ตอนที่ 2836 พ่อเจ้าจะตีเจ้าให้ตาย!
“เจ้าว่าอย่างไรนะ? เจ้าเด็กเวรนั่นมันกลับกล้าปฏิเสธที่จะเป็นศิษย์ของข้าคนนี้หรือ? มันคิดต่อต้านข้าแล้ว!”
“อ๊ากก ทำข้าคับแค้นจนใจจะแตกตาย! ทั่วทุกสวรรค์นี้มันมียอดอัจฉริยะมากมายแค่ไหนที่คิดอยากกราบข้าเป็นอาจารย์ แต่ข้านั้นกลับไม่คิดสนใจพวกมันแม้แต่น้อย วันนี้ข้ากลับมาถูกจักรพรรดิเซียนคนหนึ่งปฏิเสธหรือ?”
“ข้าจะไปตีมันให้ตาย! ข้าจะไปตีมันให้ตายด้วยมือข้านี้!”
ได้ยินคำของเจ้าโลกโจวซ่งฉวนนั้นเจ้าโลกหยุนซานก็แทบคลั่งไปทันที
แน่นอนว่าภาพนี้มันไม่ได้เกินคาดของโจวซ่งฉวนไปเลย
อาจารย์ของเขานั้นเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับชื่อเสียงอย่างมาก หากคิดรับศิษย์นั้นมันก็ต้องเป็นยอดของยอดอัจฉริยะ
แน่นอนว่าอัจฉริยะทั่วๆ ไปย่อมไม่อยู่ในสายตา
ศิษย์แต่ละคนที่เจ้าโลกหยุนซานรับมานั้นต่างล้วนแต่เป็นยอดคนที่มีชื่อเสียงลือลั่น
สิ่งนี่มันคือศักดิ์ศรีของเขาและเป็นการแสดงตัวว่าตนนั้นอยู่เหนือหัวใครด้วย
หากให้พูดแล้วคนที่ก้าวขึ้นมาถึงระดับเจ้าโลกนั้นต่างมิใช่คนที่จะรับการสอนจากคนอื่นได้
เพราะฉะนั้นโจวซ่งฉวนจึงเห็นด้วยกับคำพูดของเย่หยวนมาก
แน่นอนว่าการที่เขาก้าวขึ้นมาถึงระดับเจ้าโลกได้เช่นนี้อย่างหนึ่งมันก็เพราะว่าความสามารถของตัวเขาเองแต่ที่ก้าวขึ้นมาได้รวดเร็วปานนี้มันก็เพราะว่าการช่วยเหลือของเจ้าโลกหยุนซานด้วย
เพราะฉะนั้นต่อให้เขาจะก้าวขึ้นมาถึงระดับเจ้าโลกได้แต่โจวซ่งฉวนนั้นก็ยังนับถือเจ้าโลกหยุนซานเป็นอาจารย์อย่างเต็มตัว
เจ้าโลกหยุนซานนั้นมีเงื่อนไขในการรับศิษย์ที่สุดล้ำฟ้าดิน
โดยเฉพาะหลังจากที่เขาได้เข้ามาเป็นศิษย์ด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้มาตรฐานของเจ้าโลกหยุนซานพุ่งสูง
มันก็ไม่แปลก เพราะเมื่อตรงหน้ามีอัญมณีเม็ดงามอยู่แล้ว สายตาของเขาก็ย่อมจะไม่สนใจหินสวยๆ ทั่วไป เพราะฉะนั้นเจ้าโลกหยุนซานจึงไม่ได้รับศิษย์คนใหม่มานานกว่าแสนปีแล้ว
ครั้งนี้การที่เขาคิดรับเย่หยวนมันย่อมจะเป็นเรื่องใหญ่และเย่หยวนนั้นกลับคิดปฏิเสธ มีหรือที่เขาจะยังเหลือหน้าอีก?
“ฮ่าๆๆ เฒ่าหยุนซาน ไม่นึกเลยว่าเจ้าเองก็จะมาเจอวันนี้กับเขาด้วย บาปกรรมมันมีจริง!” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากในเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์
เจ้าโลกหยุนซานนั้นหัวเราะตอบกลับไป “เฒ่าเฮยหยาง เลิกพูดจาเหน็บแนมเสียทีเถอะ! ไอ้โง่จ้าวเหอนั้นมันทำไม่ได้หรอก ต่อให้เจ้าจะพูดขัดข้าทุกประโยคไปมันก็ไม่ช่วยเปลี่ยนเรื่องนั้นแน่! หึ!”
เมื่อเจ้าโลกเฮยหยางได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องร้องขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “เจ้าเฒ่าตาถั่ว จ้าวเหอนั้นมากพรสวรรค์ ต่อให้เจ้าจะไม่รับเขาเป็นศิษย์เขาเองก็เป็นถึงนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับเก้าแล้วในตอนนี้! เจ้าอย่าได้คิดว่าข้าไม่รู้จักนิสัยของเจ้าไปหน่อยเลย ไม่ว่าจ้าวเหอจะไร้พรสวรรค์แค่ไหนแต่เจ้าจะบอกว่าเขานั้นไม่อาจเทียบกับนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับห้าคนหนึ่งได้หรือ?”
เจ้าโลกหยุนซานนั้นหัวเราะขึ้นทันทีที่ได้ยิน “เอาจริงๆ ข้าก็คิดว่ามันเทียบกันไม่ได้! เพราะข้านั้นได้ดูสูตรการสร้างผลึกเพลิงโลหิตมาแล้วและเห็นชัดเจนว่ามันคือสุดยอดผลงาน! แม้จะไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นแต่แม้จะเป็นตัวจ้าวเหอในตอนนี้ที่ได้แก่นเลือดของเผ่าเลือดไปมันก็ไม่แน่ว่าจ้าวเหอจะสร้างอะไรเช่นนั้นขึ้นมาได้! ไอ้เด็กคนนี้มันสุดยอด ไม่เช่นนั้นเจ้าคิดว่าข้าจะสนใจรับมันเป็นศิษย์หรือ?”
“เจ้า! ตอแหล!” เจ้าโลกเฮยหยางร้องขึ้นมาอย่างคับแค้นสุดใจ
เจ้าโลกเฮยหยางนั้นเป็นเจ้าโลกจากทวีปสายฟ้าคำรามมีชื่อเสียงลือลั่นในวิชายุทธ
จ้าวเหอนั้นคือทายาทของเจ้าโลกเฮยหยางแต่ว่าเขานั้นไม่ได้สนใจวิชายุทธมากมายและมุ่งเน้นศึกษาแต่วิชาโอสถ
ก่อนนั้นจ้าวเหอนั่งอยู่หน้าที่พักของเจ้าโลกหยุนซานอยู่นานถึงเดือนเต็มเพื่อหวังจะกราบเจ้าโลกหยุนซานเป็นอาจารย์แต่เจ้าโลกหยุนซานนั้นกลับไม่คิดรับเขาไว้
จากนั้นมาเจ้าโลกเฮยหยางก็ถึงขั้นออกมาขอร้องเจ้าโลกหยุนซานด้วยตัวเองแต่สุดท้ายก็ไร้ผล
เรื่องนี้ทำให้เจ้าโลกเฮยหยางคับแค้นใจมาจนถึงวันนี้
แต่ว่าจ้าวเหอนั้นเองก็เก่งกาจมากความสามารถบ่มเพาะขึ้นมาจนถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ได้ในที่สุด กลายมาเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับเก้าได้!
เจ้าโลกเฮยหยางนั้นคิดจะเย้ยหยันเจ้าโลกหยุนซานจึงได้ออกเดินทางมาหา
แต่ตัวเจ้าโลกหยุนซานนั้นกลับไม่สนใจและตอบกลับไปสั้นๆ ว่าระดับเก้านั้นคือที่สุดของจ้าวเหอคนนี้แล้ว ไม่มีทางจะก้าวขึ้นมาได้มากกว่านี้
เขานั้นคิดอยากจะตบหน้าเจ้าโลกหยุนซาน หากจ้าวเหอก้าวขึ้นมาถึงระดับเจ้าโลกได้แล้วเขาจะกลับมาเย้ยหยันอีกแน่!
เจ้าโลกเฮยหยางนั้นกลับบ้านไปด้วยความคับแค้นที่ถูกตอกหน้าและใช้ทรัพยากรมากมายเพื่อช่วยให้จ้าวเหอบ่มเพาะ
แต่เจ้าโลกหยุนซานนั้นกลับเหมือนเห็นอนาคตได้เพราะไม่ว่าจ้าวเหอจะพยายามแค่ไหนใช้ทรัพยากรไปเท่าใดมันก็พัฒนาได้อย่างเชื่องช้ามาก
เจ้าโลกเฮยหยางนั้นเสียทรัพยากรไปมากมายแต่ผลลัพธ์ที่ได้มันกลับไม่ดีแม้แต่น้อย
ใบหน้าของเขาจึงถูกตบหน้าอย่างจัง
ครั้งนี้เขาได้เห็นเจ้าโลกหยุนซานถูกปฏิเสธมันย่อมจะอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาเหน็บแนม
แต่เขากลับถูกตบหน้าเข้าอีกครั้ง!
เพราะแท้จริงแล้วตัวเจ้าโลกหยุนซานนั้นคือผู้ยืนอยู่บนยอดของเต๋าโอสถ สายตาของเขานั้นมันย่อมจะไม่อาจเทียบเคียงกับคนทั่วไปได้
จ้าวเหอนั้นเองก็มิใช่ว่าจะไร้ค่าไม่เช่นนั้นแล้วเขาก็คงไม่อาจจะก้าวขึ้นมาถึงระดับเก้าได้แน่นอน แต่นั่นคือขีดจำกัดของเขาแล้ว
แต่เจ้าโลกหหยุนซานนั้นกลับไม่ได้สนใจเจ้าโลกเฮยหยางมากมายและหันมาถามโจวซ่งฉวน “ซ่งฉวน เจ้าเห็นเด็กคนนี้แล้วคิดอย่างไร?”
โจวซ่งฉวนนั้นหยุดคิดไปพักหนึ่งก่อนจะตอบมาสั้นๆ “สุดยอด!”
เจ้าโลกหยุนซานนั้นเบิกตากว้างขึ้นทันที “โห? เจ้าถึงขั้นพูดเช่นนี้เลย?”
เขานั้นรู้ดีว่าสายตาของศิษย์คนนี้เองมันก็สูงล้ำไม่แพ้เขา โจวซ่งฉวนนั้นไม่คิดสนใจอัจฉริยะทั่วๆ ไปเช่นกัน
เพราะว่าตัวเขานั้นคือยอดอัจฉริยะคนหนึ่งเช่นกัน!
การถูกยกย่องขนาดนี้จากปากของเขามันย่อมชัดเจนแล้วว่าตัวเย่หยวนนั้นมากพรสวรรค์จริง
โจวซ่งฉวนนั้นพยักหน้ารับ “หากไม่ติดที่ว่าเขานั้นเป็นผู้บ่มเพาะนอกรีต ข้าว่าเขาคงขึ้นมาได้ระดับเจ้าโลกได้แน่!”
ตอนนี้มิใช่แค่เจ้าโลกหยุนซานแต่ว่าเหล่าเจ้าโลกทั้งหลายเองก็หันมามองตามๆ กัน
เจ้าโลกนั้นมิใช่สิ่งที่จะพูดถึงได้ง่ายๆ
เพราะปกติแล้วกว่าเจ้าโลกแต่ละคนจะบรรลุขึ้นมาได้มันต้องใช้เวลาเป็นแสนๆ ปี!
บนสวรรค์ทั้งหลายนี้มันมีมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์อยู่มากมายแต่เจ้าโลกนั้นกลับมีแค่หยิบมือ
เพราะว่านี่มันเป็นก้าวย่างที่ยากเย็นนัก!
การถูกเย่หยวนประเมินเช่นนี้มันย่อมชัดเจนแล้วว่าเย่หยวนเป็นเพชรเม็ดงามแค่ไหน
แต่สิ่งเดียวที่น่าเสียดายนั้นคือ…เขาเป็นผู้บ่มเพาะนอกรีต!
“เช่นนั้นแล้วมันคิดปฏิเสธข้าจริงๆ หรือว่าแค่เล่นลูกไม้?” เจ้าโลกหยุนซานถามขึ้น
คำถามนี้มันอาจจะฟังดูแปลกแต่เจ้าโลกหยุนซานนั้นไม่คิดสนใจ
ต่อหน้าเจ้าโลกอย่างโจวซ่งฉวนนั้นอารมณ์ใดๆ ของเย่หยวนมันย่อมจะไม่อาจหลบพ้นสายตาไปได้
เหตุผลที่เย่หยวนให้มานั้นมันฟังดูง่ายแต่มันกลับไม่อาจนับเป็นเหตุผลจริงๆ ได้เลย
เจ้าโลกหยุนซานนั้นมิใช่เจ้าโลกทั่วๆ ไป
ในการโอสถเขานั้นคือราชันย์!
เจ้าโลกเฮยหยางนั้นเองก็เป็นยอดคนในระดับเดียวกันแต่เขานั้นก็ยอมรับนับถือว่าฝีมือการโอสถของหยุนซานนั้นมันคือที่หนึ่ง ไม่เช่นนั้นเขาเองก็คงไม่ออกหน้าพูดให้จ้าวเหอเข้าเป็นศิษย์ของหยุนซาน
การได้เป็นศิษย์ของยอดคนระดับนี้สำหรับนักหลอมโอสถสวรรค์นั้นมันไม่มีอะไรที่ล้ำค่าไปกว่านี้แล้ว!
เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียแม้แต่เจ้านิกายยาสุดล้ำเองก็ยังไม่อาจจะเข้าเป็นศิษย์ของหยุนซานได้เช่นกัน
คนบางคนนั้นมันชอบเล่นลูกไม้ คิดว่าปฏิเสธไปก่อนรอบหนึ่งแล้วมันจะทำให้พวกเขานั้นดูสูงขึ้น
แน่นอนว่าการเล่นลูกไม้เช่นนั้นมันย่อมไม่มีทางผ่านสายตาของเจ้าโลกไปได้
โจวซ่งฉวนนั้นตอบกลับไป “เด็กคนนี้มันมีจิตใจที่เย่อหยิ่งล้ำฟ้า ข้าว่า…มันคงไม่สนใจท่านอาจารย์จริงๆ! เขายังบอกมาด้วยว่าตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้เขาสร้างเต๋าของตัวเองตลอดมา มันไม่สำคัญ…ว่าใครจะขึ้นมาเป็นอาจารย์ของเขาหรอก”
ปัง!
เขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์นั้นสั่นสะท้านขึ้นทันที
เจ้าโลกหยุนซานนั้นพิโรธแล้ว!
“ไอ้สารเลว! พ่อเจ้าอยู่มาจนแก่เฒ่าปานนี้ก็ยังไม่เคยจะเจอใครที่มันโอหังเย่อหยิ่งได้ปานนี้มาก่อน! พ่อเจ้านี้คิดว่าตัวเองเย่อหยิ่งมากแล้วแต่ไอ้หนูนี่มันกลับเย่อหยิ่งเสียยิ่งกว่า! ไม่ได้ พ่อเจ้าจะออกไปเองแล้ว! หากมันยังไม่ยอมรับพ่อเจ้าก็จะตีมันให้ตายคามือ!”
ฟุบ!
แสงหนึ่งพุ่งออกไปจากเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์มุ่งหน้าขึ้นเหนือทันที!
…
ปัง!
จั่วเฉินนั้นตบเย่หยวนจนจมดินก่อนจะด่าออกมา “เจ้ามันเป็นเดรัจฉานหรือ? โอกาสทองเช่นนี้เจ้ากลับไม่อยากได้มันหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าโลกหยุนซานนั้นคือใคร? เจ้ารู้หรือไม่ว่าบนโลกนี้มันมีคนมากมายแค่ไหนอยากกราบท่านเป็นอาจารย์? ทำพ่อเจ้าคับแค้นใจจนอกจะแตกตายแล้ว! ทำพ่อเจ้าคับแค้นใจหนักแล้ว! พ่อเจ้าจะตีเจ้า ตีเจ้าให้มันตายๆ ไปเสียเลยวันนี้!”