เย่เฉินกับพ่อตาเซียวฉางควนหลังจากออกจากประตูบ้าน พ่อตาขับรถไปและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ ผมรอมานานแล้ว และในที่สุดก็รอจนถึงมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุเพื่อสื่อสารกับสมาคมศิลปะจีน มันไม่ง่ายเลยจริงๆ!”
เย่เฉินยิ้มและถามว่า “ท่านสื่อสารกับคุณน้าหานหรือเปล่า?”
“ยังเลย” เซียวฉางควนยิ้มและพูดว่า “ผมตั้งใจจะทำให้เธอประหลาดใจ ถึงยังไงก็หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอเธอ”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “แต่ท่านควรระวังมากกว่านี้หน่อย อย่าให้แม่รู้ว่าคุณน้าหานกลับมาประเทศจีนแล้ว ยิ่งอย่าให้แม่รู้เด็ดขาดว่าคุณยังติดต่อกับคุณน้าหาน ไม่อย่างนั้นบ้านเราคงฟ้าถล่มจริงๆ”
เย่เฉิงรู้และเข้าใจนิสัยของหม่าหลันดี ในชีวิตนี้ของหม่าหลันมีหลายข้อที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง หนึ่งคือเงิน และสองก็คือหานเหม่ยฉิง
พ่อตาจะหย่ากับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะโกรธ แต่เธอก็ไม่ได้เสียสติ แต่ถ้าหากเธอรู้ว่าพ่อตาและหานเหม่ยฉิงยังพบกัน อีกทั้งก่อนหน้านี้ตอนเธออยู่สถานกักขังจินหลิง และทั้งสองยังคงรักใคร่กันในขณะที่เธอถูกคุมขัง ถ้าหม่าหลันรู้คงต้องระเบิดแน่
พอเซียวฉางควนได้ยินคำเตือนของเย่เฉิน เขาพยักหน้าด้วยใบหน้าจริงจังและพูดว่า “คุณพูดถูก ผมมีความคิดแบบเดียวกับคุณ ดังนั้นผมไม่เคยกล้าที่จะติดต่อกับคุณน้าหานของคุณมากเกินไป”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ เซียวฉางควนก็ถอนหายใจและพูดว่า “นางบ้าคนนี้เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ยอมหย่ากับผม มันน่าปวดหัวจริงๆ”
เย่เฉินยิ้ม และคิดในใจ ถ้าหากแม่ยายหม่าหลัน สามารถยอมหย่ากับพ่อตานั้นคงแปลกจริงๆ ในเมื่อเวลานี้เธอไม่มีอะไรเลย ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้ว่าเธอจะยอมหย่าและไปจากครอบครัวนี้
พ่อตาคิดอยากกำจัดเธอ เกรงว่าจะเป็นความฝันที่โง่เขลา
รถขับไปที่โรงยิมจินหลิง เย่เฉินกล่าวอำลาพ่อตาและเดินลงจากรถเพียงลำพัง
ขณะนี้โรงยิมจินหลิงและทางเข้าประตูสี่ด้าน เต็มไปด้วยสื่อส่งเสริมการขายเกี่ยวกับการแข่งขันซานดาวิทยาลัยนานาชาติ
ว่ากันว่านี่คือการแข่งขันซานดาวิทยาลัยนานาชาติที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก ปัจจุบันจัดงานติดต่อกันไปแล้ว 10 กว่าเรื่อง นี่เป็นครั้งแรกที่จัดขึ้นที่ประเทศจีน
แต่จินหลิงยังโชคดีมากที่ได้รับเลือกให้เป็นเมืองเจ้าภาพการแข่งขันครั้งนี้
แม้ว่าการแข่งขันจะจัดขึ้นหลายครั้ง และจีนได้ส่งผู้เข้าแข่งขันเข้าร่วมหลายครั้ง แต่ผลงานที่ดีที่สุดคืออันดับที่สี่ และพวกเขายังไม่ได้รับเหรียญรางวัล
ดังนั้น ในครั้งนี้ ทีมจีนจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะสามารถบรรลุการแข่งขันซานดาวิทยาลัยนานาชาติ ในการแข่งขันกีฬาครั้งนี้สามารถบรรลุเหรียญรางวัลได้สำเร็จ
และฉินเอ้าเสวี่ยนเป็นหนึ่งในการแข่งขันครั้งนี้ หนึ่งในนั้นที่มีแนวโน้มมากที่สุดของทีมจีนที่จะคว้าเหรียญรางวัล
เมื่อเย่เฉินมาถึงทางเข้าโรงยิม เขาพบว่ามีผู้ชมเข้าๆออกๆเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเขาจึงโทรหา ฉินกางและบอกเขาว่าตัวเองมาถึงหน้าประตูแล้ว
ฉินกางรีบออกมาต้อนรับทันที พอเห็นเขา เขาพูดด้วยความเคารพ “อาจารย์เย่ ผมขอโทษจริงๆ ในขณะที่งานยุ่งมากๆยังต้องให้ท่านมาดูเด็กๆเล่น ทำให้เสียเวลาอันมีค่าของท่าน”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างเฉยเมย “พูดอะไรอย่างนั้น ผมคิดว่าการแข่งขันครั้งนี้อยู่ในระดับสูง เอ้าเสวี่ยนเข้าร่วมในการแข่งขันเพื่อประเทศชาติ ก็เป็นสิ่งที่น่ายกย่อง ผมมาให้กำลังใจเธอ มันก็สมควรแล้ว ”
ฉินกางมีความสุขมาก สิ่งที่เขาหวังมากที่สุดคือ เย่เฉินจะมีความคิดแบบนั้นกับลูกสาวของเขา ในสายตาของเขา เย่เฉินได้รับการยกย่องว่าเป็นลูกเขยที่เก่งที่สุดที่ควรเลือก
เมื่อเห็นว่าเย่เฉินในขณะที่งานยุ่ง ยังเต็มใจหาเวลามาเพื่อลูกสาวของตัวเอง มาที่นี่เพื่อดูเธอแข่งขัน แน่นอนในใจเขารู้สึกได้ว่า นี่เป็นการแสดงถึงอาจารย์เย่เฉินให้ความสำคัญกับลูกสาวของตัวเอง
ดังนั้นเขาจึงรีบทำท่าเชิญ พูดกับเย่เฉิน “อาจารย์เย่ เอ้าเสวี่ยนกำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องสำหรับการต่อสู้ พวกเราไปที่หอประชุมกันเถอะ!”