“อะไรนะ?!”
เซว์จิ้งจิ้งและแม่ของเธอได้ยินประโยคนี้เกือบพังทลายคาที่!
แม่ของเธอว่ากล่าวอย่างลนลาน : “เซว์ซิงหลง คุณแม่งเป็นคนแก่หงำเหงือกใช่ไหม? ไม่ใช่ว่าต้องการให้จิ้งจิ้งแต่งกับซุนหงเหว่ยของตระกูลซุนเหรอ? ทำไมถึงได้ต้องไปแต่งกับพ่อของซุนหงเหว่ยล่ะ? ซุนเต๋อวั่งอายุของคนคนนั้นห่างจากคุณเท่าไหร่กัน ทำไมคุณยังให้ลูกสาวแต่งกับเขา?!”
“ใช่ค่ะพ่อ!” เซว์จิ้งจิ้งก็พูดด้วยความโกรธเคือง : “ถือหนูจะท้อง คงไม่จำเป็นต้องแต่งกับตาเฒ่าหรอกใช่ไหมคะ?”
เซว์ซิงหลงมองภรรยาและลูกสาวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตบหน้าตนเองไปด้วยร้องไห้ร่ำร้องไปด้วย : “เพราะฉัน ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน เพราะฉันทำให้น้ำมันหมูปิดใจ ไปท้าทายคนที่ไม่สมควรท้าทาย ตอนนี้พวกเขาเอาท่านหงห้าและประธานเฉินมา ทั้งสองฝ่ายให้ทางออกกับฉันเพียงทางเดียวเท่านั้น คือให้จิ้งจิ้งแต่งงานกับพ่อของซุนหงเหว่ย ไม่อย่างนั้นตระกูลพวกเราก็จะเจอทางตัน……”
“ห๊ะ?!” ดวงตาภรรยาของเซว์ซิงหลงเปลี่ยนเป็นสีดำ : “คุณไปล่วงเกินท่านหงห้ากับประธานเฉิน? คุณบ้าไปแล้วหรือ?”
เซว์ซิงหลงพูดตาปริบๆ : “ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้……”
ภรรยาเขาร้อนรนแทบตาย ถามโพล่งออกมา : “จริงๆ แล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?!”
เซว์ซิงหลงร่ำไห้และเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมา
หลังจากพูดจบ เซว์จิ้งจิ้งก็ทรุดนั่งลงบนพื้นและร้องไห้อย่างหนัก
“หนูไม่เอา! หนูไม่อยากแต่งงานกับตาเฒ่าคนนั้น! ให้ตายหนูก็ไม่แต่!”
ดวงตาเซว์ซิงหลงมองลูกสาวที่ทรุดนั่งลงอย่างแรง รีบพูดขึ้น : “ไอหย๊าลูกรัก หนูระวังหน่อย อย่าเอาหลานชายพ่อนั่งแบบนั้น! แม้จะเป็นชนผิวดำ แต่ก็เป็นหลานพ่อเช่นกัน แม้เด็กคนนี้จะไม่มีพ่อ หลังจากคลอดออกมาก็เป็นสกุลเซว์ของเรา เป็นญาติพี่น้องเหมือนกัน”
ภรรยาของเซว์ซิงหลงที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างโมโห : “นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังมาหลานเหลินอยู่! คุณรีบคิดวิธีเลยนะ ว่าจะทำยังไงไม่ให้ลูกสาวแต่งงานกับตาเฒ่านั่น!”
เซว์ซิงหลงถอนหายใจออกยาวๆ แล้วพูด : “เรื่องนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าลูกสาวไม่แต่งงาน พวกเราทั้งตระกูลต้องจบสิ้น คุณว่าพวกเรายังมีวิธีการแก้ไขอะไรได้อีก?”
ภรรยาของเซว์ซิงหลงอดที่จะร้องไห้อย่างหนักด้วยความสิ้นหวังไม่ได้ : “พระเจ้า ความจริงแล้วตระกูลพวกเราไปทำความผิดอะไรไว้กัน!”
เซว์ซิงหลงพูด : “ตอนนี้อย่าคิดพวกนี้เลย รีบไปจดทะเบียนกันเถอะ อาจารย์เย่คนนั้นบอกแล้วว่า เขายังรอที่จะดื่มเหล้ามงคลอยู่ หากชักช้า กลับไปท่านหงห้ากับประธานเฉินจะตำหนิเอาได้ อย่างนั้นตระกูลนี้ของพวกเราคงต้องจบสิ้นแล้วจริงๆ!”
เซว์จิ้งจิ้งร้องคร่ำครวญ : “พ่อ! พ่อจะผลักหนูลงไปในหลุมนรกได้ต่อหน้าต่อตาอย่างนั้นเหรอ! พูดยังไงก็ได้ที่ไม่ต้องให้หนูแต่งงานกับตาเฒ่านั้นทีนะคะ ปีนี้หนูพึ่งอายุ26ปีเอง!”
เซว์ซิงหลงพูด : “ถ้าหนูไม่แต่งงานกับเขา คนใหญ่คนโตเบื้องบนจะลงโทษมา ตระกูลเราก็จะไม่เหลืออะไรเลย เมื่อถึงตอนที่เด็กในท้องหนูเกิดตระกูลเราอาจไม่มีเงินให้หนูคลอดลูก และยิ่งไม่ต้องพูดถึงนิสัยถูกตามใจตั้งแต่เด็กของหนูอีก เรื่องของกินเรื่องของใช้ก็ต้องเป็นของอย่างดี เมื่อถึงตอนนั้น ตระกูลเราอาจไม่มีข้างกินด้วยซ้ำ”
“ห๊า?!” พอเซว์จิ้งจิ้งได้ฟังประโยคนี้ ก็หมดหวังในทันที!
หลายปีที่ผ่านมาต่างถูกตามใจตั้งแต่เด็ก เงินค่าขนมทุกเดือนใช่จ่ายนับหลายแสน
หากต่อจากนี้ไม่เหลืออะไรทั้งสิ้นจริงๆ อย่างนั้นก็เท่ากับการอยู่ไม่สู้ตาย
ภรรยาของเซว์ซิงหลงเมื่อได้ยินก็มีใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เธอก็ไม่อยากละทิ้งความมั่งคั่งนับพันล้านของเธอ ไปเป็นวันที่ยากลำบากและว่างเปล่า
เมื่อเป็นอย่างนั้น เท่ากับการเอาชีวิตเธอไป
ดังนั้นเธอจึงกอดลูกสาวตนเอง และพูด : “จิ้งจิ้ง ท่านหงห้าและประธานเฉินต่างเป็นคนที่พวกเราไม่อาจต่อกรได้ เพื่อชีวิตของตระกูลเรา หนูก็กับตาแก่ซุนเต๋อวั่งเถอะนะ!”
พูดแล้วก็กระซิบอีกครั้ง : “อีกอย่างท้องของหนูซ่อนเอาไว้ได้อีกไม่นานแล้ว มากที่สุดก็สองเดือน ถ้าหากสองเดือนนี้ยังหาคนที่แต่งงานด้วยไม่ได้ อย่างนั้นก็จบจริงๆ แล้ว!”
“ใช่แล้ว!” เซว์ซิงหลงรีบพูด : “แต่งกับซุนเต๋อวั่งก็เป็นเพียงการยื้อเวลา รอผ่านไปสักระยะ ให้หัวลมนี้ผ่านไปก่อน พวกเราก็สามารถหย่ากับเขาได้”
เซว์จิ้งจิ้งฟังถึงตรงนี้ จึงกัดฟันตอบตกลงไป พูดอย่างสะอึกสะอื้น : “ก็ไม่มีวิธีอื่นที่ดีไปกว่าวิธีนี้อีกแล้ว อย่างนั้นก็ไปเอาใบทะเบียนกับเขากันเถอะค่ะ….