ตอนที่ 2377 น้องสาวมีไว้ให้รัก
“น้องสาว…พี่เองนะ ชอบเสวี่ยเสวี่ยที่พี่ให้ไหม?”
เสี่ยวเป่าส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ เขาได้ยินเสียงเล่อเล่อร้องแอ๊ะผ่านมาจากปลายสาย
“คิก ๆ…”
เล่อเล่อเปิดปากหัวเราะร่า เสียงหัวเราะที่สดใสทำให้ทุกคนพลอยมีความสุขไปด้วย
“น้องชอบมากใช่ไหม? ไว้วันหลังพี่จะส่งของขวัญไปให้อีกนะ!”
“แอ๊ะ…แอ๊ะ…”
“พรุ่งนี้พ่อกับพี่จะเข้าไปในป่า เดี๋ยวพี่หาเสือตัวน้อยให้ ดีไหม?”
“แอ๊ะ…”
“หาลูกสิงโต…แล้วก็ลูกเสือดาวด้วย…น้องจะต้องชอบมากแน่ ๆ รอให้พี่ทำให้พวกมันเชื่องก่อนแล้วค่อยให้พ่อพี่ส่งไปให้นะ”
เหมยเหมย… ‘บ้านกลายเป็นสวนสัตว์ไปแล้ว’
เหยียนหมิงซุ่น… ‘ไม่เลวเลย เสี่ยวเป่าใจกว้างกว่าพ่อเขาเยอะ’
เฮ่อเหลียนเช่อ… ‘เจ้าลูกชายจอมล้างผลาญ!’
“คิก ๆ…” เล่อเล่อหัวเราะไปตบมือไป
“ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหนเหรอ? ยังอยู่ที่มาเก๊าไหม?” เหมยเหมยหยิบหูโทรศัพท์มา
“พวกเรามาถึงมาเลเซียแล้วครับ พ่อบอกว่าจะพาผมไปเที่ยวในป่า” เสี่ยวเป่าพูดขึ้น
เหมยเหมยมุ่นคิ้ว มาเลเซียเป็นพื้นที่เขตร้อน ที่นั่นล้วนแค่เป็นป่าฝนเขตร้อน มีทั้งแมลงมีพิษและสัตว์ป่าดุร้ายเต็มไปหมด ผู้ใหญ่อย่างเฮ่อเหลียนเช่อคงไม่เป็นอะไร แต่เสี่ยวเป่าเด็กขนาดนี้จะทนได้อย่างไรกัน?
“ถ้านายอยากไปก็ไปคนเดียว อย่าพาเสี่ยวเป่าไปลำบากกับนายด้วยสิ!” เหมยเหมยอารมณ์เสีย เฮ่อเหลียนเช่อไม่ระมัดระวังเอาเสียเลย
“มีฉันอยู่เสี่ยวเป่าจะเป็นอะไรไปได้อย่างไร พวกเธอจะไปเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้อย่างไรกัน!” เฮ่อเหลียนเช่อไม่อยากพูดอะไรแล้ว ภายในใจเจ็บปวดรวดร้าวเหลือเกิน
ตราบใดที่มีผู้หญิงอย่างจ้าวเหมยอยู่ เสี่ยวเป่าก็จะผลักไสเขาไปที่อื่น และไม่เห็นพ่ออย่างเขาอยู่ในสายตาสักนิด
อันที่จริงเรื่องเข้าป่าเสี่ยวเป่าเป็นคนเสนอขึ้นมาเอง เส้นทางทั้งหมดก็เป็นเขาที่กำหนดขึ้นมาเอง เขาก็แค่ทำตามอย่างเชื่อฟัง
แต่ต่อหน้าเหมยเหมยเฮ่อเหลียนเช่อไม่บอกความจริงแน่นอน ไม่เช่นนั้นคนอย่างจ้าวเหมยคงหัวเราะเยาะว่าเขาไม่มีสมองแหง
“คุณน้าครับ ในป่ามีแต่เพื่อนของผม ไม่เกิดเรื่องอะไรอยู่แล้วครับ” เสี่ยวเป่าพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
ตอนนี้เองเหมยเหมยถึงนึกขึ้นได้ถึงสัมผัสพิเศษระหว่างเสี่ยวเป่าและสัตว์ เมื่อก่อนขนาดงูจงอางที่มีพิษร้ายแรงที่สุดพออยู่ต่อหน้าเสี่ยวเป่ากลับเชื่องราวกับงูบ้าน ถ้าเข้าป่าไปก็คงไม่มีอะไรที่น่ากังวลจริง ๆนั่นแหละ
“ถ้าอย่างนั้นก็คอยตามติดอยู่ข้าง ๆพ่อไว้ล่ะ ถ้าเกิดเรื่องอันตรายอะไรขึ้นก็ให้พ่อเราปกป้องเราอยู่ด้านหน้าแล้วเราก็รีบวิ่งหนีไปเข้าใจไหม?” เหมยเหมยกำชับ
“เสี่ยวเป่าทิ้งพ่อไม่ได้!” เสี่ยวเป่าส่ายศีรษะไปมา
มุมปากของเฮ่อเหลียนเช่อเหยียดยกขึ้นด้วยความภาคภูมิใจมาก คำด่าทอที่เตรียมจะออกมาจึงกลืนหายเข้าไป
เห็นแก่ความกตัญญูของลูกชาย เขาจะให้อภัยจ้าวเหมยสักครั้ง บ้าเอ๊ย อยู่ต่อหน้าเขายังกล้าบอกให้ลูกชายเขาวิ่งหนีไปคนเดียวได้อย่างไรกัน
แม้ว่าจะเกิดอันตรายขึ้นจริง ๆ แน่นอนว่าเขาก็ต้องให้เสี่ยวเป่าหนีไปก่อนอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นคนอื่นพูดมันไม่ได้
“พอแล้ว ๆ พูดเรื่องไร้สาระให้มันน้อย ๆหน่อย โทรทางไกลต่างประเทศมันแพง” เฮ่อเหลียนเช่อพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“คุณน้าครับ ให้น้องมารับสายอีกสักหน่อยนะครับ!” เสี่ยวเป่ารู้สึกอาลัยอาวรณ์
เหมยเหมยเอาโทรศัพท์วางไว้ข้างหูของเล่อเล่อ เด็กน้อยทั้งสองพูดตอบโต้ไปมาไม่หยุดหย่อน ไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกันแต่ดูมีความสุขมากทีเดียว
“จริงสิ เมื่อกี้ความเห็นของฉันเป็นไงบ้าง เสี่ยวเป่าของเรามีทั้งความสามารถ ฉลาดเฉลียว แล้วยังมีพ่อที่ฉลาดปราดเปรื่องไม่ธรรมดาและเป็นผู้ดีตระกูลสูงศักดิ์อย่างฉันอีก ฉันจะยอมฝืนสู่ขอลูกสาวเธอไปละกัน…”
ความจริงเฮ่อเหลียนเช่อยังไม่พอใจอะไรอีกหลายอย่าง แต่เมื่อขบคิดดูแล้วก็คงมีแต่ลูกสาวของเหยียนหมิงซุ่นที่พอจะคู่ควรกับเสี่ยวเป่าของเขาได้
“พ่อ จะสู่ขอน้องสาวเหรอครับ ไม่ได้นะครับ น้องก็คือน้อง ไม่ใช่ภรรยา…” เสี่ยวเป่าต่อต้าน
น้องสาวมีไว้รักทะนุถนอมไม่ใช่มีไว้ให้สู่ขอ พ่อช่างโง่เง่าจริง ๆ!
……………………………………….
ตอนที่ 2378 เลิกคิดวางแผนกับลูกสาวฉันนะ
“ไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆสักหน่อย…”
เฮ่อเหลียนเช่อคิดว่าลูกชายของเขานี่แหละที่โง่เง่า กำหนดคู่ครองไว้ตั้งแต่ยังเด็กดีจะตายไป แถมยังมีเหยียนหมิงซุ่นเป็นพ่อตาอีก หากอนาคตเกิดอะไรขึ้นเขายังวางใจได้บ้าง!
บอกได้เลยว่าเฮ่อเหลียนเช่อมองการณ์ไกลเสียจริง
เพราะเขาไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน แม้ว่าผู้เชี่ยวชาญจะตรวจร่างกายเขาแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆแต่สารกัมมันตรังสีของแบบนี้มันเป็นเรื่องที่ซับซ้อน ใครจะรู้ว่าเมื่อไรจะมีอาการกำเริบเฉียบพลันขึ้นมา!
ตอนนี้ยังตามหาเหมยซูหานไม่เจอ หากก่อนที่เขาจะเจอเหมยซูหานทนไม่ไหวแล้วชิงจากไปเสียก่อน ถ้าเป็นเช่นนี้เสี่ยวเป่าก็ยังมีเหยียนหมิงซุ่นและจ้าวเหมยคอยดูแล ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมารังแกเสี่ยวเป่าเลย
“แต่ก็เป็นน้อง…”
เสี่ยวเป่าฮึดฮัดไม่พอใจกับการที่เฮ่อเหลียนเช่อยืนกรานพยายามที่จะให้เขากับเล่อเล่อคบกัน
น้องสาวก็คือน้องสาว ภรรยาก็คือภรรยา จะเอามาพูดรวมเป็นเรื่องเดียวกันได้อย่างไร?
“เฮ่อเหลียนเช่อนายมันบ้าไปแล้วเหรอไง นี่มันยุคสมัยไหนแล้วยังจะมาคลุมถุงชนกันตั้งแต่เด็กอีก ใครจะไปรู้เรื่องในอนาคตได้ เสี่ยวเป่า อย่าไปฟังพ่อเธอนะ”
จริง ๆแล้วเหมยเหมยไม่ได้คัดค้านที่เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อจะคบกัน แต่เรื่องของความรู้สึกไม่มีใครกำหนดได้
เติบโตมาด้วยกันไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นรักแท้เสมอไป บางทีอาจจะกลายเป็นพี่น้องที่สนิทกันยิ่งกว่าพี่น้องแท้ ๆ ก็ได้นี่นา!
หากรั้นให้พวกเขาคบกันไป ไม่แน่ว่าอาจจะสร้างความเกลียดชังให้กันก็ได้!
อย่างไรเสียเรื่องของความรู้สึกควรปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติจะดีกว่า หากเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อพวกเขาทั้งสองคนมีความรู้สึกดี ๆต่อกันเธอย่อมไม่คัดค้าน พร้อมเห็นด้วยและสนับสนุนอย่างแน่นอน
แต่ถ้าเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อต่างมีคนชอบเป็นของตัวเอง ถ้าเช่นนั้นเธอก็จะไม่ฝืนใจอย่างแน่นอน ถ้าเป็นสามีภรรยากันไม่ได้ งั้นเป็นพี่น้องกันก็ดีไม่น้อย
เหยียนหมิงซุ่นมองแวบเดียวก็รู้ไปถึงไส้ถึงพุงของเฮ่อเหลียนเช่อว่าคิดอะไรอยู่แต่ก็คร้านจะพูดออกมา
คนดีอายุสั้นแต่คนชั่วอายุช่างยืนยาว!
ไอ้เฮ่อเหลียนเช่อสารเลวนี่ยังอยู่ได้อีกนาน แม้แต่ตายไปแล้วก็มีคนคอยก่นด่าไม่หยุด
“เอาให้สามีของเธอคุย ฉันไม่คุยกับผู้หญิง…”
สีหน้าของเฮ่อเหลียนเช่อเปลี่ยนเป็นเย็นชา ผู้หญิงช่างน่ารำคาญบ่นโน่นบ่นนี่ทุกวัน ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
ไม่เหมือนเหมยซูหานของเขาที่เข้าใจในทุกเรื่อง!
เหมยเหมยโกรธจนจุกอกนึกอยากด่าคนอีกแล้ว เหยียนหมิงซุ่นรับโทรศัพท์มาพร้อมอุ้มเล่อเล่อด้วยมือข้างเดียวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นายเลิกคิดวางแผนกับลูกสาวฉันได้แล้ว รีบล้มเลิกความคิดนี้ไปซะ”
แม้ว่าเสี่ยวเป่าจะนิสัยดีแต่อย่างไรเสียก็เป็นสายเลือดของหนิงเฉินเซวียน แค่เรื่องนี้เขาก็ไม่ยอมให้เสี่ยวเป่ามาสู่ขอเล่อเล่อแล้ว
เดิมทีเลือดชั่ว ๆของตระกูลหนิงเฉินเซวียนไม่ควรสืบเชื้อสายต่อไปแล้ว ในตัวของเสี่ยวเป่ามีสายเลือดของหนิงเฉินเซวียนอยู่ด้วย เขาสามารถดูแลเสี่ยวเป่าในฐานะลูกหลานได้แต่มาเป็นลูกเขยของเขาไม่ได้เด็ดขาด
“เสี่ยวเป่าของเราไม่ดีตรงไหน ทั้งมีความสามารถ ทั้งหน้าตาดี แล้วยังฉลาดปราดเปรื่องอีก เป็นสมบัติล้ำค่าที่หาไม่ได้แล้วในโลกใบนี้ ลูกสาวของนายได้แต่งงานกับเสี่ยวเป่าของฉันก็นับว่าเป็นบุญบารมีที่สั่งสมมาสิบชั่วอายุคนแล้ว…”
เฮ่อเหลียนเช่อไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“เสี่ยวเป่าเป็นคนเก่งก็จริง แต่หากดูพ่อของเขา…”
เหยียนหมิงซุ่นพูดยังไม่ทันจบ ไฟโทสะของเฮ่อเหลียนเช่อก็มอดหายไป
“พ่อก็ส่วนพ่อ ลูกก็ส่วนลูก เหยียนหมิงซุ่นนายยังโยงมาเกี่ยวพันกันอีก…”
เฮ่อเหลียนเช่อทวงความยุติธรรมให้กับลูกชาย เขารู้ว่าคงปิดบังเหยียนหมิงซุ่นเรื่องภูมิหลังของเสี่ยวเป่าไม่ได้แน่ ๆ อันที่จริงหนิงเฉินเซวียนอาจจะทำเกินไปหน่อยแต่เสี่ยวเป่าก็เป็นคนเก่งจริง ๆนี่นา
“เรื่องของอนาคตค่อยคุยกันวันหลัง ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็วางสายเถอะ”
เหยียนหมิงซุ่นไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ต่อ สรุปแล้วก็คือเสี่ยวเป่าจะขอเล่อเล่อแต่งงานไม่ได้
แต่เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่รู้เลยว่าเรื่องบางเรื่องจะเป็นไปตามที่เขาต้องการทุกเรื่องไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องความรู้สึกของลูก ต่อให้เขามีความสามารถขนาดไหนก็ยากที่จะยับยั้งเรื่องบางเรื่องที่จะเกิดขึ้นได้
เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อพูดคุยกันต่ออีกสักพักถึงค่อยวางสายไปอย่างอาลัยอาวรณ์
“พี่คะ ทำไมพี่ถึงไม่ยอมให้เสี่ยวเป่าเป็นลูกเขยของเราล่ะ? เสี่ยวเป่าดีมากเลยนะ!” เหมยเหมยมองออกถึงความไปเต็มใจของเหยียนหมิงซุ่น
……………………