ตอนที่ 2113 ความสงสัยของเหยียนหมิงต๋า
พวกเหยียนหมิงต๋าถูกตามเจอตัวในเส้นแบ่งเขตเมืองหลวงกับเมืองละแวกรอบนอก ลูกน้องของเหยียนหมิงซุ่นไล่ต้อนพวกเขามาถึงตีนเขาแห่งหนึ่ง
“คุณชายหมิง พวกเขาเข้าป่าไปแล้ว” ลูกน้องรายงาน
เหยียนหมิงซุ่นได้รับการรายงานก็รีบเดินทางมาทันที เหมยเหมยไม่สบายใจจึงตามมาด้วยอีกคน รวมถึงพวกเฮ่อเหลียนเช่อกับเหมยซูหาน
เฮ่อเหลียนเช่อร้อนใจที่สุด ได้ยินดังนั้นก็ตะคอกกล่าว “แล้วจะรออะไรอีกล่ะ รีบขึ้นตามไปบนเขาสิ!”
เหยียนหมิงซุ่นมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง “เขาลูกใหญ่ขนาดนี้จะหายังไง?”
ภูเขาที่ถูกไล่ต้อนมาแม้ไม่สูงมากแต่กลับมีเนินชันถี่และพื้นที่กว้างขวาง เหยียนหมิงต๋ากับอู่เยวี่ยล้วนเป็นคนที่ผ่านการฝึกพิเศษมาก่อน พวกเขาหนีเข้าป่าก็ปลาในน้ำ คิดจะตามหาสองคนนี้ท่ามกลางภูเขาลูกใหญ่ไม่ง่ายไปกว่าการงมเข็มในมหาสมุทรเลย
เฮ่อเหลียนเช่อก็เข้าใจเหตุผลนี้ดี แต่เขาแค่ร้อนใจมากเกินไป
“ถ้าเสี่ยวเป่าของฉันเป็นอะไรไป ฉันไม่ปล่อยน้องชายของแกไปแน่!”
เฮ่อเหลียนเช่อกัดฟันกรอด สายตาฉายแววดุดันแผ่รังสีอาฆาตออกมา
สีหน้าของเหยียนหมิงซุ่นก็ไม่สู้ดีเช่นกัน เลยยอกย้อนเสียงเย็นชากลับว่า “ก็ต้องโทษลูกน้องของแกเองที่ใช้ไม่ได้ คนเยอะขนาดนี้ยังตามเฝ้าผู้หญิงกับเด็กคนหนึ่งไม่ได้เลย!”
เฮ่อเหลียนเช่อหน้าดุดันจนน่ากลัว บรรดาลูกน้องที่ประมาทในหน้าที่ถูกเขาส่งตัวไปใช้ชีวิตตามยถากรรมในตะวันออกกลางแล้ว แต่ก็ยังไม่อาจลบล้างความแค้นในใจเขาได้
“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว รีบหาทางช่วยเสี่ยวเป่าก่อนดีกว่า ตอนนี้อากาศร้อนบนเขาต้องมียุงเยอะมากแน่ ๆ เสี่ยวเป่าจะทนไหวได้ไง!”
เหมยซูหานไม่พอใจที่สองคนนี้ทะเลาะกันไม่หยุด นี่มันเวลาไหนแล้ว ต่อให้ทะเลาะกันจนแผ่นดินพลิกฟ้าถล่มแล้วอย่างไรต่อ?
เหยียนหมิงซุ่นถุยหญ้าป่าในปากทิ้งแล้วพูดเสียงนิ่ง “เราแยกเป็นสองทาง ไปดักล้อมพวกเขา!”
“ได้ ฉันไปทิศตะวันออก แกไปทิศตะวันตก!” เฮ่อเหลียนเช่อเห็นด้วย
เหยียนหมิงซุ่นมองเขาแวบหนึ่งและรู้ดีอยู่แก่ใจว่าหากไอ้หมอนี่ตามเจอตัวก่อนคงไม่ปล่อยเหยียนหมิงต๋าไปแน่ ๆ ฉะนั้นเขาต้องรีบตามตัวเจ้าโง่เหยียนหมิงต๋าให้เจอก่อนเฮ่อเหลียนเช่อ
คนของเขาต่อให้ทำผิดมหันต์แค่ไหนก็มีแค่เขาที่ลงโทษได้!
คนอื่นไม่มีสิทธิ์นี้ โดยเฉพาะเฮ่อเหลียนเช่อ!
ตอนนี้ฟ้าใกล้จะมืดเต็มทีทำให้แสงบนเขาที่มืดเป็นทุนเดิมยิ่งมืดสนิท เหยียนหมิงซุ่นให้ลูกน้องทำคบเพลิงง่าย ๆก่อนจะพากันขึ้นเขาไป
เหมยเหมยก็ตามไปด้วยอีกคน “ฉันกับฉิวฉิวต้องช่วยอะไรได้แน่ ให้ฉันตามไปเถอะนะ…”
เหยียนหมิงซุ่นคิด ๆแล้วก็ตอบตกลง แต่กลับหยิบยากันยุงชนิดพิเศษทารอบตัวให้เหมยเหมย ทั้งให้เธอสวมเสื้อมิดชิดตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าโดยไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่น้อย
เหยียนหมิงต๋ากับอู่เยวี่ยวิ่งขึ้นเขาทีละก้าว ๆขณะที่อู่เยวี่ยยังอุ้มเสี่ยวเป่าไปด้วย เนื่องจากพวกเขาสามคนเร่งรีบเกินไปจึงไม่ได้มีการเตรียมตัวดีพอ ทำให้ขณะนี้ถูกยุงกัดเป็นรอยเต็มตัว
โดยเฉพาะเสี่ยวเป่าที่ถูกกัดจนตุ่มขึ้นเต็มตัว
ส่วนอู่เยวี่ยไม่คิดจะสนใจเสี่ยวเป่าเลยสักนิด กลับเอาเสี่ยวเป่าเป็นตัวบังยุงในจุดที่อยู่นอกร่มผ้าอีกต่างหาก
เหยียนหมิงต๋าทนมองไม่ได้แล้วจริง ๆ แม้เขากับอู่เยวี่ยเพิ่งอยู่ด้วยกันไม่ถึงสามวันดี แต่ในระยะเวลาสั้น ๆนี้เขาก็ได้เห็นความเห็นแก่ตัวและความเลือดเย็นของอู่เยวี่ย
ทำไมถึงได้เย็นชากับลูกชายแท้ ๆของตัวเองขนาดนี้นะ?
แม่ของเขาถานซูฟางแม้จะบอกว่าไม่ใช่คนดีอะไร หนำซ้ำยังเคยทารุณพี่ชายเขามาก่อนแต่กลับมอบความรักความห่วงใยแก่เขาเป็นอย่างดี นี่ต่างหากคือคุณสมบัติของการเป็นแม่คนหนึ่ง!
แต่อู่เยวี่ยทำอะไรบ้าง?
เสี่ยวเป่าหิวก็ไม่สนใจ ร้องไห้ก็ไม่สนใจ…ตอนนี้ยังเอาเสี่ยวเป่าเป็นตัวบังยุงอีก…
ทำไมเธอถึงได้ใจเหี้ยมเช่นนี้นะ?
เหยียนหมิงต๋ามองอู่เยวี่ยที่หอบแฮ่กเพราะรูปร่างอ้วนท้วมด้วยสายตาสับสน และฝีเท้าก็ช้าลงเรื่อย ๆ
…………………….
ตอนที่ 2114 เสี่ยวเป่าเป็นไข้
“พักสักหน่อยเถอะ!” เหยียนหมิงต๋าเอ่ยต่ออู่เยวี่ยที่นำอยู่ข้างหน้า
อู่เยวี่ยกลับไม่ยอมหยุด สีหน้าดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อยจึงทำให้น้ำเสียงห้วนไปสักหน่อย “ตอนนี้จะพักได้ไง พวกเฮ่อเหลียนเช่อต้องตามมาถึงตีนเขาแล้วแน่ ๆ เราต้องรีบทำเวลาข้ามเขาลูกนี้ไปก่อน!”
กว่าจะหนีมาถึงตรงนี้ได้ไม่ใช่ง่าย ๆ เธอไม่ยอมถูกจับตัวกลับไปหรอกนะ!
เธอทั้งมีเงิน มีหน้ามีตา มีความสามารถ ขอแค่หนีไปต่างประเทศได้แล้วเปลี่ยนสถานะใหม่ รวมถึงเงินในมือเธอ เธอต้องใช้ชีวิตสุขสบายได้อย่างแน่นอน
เหยียนหมิงต๋าดวงตาหม่นลง คำตอบของอู่เยวี่ยอยู่ในความคาดหมายของเขาแต่ก็อยู่เหนือความคาดหมายของเขาเช่นกัน รู้สึกขมขื่นปนสลดใจสักนิด
“งั้นเธอส่งเสี่ยวเป่ามาให้ฉันแล้วกัน!”
มีเขาคอยอุ้มเสี่ยวเป่า เด็กคนนี้จะได้สบายตัวขึ้นบ้าง!
อู่เยวี่ยรำคาญยิ่งกว่าเดิม ทำไมถึงได้พูดมากนักนะ เธอพยายามสะกดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้แล้วกล่าว “เสี่ยวเป่ากลัวคนแปลกหน้า ไม่เคยให้ใครนอกจากฉันคนเดียว”
ตอนนี้อู่เยวี่ยรู้สึกเสียใจภายหลังที่วางยาเสี่ยวเป่ามากเกินไป ทำให้เธอในตอนนี้ยังทิ้งภาระก้อนนี้ไปไม่ได้ ไหนจะทานเยอะตัวอ้วนอย่างกับหมู แขนสองข้างเธอจะหักอยู่รอมร่อแล้ว
เหยียนหมิงต๋าจำต้องถอดเสื้อนอกบนตัวออกยื่นให้อู่เยวี่ย “งั้นเธอเอาเสื้อห่อตัวเสี่ยวเป่าหน่อย”
อู่เยวี่ยเห็นเสื้อก็ตาวาว นึกอยากเอาเสื้อตัวนี้มาคลุมให้ตัวเองเหลือเกินแต่หากทำเช่นนั้นเหยียนหมิงต๋าต้องคิดว่าเธอไม่ใช่คุณแม่ที่ดีแน่ ๆ เจ้าโง่นี่ยังมีประโยชน์อีกมาก ตอนนี้จะผิดใจกับเขาไม่ได้!
ทั้งหมดเป็นความผิดของไอ้เด็กจอมวุ่นนี่คนเดียว ถ้าตายไปก็ดี!
จู่ ๆหัวใจของเธอก็เต้นระรัว ความคิดชั่วร้ายเมื่อครู่แวบผ่านเข้ามาในหัวเธอแต่ไม่นานก็วนกลับมาใหม่ก่อนจะฝังรากลงลึกขึ้นเรื่อย ๆ
อู่เยวี่ยห่อตัวเสี่ยวเป่าไว้อย่างลวก ๆด้วยท่วงท่าหยาบโลนป่าเถื่อน เสี่ยวเป่าผู้น่าสงสารที่ชินชากับความเย็นชาของอู่เยวี่ยมาตั้งแต่เด็กอดทนอย่างเงียบ ๆ หากเจ็บจริง ๆก็ร้องครางออกมาไม่กี่เสียง ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยตุ่มแดงที่ทำให้คนมองแล้วรู้สึกปวดใจ
เหยียนหมิงต๋าเห็นทุกอย่างในสายตา ต่อให้เขาไม่รู้จักเสี่ยวเป่าแต่เห็นเด็กน่ารักเจอเรื่องย่ำแย่ขนาดนี้ เขาก็ไม่รู้สึกดีไปกว่ากันเท่าไรหรอก
แต่อู่เยวี่ยกลับทำตัวเหมือนคนปกติ ตั้งแต่หนีเอาตัวรอดมาจนถึงตอนนี้เขาไม่เคยเห็นอู่เยวี่ยอ่อนโยนกับเสี่ยวเป่าเลยสักครั้ง
ผู้หญิงคนนี้คือเยวี่ยเยวี่ยจริงหรือเปล่า?
เยวี่ยเยวี่ยอ่อนโยนใจดีและชอบเอาใจใส่ไม่ใช่หรือ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?
มียุงอีกกลุ่มหนึ่งบินมาทำให้เหยียนหมิงต๋าต้องเอากิ่งไม้คอยไล่ยุงไม่หยุด แต่ก็มียุงที่หลุดรอดมาแล้วพุ่งเข้าจู่โจมเสี่ยวเป่ากับอู่เยวี่ย
อู่เยวี่ยมัวแต่ไล่ยุงให้ตัวเองจนผ้าที่ห่อเสี่ยวเป่าอยู่ปิดไม่มิดชิด พอขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ผ้าหลุดลุ่ยหมด ผิวที่โผล่พ้นออกมาของเสี่ยวเป่ามีรอยยุงกัดเพิ่มขึ้นอีกหลายจุด
เสี่ยวเป่าทรมานเกินทนจึงส่งเสียงร้องดังกว่าเดิมทั้งยังดิ้นบิดตัวรุนแรงกว่าเดิมด้วย อู่เยวี่ยมัวแต่ไล่ยุงเลยใช้มือเพียงข้างเดียวอุ้ม เสี่ยวเป่าดิ้นแรงจึงร่วงตกลงพื้น แต่อู่เยวี่ยกลับไร้ปฏิกิริยาใด ๆ
เหยียนหมิงต๋าสะดุ้งเฮือกรีบพุ่งเข้าไปรับเสี่ยวเป่า ดีที่เขาว่องไวจึงรับเสี่ยวเป่าได้ทันท่วงที แต่เจ้าเด็กคนนี้เนื้อตัวกลับเต็มไปด้วยรอยแผล
ยุงบนเขามีพิษรุนแรงทำให้เสี่ยวเป่าในตอนนี้เริ่มมีไข้ พิษไข้โจมตีทำให้สติเลือนรางจึงไม่ปฏิเสธสัมผัสคนแปลกหน้าอย่างเคย ได้แต่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเหยียนหมิงต๋า
“แย่แล้ว เสี่ยวเป่าไข้ขึ้น เราต้องรีบไปหายาลดไข้ให้เขา”
แม้จะมีเสื้อผ้ากั้นแต่เหยียนหมิงต๋าก็รู้สึกได้ถึงไอร้อนจากตัวเสี่ยวเป่า ตัวร้อนจี๋ราวกับเหล็กร้อนจนน่าตกใจ
……………………