หม่าหลันพอได้ยินคำนี้ ซาบซึ้งใจอย่างยิ่งพูดว่า “ลูกเขยที่ดี! แกเป็นลูกเขยที่ดีที่สุดในโลกนี้จริงๆ แม่ได้ลูกเขยอย่างแกแบบนี้ เป็นบุญวาสนาที่ได้สร้างไว้จากชาติที่แล้วจริงๆ…..”
พ่อตาที่อยู่ข้างๆถอนหายใจต่อๆกัน เขารู้ว่าลูกเขยเย่เฉินมีฝีมือเล็กน้อย ในเมื่อบอกว่าจะเอาเครื่องสำอางให้หม่าหลัน งั้นก็ย่อมจะเอามาได้อย่างแน่นอน
แต่ พอเขานึกถึงว่าหม่าหลันกำลังจะใช้เครื่องสำอางที่เป็นแสน ในใจของเขานี้มีความทรมานเล็กน้อยจริงๆ
ในเวลานี้ เย่เฉินพูดกับเขาพอดีว่า “ใช่แล้วพ่อ วันนี้ท่านใช้รถไหม? วันนี้ผมมีธุระเล็กน้อย ถ้าหากว่าท่านไม่ใช้รถล่ะก็ ให้ผมยืมขับรถได้หรือไม่?”
แล้วเย่เฉินยังต้องไปส่งกู้ชิวอี๋ที่สนามบิน จากนั้นค่อยรีบไปสนามยิมเนเซียมจินหลิงอีก ถ้าไม่มีรถล่ะก็ยังคงไม่ค่อยสะดวกเล็กน้อยจริงๆ
เซียวฉางควนรีบพูดว่า “อย่างนี้ อีกสักครู่แกขับรถส่งผมไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุก็พอแล้ว ตอนเที่ยงทางโน้นมีการจัดเลี้ยง ดังนั้นตอนเที่ยงผมก็ไม่กลับมากินข้าวแล้ว หลังจากช่วงบ่ายเสร็จงานผมค่อยเรียกรถกลับมาเอง”
เย่เฉินพยักหน้าต่อๆกัน พูดว่า “งั้นพวกเรารีบกินข้าว กินเสร็จก็ออกเดินทางเลย”
เซียวฉางควน “ได้ล่ะ!”
ฝีมือการทำอาหารของหม่าหลันถือว่าธรรมดา
แต่ว่า ก๋วยเตี๋ยวแห้งมะเขือเทศไข่ก็ไม่จำเป็นต้องมีฝีมือมากเท่าไหร่จริงๆ
ดังนั้นอาหารมื้อนี้ที่เธอทำก็ถือว่าพอถูๆไถๆกินลงไปได้
เย่เฉินกับเซียวฉางควนพ่อตากินข้าวเสร็จ ก็รีบขับรถออกไปด้วยกัน
เย่เฉินเพิ่งขับรถBMWของพ่อตาออกจากประตูบ้าน พ่อตาก็ทอดถอนใจด้วยความหดหู่อยู่ข้างๆ “ไอ้หยะเย่เฉินล่ะ แกเด็กนี่ช่างโง่จริงๆนะ! รับปากกับหม่าหลันอีกะหรี่คนนั้นทำไม หาผลิตภัณฑ์ดูแลผิวแพงขนาดนี้ให้เธอล่ะ! แกก็ไม่ดูก่อน ลักษณะโง่เขลาอย่างเธอนั้นจะคู่ควรหรือ?”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า “พ่อ เป็นแสนเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พูดได้อีกว่าผมไม่ใช่มีเพื่อนหรือ หาเครื่องสำอางชุดหนึ่งก็เป็นเรื่องง่ายๆ”
เซียวฉางควนอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจด้วยความหดหู่ “ไอ้หยะ น่าเสียดาย น่าเสียดายแล้วล่ะ!”
เย่เฉินยิ้มแต่ไม่พูด
ดูแล้วสำหรับพ่อตา ถึงแม้หม่าหลันใช้ครีมเด็กห่อละหนึ่งหยวน เกรงว่าล้วนน่าเสียดายมาก
แต่ว่า สำหรับตนเองมากล่าวแล้ว เงินแค่นี้จะเป็นอะไรล่ะ?
อย่าเพิ่งพูดว่าตนเองเสียเงินเลย โทรสะเปะสะปะหาเฉินจื๋อข่าย หวังเจิ้งกาง ฉินกางคนเหล่านี้ ให้พวกเขาช่วยซื้อสักสิบชุด ยี่สิบชุด จะเรียกว่าอะไรได้อีกล่ะ?
จุดสำคัญคือ ผลประโยชน์เล็กน้อย ก็สามารถทำให้แม่ยายของตนเองคนนั้นว่านอนสอนง่าย การค้าขายนี้คุ้มค่ามากจริงๆเลย
เซียวฉางควนที่อยู่ข้างๆอึกๆอักๆถามว่า “ไอ้ ใช่แล้วเย่เฉิน เรื่องนั้น……พ่อได้หรือไม่ว่า……ขอร้องแกเรื่องหนึ่งล่ะ?”
เย่เฉินพยักหน้าต่อๆกัน “พ่อท่านพูดเถอะ เกรงใจกับผมขนาดนี้ทำไมล่ะ?”
เซียวฉางควนหัวเราะ แฮ่ๆ หนึ่งที ถูมือไปมา พูดว่า “ถ้าแกมีช่องทางหาเครื่องสำอางแบบนี้ได้ หาเพิ่มอีกชุดหนึ่งให้ผมได้หรือไม่ล่ะ?”
โดยจิตใต้สำนึกเย่เฉินถามว่า “พ่อ ท่านยังเตรียมตัวที่จะบำรุงรักษาๆหรือ? แต่ว่าดูเหมือนไม่จำเป็นมั้ง ผู้ชายต้องแก่หน่อยจึงจะยิ่งมีเสน่ห์ล่ะ!”
เซียวฉางควนรู้สึกอายเล็กน้อยยิ้มแล้วยิ้มอีก “พ่อก็ไม่ปิดบังแกเช่นกัน ผมอยากจะเอากับแกชุดหนึ่ง ไม่ใช่เอามาให้ตนเองใช้ อยากจะหาโอกาสมอบให้คุณน้าหานแก แกก็รู้ว่า ตอนนี้พ่อไม่มีเงินอะไร คุณน้าหานแกล้วนกลับมานานขนาดนี้แล้ว พ่อยังไม่ได้มอบของขวัญอะไรให้เธอเลย รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ……”
พูดอยู่ พูดอีกว่า “ผมครุ่นคิดอยู่ ในเมื่อแกมีช่องทางหาเครื่องสำอางแบบนี้มา งั้นก็หามาเพิ่มชุดหนึ่งให้กับพ่อ พ่อจะเอาไปมอบให้คุณน้าหานแก ก็ไว้หน้าหน่อยใช่หรือเปล่า?”