ตอนที่ 2397 เด็กคนนี้แหละ
“แอ๊ะ…แอ๊ะ…”
เล่อเล่อส่งเสียงร้องดังลั่นดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของป้าฟางไปมา ป้าฟางจึงยิ้มพลางพูด “ป้าพาเล่อเล่อออกไปเดินเล่นก่อนนะคะ เธอคงทนไม่ได้แล้ว”
“ฉันไปด้วยเลยค่ะ ป้าฟางคนเดียวเอายัยปีศาจน้อยนี่ไม่อยู่หรอก ฉีฉีเก๋อเธอพักผ่อนเยอะ ๆนะ ไว้วันหลังฉันจะมาเยี่ยมใหม่” เหมยเหมยอุ้มลูกสาวขึ้น
“อืม…” ร่างกายของฉีฉีเก๋อยังฟื้นตัวได้ไม่เต็มที่นัก นั่งพิงไปสักพักก็รู้สึกเหนื่อยล้า คุณลุงปาเกินจึงขยับเตียงลงให้เธอได้พักผ่อน
เหมยเหมยอุ้มเล่อเล่อแล้วพากันเดินไปทางสวนสาธารณะพร้อมป้าฟาง ตอนนี้เริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แสงแดดเจิดจรัส อากาศสดชื่นมาก มีผู้คนมากมายนั่งอาบแดดอยู่ในสวนสาธารณะ
“แอ๊ะ…แอ๊ะ…”
เล่อเล่อส่งเสียงร้องอารมณ์ดี สองมืออวบอ้วนปัดป่ายไปมาไม่หยุดราวกับกำลังเต้นรำอยู่ เจ้าตัวเล็กชอบชื่นชมดอกไม้ใบหญ้าเป็นที่สุด ใจนึกอยากออกมาข้างนอกทุกวันเลย
“ดูท่าทางของหนูเข้าสิ ทำไมถึงได้ชอบออกมาเที่ยวเล่นนอกบ้านนักนะ…” เหมยเหมยกัดแก้มอ้วน ๆของเจ้าตัวเล็กไปที กลิ่นหอมนมโชยออกมาจากตัว กัดยังไงก็ไม่พอสักที
“ฮ่า ๆ”
มืออ้วนเล็กของเล่อเล่อตบเข้าใบหน้าของเหมยเหมยเบา ๆ หัวเราะอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เธอชอบให้แม่กัดแก้มที่สุด ทั้งจั๊กจี้ทั้งรู้สึกดี ไม่เหมือนพ่อมือหนักเอามาก ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด
เจ้าหมาป่าตัวน้อยเสวี่ยเอ๋อร์ก็ตามมาด้วย เดิมทีเหมยเหมยไม่อยากพามันมาด้วยแต่เล่อเล่อกับเสวี่ยเอ๋อร์ตัวติดกันตลอดแค่นาทีเดียวก็ไม่ยอมห่างจึงจำใจต้องพามาด้วย
โชคดีที่ตอนนี้เสวี่ยเอ๋อร์ยังไม่โตดูแล้วคล้ายลูกสุนัข มันจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากคนภายนอกนัก
“เจ้าหมูน้อย…มาให้แม่กัดอีกซักทีสิ…นี่แหน่ะ…”
เหมยเหมยกับเล่อเล่อหยอกล้อกัน สองแม่ลูกที่ผู้เป็นแม่งดงามดั่งนางฟ้า ส่วนลูกตัวอ้วนป้อมน่ารักน่าเอ็นดูจึงดึงดูดสายตาผู้คนจำนวนมาก ทุกคนต่างพากันอมยิ้มและมองดูพวกเขา
ในมุมหนึ่งของสวนสาธารณะ มีคนกลุ่มหนึ่งซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ทำตัวลับ ๆล่อ ๆ ชายสามหญิงหนึ่ง ผู้หญิงก็คือโม่เฉียวหลิง พอเธอได้รับโทรศัพท์ก็รีบมาทันทีเลย
ผู้ชายสามคนนั้นสะกดรอยตามเหมยเหมยมาตั้งแต่หน้าห้องพักผู้ป่วยแล้ว เนื่องจากในโรงพยาบาลคนเยอะและสามคนนี้ก็ค่อนข้างสะกดรอยตามเก่ง ป้าฟางจึงไม่ทันสังเกตแต่แรก
“ใช่เด็กคนนี้ไหม?” ชายคนหนึ่งถามด้วยภาษาอังกฤษ ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าของคนพวกนี้
โม่เฉียวหลิงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอจำเหมยเหมยและป้าฟางได้ และรู้ด้วยว่าเด็กน้อยในอ้อมกอดของเหมยเหมยคือลูกสาวของเธอ และไม่ใช่เป้าหมายที่พวกเธอหาในวันนี้ เพียงแต่…
ความชั่วร้ายมีมากกว่า!
โม่เฉียวหลิงพยักหน้าด้วยท่าทีเก้ ๆกัง ๆ “ใช่ค่ะ เด็กคนนี้แหละ!”
นังแพศยาจ้าวเหมยก็แค่อาศัยการมีลูกเรียกร้องความรักจากเหยียนหมิงซุ่นไม่ใช่หรือไง?
ถ้าไม่มีเด็กคนนี้…
เธอจะคอยดูสิว่าจ้าวเหมยจะยังเหลือที่พึ่งอะไรอีก?
แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ เธอก็จะไม่ยอมปล่อยให้เหมยเหมยใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขหรอก
ชายสามคนนั้นต่างพากันถอดแว่นดำออก พวกเขาต่างเป็นชาวต่างชาติ พวกเขาจ้องเหมยเหมยสองแม่ลูกอยู่สักพัก ชายคนที่ถามก่อนหน้านี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ไหนบอกว่าเป็นเด็กทารกแรกเกิด? ทำไมถึงตัวโตขนาดนี้ล่ะ”
เด็กน้อยตรงหน้านี้ดูแล้วอายุราว ๆสามสี่ขวบด้วยซ้ำ ชายคนนั้นเกิดความสงสัย โม่เฉียวหลิงเองค่อนข้างกลัวชายคนนี้พอสมควร ทั้งสามคนถูกส่งตัวมาจากสำนักงานใหญ่ เพราะฉะนั้นทางสำนักงานใหญ่ให้ความสำคัญกับภารกิจในครั้งนี้เป็นอย่างมาก!
จู่ ๆเธอก็นึกเสียใจขึ้นมาแล้วสิ!
ถ้าหากว่าสำนักงานใหญ่จับได้ว่าเธอโกหกจะลงโทษเธออย่างไรนะ?
โม่เฉียวหลิงมัวแต่อึกอัก ชายผู้นั้นรู้สึกรำคาญจึงเปล่งเสียงแหลมสูงขึ้นว่า “สรุปแล้วใช่เด็กคนนี้ไหม?”
“ถ้าเป็นเด็กห้อง 203 ก็ไม่ผิดตัวแล้วล่ะ”
โม่เฉียวหลิงตัวสั่นสะท้านเฮือก แต่ฉับพลันก็นึกคำตอบที่ดีขึ้นได้
…………………………………………………………….
ตอนที่ 2398 แผนการที่ดี
ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ “เป็นห้องผู้ป่วย 203 เดวิด พวกนายดูจนแน่ใจแล้วใช่ไหม?”
“ใช่ เป็นห้องผู้ป่วย 203 ฉันดูมาแล้วสามรอบ”
ชายอีกคนพยักหน้า อีกคนที่เหลือก็พยักหน้าตาม
ชายหนุ่มพลันโล่งใจไปเปราะหนึ่ง การปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้สำคัญมากจะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่น้อย มิฉะนั้นชีวิตน้อย ๆของพวกเขาทั้งสามก็คงยากที่จะรักษาไว้ได้
“เห็นทีฉันคงต้องเปลี่ยนอคติที่มีต่อชาวเอเชียตะวันออกแล้วล่ะ เด็กทารกที่อายุยังไม่ถึงเดือนดีเติบโตได้เร็วถึงขนาดนี้เชียว…ฮ่า ๆ…” ชายหนุ่มหัวเราะด้วยท่าทีขบขัน ชายอีกสองคนก็หัวเราะตามไปด้วยแต่ใบหน้าแสดงออกถึงความดูถูกเหยียดหยาม
โม่เฉียวหลิงก็พลันรู้สึกโล่งใจ ในที่สุดก็กลบเกลื่อนสามคนนี้ได้เสียที
แผนการของเธอช่างแยบยลนัก ถึงอย่างไรเธอก็มีหน้าที่แค่ชี้ตัวบุคคล ทารกห้อง 203 เป็นทารกที่มีเลือดหมู่โอบอมเบย์ที่หาได้ยาก เรื่องนี้เธอสามารถรับประกันได้ไม่มีทางเกิดข้อผิดพลาดอย่างแน่นอน
ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมจ้าวเหมยถึงมาปรากฏตัวอยู่ในห้อง 203 ได้นั้นเธอไม่จำเป็นต้องสนใจ
ถ้าหากสามารถพาตัวลูกสาวของจ้าวเหมยไปต่างประเทศได้ เธอดีใจแทบไม่ทันด้วยซ้ำ!
หากว่าสำนักงานใหญ่จะหาตัวคนผิดมันก็ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ คนผิดก็คือชายสามคนนั้น ข้อมูลที่เธอให้ไปไม่มีผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย
โม่เฉียวหลิงคิดไว้เสียดิบดี มุมปากยกยิ้ม กระทั่งจินตนาการไปถึงเหตุการณ์หลังจากที่จ้าวเหมยสูญเสียลูกสาวไปจนถูกเหยียนหมิงซุ่นทอดทิ้งอย่างน่าเวทนา ไม่แน่ว่าตอนนั้นเธออาจจะเข้าไปแทนที่ได้!
แม้ว่างานในตอนนี้จะได้รับค่าตอบแทนสูงแต่ก็ต้องอยู่บนความเสี่ยงสูงเช่นกัน โม่เฉียวหลิงไม่ได้คิดที่จะทำงานนี้ในระยะยาว หากเก็บเงินก้อนโตได้เธอก็จะวางมือ สิ่งที่เธอต้องการที่สุดคือการแต่งงานกับเหยียนหมิงซุ่น มีทั้งเงินมีทั้งอำนาจแถมยังมีทั้งตำแหน่ง นังแพศยาจ้าวเหมยมีสิทธิ์อะไรถึงได้รับสิ่งเหล่านั้น?
“เดวิด นายไปหลอกล่อผู้หญิงที่มีอายุคนนั้นที” ชายหนุ่มออกคำสั่ง
“โอเค!”
พวกพ้องของเขาทำท่ายกมือขึ้นโอเคอย่างไม่ใส่ใจอะไร ผิวปากพร้อมเดินมุ่งหน้าไปหาป้าฟาง พวกเขาทั้งสามล้วนเป็นยอดฝีมือจากสำนักงานใหญ่ ภารกิจที่ทำมีแต่เรื่องอันตราย ครั้งนี้แค่ขโมยเด็กคนหนึ่งเท่านั้นเอง เรื่องแค่นี้ง่ายนิดเดียว!
เหมยเหมยและเล่อเล่อยังคงหยอกล้อกันอยู่ ป้าฟางยืนมองอยู่ข้าง ๆพลางยิ้มตาหยีแต่ท่วงทีกลับไม่ได้ผ่อนคลายนัก ดูคล้ายไม่มีอะไรแต่กลับจับสังเกตการณ์ความเคลื่อนไหวรอบด้านอยู่ตลอด
ชายหนุ่มที่ชื่อเดวิดเพิ่งขยับเข้าใกล้ก็ถูกป้าฟางจับสังเกตได้แล้ว เธอขมวดคิ้วมุ่นแต่ก็ไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความผิดปกติใด ทว่ากลับขยับร่างกายเข้าใกล้เหมยเหมยและเล่อเล่อยิ่งกว่าเดิมด้วยท่าทีตึงเครียด
หวังว่าจะแค่เดินผ่านมาเท่านั้นนะ
“แอ๊ะ…”
เล่อเล่อส่งเสียงร้องกะทันหัน สายตามองไปยังเดวิด มือไม้ปัดป่ายไปมาไม่หยุด
“มีอะไรเหรอ ลูกรัก?” เหมยเหมยรู้สึกแปลกใจ
“แอ๊ะ…”
นี่คนชั่ว ไม่ใช่คนดี!
แววตาไร้เดียงสาของเล่อเล่อแผ่รังสีอำมหิตออกมาแวบหนึ่ง เหมยเหมยและป้าฟางสัมผัสไม่ได้ แต่เดวิดตัวสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่พลันรู้สึกแปลก ๆขึ้นมา
สภาพอากาศที่ฮวาเซี่ยนี่ช่างแปลกประหลาดนัก แดดแรงขนาดนี้แต่กลับตัวสั่นสะท้าน?
เดวิดไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วเดินมุ่งไปข้างหน้าต่อพลางขบคิดว่าจะหลอกล่อป้าฟางอย่างไรดี เขาจะหลอกล่อหรือจะบุกเข้าไปโต้ง ๆเลยดีนะ?
ชายหัวหน้ากลุ่มกลับมองออกว่าป้าฟางมีฝีมือในการต่อสู้ เขาขมวดคิ้วมุ่นรับรู้ได้เลยว่าภารกิจในครั้งนี้ต้องไม่ราบรื่นแน่นอน เขาคิดอยู่สักพักก่อนจะหันไปส่งสัญญาณมือให้กับพวกพ้องของตน พวกเขาทั้งสองคนจึงแยกย้ายกันไปคนละฟาก
“ฮัลโหล ขอโทษนะครับ ห้องน้ำไปทางไหนเหรอครับ?” เดวิดเดินเข้ามาใกล้และหันไปถามป้าฟางด้วยภาษาจีนที่แย่มาก ส่วนสูงของเขาสูงกว่าป้าฟางอยู่มาก เวลานี้เขาก้มหน้าลงแต่หางตากลับเหลือบมองเล่อเล่อ
“เพี๊ยะ!”
เล่อเล่อยืดตัวตรง แล้วเหวี่ยงมือฟาดเขาไปทีหนึ่งซึ่งตรงกับตำแหน่งใบหน้าของเขาพอดี
นังเด็กบ้า แรงมือดีไม่เบาเลยนะ!
เดวิดส่งเสียงร้องลั่นจนทำเอาเพื่อนอีกสองคนต่างพากันตื่นตระหนก
………………………………………………………….