ถึงยังไง การปรากฏตัวของเย่เฉิน ล้มล้างความรู้ของอาจารย์ลูกศิษย์พวกเขาทั้งสองคน ต่อความกระตือรือร้นของพวกเขาทั้งสอง ล้วนนำมาถึงการกระทบที่หนักอึ้ง
แต่ว่า ยามาโมโตะ คาซึกิยังคงหวังว่าอิโตะนานาโกะจะสามารถแสดงความสามารถออกมาให้ดีๆ
ถึงแม้ว่าการแข่งขันในครั้งนี้คว้ารางวัลชนะเลิศไม่ได้ ด้วยพลังความสามารถของเธอ คว้ารางวัลรองชนะเลิศยังไม่เป็นปัญหาอะไร
แต่ว่า ถ้าหากเธอแสดงความสามารถออกมาไม่ดีล่ะก็ ไม่แน่ที่จะคว้ารางวัลรองชนะเลิศได้เช่นกัน
โชคดีที่เขาพบเห็นผ่านวิดีโอคอล อิโตะนานาโกะไม่มีตรงไหนที่ไม่เหมือนเดิมในยามปกติเลย
ตัวอิโตะนานาโกะเองก็ไม่ใช่นักแข่งที่ตื่นเต้นดีอกดีใจง่ายเป็นพิเศษอย่างนั้น ดังนั้นก่อนที่เธอจะเข้าการแข่งขันใหญ่ โดยทั่วไปล้วนเงียบสงบมาก เหมือนดั่งตอนนี้ชอบหลับตาพักผ่อนอย่างนี้
เห็นว่าเวลาใกล้ถึงแล้ว ทานากะโคอิจิจึงเอ่ยปากพูดว่า “คุณหนูใหญ่ ยังเหลืออีกห้านาทีก็จะลงแข่งแล้ว”
อิโตะนานาโกะนี่จึงลืมตาขึ้น พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกเบาๆ “ฉันรู้แล้ว”
ทานากะโคอิจิพูดอีกว่า “คุณหนูใหญ่ ผมกำลังวิดีโอคอลกับครูฝึกยามาโมโตะอยู่ ท่านยังมีอะไรที่จะถามเขาไหม?”
พูดอยู่ เขาสลับหน้ากล้องทันที ทั้งย้ายหน้าจอมือถือไปยังอิโตะนานาโกะ
ในเวลานี้ อิโตะนานาโกะมองเห็นยามาโมโตะ คาซึกิที่มีความอ่อนแอเล็กน้อย อยู่บนเตียงผู้ป่วย พูดอย่างเคารพนบนอบว่า “อาจารย์ ตอนนี้ท่านรู้สึกยังไงล่ะ?”
ยามาโมโตะ คาซึกิเยาะเย้ยตนเองยิ้มพูดว่า “ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของผมก็คือ ทุกจุดล้วนไม่รู้สึกอะไร”
อิโตะนานาโกะรีบกล่าวขอโทษว่า “ขอโทษอาจารย์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ยามาโมโตะ คาซึกิอมยิ้มหนึ่งที พูดว่า “ไม่เป็นไร ผมยอมรับชะตากรรมแล้ว”
พูดอยู่ เขายกน้ำเสียงสูงขึ้นหลายส่วน พูดชัดถ้อยชัดคำว่า “นานาโกะ! การแข่งขันในวันนี้สำหรับคุณมากล่าวแล้วสำคัญมาก จะคว้าเหรียญเงินได้หรือไม่ ก็ต้องดูว่ารอบนี้คุณจะชนะหรือไม่แล้ว”
“อาจารย์ก็จะไม่โจมตีคุณเลย แต่เป็นไปได้มากคุณไม่ใช่คู่แข่งของฉินเอ้าเสวี่ยน แต่ว่า เพียงแค่สู้ชนะการแข่งขันในรอบนี้ เหรียญเงินก็เข้าในกระเป๋าแล้ว”
กฎเกณฑ์ของรอบรองชนะเลิศคือ แข่งพร้อมกันทั้งสองคู่ สองคนที่ชนะนั้นช่วงชิงรางวัลชนะเลิศและรองชนะเลิศ สองคนที่แพ้นั้นช่วงชิงอันดับที่สาม
ก็พูดได้ว่า เพียงแค่วันนี้นานาโกะชนะแล้ว อย่างน้อยเก็บเหรียญเงินรองชนะเลิศเข้าไปในกระเป๋าแล้ว
อิโตะนานาโกะได้ยินคำพูดนี้ ก็พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกอย่างจริงจัง พูดว่า “อาจารย์ นานาโกะรู้ว่าไม่ใช่คู่แข่งของฉินเอ้าเสวี่ยน แต่ว่านานาโกะย่อมจะพยายามสู้ให้จบการแข่งขันที่เหลือทุกรอบจะไม่ทำให้อาจารย์ท่านอับอายเพราะฉัน!”
ยามาโมโตะ คาซึกิปลื้มใจพูดว่า “ดีมาก การแข่งขันรอบนี้สู้ชนะ การแข่งขันรอบหน้าเผชิญหน้ากับฉินเอ้าเสวี่ยน ถึงเวลานั้น นอกจากคุณจะต้องทุ่มพลังทั้งหมด ยังต้องทำให้เย่เฉินมองด้วยสายตาที่ทึ่งต่อคุณ จากนั้นอาศัยโอกาสที่แข่งขันกับฉินเอ้าเสวี่ยน กราบเย่เฉินเป็นอาจารย์ ขอให้เขารับคุณเป็นลูกศิษย์!”
อิโตะนานาโกะยิ้มขมพูดว่า “อาจารย์ เย่เฉินเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรับฉันเป็นลูกศิษย์”
ยามาโมโตะ คาซึกิไม่เข้าใจพูดว่า “ลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์เหมือนอย่างคุณขนาดนี้ จากที่ผมดูแล้วใครๆล้วนไม่ปฏิเสธ คิดว่าเย่เฉินต้องเป็นเช่นนี้ด้วย เขามีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธคุณล่ะ?”
อิโตะนานาโกะส่ายหัวพูดว่า “ก็เพราะว่าฉันเป็นคนญี่ปุ่นคนหนึ่ง”
“อะไรนะ?” ยามาโมโตะ คาซึกิขมวดคิ้วถาม “เย่เฉินดูถูกพวกเราคนญี่ปุ่นหรือ?”
อิโตะนานาโกะพูดว่า “ไม่ได้ดูถูกเลย เพียงแค่เขาบอกว่า คนจีนสอนคนญี่ปุ่นไปมากมาย แต่อยู่ในสองสามร้อยปีนี้คนญี่ปุ่น เนรคุณอยู่ตลอดเวลา ดังนั้น……”
ยามาโมโตะ คาซึกิได้ยินถึงตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจยาวๆหนึ่งที พูดว่า “เย่เฉินยึดกุมศิลปะการต่อสู้ระดับไฮเอนด์ที่แท้จริงไว้ ก่อนหน้านั้นที่ยังไม่ได้พบเห็นรู้จักพลังความสามารถของเขามาก่อน พวกเราก็คือกบในกะลา แต่หลังจากได้พบเห็นรู้จักพลังความสามารถของเขา ถ้าหากไม่มีโอกาสฝึกฝนถึงศิลปะการต่อสู้ระดับไฮเอนด์แบบนั้นของเขา เป็นสิ่งที่รู้สึกว่าหลายปีที่ผ่านมาขนาดนี้ล้วนฝึกฝนเปล่าแล้วจริงๆ…..”