เมื่อหยางเฉินสั่งการปิดล้อมเมืองราชวงศ์ซ่านกวน และทั้งเมืองกำลังค้นหาตัวอู่จื่ออี้ อู่จื่ออี้ก็มาถึงสนามบินเมืองราชวงศ์ซ่านกวนแล้ว
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะลงจากรถ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ รอบๆสนามบิน มีลมหายใจของผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่ทรงพลังมากมาย
ตัวเขาเองเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลาย แม้ว่าพรสวรรค์ด้านบูโดจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่ว่าพรสวรรค์จะดีเพียงใดก็ไม่มีประโยชน์
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งสองที่รับผิดชอบในการปกป้องเขา ถูกสังหารทั้งหมดแล้ว
“ไอ้เวร!”
สีหน้าของอู่จื่ออี้น่าเกลียด
ในฐานะหลานชายของราชวงศ์อู่ เขาเคยอับอายขายหน้าเช่นนี้ได้อย่างไร? เมื่อถูกปฏิบัติเหมือนเป็นนักโทษที่กำลังหนี ตามล่าทั้งเมือง
“องค์ชาย พวกเรายังต้องเข้าไปข้างในหรือไม่?”
คนขับเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นต้นก็ถามขึ้นกะทันหัน
“คุณเข้าไปได้ไหมล่ะ?”
อู่จื่ออี้ถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด จากนั้นก็กัดฟันและพูดว่า “เลี้ยวรถกลับ ไปจากที่นี่!”
ตอนนี้ ราชวงศ์ซ่านกวนปิดสนามบิน ต่อให้พวกเขาเก่งแค่ไหนก็เข้าไปไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้ ทำได้เพียงหาที่ปลอดภัยก่อนแล้วจึงค่อยหาทางติดต่อกับราชวงศ์อู่ และให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ของราชวงศ์อู่มาช่วย
มิฉะนั้น พึ่งพาแค่เขากับคนขับรถที่เป็นแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นต้น ไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้
ขณะที่คนขับหันรถกลับและจากไปอู่จื่ออี้หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและพยายามติดต่อราชวงศ์อู่ แต่เมื่อเขากดหมายเลขออกไป เขาพบว่าโทรศัพท์มือถือไม่มีสัญญาณ
เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นทันใด และสีหน้าของเขาก็ซีดลงทันใด
“เอาโทรศัพท์ของคุณมาให้ผมหน่อย!”
อู่จื่ออี้กัดฟันและพูด
คนขับรีบส่งโทรศัพท์มือถือให้อู่จื่ออี้ เมื่ออู่จื่ออี้รับโทรศัพท์มือถือจากคนขับแล้ว ใบหน้าของเขาก็ซีดลง เพราะโทรศัพท์มือถือของคนขับก็ไม่มีสัญญาณเช่นกัน
สิ่งนี้สามารถแสดงให้เห็นได้ว่า สัญญาณที่ใช้ในการสื่อสารของทั้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวนถูกตัด
แน่นอน เขารู้ดีว่าทำไมราชวงศ์ถึงทำเช่นนี้ คือต้องการกำจัดเขาให้สิ้นซาก
“หยางเฉิน กูจะให้มึงตาย!!”
อู่จื่ออี้อดไม่ได้ที่จะคำรามด้วยความโกรธ คนขับรถตกใจและไม่กล้าพูดอะไร ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ตั้งใจขับรถเท่านั้น
ตอนนี้อู่จื่ออี้หลบหนีไป ผู้แข็งแกร่งทั้งหมดในเมืองราชวงศ์กำลังค้นหาที่อยู่ของอู่จื่ออี้ ส่วนหยางเฉินได้กลับไปยัง
ราชวงศ์และได้พบกับอ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่าน
“พี่หยาง!”
เมื่อเฝิงเสียวหว่านเห็นหยางเฉิน เธอก็ร้องไห้ออกมา
เช่นเดียวกับอ้ายหลิน ตั้งแต่ที่หยางเฉินไปที่หนิงโจวเพื่อหยุดอู่หยู่หลาน จากนั้นหม่าเชาก็ไปที่หนิงโจวเพื่อตามหาหยางเฉิน และหายตัวไปในทันใด
ไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอประสบกับอะไรบ้างในช่วงที่ผ่านมา
เมื่อเห็นหยางเฉินอีกครั้งในวันนี้ ผู้หญิงทั้งสองคนก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้อย่างสมบูรณ์
“ขอโทษ ผมเองที่ทำให้พวกคุณเดือดร้อน” หยางเฉินกล่าวโทษตัวเอง
ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เฝิงเสียวหว่านและอ้ายหลินคงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้
ไม่เพียงแค่เฝิงเสียวหว่านและอ้ายหลินเท่านั้น แต่ยังมีฉินซี ฉินยีและฉินต้าหย่งพวกเขา และแม้แต่ลูกสาวของเขาเองก็เร่ร่อนไปมาเพื่อเขา
คนเหล่านี้ล้วนเดือดร้อนเพราะเขา
“แง้……”
ในขณะนี้ จู่ๆก็มีเสียงร้องดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของทุกคน
“เด็กน้อย ไม่ร้องนะ! ไม่ร้อง! ขอโทษนะ แม่ทำให้ลูกตกใจแล้ว ลูกอย่าร้องไห้นะ!”
อ้ายหลินรีบกล่อมทารกในอ้อมแขนของเธอด้วยความรู้สึกผิด
หยางเฉินเพิ่งเห็นอ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่าน แต่เขายังไม่ได้สังเกตเห็นทารกในอ้อมแขนของอ้ายหลิน จนถึงตอนนี้ เขาจึงพบว่า ท้องที่นูนขึ้นในตอนแรกของอ้ายหลินได้แบนราบแล้ว
ในเวลานี้ อ้ายหลินกำลังอุ้มทารกที่ดูอยู่ในอ้อมแขนของเธอที่อายุเพียงสองหรือสามเดือนเท่านั้น หรือว่า อ้ายหลินคลอดลูกแล้ว?
นั่นก็หมายความว่า ลูกในอ้อมแขนของอ้ายหลินคือลูกของหม่าชาว?
“พี่อ้าย เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณหรือเปล่า?”
หยางเฉินถามอย่างตื่นเต้น
อ้ายหลินพยักหน้าและพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า “เขาเกิดมาได้สองเดือนแล้ว เพราะต้องดูแลพวกเรา เสียวหว่านจึงได้ขายยาเม็ดที่เธอปรุงเองกับมือ แต่คิดไม่ถึงว่า มันจะดึงดูดความสนใจของผู้คนจากราชวงศ์อู่”
หยางเฉินไม่สนใจเรื่องที่บอกว่าสิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของราชวงศ์อู่ แต่ทั้งใจเขาสนใจแต่เด็กคนนี้
เขาเดินมาหาอ้ายหลินอย่างรวดเร็ว และมองดูเด็กทารกชายที่หยุดร้องไห้ในอ้อมแขนของอ้ายหลินใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดู นี่คือลูกชายของเพื่อนที่แสนดีของเขา
“เขาชื่ออะไร?”
หยางเฉินถามอย่างตื่นเต้น
“หม่าจิ้งอัน! นี่คือชื่อที่หม่าชาวตั้งให้ก่อนที่เด็กจะคลอด” อ้ายหลินพูดด้วยดวงตาสีแดง
เมื่อกล่าวถึงหม่าชาว ดวงตาของเธอก็แดงขึ้นกว่าเดิม
ตอนนี้ เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วที่หม่าชาวหายตัวไป และก็ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับหม่าชาวเลยสักนิด
ทำให้เธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัยของหม่าชาวมาก
“เป็นชื่อที่ดี!”
หยางเฉินไม่ได้สังเกตอารมณ์ของอ้ายหลินที่ผันผวน เมื่อมองดูเสี่ยวจิ้งอันยิ่งดูก็ยิ่งชอบ
“ผมขออุ้มเด็กหน่อยได้ไหม?” เมื่อหยางเฉินเห็นเสี่ยวจิ้งอันก็มีความซับซ้อนที่ไม่สามารถอธิบายได้ในใจของเขา
ในตอนนั้น เสี้ยวเสี้ยวก็เคยเด็กมาก แต่เขาไม่เคยอุ้มเสี้ยวเสี้ยวที่ตัวเล็กขนาดนี้เลย และพลาดการได้อยู่เคียงข้างเสี้ยวเสี้ยวเป็นเวลาสี่ปี
อ้ายหลินส่งเสี่ยวจิ้งอันให้หยางเฉิน อุ้มเด็กขึ้นมา ดวงตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความเอ็นดู
เมื่อเห็นหยางเฉินเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูต่อเสี่ยวจิ้งอัน อ้ายหลินก็คิดขึ้นกระทันหัน ถ้าหม่าชาวยังอยู่ที่นี่ มันจะดีแค่ไหน? หม่าชาวเป็นพ่อของลูก เขาก็ต้องตื่นเต้นกว่านี้ใช่ไหม?
ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า หม่าชาวหายไปนานขนาดนี้ เกรงว่าเขาคงตายไปแล้วมั้ง?
มิฉะนั้น หยางเฉินก็ปรากฏตัวแล้ว ทำไมหม่าชาวยังไม่ปรากฏตัวอีก?
“พี่อ้าย！”
เฝิงเสียวหว่านรู้สึกสงสารเธอมาก กอดอ้ายหลินไว้ในอ้อมแขนของเธอ และพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า “คุณไม่ต้องกังวล พี่หม่าจะไม่เป็นไรแน่นอน เขาจะกลับมาอย่างปลอดภัยอย่างแน่นอน”
จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่หยางเฉินเพิ่งตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เมื่อกี้ความสนใจอยู่ที่เด็กจนหมด จากคำพูดของเฝิงเสียวหว่าน เขาได้รู้เรื่องที่สำคัญมากว่า หม่าชาวได้หายตัวไป
“พี่อ้าย หม่าชาวอยู่ที่ไหน?” หยางเฉินถาม
อ้ายหลินพูดด้วยตาสีแดง “เมื่อสามเดือนที่แล้ว คุณไปที่หนิงโจวเพียงคนเดียวเพื่อหยุดอู่หยู่หลาน หม่าชาวดูกังวลอยู่ตลอดเวลา ฉันเลยให้เขาไปที่หนิงโจวเพื่อตามหาคุณ แต่เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย”
หลังจากพูดจบ อ้ายหลินก็ร้องไห้อีกครั้ง น้ำตานองหน้า
“หม่าชาวแยกกับคุณมาสามเดือนแล้วเหรอ?” สีหน้าของหยางเฉินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
หม่าชาวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา เขาเป็นคนยังไง เขารู้ดีกว่าใครๆ และเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งภรรยาและลูกๆของเขาแน่นอน
แต่ตอนนี้ เขาหายตัวไปสามเดือนเต็ม ซึ่งหมายความว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาเท่านั้น
อ้ายหลินพยักหน้าด้วยตาสีแดง “หยางเฉิน ได้โปรดช่วยหาหม่าชาวด้วย เด็กน้อยยังเด็กอยู่ เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อ!”
คำวิงวอนของอ้ายหลิน ทำให้หยางเฉินรู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง
“พี่อ้าย คุณไม่ต้องห่วง ผมจะตามหาหม่าชาวให้เจอแน่นอน แม้จะอยู่ที่สุดขอบโลก ผมก็จะตามเขากลับมาให้ได้!” หยางเฉินกล่าวอย่างหนักแน่น
หลังจากพูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออก”ใช้พลังทั้งหมดของหงเฉิน เพื่อค้นหาว่าหม่าชาวอยู่ที่ไหน?”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้พลังของหงเฉิน นับตั้งแต่เขากำจัดผู้นำของหงเฉินและควบคุมหงเฉินไว้ในเงื้อมมือของเขา