ตอนที่ 2403 เล่อเล่อที่เล่นอย่างสนุกสนาน
สามวันผ่านไปแล้ว ทั้งสนามบิน สถานีรถไฟ สถานีรถประจำทาง ท่าเรือ…รวมถึงเส้นทางอื่นที่อาจไปจากเมืองหลวงได้ เหยียนหมิงซุ่นล้วนส่งคนไปตามเฝ้าทุกจุดแต่กลับไม่มีความคืบหน้าใด ๆ
“ออกไปจากเมืองหลวงแล้วหรือเปล่า?” เหมยเหมยพะวงใจอย่างมาก
สามวันนี้เธอใช้ชีวิตหนึ่งวันยาวนานเหมือนแรมปี หากไม่มีเหยียนหมิงซุ่นคอยบังคับให้เธอทานข้าวเธอคงทานไม่ลงแม้แต่น้ำ แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้เธอก็ยังซูบผอมลงจนมองเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า ปลายคางแหลม ตาลึกโบ๋
“ไม่หรอก พวกเขายังอยู่ในเมืองหลวงแน่ ๆ”
เหยียนหมิงซุ่นมั่นใจอย่างมาก เขาวางกำลังดักรอไว้ไม่เกินครึ่งชั่วโมงหลังจากคนกลุ่มนี้พาตัวเล่อเล่อไป ภายในเวลาอันสั้นต่อให้คนกลุ่มนี้ติดปีกก็บินหนีไปจากเมืองหลวงไม่ได้
“แต่พวกเขาจะเอาเล่อเล่อไปซ่อนไว้ไหน? เล่อเล่อจะโดนทารุณหรือเปล่า…” เหมยเหมยกำมือเหยียนหมิงซุ่นแน่นและไม่อยากจะจินตนาการมากไปกว่านี้
“อย่าห่วงเลย เล่อเล่อต้องกลับมาอย่างปลอดภัย เชื่อพี่สิ!” เหยียนหมิงซุ่นรับปาก
“ฉันผิดเอง…ฉันใช้ไม่ได้เลย ถ้าพี่แต่งงานกับผู้หญิงที่เก่งกว่านี้อีกนิดก็ไม่มีวันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว…”
สามวันนี้เหมยเหมยทั้งกังวลใจทั้งรู้สึกผิด แล้วยังรู้สึกหวาดกลัว…ความรู้สึกเหล่านี้ตอกย้ำทรมานเธออยู่ตลอดเวลา
พอตกดึกยิ่งแล้วใหญ่เพราะเธอมักจะฝันเห็นเล่อเล่อนอนจมกองเลือดเป็นระยะ ๆ แถมถามเชิงตำหนิเธอว่าทำไมถึงปกป้องตัวเขาไม่ได้ ทำให้เธอหลับไม่ลงแล้วตื่นมาพร้อมเหงื่อชุ่มทั้งตัวทุกวัน
“อย่าคิดอะไรเหลวไหล ไม่มีเธอพี่คงไม่แต่งงาน นี่เป็นเคราะห์ของเล่อเล่อ เรื่องไม่ดีครั้งนี้อาจมีเรื่องดีเกิดขึ้นก็ได้ พี่รู้สึกได้ว่าเล่อเล่อจะไม่เป็นไรแน่นอน” เหยียนหมิงซุ่นปลอบเหมยเหมย สามวันนี้เขามัวแต่วุ่นกับการตามหาลูกสาวเลยเพิกเฉยเหมยเหมยไป ไม่คิดว่าเธอจะคิดมากขนาดนี้
“อืม…เล่อเล่อจะต้องไม่เป็นไร…ขอแค่เล่อเล่อกลับมาอย่างปลอดภัย ฉันยอมทานเจสามปีเลย” เหมยเหมยเอ่ยคำสาบาน
เหตุผลที่เลือกเวลาสามปีเพราะเธอตัดสินใจว่าสามปีหลังจากนี้ค่อยมีลูกคนที่สอง ระหว่างท้องจะทานแต่อาหารเจไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเธอคงยอมทานอาหารเจตลอดชีวิตเพื่อขอให้ลูกสาวเธออยู่รอดปลอดภัย
เหยียนหมิงซุ่นมุ่นคิ้วแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
แค่สามปี ยังดี!
เล่อเล่อที่อยู่ในภูเขาลูกใหญ่กลับกำลังเล่นอย่างสนุกสนานจนลืมตัว เธอเหมือนมังกรที่ได้กลับสู่ท้องทะเล เหมือนเสือที่ได้กลับคืนสู่ป่า อย่าให้ได้พูดเลยว่าสบายมากเพียงใด
“ใครขโมยอาหารของเราไป…เนื้อที่ฉันเพิ่งย่างเสร็จหายไปแล้ว….ให้ตายสิ ลิงที่นี่เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าสุนัขจิ้งจอกซะอีก…”
เดวิดคำรามอย่างอารมณ์เสีย นี่ครั้งที่สามแล้วนะ
กระทั่งตอนนี้พวกเขาทั้งสามก็ยังไม่ได้ลิ้มรสแม้แต่เศษเนื้อสักชิ้นเพราะเนื้อที่ย่างเสร็จถูกเจ้าพวกลิงบ้าขโมยไปหมดแล้ว
ตอนนี้เขาหิวจนไส้กิ่ว หิวจนตาลายไปหมด
“อึก ๆ…”
เล่อเล่อนอนอยู่บนพรมพร้อมมือที่ประคองขวดนมดูดอึกใหญ่จนอิ่มหนำสำราญใจ ดวงตากลมเบิกกว้าง น่าสนุกจัง!
ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าถ้ำมีลิงขนสีทองเหลืองตัวเล็กตัวหนึ่งกำลังเอาเนื้อย่างที่ได้จากการขโมยให้เสวี่ยเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ดมกลิ่นแล้วทำหน้ารังเกียจ กลิ่นแย่จัง แต่จะฝืนทานหน่อยแล้วกัน
ภายในถ้ำพวกเดวิดหิวจนไส้จะขาดก็ได้แต่ดื่มนมประทังความหิวไป
“ฟืนใกล้จะหมดแล้ว ฉันออกไปเก็บฟืนสักหน่อยนะ”
เดวิดลุกเดินออกไปนอกถ้ำ เขายังอยากจะเก็บผลไม้ป่ามาทานสักหน่อย ถ้าไม่ได้สารอาหารคาร์โบไฮเดรตมาเติมท้องเขาต้องหิวจนตายแน่ ๆ
“ให้ตาย…ที่นี่ทำไมถึงมีหมาป่าล่ะ?”
เดวิดเพิ่งเดินออกมานอกถ้ำก็เห็นเสวี่ยเอ๋อร์ที่เป็นดั่งราชา มองเขาอย่างเย็นชาทำเอาเขาอดสั่นสะท้านไม่ได้
เสวี่ยเอ๋อร์คำรามทีหนึ่งแล้วส่งสัญญาณให้เพื่อนใหม่ที่หลบอยู่ในมุมมืด เดวิดยังไม่ทันล้วงปืนออกมาก็มีแสงวาบสีเงินกลิ้งตัวพุ่งมากลางอากาศอย่างสวยงาม จากนั้นก็พบว่าเป็นงูขาวตัวยาวตัวหนึ่ง
“อ๊าก…”
เดวิดกุมคออย่างตกใจ เขาโดนงูฉกแล้ว เมื่อกี้หัวงูเป็นทรงสามเหลี่ยมหรือกลมกันนะ?
………………………….
ตอนที่ 2404 เล่นอย่างสนุกสนาน
ไม่นานเดวิดก็เริ่มตาพร่ามัวพร้อมสติที่เริ่มเลือนหายไปทีละนิด ร่างกายชักกระตุกทีหนึ่งแล้วล้มนอนบนพื้น
ก่อนจะหมดสติเขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหัวงูดูเหมือนจะเป็นทรงกลม แต่ทำไมถึงมีพิษร้ายแรงกว่างูหางกระดิ่งอีกล่ะ?
เสวี่ยเอ๋อร์เดินมุ่งไปข้างหน้าราวกับราชินี พอเดินมาถึงตรงหน้าเดวิดก็ยื่นขาหน้าออกมาเกลี่ยใบหน้าเขาดู แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้…
งูขาวร่วงตกลงพื้นพลางมองเสวี่ยเอ๋อร์อย่างนอบน้อม ขณะเดียวกันข้าง ๆยังมีเจ้าลิงสีทองก่อนหน้านี้ด้วย พวกมันล้วนแต่เป็นสัตว์ในป่าที่บรรลุจิตแล้ว ฉะนั้นเสวี่ยเอ๋อร์ถึงบงการพวกมันได้
“ถอยไปก่อน เจ้านายยังเล่นไม่พอ” เสวี่ยเอ๋อร์กล่าว
“ได้เลย…ถ้าต้องการความช่วยเหลือก็เรียกพวกเราได้เสมอ” เจ้าลิงสีทองกับงูขาวจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็หายเข้าไปในป่า
“อืม…”
เสวี่ยเอ๋อร์เองก็ทำหน้าเย็นยะเยือกแล้วหลบเข้าไปในป่า รอการเรียกตัวจากเล่อเล่อ
ภายในถ้ำ ชายทั้งสองรออยู่นานก็ไม่เห็นเดวิดกลับมาจึงสังเกตถึงความผิดปกติ
“แกออกไปดูข้างนอกหน่อย เดวิดมัวทำบ้าอะไรอยู่ เก็บฟืนต้องใช้เวลานานขนาดนี้เลยเหรอ?” ชายที่เป็นหัวหน้ากล่าว
ชายอีกคนหิวจนอ่อนแรงไปหมดไม่อยากกระดิกตัวสักนิด แต่เขาไม่กล้าขัดขืนเลยได้แต่ลุกเดินออกไปหาเดวิด
“แอ๊ะ…”
เล่อเล่อดื่มนมหมดก็ร้องขึ้นอีก เธอปวดฉี่…
“เจ้าเด็กนี่ยังไม่อิ่มอีกเหรอ?” ชายหนุ่มรู้สึกเหลือเชื่อ นี่ดื่มนมไปสามขวดรวดแล้วนะ!
“แอ๊ะ…”
เล่อเล่อไม่พอใจมาก ไม่พึงพอใจกับความโง่เขลาของชายหนุ่มอย่างมาก เธอสื่อความหมายชัดเจนขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่เข้าใจอีก?
“คงไม่ได้อยากจะฉี่หรอกนะ?” ชายที่เป็นหัวหน้าสีหน้าเปลี่ยนไปรีบถลาเข้าไปอุ้มเล่อเล่อ เพิ่งแกะผ้าอ้อมออกน้ำปัสสาวะสีใสก็พุ่งออกมาแล้ว
“ให้ตายสิ…ดื่มเยอะฉี่เยอะ…เหม็นจะแย่อยู่แล้ว!”
ชายหนุ่มเอามือปิดจมูกเดินออกไปตรงปากถ้ำ อากาศนอกถ้ำสดชื่นกว่ามาก
“คิก ๆ…”
จู่ ๆเล่อเล่อก็หัวเราะขึ้นมา ฉับพลันใบหน้าอ้วนกลมไร้เดียงสาก็เผยรอยยิ้มมีเลศนัยที่ทำให้ชายที่เป็นหัวหน้ารู้สึกแปลกใจ ความไม่สบายใจเริ่มทวีคูณมากขึ้น
“อ๊าก…พระเจ้า…”
มีเสียงร้องอุทานด้วยความกลัวของชายหนุ่มดังขึ้นจากข้างนอกแต่ไม่นานเสียงก็หายไป จากนั้นก็ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวใด ๆอีก
ชายที่เป็นหัวหน้าสีหน้าเปลี่ยนไปแล้วเริ่มตัวเกร็ง เขาเอาเล่อเล่อมาผูกไว้ด้านหลัง ชักปืนออกเดินไปตรงปากถ้ำอย่างระมัดระวัง
“เดวิด…ลอเรน…”
ชายหนุ่มเรียกชื่อลูกน้องทั้งสองแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ เส้นประสาทของเขาตึงเปรี๊ยะขึ้นมาในทันทีพลางหอบหายใจแล้วเอาหลังแนบผนังถ้ำ ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้น
ไม่ง่ายเลยกว่าจะเดินพ้นปากถ้ำออกมาได้ ชายหนุ่มเห็นลูกน้องทั้งสองนอนอยู่บนพื้นตั้งแต่แวบแรก แต่รอบตัวไม่มีศัตรูที่น่าสงสัยเลยสักคน
เดวิดหมดลมหายใจไปแล้ว บนร่างกายไม่มีรอยแผลแต่สีหน้าเขียวช้ำ ชายหนุ่มมองปราดเดียวก็ดูออกว่าตายเพราะฤทธิ์ของพิษ ส่วนลูกน้องอีกคนกลับตายอนาถกว่าสักหน่อยที่ถูกกัดจนคอหัก เลือดสีสดไหลออกมาจนย้อมผืนหญ้าใต้ร่างให้เป็นสีเดียวกัน
ชายหนุ่มก้มสำรวจปากแผลของลูกน้องก็พบว่าเป็นรอยฟันของหมาป่าก็อดโล่งใจไปเฮือกหนึ่ง
แค่สัตว์ดุร้ายเท่านั้นไม่มีอะไรน่ากลัว
ชายหนุ่มมีความมั่นใจในวิชาต่อสู้ของตัวเองพอสมควร เขาขุดหลุมสองหลุมกลบลูกน้องสองคนอย่างลวก ๆ แล้วล่ากระต่ายป่าอีกตัวก่อนจะเก็บฟื้นกลับเข้าถ้ำมา แถมยังใช้หินปิดปากถ้ำไว้ให้เหลือเพียงช่องแคบเล็ก ๆเท่านั้น เช่นนี้กลางคืนเขาถึงจะนอนหลับได้อย่างสบายใจ
เล่อเล่อมองเข้าไปในป่าพลางส่งเสียงร้องแอ๊ะ ๆหลายทีแต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้ใส่ใจ
“อันนี้ห้ามฆ่าตายเด็ดขาด ฉันจะเล่นต่อ…”
เสวี่ยเอ๋อร์ที่อยู่ในป่าได้รับคำสั่งจากเจ้านายก็เก็บกรงเล็บที่ยื่นออกมากลับเข้าไป
งั้นก็ให้เจ้านายตัวน้อยเล่นให้สนุกสนานไปก่อนแล้วกัน!
………………………………