ตอนที่ 2267 ราชาแห่งป่ารวมตัวกัน
ในเวลาเดียวกันเผ่าหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ที่นำโดยราชาหมาป่าขาวเคลื่อนทัพไปทางฐานลับ
ด้านข้างมีกลุ่มสุนัขจิ้งจอกซึ่งขนาดตัวไม่แพ้หมาป่าเคลื่อนตัวมุ่งไปข้างหน้าภายใต้การนำของราชาจิ้งจอกเช่นกัน
บรรดาสัตว์น้อยใหญ่ในป่าต่างพากันแตกตื่น ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆราชาแห่งป่าเหล่านี้ถึงได้มารวมตัวกัน แล้วยังรักใคร่กลมเกลียวกันขนาดนี้ด้วย
พวกมันจะไปไหนกันงั้นหรือ?
ทั้งหมดนี้เป็นพ้องเพื่อนที่ฉิวฉิวหามาเพื่อช่วยแบ่งเบาฉาฉา ภูเขาสือว่านเต็มไปด้วยปราณบริสุทธิ์ดังนั้นจึงมีสัตว์วิเศษมากมาย ไม่อย่างนั้นฉิวฉิวคงไม่กล้าปล่อยให้ฉาฉามาเสี่ยงแน่
อย่างน้อยก็ถือว่าฉิวฉิวบอกกล่าวก่อนชัดเจนแล้ว อยากมาก็มาไม่อยากมาก็ไม่ต้องฝืน
แต่กลับไม่มีใครปฏิเสธ ถึงแม้ว่าพวกเขาเหล่านี้แปดถึงเก้าในสิบจะต้องกลายเป็นเถ้าธุลี แต่พวกมันก็ยังมาโดยไม่ลังเลใจเลยสักนิด
ต่อให้จะมีความเป็นไปได้น้อยมากที่จะประสบความสำเร็จแต่พวกมันก็ยังอยากจะลองดูสักตั้ง
อย่างมากสุดก็แค่ตาย!
เหยียนหมิงซุ่นและเฮ่อเหลียนเช่อกำลังเดินอย่างมุมานะ พวกเขาเดินมาแล้วสี่ชั่วโมงและยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมง เนื่องจากไม่มีการโจมตีจากงูพิษความเร็วของพวกเขาจึงเร็วขึ้นมาก
“เฮ้ นายสังเกตไหมว่างูน้อยลงมาก”
ทั้งสองพักผ่อนอยู่ริมธารน้ำแต่ไม่มีใครกล้าดื่มน้ำที่ดูใสสะอาดแห่งนี้ น้ำพวกนี้เต็มไปด้วยปรสิตจึงดื่มไม่ได้ เฮ่อเหลียนเช่อหยิบกระติกน้ำทหารออกมา หลังจากดื่มน้ำไปสองสามแก้วจึงพบสิ่งผิดปกติ
เหยียนหมิงซุ่นเองก็รู้สึกว่ามันแปลก ๆ ก่อนหน้านี้ต้นไม้เกือบทุกต้นเต็มไปด้วยงูพิษ ตามหลักแล้วหากยิ่งเข้าไปลึกมากเท่าไรก็น่าจะยิ่งมีงูพิษและสัตว์ร้ายอื่น ๆมากขึ้นเรื่อย ๆ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่งูพิษเท่านั้นที่หายไป แม้แต่ลิงก็ยังไม่เห็นสักตัว เขารู้สึกราวกับว่าเข้ามาในป่าปลอมยังไงอย่างนั้น
“แปลกพิกลแฮะ…”
เฮ่อเหลียนเช่อลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างกายเกร็งไปทุกสัดส่วนแล้วมองไปรอบ ๆอย่างระแวดระวัง
เหยียนหมิงซุ่นก็ทำเช่นเดียวกัน เขาและเฮ่อเหลียนเช่อหันหลังชนกัน ศัตรูคู่อาฆาตในวันวานบัดนี้กลับมอบแผ่นหลังที่อ่อนแอที่สุดของตัวเองมอบให้อีกฝ่ายดูแล
“ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใด ๆ…เกิดอะไรขึ้นกันแน่…”
ทั้งสองคนสังเกตการณ์อยู่นานแต่ก็ไม่มีความผิดปกติอะไรเกิดขึ้นจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ
ฉับพลันก็ปรากฏแสงสีขาวพุ่งเข้ามานั่นก็คือฉิวฉิวที่หายไปหลายชั่วโมงนั้นเอง มันพุ่งไปที่ไหล่ของเหยียนหมิงซุ่นส่งเสียงร้องเรียกเขาอยู่หลายครั้งแล้วชี้ไปข้างหน้า
จากนั้นก็มีแสงสีฟ้าพุ่งเข้ามาหาซึ่งก็คือฉาฉานั่นเอง มันพุ่งไปที่ข้อมือของเหยียนหมิงซุ่นแล้วขดตัวอัตโนมัติ เฮ่อเหลียนเช่อเม้มริมฝีปาก เอางูมาสวมเป็นกำไลคงบ้าไปแล้วมั้งเนี่ย!
พอเหยียนหมิงซุ่นเห็นฉิวฉิวก็ใจเย็นลง จากนั้นเขาก็พอจะเดาได้ว่าที่ป่าเงียบสงบมากขนาดนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับที่ฉิวฉิวหายไปหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขาเก็บมีดทหารกลับเข้าไปแล้วหันไปพยักหน้าให้เฮ่อเหลียนเช่อ “ไปต่อ!”
“สัตว์ตัวน้อยสองตัวนี้ที่ภรรยานายเลี้ยงน่าจะมีภูมิหลังอะไรบ้างอย่างใช่ไหม?” แน่นอนว่าเฮ่อเหลียนเช่อก็นึกเหตุผลนี้ขึ้นมาได้จึงถามหยั่งเชิงและถามด้วมความใคร่รู้ขึ้นมา
“ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ทำไมนายถึงได้กลายเป็นคนน่ารำคาญเหมือนพวกผู้หญิงไปได้นะ!” เหยียนหมิงซุ่นพูดประชดประชันอย่างเย็นชา เฮ่อเหลียนเช่อมีสีหน้าโมโหแล้วเดินตามหลังมาอย่างเกรี้ยวโกรธ
สัตว์ตัวน้อยทั้งสองนี้ต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาแน่นอน บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับยาวิเศษในมือของเหยียนหมิงซุ่นก็ได้ แต่ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เขาแค่อยากทำลายชนวนระเบิดเพื่อทำให้เหมยซูหานและเสี่ยวเป่าใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
ฟ้ามืดลงแล้ว ในป่าก็ยิ่งมืดมิดจนมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงฐานลลบสักที
ภายใต้การปกคลุมของความมืดยามค่ำคืน ฐานลับและความมืดจึงหลอมรวมเป็นหนึ่งอันเดียวกัน แถมยังมีต้นไม้ใหญ่ขวางไว้อยู่ เข้าดึงรั้วตาข่ายเหล็กยาวขึ้นมาเพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ร้ายบุกเข้ามา
“ตรงนี้แหละ กินอะไรสักหน่อยก่อนแล้วค่อยเข้าไป” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงต่ำ
เฮ่อเหลียนเช่อพยักหน้าแล้วหยิบขนมปังกรอบอัดลมออกมาทานกับน้ำเปล่าพร้อมกับสังเกตภูมิศาสตร์รอบด้านเป็นระยะ ๆ
ฉิวฉิวกลับดึงผมของเหยียนหมิงซุ่นแล้วส่งเสียงร้องจี๊ด ๆ ตัวช่วยที่มันเรียกมายังไม่ถึงเลยจะเข้าไปทำไม!
…………………………………………..
ตอนที่ 2268 ฟังคำสั่งของฉิวฉิว
ทันใดนั้นผมของเหยียนหมิงซุ่นก็ถูกฉิวฉิวกระชากจนยุ่งเหยิงไปหมด น่าอายชะมัด เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะชอบใจบนความทุกข์ของคนอื่น ที่แท้ขนมปังกรอบรสจืดก็กลายเป็นของรสชาติอร่อยได้เช่นกัน
“ฉิวฉิวแกลงมาเลยนะ!”
เหยียนหมิงซุ่นไม่กล้าลงมือกับฉิวฉิวจึงได้แต่ส่งเสียงตำหนิอย่างเย็นชาแต่ฉิวฉิวกลับไม่กลัวเขา แถมยังดึงแรงขึ้นเรื่อย ๆจนหนังศีรษะเจ็บไปหมด เหยียนหมิงซุ่นต้องดึงหางเจ้าตัวเล็กลงมาแล้วมองมันอย่างเอือมระอา
“อีกเดี๋ยวพวกเราจะเข้าไปนะ ส่วนแกและฉาฉารออยู่ข้างนอก ถ้าหากว่าพวกเราไม่ออกมา แกก็พาฉาฉากลับไปหาเจ้านายของแก แล้วดูแลเจ้านายแกแทนฉันด้วยตกลงไหม?”
เหยียนหมิงซุ่นสั่งกำชับด้วยท่าทีเคร่งขรึม เขารู้ว่าฉิวฉิวจะต้องฟังเข้าใจแน่นอน หากมีเจ้าตัวเล็กสองตัวนี้คอยอยู่ดูแลเหมยเหมยเขาก็วางใจแล้ว!
ฉิวฉิวกลอกตามองบนแล้วพุ่งไปตรงหน้าเหยียนหมิงซุ่น ขาทั้งสองไขว้กันเป็นรูปกากบาททำท่าทางปฏิเสธ เฮ่อเหลียนเช่อเห็นเช่นนั้นก็นึกขำจึงพูดหยอกเย้าว่า “เจ้าสัตว์ตัวน้อยนี่ช่างฉลาดดีจริง ๆ มันไม่ยอมให้นายเข้าไป”
เหยียนหมิงซุ่นถลึงตาใส่เขา ไร้สาระ เขาไม่ได้ตาบอดเสียหน่อยถึงจะมองไม่ออก!
ฉิวฉิวชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วชี้ไปที่ฐานลับเพื่อเปรียบเทียบพร้อมส่งเสียงร้องอยู่หลายครั้ง เหยียนหมิงซุ่นเหมือนจะเข้าใจจึงนั่งยอง ๆกระซิบถามข้างหูฉิวฉิว “นายอยากให้รุ่งสางก่อนแล้วพวกเราค่อยเข้าไปใช่ไหม?”
“จี๊ด ๆ…”
ฉิวฉิวพยักหน้าอย่างแรง เฮ้อ…ไอคิวของนายผู้ชายแทบไม่ต่างกับนายผู้หญิงเลย มันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!
“ฉิวฉิว เวลาของฉันมีไม่มากคงรอจนฟ้าสว่างไม่ได้หรอกนะ” เหยียนหมิงซุ่นคิดจะอธิบายแต่กลับโดนฝ่ามือของฉิวฉิวปิดปากเอาไว้เพราะไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระของเขา
การแสดงออกบนใบหน้าของฉิวฉิวก็จริงจังมากเช่นกัน ถ้านายผู้ชายเข้าไปตอนนี้คงไม่รอดกลับมาแน่นอน มันจะปล่อยให้นายหญิงเป็นม่ายไม่ได้!
เฮ่อเหลียนเช่อเร่งอย่างหมดความอดทน “จะเข้าไม่เข้า? หากยังเสียเวลาแบบนี้ฟ้าจะสว่างแล้วนะ!”
เหยียนหมิงซุ่นคิดไตร่ตรองดูแล้วมองฉิวฉิวอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ตัดสินใจว่า “รอตอนรุ่งสางก่อนแล้วค่อยเข้าไป เราจะพักผ่อนที่นี่ก่อน!”
“โธ่เอ๊ย…เหยียนหมิงซุ่นนายเชื่อฟังคำสั่งของเจ้าสัตว์ตัวน้อยนี่จริง ๆเหรอเนี่ย…นายมันไม่มีสมองหรือไง!”
เฮ่อเหลียนเช่อถลึงตาใส่เหยียนหมิงซุ่นที่นั่งลงบนพื้นแล้วหลับตาลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ เจ้าสัตว์ตัวน้อยไม่ให้เข้าไป เขาก็ไม่เข้าไปจริง ๆ นี่ถึงขั้นเชื่อฟังขนาดนี้เชียวหรือ?
ฉิวฉิวเองก็ไฟโทสะปะทุขึ้นมาแล้วเหมือนกัน คำก็สัตว์ตัวน้อยสองคำก็สัตว์ตัวน้อย โธ่เอ๊ย…ทำเหมือนกับว่าคุณชายฉิวอย่างมันตายไปแล้วเลยไม่เห็นหัวกันเลยงั้นสิ?
มันกระโดดพุ่งตัวไปตรงหน้าเฮ่อเหลียนเช่อแล้วฟาดอุ้งเท้าใส่เข้าให้จนเฮ่อเหลียนเช่อล้มลงอย่างรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัว จากนั้นฉิวฉิวก็นั่งลงบนหน้าของเฮ่อเหลียนเช่อแล้วถูก้นไปมาอยู่หลายครั้งจนมีกลิ่นเหนือคำบรรยายออกมา นั่นจึงทำให้เฮ่อเหลียนเช่อแทบจะสำรอกอาหารเมื่อสามวันก่อนออกมา
“…ฉันจะฆ่าแกให้ตายเลยเจ้าสัตว์เดรัจฉานเอ๊ย…”
เฮ่อเหลียนเช่อลงมือว่องไวปานสายฟ้า เขาคิดจะจับฉิวฉิวที่ก่อเรื่องแล้วคิดหนีมา เหยียนหมิงซุ่นยื่นมือออกไปคว้าฉิวฉิวมาไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับส่งสายตาดูถูกเฮ่อเหลียนเช่อ
“รีบนอนเถอะ ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่นายได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นก็ได้นะ!”
เหยียนหมิงซุ่นหลับตาลงไม่สนใจเฮ่อเหลียนเช่ออีก เขากำลังรอ ฉิวฉิวไม่ให้เขาเข้าไปตอนนี้ ดังนั้นจะต้องมีหนทางแน่นอน
พอฟ้าสว่างก็คงรู้กันแล้ว
********
เมืองหลวง
หลังจากเหยียนหมิงซุ่นจากไปเหมยเหมยก็จิตใจฟุ้งซ่าน กินไม่ได้ นั่งไม่ได้ ยืนไม่ได้ จะเดินก็ไม่ได้ ตอนกลางคืนจะนอนก็นอนไม่หลับ แค่เพียงหลับตาก็จะฝันว่าเกิดเรื่องเลวร้ายกับเหยียนหมิงซุ่นอยู่ตลอด
ทั้ง ๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าฉิวฉิวก็อยู่ด้วย เหยียนหมิงซุ่นคงไม่ตายแน่ ๆแต่เธอก็ยังคงกังวลใจอยู่ดี
กังวลว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่แม้แต่ฉิวฉิวก็มิอาจควบคุม ไม่เพียงแต่กังวลใจว่าเหยียนหมิงซุ่นจะไม่กลับมาแต่กลัวว่าแม้แต่ฉิวฉิวกับฉาฉาก็จะกลับมาไม่ได้เหมือนกัน…
พอมีแต่ความกังวลใจและวิตกกังวลเหมยเหมยจึงไม่กล้าหลับตา คางที่เคยโค้งมนบัดนี้ก็แหลมขึ้นอย่างรวดเร็ว เบ้าตาลึกโบ๋ลงไป
ทั้ง ๆที่เพิ่งห่างจากวันที่เหยียนหมิงซุ่นไปแค่วันเดียวเท่านั้น
……………………………………………..