“ไม่เลย เพื่อนรัก เราไม่ได้ตกไปในหลุมดำหรือเราโดนแรงโน้มถ่วงมหาศาลจับเอาไว้ ในทางกลับกันเราก็ผ่านมันไปได้! แรงโน้มถ่วงเป็นเหมือนสลิงช็อต ยิ่งเราไปสู่ดาวประกายฟ้าในท้องฟ้ากลางคืน เรากำลังประจักษ์ดาวส่องแสงต่อหน้าเราและดาวแม่ที่อยู่หลังเราค่อยๆ มืดลง เราจะนำคบเพลิงห่างไกลออกไป และรอให้ข่าวดีนำทางลูกหลานของเรา…”
แอนเดอริน่ากำลังมองหน้าจอโฮโลแกรม เธอนั่งอยู่ในออฟฟิศและอ่านบทความด้วยน้ำเสียงผู้ประกาศ
จริงๆ แล้วการเขียนคำพวกนี้ที่เธอทุ่มเทแรงทั้งหมดไปไม่ใช่งานของเธอ ในฐานะนักข่าว จริยธรรมของเธอไม่อนุญาตให้เธอผสมสำนวนเข้าไปกับรายงานข่าวที่เคร่งครัด
เธอรู้สึกมาตลอดว่างานนี้ดูถูกความสามารถของเธออย่างมาก แทนที่จะเขียนรายงานสื่อน่าเบื่อ เธอหวังว่าคนที่อ่านคำที่เธอเขียนจะรู้สึกเศร้า มีความสุข หรือตื่นเต้น จากภาษาสำนวนของเธอ
เธอได้ตัดสินใจแล้ว
วันหนึ่งเธอจะตีพิมพ์นิยายภายใต้นามแฝงแอนนา และทำให้นามแฝงนี้เป็นชื่อที่แพร่หลายที่สุดในโลก
เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น เธอจะโยนจดหมายลาออกใส่โต๊ะเจ้านายอย่างเกรี้ยวกราดและโวยวายสิ่งที่อัดอั้นตันใจมาตลอดหลายปี
ระหว่างที่เธอฝันหวานถึงเรื่องนี้ จู่ๆ ประตูออฟฟิศก็ถูกเปิดออก เธอปิดหน้าจอโฮโลแกรมลงไม่ทัน ชายวัยกลางคนในชุดทางการเดินเข้ามา
“คุณแอนเดอริน่า การพักผ่อนในที่ทำงานไม่ใช่เรื่องเหมาะสม”
“ทราบค่ะ คุณเทดรา แต่งานของฉันเสร็จแล้ว และเวลาพักกลางวันจะเริ่มในอีกสองนาที” เธอมองดูเขาและรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แอนเดอริน่าอดไม่ได้ที่จะพูดบ่น “ก่อนเดินเข้ามาเคาะประตูก่อนไม่ได้หรือไง?”
“แต่ว่ายังเหลือเวลาอีกสองนาทีไม่ใช่เหรอ?” เขาไม่ได้สนใจประโยคครึ่งหลังของเธอ เทรดาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือและพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม “นี่เป็นครั้งที่สองในเดือนนี้แล้วที่ผมเจอคุณอู้ในที่ทำงาน ผมหวังว่าจะไม่มีครั้งที่สามนะ”
“ไม่มีใครชอบคนเขี้ยวหรอกนะ” แอนเดอริน่าพูดกระซิบ เธอรีบกระแอมและเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา “แล้วคุณต้องการอะไรจากฉันล่ะ?”
“ผมต้องการให้คุณไปที่กลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้”
“กลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือ? ไปทำอะไร?”
กลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือแทบตกขบวนไปแล้ว เพราะตามยุคอวกาศไม่ทัน
แอนเดอริน่าไม่คิดว่ามีข่าวที่น่าไปขุดคุ้ยที่นั่น และถึงมันจะเป็นทริปธุรกิจ เธออยากที่จะไปสถานที่อย่างแคลิฟอร์เนียหรือสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซี และกลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำจูเจียงที่อีกฟากมหาสมุทรแปซิฟิก
“เราได้นัดสัมภาษณ์กับนักโบราณคดี คุณไม่ได้ชื่นชมนักวิชาการลู่หรือไง? คุณเคยใส่เขาลงไปในนิยายของคุณไม่ใช่เหรอ? มันเป็นเพราะว่าศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดไปขุดไอ้คนจืดชืด คุณสามารถถามคำถามที่ทุกคนนั้นสนใจ”
แอนเดอริน่ายอมรับว่าสิ่งนี้เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมากจริงๆ แต่เรื่องที่ทำให้เธอไม่พอใจคือเขาเรียกไอดอลของเธอว่าไอ้จืดชืดและทำให้ความฝันของเธอดูไร้ค่า
“เฮ้ พูดว่านิยายนั่นคืออะไร! ฉันจะตีพิมพ์มัน—”
“พอแล้ว ผมไม่สนใจ แค่อย่าเอานิยายไร้สาระผสมเข้าไปในรายงาน เอาเถอะ ผมอยากให้คุณเอาตารางเวลาและแบบร่างสัมภาษณ์มาวางที่โต๊ะก่อนเลิกงาน… ถ้าคุณยังชอบงานที่ทำอยู่…”
ความเย่อหยิ่งของแอนเดอริน่าลดลงทันทีเหมือนลูกโป่งเหี่ยวลม
สาเหตุที่เธอเลือกก้มหัวไม่ใช่เพราะว่าเธอรักงานของตัวเองมาก แต่เป็นเพราะว่าการหางานในยุคนี้เป็นเรื่องยากจริงๆ
กลุ่มพันธมิตรไอบีเรีย-ฝรั่งเศสไม่เหมือนกับสหการพาน-เอเชียน สวัสดิการสังคมที่เต็มเปี่ยมได้หรูหราจนถึงขั้นที่ว่าคนว่างงานสามารถมีชีวิตที่ดีได้
เทดรามองดูแอนเดอริน่าที่ก้มหัวให้ เขามีสีหน้าที่อวดดี
แต่เมื่อเขากำลังจะตำหนิเธอ ประตูออฟฟิศเปิดขึ้นกะทันหันอีกครั้ง และมีชายวัยกลางคนที่มีหัวเปล่งประกายเดินเข้ามา
เมื่อมองดูชายที่เดินเข้าออฟฟิศมา เทดรามีสีหน้าประหลาดใจ
ไม่ใช่จากการกระทำที่ไม่ให้ตั้งตัว แต่มาจากสถานะของเขา…
“บอส? ทำไมคุณถึง…”
“มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นบนดาวอังคาร!”
เทดราใจเย็นลงและถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “มีการสู้กันอีกแล้ว?”
“ไม่ มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนั้น” เพอร์เซลล์วางมือขวาที่อวบลง เขาจ้องมองแอนเดอริน่าและเจ้านายของเธอ เทดรา จากนั้นเขาพูดต่อด้วยความตื่นเต้น “ผมต้องการให้แผนกคุณส่งใครสักคนไปที่ดาวอังคารเดี๋ยวนี้!”
เทดราอ้าปากพูดด้วยสีหน้าที่ดูอาย
“แต่ว่า… เรามีนักข่าวเหลือแค่คนเดียว และนักข่าวคนนี้นัดสัมภาษณ์กับศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดซึ่งมีความก้าวหน้าในการวิจัยอารยธรรมดาวอังคาร…”
เพอร์เซลล์ทุบโต๊ะด้วยกำปั้น เขาจ้องมองสองคนนี้และพูดว่า “ใครเขาสนเรื่องอารยธรรมดาวอังคารล่ะ? ไม่มีใครสนใจเรื่องโบราณนี้แล้ว สิ่งที่สำคัญคือการตามปัจจุบันให้ทัน คุณเข้าใจใช่ไหม!”
“แต่… ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงอยากไปดาวอังคารครั้งนี้?” แอนเดอริน่ามองเจ้านายอย่างไม่เชื่อสายตา เธอมีตาเบิกกว้างขึ้น “ถึงแม้ว่ามันมีข่าวใหญ่ที่นั่น… มันต้องใช้เวลาเดินทางไปอย่างน้อยสองสัปดาห์! หลังจากเราไปถึงจุดหมาย มันจะยังสำคัญอยู่ไหม?”
เพอร์เซลล์ไม่ได้สนใจความกังวลของลูกน้อง เขาพูดโดยไม่ใส่ใจ “มันก็แค่สองสัปดาห์ ตราบใดที่คุณเร็วพอ มันจะไม่สายเกินไป”
แอนเดอริน่ารู้สึกปวดหัวระหว่างที่มองดูเจ้านายที่ดื้อดึง
หลังจากหยิกจมูกตัวเอง เธอพูดด้วยเสียงอ่อน
“ข่าวนี้… มันเป็นเรื่องหุ้นกู้อีกแล้วใช่ไหม? หรือว่าคุณได้ยินเรื่องซุบซิบใหม่—”
เพอร์เซลล์ยื่นนิ้วชี้มาแตะบนอากาศสองครั้ง แล้วขัดเธอด้วยการดันอินเตอร์เฟสโฮโลแกรมไปตรงหน้าเธอ
เมื่อดูหน้าจอโฮโลแกรมต่อหน้าเธอ แอนเดอริน่ารู้สึกอึ้งเล็กน้อย เธอพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่คำบนหน้าจอ
“สิ่งนี้มัน…”
เทดราอดไม่ได้ที่จะพูดกับตัวเอง “นี่มัน… ข่าวใหญ่มากๆ”
แอนเดอริน่าไม่ได้พูดอะไรตอบ ความคิดของเธอลอยไปยังที่ที่ห่างไกลออกไป
วิธีการนำทางปกติจะถูกทิ้งหรือผูกมัดอยู่ที่ระหว่างดวงดาวและสถานที่แถวนั้น และวิธีการเดินทางอินเตอร์สเตลลาร์ที่เธอพูดถึงในนิยายโดยใช้สลิงช็อตแรงโน้มถ่วงจะกลายเป็นเทคโนโลยีโบราณ
โลกใหม่ที่ไม่คาดคิดจะค่อยๆ คลี่คลายต่อหน้าเธอ
จากการสื่อสาร การเดินทาง วิถีชีวิต และการช็อปปิ้ง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปหมด…