เย่เฉินที่มีฝีมือร้ายกาจระดับนี้กลับเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่มีงานทำคนหนึ่ง?
ในตอนที่เธอกำลังคิดจะถามข้อมูลเพิ่มเติม กรรมการเดินมาพูดที่เวทีว่า “เวลาก่อนการแข่งในรอบที่สองเหลืออีก30วินาที!”
เย่เฉินเลยหันมาบอกอิโตะ นานาโกะว่า “คุณไปแข่งเถอะ ผมไปก่อนล่ะ”
“คุณเย่จะไปแล้วหรือคะ?”
อิโตะ นานาโกะพลันรู้สึกหงอยลงทันที
ตอนนี้เย่เฉินพูดว่า “อ้อจริงสิ การพนันของคุณยามาโมโตะ คาซึกิจบแล้ว ไว้พอเขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็ไปจากจินหลิงได้อย่างอิสระเลย”
พูดจบ เย่เฉินไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมอีก เขาเดินจากไปอย่างไม่หันหลังกลับมาอีก
อิโตะ นานาโกะมองจ้องแผ่นหลังเขาอย่างเหม่อลอยเล็กน้อย ทานากะซังที่ยืนอยู่อีกข้างเร่งเร้าเธอว่า “คุณหนูใหญ่ การแข่งจะเริ่มแล้ว! คุณจะแข่งต่อไหมครับ?”
“แข่ง! ต้องแข่งแน่นอนอยู่แล้ว!”
อิโตะ นานาโกะดึงความมุ่งมั่นทั้งหมดกลับมาในพริบตา สายตาเธอมองตรงไปอย่างมุ่งมั่น พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ฉันจะต้องเข้ารอบชิงให้ได้ ไปแข่งกับฉินเอ้าเสวี่ยน! จะไม่มีวันยอมให้คุณเย่ดูถูกฉันได้แน่!”
…..
ตอนเย่เฉินมาถึงด้านนอกโรงยิม ฉินกางกับฉินเอ้าเสวี่ยนมารออยู่เรียบร้อยแล้ว
พอเห็นเย่เฉินออกมาแล้ว ฉินกางรีบขึ้นหน้าไปพูดอย่างเคารพว่า “อาจารย์เย่ ไม่คิดว่าภายใต้การชี้แนะของคุณ เอ้าเสวี่ยนจะก้าวหน้ามากขึ้นขนาดนี้ ผมซาบซึ้งใจมากจริงๆครับ!”
เย่เฉินพูดเสียงเรียบว่า “ประธานฉิน ระหว่างผมกับคุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ เอ้าเสวี่ยนไม่เพียงเป็นลูกสาวคุณ ยังเป็นเพื่อนผมด้วย เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เพื่อนต้องช่วยเหลือกันสิ”
ฉินกางอดหันไปมองฉินเอ้าเสวี่ยนไม่ได้ เขาถอนหายใจยาวพลางว่า “เอ้าเสวี่ยน! ดูสิอาจารย์เย่รักลูกแค่ไหน! ต่อไปลูกต้องเชื่อฟังคำสอนอาจารย์เย่นะ ตั้งใจฝึกฝนตอบแทนบุญคุณอาจารย์เย่เข้าใจไหม?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดเสียงดังอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า “พ่อวางใจได้เลยค่ะ! เอ้าเสวี่ยนยินดีติดตามอาจารย์เย่ไปทุกที่ เชื่อฟังอาจารย์เย่ทุกอย่าง ตั้งใตตอบแทนบุญคุณอาจารย์เย่อย่างสุดความสามารถค่ะ!”
เย่เฉินหัวเราะบอก “ระหว่างผมกับคุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ ตั้งใจฝึกฝน เอาชนะการแข่งเป็นแชมป์ให้ได้คือการตอบแทนที่ดีที่สุดสำหรับผมแล้วล่ะ”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างจริงจังแน่วแน่ว่า “อาจารย์เย่ เดิมเอ้าเสวี่ยนไม่มั่นใจเลยว่าจะเป็นแชมป์ได้ แต่ตอนนี้เอ้าเสวี่ยนมั่นใจเต็มร้อยเลยค่ะ! ฝีมือเอ้าเสวี่ยนในตอนนี้เก่งกว่าเมื่อก่อนมากเลย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะยาวิเศษที่อาจารย์เย่มอบให้เอ้าเสวี่ยนเม็ดนั้น รวมถึงความช่วยเหลือที่คุณชี้แนะวิธีซึมซับฤทธิ์ยาด้วยตัวเองอีก!”
เย่เฉินหัวเราะบอก “ถ้าต่อไปยังพูดจาเกรงใจผมแบบนี้อีก ผมจะคิดเรื่องห่างคุณไว้หน่อยน่าจะดีแล้วนะ”
“อ๋า อย่าสิคะอาจารย์เย่!”
ฉินเอ้าเสวี่ยนร้อนใจขึ้นมาทันที ตาแดงๆพูดว่า “ต่อไปเอ้าเสวี่ยนไม่เกรงใจกับคุณแล้วไม่ได้หรือไง? คุณอย่าหนีห่างเอ้าเสวี่ยนเลยนะ…”
เย่เฉินพยักหน้าบอก “จำที่คุณพูดไว้ให้ดี ต่อไปอย่าเกรงใจผมขนาดนั้นอีก”
“เอ้าเสวี่ยนจำขึ้นใจแน่นอนค่ะ!”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบรับปาก ฉินกางที่ยืนข้างๆเอ่ยปากขึ้น “อาจารย์เย่ ไปทานข้าวที่บ้านกันไหมครับ?”
เย่เฉินโบกมือปฏิเสธ “วันนี้ไม่ไปล่ะครับ ที่โรงงานยามีเรื่องนิดหน่อย ผมให้เว่ยเลี่ยงเชิญพรีเซนเตอร์มาด้วย ต้องไปเจอสักหน่อย”