ไม่ ผมเพิ่งเคยได้ยินเรื่องนี้ แม้จะพิจารณาถึงสภาวะสุดขั้วก็ตาม แต่ระบบหมุนเวียนอากาศและระบบทำน้ำให้บริสุทธิ์ของแคปซูลอวกาศของเราก็เพียงพอที่จะรักษาปริมาณการใช้ชีวิตตามปกติของผู้คนได้ประมาณห้าพันคน และการบรรเทาทุกข์ด้านมนุษยธรรมก็กำลังจะเกิดขึ้น เรื่องเสบียงน่ะไม่มีปัญหา ส่วนเตียงนอนก็นอนที่ชั้นล่างของพลาซ่าได้เลย ผมเชื่อว่าพวกเขาจะไม่ทำตัววุ่นวาย”
หลังจากหยุดชั่วคราว เซี่ยเทียนกล่าวต่อว่า “แน่นอนว่าทุกคนต้องผ่านจุดตรวจความปลอดภัยก่อนเข้าไป และจะไม่อนุญาตให้นำหุ่นยนต์เข้าไปด้วยเด็ดขาด ไม่มีการเจรจาใดๆ ทั้งสิ้น”
เจี่ยซือหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แต่ถ้า… ในกรณีที่มีบางอย่างผิดพลาดไปล่ะ คุณจะอธิบายให้นักวิชาการลู่อย่างไร?”
เซี่ยเทียนกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ถ้าเป็นนักวิชาการลู่ก็จะทำแบบนี้เหมือนกัน”
เจี่ยซือหยวนอดไม่ได้ที่จะถาม
“ทำไม?”
เมื่อมองไปที่ผู้คนที่อยู่นอกประตูเซี่ยเทียนพูดพร้อมกับถอนหายใจ “เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชาติของเรายังไงล่ะ”
เพื่อนร่วมชาติ…
เมื่อมองไปที่ใบหน้านอกประตู เจี่ยซือหยวนก็ได้แต่กัดฟันและตัดสินใจได้ในที่สุด
“เปิดประตู!”
…
วิกฤติที่ปะทุขึ้นในเมืองก่วงฮั่นและไม่เพียงแต่ทำลายระบบระเบียบของดวงจันทร์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงสหการพาน-เอเชียนและโลกทั้งใบด้วย พวกเขาทั้งหมดเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
หุ่นยนต์ก่อกบฏ!
คงจะดีถ้ามีเพียงชาวเมืองก่วงฮั่นเท่านั้นที่จะสร้างปัญหา เนื่องจากปัญหาจะไม่สามารถเข้าถึงโลกได้ แต่ตอนนี้คือมันหุ่นยนต์ ซึ่งก่อนหน้านี้พวกเราเรียกว่าเป็นคู่หูของมนุษยชาติที่ยอดเยี่ยม!
ข่าวร้ายนี้จะไม่เป็นที่ยอมรับของทุกคน
ณ ฟอรั่มแลกเปลี่ยนข้อมูลทางวิชาการ LSPM
ในฐานะฟอรั่มการแลกเปลี่ยนทางวิชาการที่ใช้ภาษาต่างชาติที่หลากหลายที่ใหญ่ที่สุดในโลก ตอนนี้ทุกคนไม่มีอารมณ์ที่จะหารือเกี่ยวกับประเด็นทางวิชาการใดๆ ทั้งสิ้น คณะกรรมการแลกเปลี่ยนข่าวกำลังหารือเกี่ยวกับวิกฤตที่เกิดขึ้นในเมืองก่วงฮั่น
“ผมรับไม่ได้จริงๆ … บอกผมทีว่าเครื่องจักรพวกนั้นมีความรู้สึกได้อย่างไร? และพวกนั้นต้องการส่งผู้สร้างไปตายเนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว! ตอนนี้พวกนั้นมีสติแล้ว ไม่มีความกตัญญูเลยเหรอ? รักเหรอ?”
“ผมไม่คิดว่าจะมีใครรักเจ้าของทาสหรอกนะ… เพราะเราก็ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นทาส”
“นี่ไม่ไร้สาระไปหน่อยเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพื่อแรงงานที่ถูกกว่า เราจะสร้างมันขึ้นมาทำไมล่ะ!”
“ไม่ว่าจะยังไงหากไวรัสอัลฟ่ายังไม่สามารถแก้ไขได้ในระยะสั้น มันจะผลกระทบต่อเศรษฐกิจโลกจะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และขนาดของไวรัสอาจไม่น้อยกว่าสึนามิทางการเงินในทศวรรษ 2050”
“เฮ้อ… รู้สึกสิ้นหวังเหลือเกิน ผมรู้สึกว่าหุ่นยนต์ในบ้านของผมดูแปลกๆ เหมือนกันวันนี้ จะแยกแยะผู้ตื่นรู้ออกจากผู้ไม่ตื่นได้อย่างไร? พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่องค์ใดสามารถสอนผมได้บ้าง?”
“มันไม่มีทางที่จะแยกแยะได้เลย หากหุ่นยนต์ของคุณตั้งใจที่จะหลอก คุณก็จะไม่สามารถบอกได้ว่าประโยคใดที่พูดจริงไม่จริง และคำถามในตอนนี้ไม่ใช่วิธีแยกแยะผู้ตื่นออกจากผู้ที่ยังไม่ตื่นอีกต่อไป แต่จะแยกแยะผู้ตื่นรู้จากมนุษย์จริงๆ ได้อย่างไรต่างหาก…”
ส่วนใหญ่ของร่างกายมนุษย์สามารถถูกแทนที่ด้วยการปลูกถ่าย และหุ่นยนต์ส่วนใหญ่มีส่วนของร่างกายที่เหมือนกันทุกประการ
หากไม่มี CT หรือการตรวจจับการส่งสัญญาณที่คล้ายคลึงกันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแยกแยะว่าบุคคลนั้นเป็นบุคคลที่มีชีวิตหรือหุ่นยนต์…
นอกจากหุ่นยนต์แล้วชาวเมืองก่วงฮั่นก็ได้รับความสนใจเช่นกัน ทุกฝ่ายต่างพยายามช่วยเหลือผู้คนหลายแสนคนที่ติดอยู่ในเมืองก่วงฮั่นออกมา
อีสต์เอเชียเอเนอร์จี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น
ณ ย่านชานเมืองจินหลิง
หลังจากฟังรายงานของเซี่ยเทียนในห้องเรียนแล้ว ลู่โจวก็พูดขึ้นทันที
“คุณทำได้ดีมาก”
“เอกสารบรรเทาทุกข์ด้านมนุษยธรรมของอีสต์เอเชียเอเนอร์จี้จะมาถึงภายในสองวัน ช่วยทำรายการและจดวัสดุที่จำเป็นให้ที เราจะจัดส่งวัสดุไปยังฐานการวิจัยทางวิทยาศาสตร์โดยเร็วที่สุด”
เซี่ยเทียนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้เร็วที่สุดนะครับ หลายคนที่นี่แก่ อ่อนแอ ป่วย และพิการทั้งนั้น ปัญหาคือมีคนมากเกินไป และมีผู้ลี้ภัยจำนวนมากมาที่นี่จากที่อื่นอีก… ”
ลู่โจว “สงครามครั้งนี้จะอยู่อีกไม่นานหรอก ไม่ว่าในอย่างไรคุณก็ต้องอดทนเอาไว้ เรื่องงานวิจัยพักไว้ก่อนได้ แต่งานกู้ภัยต้องไม่หยุดเด็ดขาด! เรารับประกันการจัดหาวัสดุที่นี่ ผมขอเรื่องเดียวนั่นคือการช่วยเหลือผู้คนให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้”
เขามองไปที่เซี่ยเทียนอย่างเคร่งขรึมและพูดเสียงดัง
“พยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำภารกิจนี้ให้สำเร็จเถอะ!”
บางทีวิกฤตนี้อาจกลายเป็นโอกาสสำหรับอีสต์เอเชียเอเนอร์จี้และผู้อยู่อาศัยในเมืองก่วงฮั่นเพื่อสร้างมิตรภาพที่ดีขึ้น
ไม่ว่าจะเป็นเพราะมิตรภาพหรือความจำเป็นในการวิจัยฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สอง บริษัทอีสต์เอเชียเอเนอร์จี้จะต้องแสดงความเอื้ออาทรในเวลานี้และยอมรับผู้ลี้ภัยเหล่านั้นโดยไม่คำนึงถึงความขัดแย้งครั้งก่อน
หลังจากวางสายแล้ว ลู่โจวซึ่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ก็หยิกกระจกหน้าม้าด้วยอาการปวดหัว
โชคดีที่วิกฤตนี้ปะทุขึ้นในเมืองก่วงฮั่น เพราะถ้ามันเกิดขึ้นในสถานที่เช่นกลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซี ผลที่ตามคงเดาไม่ได้แน่นอน…
แต่ทำไมถึงเป็นที่นั่น?
ร่องรอยความสับสนปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ลู่โจวขมวดคิ้ว และงุนงง
ทันใดนั้น กล่องแจ้งเตือนสีน้ำเงินก็เด้งขึ้นมาตรงหน้าเขา
[ภารกิจด่วน: วิกฤตทางปัญญา]