ฉินเอ้าเสวี่ยนหัวเราะบอก “อาจารย์เย่ ได้โปรดเชื่อในฝีมือเอ้าเสวี่ยนเถอะค่ะ!”
เย่เฉินพยักหน้า ก้าวขึ้นSpeed Boat นั่งลงข้างฉินเอ้าเสวี่ยน
ตอนนี้ฉินเอ้าเสวี่ยนกดปุ่มสตาร์ทเครื่อง เรือ V8เครื่องยนต์สี่เครื่องเรียงตัวกัน เสียงเครื่องยนต์สตาร์ทกระหึ่มพร้อมกัน เสียงเครื่องยนต์ดังซะยิ่งกว่าเสียงซูเปอร์คาร์ซะอีก
ฉินเอ้าเสวี่ยนค่อยๆขับSpeed Boatออกจากท่าเรือ จากนั้นหันมายิ้มทะเล้นใส่เย่เฉินพลางว่า “อาจารย์เย่ นั่งดีๆนะคะ!”
พูดจบ ก็เหยียบคันเร่งจนมิด!
Speed Boatทั้งลำพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างแรง
ถึงเย่เฉินจะทำใจมาก่อนแล้ว แต่ก็ยังอดตะลึงกับพลังขับเคลื่อนของSpeed Boatลำนี้ไม่ได้
พื้นน้ำทะเลสาบกว้างขวางมาก ดังนั้นการขับSpeed Boatเลยไม่เหมือนการขับรถบนถนนปกติ ต้องคอยระมัดระวังทางเลี้ยวต่างๆ
บนพื้นน้ำ หลับตาขับก็ไม่เป็นปัญหา ทั่วทั้งผืนน้ำกลายเป็นสถานที่ให้ฉินเอ้าเสวี่ยนแสดงฝีมือเต็มที่
นิสัยของเธอเดิมก็เป็นแบบผสมผสานความอ่อนโยนและเข้มแข็ง นิสัยแบบสาวฮอตกำหนดไว้แล้วว่าเธอจะชอบกิจกรรมกีฬาที่โลดโผนโจนทะยานแบบนี้
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ฉินเอ้าเสวี่ยนคิดไม่ถึงก็คือ เย่เฉินกลับทำท่านิ่งสงบตั้งแต่ต้นจนจบ มันทำให้เธอค่อนข้างผิดหวัง
ที่เธอเชิญเย่เฉินมาเล่นเรือ เดิมคืออยากเห็นท่าทางเย่เฉินตื่นเต้น เพราะคนที่เคยขึ้นเรือลำนี้ของเธอ ไม่มีใครไม่ตื่นเต้นไม่ตกใจกลัวเลย
เธอรู้สึกว่า ต่อให้เย่เฉินไม่ตกใจกลัว อย่างน้อยน่าจะตื่นเต้นบ้าง แบบนี้เธอก็สำเร็จแผนกลั่นแกล้งเล็กๆน้อยๆในใจละ
แต่เย่เฉินกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย
ต่อให้เธอขับเรือนี้เร็วจนถึงขีดสุด จนเรือลำนี้เหมือนบินอยู่บนผิวน้ำก็ไม่ปาน เย่เฉินกลับยังทำหน้านิ่งอยู่ดี
ที่จริงเย่เฉินก็มีตื่นเต้นบ้าง
เพียงแต่เขารู้สึกว่า ตัวเองไม่สามารถเผยความตื่นเต้นแบบนี้ออกมาต่อหน้าฉินเอ้าเสวี่ยน ไม่งั้นก็เท่ากับโดนสาวน้อยคนนี้บีบไว้ในกำมือสิ?
ฉินเอ้าเสวี่ยนเร่งความเร็วไม่หยุด สุดท้ายเพิ่มจนถึงระดับที่เธอเองก็เริ่มหวั่น เลยเปลี่ยนใจและลดความเร็วลง ทำให้เรือมาหยุดกลางทะเลสาบ เธอเบ้ปากใส่เย่เฉินพลางว่า “อาจารย์เย่ ปกติคุณไม่เคยตื่นเต้นตกใจกลัวเลยหรือไง?”
เย่เฉินหัวเราะบอก “บางทีก็มีตื่นเต้นบ้าง แต่กลัวนี่ไม่เคยเลย”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบถาม “งั้นอาจารย์เย่ คุณจะตื่นเต้นเวลาอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันแน่น่ะ? ยกตัวอย่างให้เอ้าเสวี่ยนรู้หน่อยได้ไหมคะ? ขอร้องล่ะ! ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าอะไรกันแน่ที่จะทำให้คนอย่างอาจารย์เย่ตื่นเต้นได้….”
เย่เฉินคิดๆก่อนหัวเราะบอก “คุณหนูใหญ่ตระกูลซ่ง ตอนแรกให้เช็คหนึ่งร้อยล้านใบหนึ่งกับผม เรื่องนี้คุณรู้ใช่ไหม?”
“รู้สิ!” ฉินเอ้าเสวี่ยนหัวเราะบอก “เป็นเช็คที่พี่หวั่นถิงตอบแทนคุณเนื่องด้วยคุณมอบยาให้กับบ้านเราที่เทียนเซียงฝู่ของหงห้าใบนั้นใช่ไหม?”
เย่เฉินพยักหน้า
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบถาม “อาจารย์เย่ แค่หนึ่งร้อยล้านคุณไม่น่าจะเห็นในสายตานะ ทำไมถึงได้ตื่นเต้นเพราะเช็คใบนั้นล่ะ?”
เย่เฉินหัวเราะบอก “ตอนนั้นผมยัดเช็คหนึ่งร้อยล้านใบนั้นใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ จากนั้นก็ยื่นเช็คมูลค่าหนึ่งแสนแปดหมื่นใบหนึ่งให้แม่ยายผม”
ฉินเอ้าเสวี่ยนถามอย่างไม่เข้าใจว่า “งั้นทำไมต้องตื่นเต้นล่ะ? ยังไงซะสำหรับคุณแล้วหนึ่งร้อยล้านก็ไม่เท่าไหร่นี่”
เย่เฉินหัวเราะแผ่วเบาตอบว่า “เช็คมูลค่าหนึ่งร้อยล้านนั่น ต่อให้หายไปผมก็ไม่ปวดใจ แต่ถ้ามันตกไปอยู่ในมือแม่ยายผม ผมจะปวดใจจนนอนไม่หลับไปหนึ่งเดือนเต็มเลย”