ตอนที่ 2217 แม่เตรียมจ่ายค่าสินสอดเท่าไร
ป้าฟางแค่นหัวเราะทีหนึ่งแต่ไม่ได้ปล่อยมือ “แม่ของเธอไม่รู้กฎแล้วเธอก็ไม่รู้ด้วยอีกคนเหรอ? เดิมทีเรื่องภายในครอบครัวเธอไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก แต่แม่เธอไม่ควรลงไม้ลงมือกับคุณหนูของฉัน คุณหนูของฉันสถานะไหน แม้แต่หมาแมวที่เธอเลี้ยงยังสูงศักดิ์กว่าคนทั้งครอบครัวแกด้วยซ้ำ!”
ฉางชิงซงเหมือนโดนกรีดหัวใจก็ไม่ปาน ศักดิ์ศรีของเขากำยังถูกย่ำยีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแต่เขากลับยังต้องพูดเอาใจผู้หญิงตรงหน้าเพียงเพราะเขาไร้สถานะ
ฉะนั้นเขาทำได้เพียงแกล้งทำตัวเชื่อฟัง ยอมให้ทุกคนเหยียบย่ำเขา!
“ครับ…ผมรู้ว่าผิดไปแล้ว…ไว้กลับไปผมจะสั่งสอนแม่ผมให้ดี…”
ฉางชิงซงก้มหน้าลงพยายามปกปิดความโกรธในสายตา ลดศักดิ์ศรีพูดขอโทษขอโพยไป
“ป้าฟางคะ ช่างเถอะค่ะ!”
เหมยเหมยเอ่ยขึ้นในเวลาประจวบเหมาะ อย่างไรเสียฉางชิงซงก็เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกัน อีกทั้งยังเป็นผู้ชายที่ฉีฉีเก๋อชอบด้วย ไว้หน้าเขาหน่อยแล้วกัน!
ป้าฟางปล่อยมือทันที คุณแม่ฉางกุมคอไอไม่หยุด รอตั้งสติได้เธอก็อ้าปากหมายจะด่ากราดแต่ถูกฉางชิงซงปิดปากเอาไว้พร้อมถลึงตาใส่ คุณแม่ฉางตกใจจนรีบหุบปากไม่กล้าปริเสียงอีก
“คุณหนู เรากลับบ้านกันเถอะ อย่ามายุ่งเรื่องวุ่นวายพวกนี้เลย”
ป้าฟางหันกลับไปเอ่ยกับเหมยเหมย เมื่อครู่ทำเธอตกใจแทบแย่ หากคุณหนูกับเด็กเป็นอะไรไปคุณชายหมิงต้องไม่ปล่อยสองสามีภรรยาเธอไปแน่
เหมยเหมยพยักหน้า ตอนนี้เธอก็เริ่มกลัวแล้ว เรื่องสำคัญแค่ไหนก็ไม่เท่าลูกของเธอ
“คุณหนูจ้าว ขอโทษด้วยจริง ๆ…”
ลุงปาเกินเดินมาขอโทษ ทุกอย่างเป็นเพราะลูกสาวของเขาใช้ไม่ได้และเขาอบรมสั่นสอนลูกสาวไม่ดีเอง เพียงแค่อยากให้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่กลับไม่เคยสอนให้เธอแยกแยะจิตใจคน
เฮ้อ แต่เสียดายที่โลกนี้ไม่มียารักษาโรคเสียใจทีหลัง!
“ไม่เกี่ยวกับลุงหรอก ไว้หนูค่อยมาเยี่ยมฉีฉีเก๋อทีหลังแล้วกันนะคะ” เหมยเหมยอมยิ้มน้อย ๆ เธอไม่สนใจคนตระกูลฉางแล้วเดินจากไป เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก้มศีรษะให้ลุงปาเกินเล็กน้อย จากนั้นถึงเดินตามหลังจากไปอีกคน
คุณแม่ฉางเห็นคนน่ารำคาญสองคนกลับไปหมดแล้วก็อดได้ใจไม่ได้ เธอรู้อยู่แล้วว่าขอเพียงตนแสร้งทำตัวน่าสงสารเท่านั้น ใครก็กลัวหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวทั้งนั้นแหละ
เธอใช้วิธีนี้มาหลายสิบปีไม่เคยพลาดแม้แต่ครั้งเดียว
เธอมองไปยังลุงปาเกินด้วยสายตาได้ใจปนเจ้าเล่ห์ เตรียมจะเอ่ยถึงงานแต่งงานอีกครั้ง ฉางชิงซงก็ฉุดตัวเธอไว้พลางเอ่ยต่อลุงปาเกินว่า “คุณลุงครับ วันนี้ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ท่านให้ฉีฉีเก๋อพักผ่อนดี ๆก่อนเถอะครับ ผมจะพาพ่อแม่กลับไปก่อน”
แน่นอนว่าฉางชิงซงไม่พอใจอยู่แล้วแต่เขารู้ว่าหากวุ่นวายต่อไปมีแต่จะแย่ลง กลับจะทำให้ทั้งครอบครัวของลุงปาเกินรังเกียจพวกเขามากขึ้น สู้ถอยหลังตั้งหลักก่อนดีกว่า
อย่างไรเสียเขาก็ไม่ยอมให้ใครทำร้ายโซ่ทองคล้องใจของเขากับฉีฉีเก๋อหรอก!
เขามั่นใจว่าจะสร้างหลักปักฐานในเมืองหลวงได้ แล้วให้ฉีฉีเก๋อกับลูกใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย!
คุณแม่ฉางที่ไม่เต็มใจนักถูกฉางชิงซงลากกลับไป ลุงปาเกินถอนหายใจยาว ความอ่อนล้าปรากฏบนใบหน้าเหลี่ยมแต่หัวใจกลับเหนื่อยยิ่งกว่า…
คุณแม่ฉางที่ถูกฉุดกึ่งลากไปถึงหน้าประตูโรงพยาบาลตะคอกใส่ลูกชายอย่างไม่พอใจ “แกจะลากแม่ออกมาทำไม? แม่ยังไม่ได้ตกลงค่าสินเดิมกับชิ่นเจียเลย!”
ฉางชิงซงใจเต้นตึกตักก่อนถาม “ค่าสินเดิมอะไร?”
คุณแม่ฉางยิ้มอย่างได้ใจ “แน่นอนว่าเป็นค่าสินเดิมที่ฉีฉีเก๋อแต่งเข้าบ้านเราไง ลูกรัก แม่จะบอกอะไรให้นะ เวลานี้แกจะใจอ่อนไม่ได้ ต้องฟังแม่นะ บ้านรถเงินจะขาดไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว ตระกูลฉางเราจะผงาดได้หรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับครั้งนี้แหละ!”
ฉางชิงซงมองแม่ของเขาอย่างไม่เชื่อสายตา จงใจถาม “แล้วแม่เตรียมเงินสินสอดไว้เท่าไร?”
………………………
ตอนที่ 2218 ค่าสินเดิมขาดไม่ได้
คุณแม่ฉางหลุดขำทีหนึ่งมองเหยียดด้วยสายตาดูถูก “สินสอดอะไรกัน เธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกแล้ว ไหนจะยังท้องอีกต่างหาก เอาหน้าจากไหนมาขอสินสอด นี่ยอมแต่งงานกับเธอก็นับว่าเป็นบุญของเธอแล้ว ลูกชายฉันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังเชียว เธอมีอะไรให้ไม่พอใจอีก”
คุณพ่อฉางขมวดคิ้ว รู้สึกว่าถ้อยคำของภรรยาไม่น่าฟังสักนิดจึงกล่าว “เธอพูดแบบนี้ได้อย่างไร ฉีฉีเก๋อก็เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังไม่ด้อยไปกว่าลูกชายของเราหรอกนะ”
ความจริงเขายังอยากบอกว่าครอบครัวผู้หญิงเป็นถึงเฒ่าแก่ พื้นหลังครอบครัวดีกว่าตระกูลฉางของพวกเขาหลายร้อยเท่า ไม่รังเกียจตระกูลฉางของพวกเขาก็นับว่าดีแล้ว ทำไมยังเอ่ยถึงเงินสินเดิมนั่นอีก
แต่เขาเป็นคนกลัวภรรยามาแต่ไหนแต่ไร ภรรยาสั่งให้เขาไปทิศตะวันออกเขาไม่กล้าไปทิศตะวันตก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะยอกย้อนภรรยาเลย คำไม่กี่ประโยคเมื่อครู่เขาก็เรียกความกล้าอยู่นานกว่าจะพูดออกมาได้
“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
คุณแม่ฉางตวัดตามอง คุณพ่อฉางก็ปิดปากไม่กล้าปริเสียงอีก
ฉางชิงซงมองคุณแม่ตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา นี่ยังเป็นคุณแม่ที่เขาให้ความเคารพอยู่หรือเปล่านะ?
ทำไมถึงว่าหญิงที่เขารักแบบนี้?
“แม่ ทำไมแม่ว่าฉีฉีเก๋อแบบนี้ล่ะ ลูกที่ฉีฉีเก๋อท้องก็เป็นลูกของผม” ฉางชิงซงทำหน้าไม่พอใจ
คุณแม่ฉางหลุดขำอีกทีพร้อมทำหน้าหยามเหยียด “ถ้าไม่ใช่ลูกของแกฉันยังไม่คิดจะรับลูกสะใภ้สำส่อนแบบนี้เข้าบ้านด้วยซ้ำ ยังไม่ทันแต่งงานก็นอนกับผู้ชายแล้ว ไร้ยางอายสิ้นดี ชิงซงฉันบอกแกไว้นะว่าพอแต่งงานแกต้องคุมให้ดี ห้ามให้มีเงินติดตัวแม้แต่หยวนเดียว เงินที่หาได้ก็ต้องให้แก ออกจากบ้านห้ามเกินครึ่งชั่วโมง…ถ้ากล้าขัดขืนคำสั่งก็สั่งสอนเธอให้เข็ด ตระกูลฉางเราจะมีลูกสะใภ้ที่มีมลทินไม่ได้…”
คุณแม่ฉางพูดน้ำไหลไฟดับแววตาฉายแววตื่นเต้น ตั้งตารอคอยวันที่ฉีฉีเก๋อแต่งเข้าบ้าน
เธอต้องใช้ชีวิตในฐานะแม่สามีให้สมใจอยาก!
กำราบยายตัวดีนั่นให้อยู่หมัด!
คุณพ่อฉางส่ายศีรษะรัวถอนหายใจยาวแต่กลับไม่กล้าเอ่ยปาก เขากลัวภรรยาตัวเองจากใจจริง หากเกิดเรื่องไม่ได้ดั่งใจหน่อยก็หมดสติจนคนตกอกตกใจแทบแย่ เฮ้อ ถ้าไม่เห็นสภาพนั้นคงไม่ต้องวุ่นวายใจ ขอแค่ไม่เกิดเรื่องก็พอแล้ว
ฉางชิงซงขมวดคิ้วแน่นพร้อมมองคุณแม่ที่ยังพูดไม่หยุดอย่างสับสน ราวกับเพิ่งเคยรู้จักเธอเป็นครั้งแรก
ณ เวลานี้เองเขาเพิ่งรู้ว่าที่แท้แม่ของเขาไม่ได้อ่อนโยนใจดีเหมือนที่เคยแสดงให้เห็น…
ฉางชิงซงหัวเราะเยาะตัวเองและได้สติเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาไม่มีทางฟังคำบงการของแม่หรอก หากทำเช่นนั้นจริง ๆ เขาจะยังเป็นผู้ชายอยู่อีกหรือ?
อย่าว่าแต่พวกจ้าวเหมยเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนดูถูกเขาเลย แม้แต่ตัวเขายังดูถูกตัวเองเลย!
“พ่อ แม่ พ่อแม่กลับไปก่อนเถอะ พ่อยังต้องทำงาน อย่าทำให้ต้องเสียงานเลยนะ” ฉางชิงซงเอ่ยขึ้นกะทันหัน
คุณแม่ฉางไม่ยอม “ให้พ่อแกกลับไปก่อน ฉันจะอยู่ต่อรองกับแก เหอะ ถ้าพ่อแม่ฉีฉีเก๋อไม่ตกลงฉันจะไปนั่งร้องไห้หน้าประตูโรงพยาบาล”
ฉางชิงซงขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ความต้องการที่จะส่งแม่กลับไปทวีความรุนแรงขึ้น เขาเตรียมตั้งหลักปักฐานใช้ชีวิตในเมืองหลวง ฉะนั้นจะปล่อยให้แม่ทำให้อับอายขายหน้าไม่ได้ เขายังต้องรักษาหน้าไว้อยู่!
“แม่ไม่กลับไปแล้วใครจะทำกับข้าวให้พ่อทาน? กลับไปเถอะ ผมจะแต่งฉีฉีเก๋อเข้าบ้านแน่นอน” ฉางชิงซงรับปาก
คุณแม่ฉางร้อนใจ “แล้วค่าสินเดิมล่ะ?”
เธอไม่สนใจหรอกว่าฉีฉีเก๋อจะยอมแต่งงานหรือไม่ เธอสนใจเงินค่าสินเดิมต่างหาก นั่นเป็นหลักประกันชีวิตสวยหรูภายภาคหน้าของเธอเชียวนะ!
ฉางชิงซงย่นคิ้วเล็กน้อย แม้จะไม่พอใจในตัวแม่ขนาดไหนแต่อย่างไรก็เป็นแม่ที่ให้ความเคารพมาตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยพูดจารุนแรงใส่เลยตอบรับส่ง ๆไป “ผมจะพูดเอง วางใจเถอะ!”
……………………..