ณ สถานีอวกาศเทียนโจ
เวร่าพร้อมตั๋วในมือเดินผ่านทางเดินโดยมีผู้โดยสารคนอื่นอยู่บนยานด้วย เธอนั่งลงในที่ของตัวเอง
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอขึ้นยานอวกาศและเป็นครั้งแรกที่เธอเดินทางในอวกาศ ความรู้สึกที่เท้าของเธอไม่แตะพื้นทำให้เธอไม่ค่อยสบาย
แต่เมื่อคิดว่าเธอจะได้อยู่กับเขาในที่ห่างไกลในอนาคต เวร่าสูดลมหายใจเข้าลึกและพยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลงจากนั้นเธอก็หันไปมองรอบๆ ตัวเพื่อให้ตัวเองกังวลน้อยลง
“ดูเหมือนว่าช่วงนี้มีคนไปดาวอังคารเยอะขึ้น”
เวร่าที่พยายามทำให้ตัวเองใจโล่งๆ เผลอหันไปมองเมื่อเธอได้ยินเสียงมาจากอีกฝั่ง
สาวต่างชาติที่ใส่หมวกเบสบอลนั่งอยู่ตรงนั้นเธอดูแก่กว่าเวร่าเล็กน้อย ดวงตาเธอมีแววมั่นใจและทรงพลังซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกกดดัน
เวร่าไม่รู้จะตอบไปอย่างไรเธอพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
“น่า… จะเป็นแบบนั้น”
“ท้ายที่สุดแล้วเมื่อสงครามจบลง และพวกมันเป็นที่รู้จักว่าเป็นดินแดนแห่งโอกาส ที่นั่นน่าจะมีคนจำนวนมากที่ฝันว่าจะไปที่นั่น… ฉันสงสัยว่าการบริหารโดยตรงของสหการพาน-เอเชียนจะทำให้เกิดอะไรขึ้น” เธอหันมองเวร่าที่มีสีหน้าตื่นตัว แอนเดอริน่าหยุดพูดไปสักพัก จากนั้นเธอพูดพร้อมรอยยิ้ม “โทษทีนะ ฉันติดมาจากงาน ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าคุณไม่ได้สนใจเรื่องนี้”
“ไม่หรอก ฉันก็สนใจนะ…” เวร่ากะพริบตาและมองเธอด้วยแววตาอยากรู้ “คุณเป็นนักข่าวเหรอ?”
“แอนเดอริน่า บรรณาธิการเลอมอนด์ แล้วก็เป็นอนาคตนักเขียนนิยาย” เธอยิ้มให้และยื่นมือขวาออกมา แอนเดอริน่ามองเวร่าและพูดด้วยเสียงเป็นมิตร “ยินดีที่ได้รู้จัก… คุณมาจากสหพันธ์สลาฟเหรอ?”
“เปล่า…” เวร่าส่ายหน้าเบาๆ ระหว่างที่จับมือกับแอนเดอริน่า เธอตอบว่า “ฉันมาจากสหการพาน-เอเชียน”
“สหการพาน-เอเชียน? การได้เป็นพลเมืองไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” จู่ๆ สีหน้าของแอนเดอริน่าคาดเดาไม่ออก เธอพูดแซวต่อ “เข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าสามีของคุณเป็นพาน-เอเชียน”
แก้มของเวร่าแดงขึ้นเล็กน้อย เธอกำลังจะพูดอธิบายแต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป เธอจึงปิดปากลงในที่สุด
อยู่ดีๆ มีแรงสั่นสะเทือนเกิดขึ้นด้านล่างของสองคนนี้
มันทำให้เวร่าวิตกกังวล แต่แอนเดอริน่าที่นั่งอยู่ข้างเธอชินกับมันแล้ว สีหน้าของเธอไม่เปลี่ยนไปเลย
“ไม่ต้องกังวลไป มันเกิดขึ้นทุกครั้งที่ยานอวกาศโดยสารเริ่มเครื่อง… คุณไปดาวอังคารครั้งแรกเหรอ?”
“จริงๆ แล้วมันเป็นการเดินทางในอวกาศครั้งแรกของฉัน” เวร่านั่งเอนหลังด้วยความกังวล มือที่เรียวเล็กของเธอกำเข็มขัดแน่นในระหว่างที่เธอรีบถามขึ้น “มันโอเคจริงๆ ใช่ไหม?”
“ไม่ต้องกังวล มันผ่านมาหลายปีแล้ว ที่ผ่านมาสายการบินพาน-เอเชียนไม่เคยมีอุบัติเหตุยานอวกาศเลย… ฉันไม่น่าจะพูดมันออกมาเสียงดังเลย นั่นล่ะความกังวลของคุณไม่จำเป็นเลย ผู้โดยสารที่อยู่ใกล้เคียงเหลือบมองแอนเดอริน่า ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอาย จากนั้นเธอหยิบนามบัตรจากกระเป๋าออกมาแล้วยื่นให้เวร่า “นี่นามบัตรของฉัน ถ้าคุณเจอปัญหาอะไรที่ดาวอังคารคุณโทรหาฉันได้เลย”
มีคนอยู่ไม่กี่คนที่ยังใช้นามบัตรกระดาษในยุคนี้ แต่มันก็ไม่ได้หายไปเสียหมด แอนเดอริน่าเป็นหนึ่งในนั้น เหตุผลหนึ่งมาจากเหตุผลด้านความเป็นมืออาชีพและอีกเหตุหนึ่งมาจากนิสัยที่ติดมา
เวร่าตอบ “ขอบคุณนะ…”
“ยินดีค่ะ” แอนเดอริน่าปัดผมและยิ้มให้ “ฉันชอบช่วยสาวที่น่ารักและสุภาพ จะว่าไปแล้วยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“อ่า โทษทีค่ะ” เวร่าหน้าแดงและเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย “ฉันชื่อเวร่า พุลยุย…”
“คุณพุลยุย? ชื่อเพราะดี”
แอนเดอริน่ารู้สึกว่าชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นหู เหมือนว่าเคยได้ยินหรือเห็นมาจากสักที่หนึ่ง
แต่แอนเดอริน่าไม่ได้คิดอะไรเยอะ เพราะเธอกำลังจะได้เจอไอดอลของตัวเอง ชายที่มีชื่อว่ายอดมนุษย์แห่งมนุษยชาติ ตอนนี้ เธอต้องใช้ทุกวินาทีเพื่อทำให้แบบร่างการสัมภาษณ์สมบูรณ์ที่สุด
ที่ลอนดอน ซึ่งห่างออกไปหลายหมื่นกิโลเมตร ศาสตราจารย์ร่างผอมอายุน้อยที่มีผมหยักศก เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเบจและกำลังเดินวนไปวนมาในออฟฟิศ เขาเหลือบไปมองนาฬิกาที่ข้อมือซ้ายอยู่เป็นระยะ
“เวร คนฝรั่งเศสพวกนี้… ฉันรู้ว่าความตรงต่อเวลาเป็นเรื่องตลกสำหรับพวกเขา รอเดี๋ยวนะ บ้าเอ๊ย มันทำให้ฉันดูโง่เหรอที่ตรงต่อเวลา?”
ลีโอนาร์ดมองดูนาฬิกาข้อมือวนไปวนมา เขากัดฟันด้วยความโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ก่อนหน้านี้เขาได้ติดต่อสื่อหลายสำนัก แต่นอกจากเลอมอนด์แล้วก็ไม่มีใครสนใจในผลวิจัยของเขาเลย
ลีโอนาร์ดพนันว่าพวกนั้นยังไม่ได้อ่านงานวิจัยเขาเสร็จ
และสื่อรายเล็กหลายสำนักได้ติดต่อเขามา แต่เมื่อพวกนั้นแนะนำให้เขาปรับเปลี่ยนงานวิจัยให้มันดูน่าสนใจมากขึ้น เขาปฏิเสธพวกนั้นไปด้วยความโมโห
“คนพวกนี้… คิดว่าวิทยาศาสตร์เป็นอะไรกัน?”
เวลาที่นัดกันไว้มาถึงแล้ว
ไม่มีใครโผล่มาเลยสักคน
ไม่เพียงแต่ว่าไม่มีนักข่าวเลย แต่เขาก็ยังไม่ได้รับสายโทรศัพท์
ลีโอนาร์ดพยายามโทรหาแอนเดอริน่าที่รับผิดชอบการสัมภาษณ์เขา แต่สายกลับถูกโอนไปกล่องข้อความเสียง
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว พวกนั้นไม่น่าจะมาที่นี่วันนี้…”
ลีโอนาร์ดเดินไปที่ด้านหลังโต๊ะและนั่งลงที่เก้าอี้
เขารู้สึกว่าตัวเองถูกละเลยในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ไม่มีใครสนใจงานวิจัยของเขา หรืออารยธรรมรุ่งเรืองที่มีอยู่มาก่อนมนุษย์บนดาวอังคาร
ทุกครั้งที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ ท่าทีตอบรับที่เขาได้คือความตกใจและความขายหน้า
และเมื่อเขาอยากจะไปทิศทางอื่น เพื่อได้รับความสนใจจากการสนับสนุนของสื่อและสาธารณะ การตอบรับของสำนักสื่อทำเขาเสียกำลังใจ
แต่…
ถึงจะเป็นแบบนี้ เขายังไม่ยอมแพ้
เมื่อเขาหันไปมองขวดที่อยู่ในชั้นวาง เขามีรอยยิ้มมั่นใจปรากฏขึ้น
ข้างในขวดมีฟอสซิล
ประวัติของมันค่อนข้างน่าสนใจ
เขาเจอฟอสซิลในช่องกระเป๋าเมื่อเขาออกจากกลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซี
ลู่โจวเป็นคนใส่ไว้ตรงนั้นแน่ๆ เพราะเขารู้ดีว่าทริปเลวร้ายที่ไปดาวอังคารนั้น มันไม่มีเวลาที่จะไปหยิบหินอะไร ลืมเรื่องเก็บฟอสซิลไปเลย เขาเกือบเป็นฟอสซิลเสียเอง
ทุกอย่างที่เขาทำเป็นเพราะหินก้อนนี้
จิตวิญญาณนักสู้ติดขึ้นอีกครั้งในตาของเขา และหน้าของเขากลับมามั่นใจอีกครั้ง
ในอีกไม่ช้า เขาจะทำตามความปรารถนาสุดท้ายของพ่อสำเร็จ…
……………………………………………………………….