เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าฉินเอ้าเสวี่ยนจะมีSpeed Boatหนึ่งลำเลยทีเดียว
พอเห็นท่าทางกระตือรือร้นของเธอ เขาหัวเราะบอกว่า “ได้สิ งั้นไปดูกับคุณหน่อยก็ได้ แต่ว่าฝีมือการขับของคุณเป็นยังไงบ้างล่ะ? คงไม่พาผมไปทิ้งทะเลสาบใช่ไหม?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างเก้อเขินหน้าแดงว่า “จะเป็นงั้นได้ไงล่ะคะ อาจารย์เย่ ฉันขับนิ่งมากนะ คุณวางใจได้เลย! ต่อให้คุณตกลงในทะเลสาบจริง ฉันจะพาคุณกลับขึ้นมาเองค่ะ”
ฉินเอ้าตงที่ยืนอยู่ข้างๆรีบพูด “พี่ครับ พาผมไปด้วยสิ ผมก็อยากไป….”
ฉินเอ้าตงไม่ใช่น้องชายแท้ๆของฉินเอ้าเสวี่ยน ทั้งคู่เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องทางพ่อ ดังนั้นปกติแล้วฉินเอ้าตงไม่ได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์นี้ เพียงแต่แวะมาเป็นแขกบางครั้งบางคราวเท่านั้น
ดังนั้นพอได้ยินฉินเอ้าเสวี่ยนพูดว่า จะไปล่องเรือ เขาก็ทนกลั้นความอยากไม่อยู่
ฉินเอ้าเสวี่ยนถลึงตาใส่เขา ตวาดว่า “นายจะไปทำไม? ทำไมต้องมีนายทุกที่เลยหรือไงฮะ?”
ฉินเอ้าตงเบ้ปากอย่างน้อยใจ อยากจะพูดอะไรต่อ ฉินกางที่ยืนข้างๆพูดกับเขาว่า “เอ้าตง ตามอามา อามีเรื่องจะพูดด้วย”
ฉินเอ้าตงพอเห็นอารองพูดแบบนี้ ก็ไม่กล้าพูดมากอีก พยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายว่า “ครับอารอง”
ทางนี้ ฉินเอ้าเสวี่ยนหันไปคว้าแขนเย่เฉินอย่างสนิทสนม เอ่ยปากว่า “อาจารย์เย่ พวกเรารีบไปกันเถอะ ไม่งั้นจะถึงเวลาทานข้าวซะก่อน”
เย่เฉินพยักหน้า เดินตามเธอที่ข้างทะเลสาบ
ตอนนี้ ฉินกางพูดเสียงต่ำกับฉินเอ้าตงว่า “เจ้าเด็กนี่ ช่วงนี้ว่าง่ายก็ว่าง่ายอยู่หรอก ดันไม่รู้จักสังเกตอะไรซะบ้างเลยหรือไง?”
ฉินเอ้าตงถามอย่างน้อยใจว่า “อารอง ผมทำอะไรอีกล่ะ? ผมก็ทำตัวว่าง่ายนี่นา?”
ฉินกางพูดเสียงต่ำว่า “โง่หรือไง? ดูไม่ออกหรือไงว่าอากำลังพยายามชงพี่แกกับอาจารย์เย่? แกยังจะตามไปเป็นก้างขวางคอเขาอีก แกคิดจะขัดขวางพี่แกหรือไงล่ะ?”
“ผม….” ฉินเอ้าตงลังเลชั่วครู่ ก่อนพูดเสียงต่ำว่า “อารอง อาจารย์เย่เขาเคยแต่งงานแล้วนะ…”
ฉินกางแค่นเสียงหึ ย้อนถามว่า “แต่งแล้วหย่าไม่ได้หรือไง? ใครกำหนดล่ะ? ขอแค่ต่อไปอาจารย์เย่หย่าแล้วมาแต่งงานกับพี่สาวแก อาจารย์เย่ก็จะกลายเป็นเขยตระกูลฉินเราแล้วไม่ใช่หรือไง?”
ฉินเอ้าตงเบิกตากว้างอ้าปากค้างพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างหน่ายใจ “เอาเถอะ…อารองพูดถูก…”
พูดจบ เขาคิดๆดู ก่อนหัวเราะพูดอย่างภูมิใจว่า “อารอง อาว่า ถ้าต่อไปอาจารย์เย่กลายเป็นพี่เขยผม ผมก็เท่ห์ไม่หยอกเลยสิ ทั่วทั้งจินหลิงใครจะกล้าหาเรื่องผมอีก?”
ฉินกางหัวเราะแผ่วพูดว่า “ถ้าอาจารย์เย่เป็นพี่เขยแกจริง ฉันว่า ทั่วทั้งประเทศก็ไม่มีใครกล้าหาเรื่องแกแล้ว!”
ฉินเอ้าตงตื่นเต้นมาก ปรบมือหัวเราะร่า “ฮะฮะ เยี่ยมไปเลย!”
ตอนนี้ฉินเอ้าเสวี่ยนกำลังพาเย่เฉินมาถึงท่าน้ำเล็กริมทะเลสาบ
ที่นี่มีท่าจอดเรือที่ทำจากเหล็กเบาลำหนึ่ง ในนั้นมีSpeed Boatขนาดเล็กนำเข้าลำหนึ่งจอดอยู่
Speed Boatชนิดนี้มีที่นั่งแค่หกที่ ไม่ใหญ่เท่าไหร่ แต่ท้ายเรือกลับมีเครื่องยนต์ยี่ห้อยามาฮ่าซึ่งมีกำลังถึง 400 แรงม้า
เย่เฉินแทบตะลึง โพล่งออกไปว่า “เรือใหญ่ขนาดนี้ของคนอื่น ปกติมีแค่เครื่องยนต์ 200 แรงม้าหนึ่งเครื่องก็แล่นได้เร็วมากแล้ว เรือลำนี้กลับติดตั้งเครื่องยนต์ 400 แรงม้าถึงสี่เครื่อง คุณจะบินหรือไง?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนแลบลิ้นแหยหัวเราะว่า “อ่างเก็บน้ำนี่ปกติปิดค่ะ ด้านบนก็ไม่มีเรือลำอื่น ดังนั้นขับเร็วถึงสนุกสิ!”
ระหว่างพูด เธอกระโดดเข้าเรือ หัวเราะร่าว่า “เมื่อก่อนตอนฉันไปซัมเมอร์ที่ต่างประเทศ เห็นพวกคนต่างชาติชอบไปแล่นSpeed Boatที่ใช้เครื่องยนต์แรงๆกัน FerrariยังเคยออกSpeed Boatรุ่นRiva Ferrariเลย ฉันเคยขับครั้งหนึ่งตอนอยู่เมืองนอก รู้สึกสนุกมากเลย แต่ว่าเครื่องยนต์แย่ไปหน่อย ดังนั้นฉันเลยสั่งทำSpeed Boatลำนี้ขึ้นมา เครื่องยนต์ประกอบเป็นเท่าหนึ่งของSpeed BoatของFerrariเลย!”
เย่เฉินหัวเราะว่า “พอคุณพูดแบบนี้ ผมเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาหน่อยละ”