ตอนที่ 2371 ไม่ใช่หมาน้อยสีขาวสักหน่อย
ภายในกล่องมืดสนิทและปกคลุมด้วยหญ้าแห้งเต็มไปหมดจึงทำให้มองไม่ออกว่าภายในกล่องนั้นแท้จริงแล้วมีอะไรอยู่ข้างใน
“รอเดี๋ยวนะ พี่เอาหญ้าแห้งออกให้”
เหยียนหมิงซุ่นถือถังขยะมา จากนั้นก็สวมถุงมือแล้วค่อย ๆจัดการหญ้าในกล่องทีละนิด ๆจนสะอาดเกลี้ยงเกลา และในที่สุดก็มองเห็นสิ่งของเล็ก ๆที่อยู่ข้างใน
“ที่แท้ก็เจ้าหมาน้อยสีขาวนี่เอง เสี่ยวเป่าน่ารักจริง ๆเลย…”
เหมยเหมยดีใจยกใหญ่เพราะสุนัขเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุดของมนุษย์ เดิมทีเธอก็คิดจะเลี้ยงสุนัขไว้สักตัวเหมือนกันเพราะจะได้อยู่เป็นเพื่อนเล่อเล่อตั้งแต่เล็ก ๆจนเติบใหญ่ มันต้องกลายเป็นคู่หูที่ดีที่สุดของเล่อเล่ออย่างแน่นอน
เหยีนหมิงมุ่นคิ้วพร้อมอุ้ม ‘เจ้าหมาน้อยสีขาว’ ออกจากกล่องแล้วเหลือบมองแวบหนึ่ง
“ไม่ใช่หมาน้อยสีขาวหรอกแต่เป็นลูกหมาป่าหิมะต่างหาก”
เมื่อดูจากขนาดของลูกหมาป่าหิมะมันน่าจะหย่านมเรียบร้อยแล้ว เป็นไปได้มากว่าจะได้มาจากที่ราบสูงเขตหิมะ เพราะมีเพียงตรงนั้นที่มีหมาป่าหิมะ
เหมยเหมยตกใจยกใหญ่ หมาป่าหิมะอย่างนั้นเหรอ?
เสี่ยวเป่ากำลังทำอะไรอยู่?
เล่อเล่อเป็นเด็กผู้หญิงก็ควรจะเลี้ยงพวกกระต่ายน้อยสีขาวหรือแมวน้อยสีขาวไม่ใช่เหรอ?
จะเลี้ยงลูกหมาป่าสีขาวได้อย่างไรกัน?
“แอ๊ะ…แอ๊ะ…”
เล่อเล่อที่อยู่ในอ้อมแขนของเหมยเหมยโน้มตัวลง อุ้งมืออวบอ้วนทั้งสองข้างพยายามยื่นเข้าไปในกล่องเพื่อสัมผัสลูกหมาป่าหิมะและเกือบเอื้อมถึงแล้วด้วย
“มันอันตรายนะ…”
เหมยเหมยตกใจรีบอุ้มเล่อเล่อขึ้นมา หมาป่าไม่ใช่สัตว์ประเภทเดียวกับสุนัขหรือแมว พวกมันเป็นสัตว์ดุร้าย มืออวบอ้วนของเล่อเล่อยังไม่พอให้เจ้าหมาป่าแทะกินด้วยซ้ำ!
ภายในกล่องยังมีกระดาษอีกแผ่นหนึ่ง เหยียนหมิงซุ่นหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา มุมปากเหยียดขึ้นเล็กน้อย
“นี่คือทายาทของราชาหมาป่า”
ของขวัญครั้งนี้เฮ่อเหลียนเช่อเอาใจใส่ไม่น้อย ทายาทของราชาหมาป่าไม่ใช่สิ่งที่จะหามาได้ง่าย ๆ ถือเป็นสมบัติล้ำค่าที่ต่อให้มีเงินมากมายขนาดไหนก็หาซื้อไม่ได้!
เหยียนหมิงซุ่นอุ้มเจ้าลูกหมาป่าหิมะออกจากกล่องแล้ววางมันลงบนพื้น
สมแล้วที่เจ้าหมาป่าตัวน้อยเป็นถึงทายาทของราชาหมาป่า แม้ว่ามันจะอายุยังน้อยแต่ก็เต็มไปด้วยความดุร้าย เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคย มันจะแยกเขี้ยวเผยให้เห็นฟันอันแหลมคมพลางจ้องมาที่พวกเขาอย่างระแวดระวัง
“แอ๊ะ…แอ๊ะ…”
เล่อเล่อดีใจสุด ๆ เธอออกแรงบิดขยับตัวจนเหมยเหมยแทบอุ้มไม่ไหว
“พี่อุ้มเอง เธอไปหาเนื้อตากแห้งมาสักหน่อยสิ เจ้าหมาป่าตัวน้อยคงหิวน่าดู”
ภายในกล่องมีทั้งก๊าซออกซิเจนและอาหารอยู่ซึ่งยังพอเหลือก๊าซออกซิเจนอยู่บ้างแต่อาหารกลับถูกกินจนเรียบ เหลือเพียงเศษอาหารเล็กน้อย เจ้าหมาป่าตัวน้อยดูอ่อนแรงแต่กลับดุร้ายได้เพียงนี้ เหยียนหมิงซุ่นเห็นแบบนี้ก็ชอบแล้ว
เหมยเหมยยกเล่อเล่อให้เหยียนหมิงซุ่นอุ้มแล้ววิ่งไปหยิบเนื้อตากแห้งมา เมื่อก่อนตอนที่เสี่ยวเป่ามาอยู่ที่บ้าน เธอตั้งใจทำเนื้อตากแห้งมากมายเพื่อเอาไว้ให้ต้าโฉ่วและเสี่ยวโฉ่วกิน ซึ่งตอนนี้ก็ยังเหลืออีกมาก
“ฉันจะเลือกอันที่นุ่มหน่อย เจ้าหมาป่าตัวน้อยจะได้แทะกินได้…ว้าย ตายแล้ว พี่ทำอะไรน่ะ!”
เหมยเหมยร้องตะโกนเสียงดังเกือบจะโกรธตายเพราะเหยียนหมิงซุ่นนี่แหละ
จู่ ๆเหยียนหมิงซุ่นก็อุ้มเล่อเล่อเข้าไปเล่นกับเจ้าหมาป่าตัวน้อย มือของเล่อเล่อกำลังลูบหัวของเจ้าหมาป่าตัวน้อยซึ่งห่างจากฟันของมันเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น…
“กรรซ์…”
เจ้าหมาป่าตัวน้อยสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเหมยเหมย เดิมทีมันนั่งนิ่ง ๆสงบเสงี่ยมอยู่ แต่ฉับพลันแผงขนบนตัวของมันก็ชี้ตั้งขึ้นมา จากนั้นก็แยกเขี้ยวจ้องเหมยเหมยอย่างเย็นชา
เหมยเหมยหวาดผวาเซถอยไปด้านหลังตามสัญชาตญาณ แต่พอนึกถึงเล่อเล่อเธอก็เดินไปด้านหน้าอีกครั้ง เพราะอยากอุ้มลูกสาวกลับมา
“แอ๊ะ…”
เล่อเล่อไม่พอใจจึงตบหัวของเจ้าหมาป่าน้อยแรง ๆไปทีหนึ่ง
“เอ๋ง…”
เจ้าหมาป่าตัวน้อยสงบลงในทันที มันร้องเสียงต่ำแล้วส่ายหางไปมาราวกับลูกสุนัข
เหมยเหมยตกใจจนพูดไม่ออก นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะร่าแล้วหยิบเนื้อตากแห้งจากมือของเหมยเหมยมาฉีกเป็นชิ้นเล็ก ๆวางไว้บนมือของเล่อเล่อ เล่อเล่อดวงตาเป็นประกายแล้วยัดเนื้อตากแห้งเข้าปาก
สัญชาตญาณของสัตว์บอกเธอว่าของที่อยู่ในมือเป็นของอร่อย…
“อันนี้ให้เพื่อนของลูกกินต่างหากล่ะ!” เหยียนหมิงซุ่นตีมือเธอไปทีพร้อมตำหนิเสียงเบา
………………………………………………
ตอนที่ 2372 เป็นเพื่อนกันแล้ว
เล่อเล่อเบะปาก จากนั้นก็เอาเนื้อตากแห้งในปากออกมาแล้วยื่นจ่อไปที่ปากของเจ้าหมาป่าตัวน้อย เหมยเหมยจับจ้องดูอยู่ด้วยท่าทีหวาดกลัว เธอกลัวว่าเขี้ยวอันแหลมคมจะกัดมืออวบอ้วนของเล่อเล่อขาดเอา
แต่เหยียนหมิงซุ่นส่งสายตาบอกให้เธอวางใจ เหมยเหมยพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเองว่าให้เชื่อใจเหยียนหมิงซุ่น
เขาไม่ปล่อยให้ลูกสาวตัวเองบาดเจ็บหรอกน่า
เจ้าหมาป่าตัวน้อยดมมืออวบอ้วนของเล่อเล่อเบา ๆแล้วส่งเสียงร้องพร้อมส่ายหางดุกดิกไปมา ถ้าไม่ใช่เพราะมันมีกลิ่นอายน่าเกรงขามของราชาที่แตกต่างจากสัตว์ตัวอื่น มันก็ไม่ต่างไปจากลูกสุนัขตัวหนึ่งเลยจริง ๆ
“ฮึ่ม ๆ…”
เจ้าหมาป่าตัวน้อยดมเนื้อตากแห้ง จากนั้นก็กินเข้าไปอย่างตะกละตะกลามเพราะน่าจะหิวมากแล้วจริง ๆ
เหมยเหมยทั้งพะวงและหวาดกลัว แต่เจ้าหมาป่าตัวน้อยกินอย่างระมัดระวัง เขี้ยวของมันจึงไม่โดนมือของเล่อเล่อเลยสักนิด แบบนี้เธอถึงได้วางใจลงบ้าง
“เล่อเล่อกับเจ้าหมาป่าตัวน้อยเป็นเพื่อนกันแล้ว หมาป่าเป็นสัตว์ที่ซื่อสัตย์ภักดี มันไม่ทำร้ายเพื่อนหรอก” เหยียนหมิงซุ่นกล่าวอธิบาย
เขาวางเล่อเล่อลงบนพื้นข้าง ๆเจ้าหมาป่าตัวน้อย แล้ววางเนื้อตากแห้งกำหนึ่งไว้บนมือเล่อเล่อเพื่อเอาไว้ให้ป้อนเจ้าหมาป่าตัวน้อยต่อไป
เจ้าหมาป่าตัวน้อยเป็นทายาทของราชาหมาป่า มันมีความตื่นตัวระแวดระวังสูงมาก หากไม่ใช่เพื่อนที่มันยอมรับ ต่อให้หิวตายมันก็ไม่มีทางกินของที่คนอื่นป้อนให้เด็ดขาด
เหมยเหมยยังกังวลอยู่มาก เธออยากอุ้มเล่อเล่อขึ้นมาแต่เหยียนหมิงซุ่นดึงเธอไว้แล้วพาเดินถอยไปด้านหลังหลายก้าว
“เจ้าหมาป่าตัวน้อยยังระแวงเราอยู่ ถอยออกมาให้ห่างหน่อย แบบนี้จะเป็นผลดีต่อการสร้างปฏิสัมพันธ์ระหว่างเจ้าหมาป่าตัวน้อยและเล่อเล่อมากกว่า”
“แล้วถ้าเกิดเจ้าหมาป่าตัวน้อยทำร้ายเล่อเล่อล่ะจะทำอย่างไร พี่ดูอุ้งมือมันสิว่าแหลมคมแค่ไหน มันเพิ่งรู้จักเล่อเล่อเองนะ!”
เหมยเหมยไม่วางใจเลยจริง ๆ ยังรู้จักกันไม่ถึงสิบห้านาทีด้วยซ้ำ ต่อให้เจ้าหมาป่าตัวน้อยจะมีไหวพริบดีมากแค่ไหนแต่ก็คงไม่ฉลาดเท่ามนุษย์เราหรอกมั้ง?
เธอไม่กล้าเอาลูกสาวสุดที่รักไปทดลองความเหี้ยมโหดป่าเถื่อนของสัตว์หรอกนะ!
“วางใจเถอะ ต่อให้มีปัญหาจริง ๆ เธอก็ควรเชื่อใจฝีมือของพี่ด้วย พี่ต้องช่วยเล่อเล่อไว้ได้อยู่แล้ว” เหยียนหมิงซุ่นมั่นใจมาก
เขาไม่เพียงแต่เชื่อมั่นในตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเชื่อมั่นในตัวเสี่ยวเป่าด้วย
ระหว่างเสี่ยวเป่ากับสัตว์จะมีปฏิสัมพันธ์บางอย่างที่พิเศษ ในเมื่อเจ้าหมาป่าตัวน้อยตัวนี้เป็นสิ่งที่เสี่ยวเป่าตั้งใจมอบให้ ถ้าอย่างนั้นก่อนที่จะส่งมาเสี่ยวเป่าคงสื่อสารกับมันมาบ้างแล้วอย่างแน่นอน
เขามั่นใจเต็มร้อยว่าเจ้าหมาป่าตัวน้อยจะไม่ทำร้ายเล่อเล่อ!
พอถูกเหยียนหมิงซุ่นพูดโน้มน้าว เหมยเหมยจึงทำได้แค่ยืนกับเขาอย่างระแวดระวังอยู่ห่าง ๆ แล้วคอยจับตาดูท่าทีปฏิสัมพันธ์ระหว่างเล่อเล่อกับเจ้าหมาป่าตัวน้อย
เล่อเล่อเอาเนื้อตากแห้งโยนส่งไปทางเจ้าหมาป่าตัวน้อย แต่เพราะเธอพลิกขยับตัวไม่ได้จึงทำได้แค่อาศัยความรู้สึกในการโยนป้อน โชคดีที่เจ้าหมาป่าตัวน้อยฉลาดว่องไวและไหวพริบดีมากจึงงับเนื้อตากแห้งได้อย่างแม่นยำทุกครั้งแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
ไม่นานเนื้อตากแห้งกองเล็กก็ถูกเจ้าหมาป่าตัวน้อยกินไปเกินครึ่งจนเหลืออยู่อีกไม่กี่ชิ้นแล้ว
“แอ๊ะ…แอ๊ะ…”
เล่อเล่อใช้แรงกลืนน้ำลายแล้วส่งเสียงร้องแอ๊ะแอ๊ะ สัญชาตญาณของเธอบอกว่าของที่เพื่อนใหม่กำลังกินอยู่อร่อยกว่านมเสียอีก
แล้วทำไมพ่อถึงไม่ให้เธอกินนะ?
เจ้าหมาป่าตัวน้อยแหงนหน้าขึ้นมองเล่อเล่อ ดวงตาสีดำขลับกำลังพินิจพิจารณาราวกับคนกำลังขบคิดอะไรอยู่
“ฮึ่ม ๆ…”
เจ้าหมาป่าตัวน้อยทำบางอย่างที่ทำให้เหมยเหมยและเหยียนหมิงซุ่นต่างต้องตกตะลึงกันเลยทีเดียว
มันไม่ได้กินเนื้อตากแห้งที่เหลืออีกต่อไปแต่ใช้อุ้งมือหยิบเนื้อตากแห้งขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้ววางไว้บนมือของเล่อเล่อ แถมยังใช้ปากและจมูกที่เปียกชุ่มดมใบหน้าของเล่อเล่อ หลังจากนั้นก็แลบลิ้นเล็ก ๆสีชมพูเลีย
“เฮ้ย…”
เหมยเหมยเกือบหลุดร้องเสียงหลงออกมาจึงรีบใช้มือปิดปากไว้พร้อมใจเต้นที่พุ่งขึ้นมาถึงคอหอย
เธอกังวลว่าเจ้าหมาป่าตัวน้อยจะใช้เขี้ยวอันแหลมคมนั้นของมันกัดคอของเล่อเล่อขาด
เหยียนหมิงซุ่นกดเหมยเหมยที่คิดจะลุกไปอุ้มเล่อเล่อเอาไว้พร้อมส่ายศีรษะให้เธอเบา ๆ
…………………………………….