ตอนที่ 2441 เสี่ยวเป่ากลับมาแล้ว
ตอนกินข้าวมื้อค่ำเหยียนหมิงซุ่นก็ประกาศข่าวดี “เฮ่อเหลียนเช่อโทรหาฉันเมื่อตอนเที่ยง บอกว่าอีกไม่กี่วันจะพาเสี่ยวเป่ากลับเมืองหลวง”
เหมยเหมยประหลาดใจและดีใจเป็นอย่างมาก “จริงหรอ? มาถึงเมื่อไหร่ ฉันจะไปรับเสี่ยวเป่า”
สามปีที่ผ่านมานี้ได้รับโปสการ์ดจากเสี่ยวเป่ามาตลอดไม่เคยขาด เพียงแต่ช่วงเวลาที่ส่งกลับมาไม่สม่ำเสมอเท่าไรนัก เพราะว่าสถานที่ที่เสี่ยวเป่าไปมันเยอะมากจริง ๆ
บริเวณอาร์กติก แอนตาร์กติก ทะเลทรายซาฮาร่า ป่าอเมซอน หมู่เกาะสำคัญในแปซิฟิก…
คาดว่าน่าจะเดินทางไปเกือบครึ่งโลกแล้ว
ลองคำนวณดูเสี่ยวเป่าน่าจะอายุหกขวบแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าตาจะเป็นอย่างไรบ้าง?
ทันใดนั้นความคิดถึงก็ทะลักขึ้นมาเหมือนกระแสน้ำ หัวใจของเหมยเหมยคันยุบยิบปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้เจอเสี่ยวเป่า เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกหึงเล็กน้อย ถ้ารู้ว่าจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้คงไม่พูดออกมาแต่แรก
“ไม่เร็วขนาดนั้น ยังไม่มีเวลากำหนดแน่ชัด เธอไม่จำเป็นต้องไปรับหรอก” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
อันที่จริงเฮ่อเหลียนเช่อได้บอกเวลาที่แน่นอนแก่เขาแล้ว อีกสามวันเวลาบ่ายสามโมง เพียงแต่เขาไม่อยากพูดมันก็เท่านั้น
“แม่คะ เสี่ยวเป่าคือน้องชายเหรอ?” เล่อเล่อถามพลางกะพริบตากลมโตของเธอ
เหมยเหมยนิ่งตะลึงแล้วรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่หรอก เสี่ยวเป่าเป็นพี่ชาย เสวี่ยเอ๋อร์ของลูกก็เป็นพี่เสี่ยวเป่าให้มาไง!”
เล่อเล่อดวงตาเป็นประกาย ที่แท้ก็คือพี่ชายสุดเจ๋งที่เสวี่ยเอ๋อร์พูดถึงตลอดนั่นเอง!
“พี่ชายจะมาเมื่อไรคะ?” เล่อเล่อเริ่มนั่งไม่ติด จากนั้นน้องชายก็ถูกสลัดทิ้งไป เธออยากจะประลองฝีมือกับพี่ชายเสียหน่อยว่าสุดท้ายแล้วใครเจ๋งกว่ากัน!
แถบละแวกนี้ไร้ซึ่งคู่ต่อสู้ของเธอแล้ว เฮ้อ…ฮีโร่นี่มันช่างเดียวดายเสียจริง ๆ!
“น่าจะใกล้แล้วล่ะ แม่ไปจัดห้องไว้ให้เสี่ยวเป่าดีกว่า…” เหมยเหมยเบิกบานราวกับผึ้งตัวน้อยโผบินไปทางนู้นทางนี้พร้อมกับสาวน้อยตัวอวบอ้วนเล็ก ๆด้านหลัง
เหยียนหมิงซุ่นเห็นแล้วก็รู้สึกขัดตาจึงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงดังขึ้นว่า “เฮ่อเหลียนเช่ออยู่เมืองหลวงไม่รู้ว่ามีบ้านเยอะแยะขนาดไหน ต้องให้เขามาอยู่บ้านพวกเราด้วยหรือไง?”
“เฮ่อเหลียนเช่อจะพักที่ไหนฉันไม่สน แต่เสี่ยวเป่าจะต้องพักอยู่ที่บ้านของฉัน ใช่แล้ว เสี่ยวเป่ากลับมาครั้งนี้ยังจะไปไหนอีกไหม? เขาคงต้องเข้าเรียนแล้วมั้ง…แล้วหาเหมยซูหานเจอหรือยัง…ตอนคุยกับเฮ่อเหลียนเช่อเขาบอกพี่ไหมว่ากลับมากันกี่คน…”
เหมยเหมยถามเจื้อยแจ้วเป็นชุดซึ่งไม่ได้รับรู้ถึงความหดหู่ทางจิตใจของเหยียนหมิงซุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว
“ไม่รู้…พี่จะไปห้องหนังสือแล้ว!”
เหยียนหมิงซุ่นโยนตะเกียบทิ้ง เขาขี้เกียจกินแล้ว
อ้าปากทีถ้าไม่ถามถึงเสี่ยวเป่าก็เป็นเหมยซูหาน น่ารำคาญจริง ๆ!
“พ่อโกรธแล้ว…” เล่อเล่อยืนเขย่งปลายเท้ากระซิบเสียงเบา
เหมยเหมยเพิ่งรู้สึกได้ในภายหลัง เธอจึงลูบจมูกพูดอย่างหงุดหงิดว่า “พ่อของลูกเป็นวัยทองก่อนวัยแล้ว ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก!”
ชอบหึงโดยไม่มีเหตุผลอยู่เรื่อย ประสาท!
สามวันต่อมา…เหมยเหมยนั่งนับวันนับเวลาอยู่บ้าน ฉับพลันเสียงกริ่งประตูบ้านก็ดังขึ้นไม่หยุด
ป้าฟางและคุณย่าหยางพาเล่อเล่อไปเล่นที่สวนหลังบ้าน เหมยเหมยฝึกโยคะอยู่ในห้องนั่งเล่น พอได้ยินเสียงก็เดินไปเปิดประตูพร้อมบ่นพึมพำว่าใครมา
“ใครน่ะ?”
“คุณน้าครับ ผมเสี่ยวเป่าเอง!”
ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เสียงเด็กน้อยอย่างเมื่อก่อนแต่เหมยเหมยก็พอฟังออก เธอตกตะลึงในทันทีแล้วก็รีบพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
“เสี่ยวเป่าทำไมถึงแล้วไม่ยอมโทรศัพท์มาบอกน้าล่ะ น้าจะได้ไปรับ!”
เหมยเหมยเปิดประตูก็เห็นเสี่ยวเป่าที่โตขึ้นมากสูงราวเอวเธอ แก้มอวบอ้วนตอนเด็กหายไปหมด ตัวยืดขึ้นไม่น้อย หน้าตาหล่อเหลาดูสง่างาม พอจะมองออกราง ๆว่าในอนาคตโตขึ้นไปต้องหล่อเหลามากแน่ และต้องมีสาว ๆมาหลงใหลไม่น้อยเลย!
“เสี่ยวเป่า…กลับมาเสียที น้าคิดถึงจะตายอยู่แล้ว…”
เหมยเหมยกอดเสี่ยวเป่าพร้อมทั้งร้องไห้และหัวเราะแล้วพรมจูบใบหน้าเล็ก ๆอยู่หลายครั้ง ทั้งยังเพิกเฉยต่อเฮ่อเหลียนเช่อที่ยืนหน้าดำคล้ำเครียดอยู่ข้าง ๆอย่างสิ้นเชิง
กล้าลวนลามลูกชายเขาต่อหน้าเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่ผู้หญิงคนนี้เคยช่วยเสี่ยวเป่าเอาไว้ เขาจะกระทืบเธอให้ตายเลย!
“ฉันมีธุระต้องไปจัดการ ฝากเสี่ยวเป่าอยู่บ้านเธอสักสองสามวัน พอทำธุระเสร็จจะมารับกลับ!” เฮ่อเหลียนเช่อฝากฝังด้วยใบหน้าเย็นชาและจากไปโดยไม่รอให้เหมยเหมยตอบ
ผลุบ ๆโผล่ ๆหายไปอย่างไร้ร่องรอย!
…………………………………………..
ตอนที่ 2442 พี่น้องรักใคร่ให้เกียรติกัน
ตอนนี้เองเหมยเหมยถึงรู้สึกตัวว่าข้างกายยังมีผู้ใหญ่อยู่ด้วยอีกคน แต่เธอยังไม่ทันเห็นรูปร่างหน้าตาชัดเจนเขาก็หายไปไม่เห็นเงาแล้ว ช่างเป็นคนที่นิสัยแปลกดีจริง ๆ!
“เสี่ยวเป่า น้าพาไปเล่นกับน้องนะ!”
เหมยเหมยคร้านจะสนใจเฮ่อเหลียนเช่อ เธอดึงเสี่ยวเป่าเข้ามาในอ้อมกอดแล้วพาเดินเข้าไปในบ้าน ทางที่ดีเฮ่อเหลียนเช่อไม่กลับมาตลอดชีวิตเลยยิ่งดี แบบนี้เสี่ยวเป่าก็จะอยู่บ้านของเธอได้ตลอดไปแล้ว!
“อืม น้องชอบเสวี่ยเอ๋อร์ไหมครับ?” ครั้นอยู่ต่อหน้าเหมยเหมยเสี่ยวเป่าไม่มีท่าทีผิดปกติใด ๆเลยสักนิด และก็ดูไม่ออกเลยว่าเขาจะเป็นเด็กออทิสติกเพราะเหมือนเด็กปกติทั่วไปเลย
“ชอบมาก จะกินจะนอนก็อยู่ด้วยกันตลอด แถมยังบอกอีกว่าจะเอาของอร่อยทั้งหมดให้พี่ชายกินเพื่อขอบคุณพี่ชายที่ให้เสวี่ยเอ๋อร์ด้วยนะ…” เหมยเหมยพูดเสียงเล็กเสียงน้อย เสี่ยวเป่าขานรับเป็นครั้งคราว
แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องลงมาที่ร่างเล็กและร่างใหญ่สะท้อนแสงสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“แม่คะ…พี่ชายอยู่ไหน…”
คนยังมาไม่ถึงแต่เสียงลอยมาแต่ไกลแล้ว เพิ่งสิ้นเสียงเล่อเล่อก็กลิ้งออกมาเหมือนลูกบอลยืนตรงหน้าเหมยเหมยและเสี่ยวเป่า ด้านหลังมีเสวี่ยเอ๋อร์ที่ส่ายหางไปมาด้วยความตื่นเต้น ส่งเสียงร้องเบา ๆ
“พี่ชาย…หนูคือเล่อเล่อ!”
เล่อเล่อยื่นมืออวบอ้วนออกไปด้วยท่าทีจริงจัง
“สวัสดีน้องเล่อเล่อ พี่คือเสี่ยวเป่า”
เสี่ยวเป่าก็ยื่นมือออกไปเช่นกัน เด็กน้อยทั้งสองจับมือกันเหมือนผู้ใหญ่ยังไงอย่างนั้น และยังเขย่ามือกันสองสามทีอีกต่างหาก
เหมยเหมยปลื้มอกปลื้มใจเป็นอย่างมากเพราะเธอชอบฉากพี่น้องรักใคร่ให้เกียรติกันแบบนี้ เล่อเล่อจอมอันธพาลตัวน้อยนี่ทำให้เธอประหลาดใจมาก คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ไล่เสี่ยวเป่าด้วย?
เมื่อก่อนฉีฉีเก๋อเคยพาลูกสาวมาเล่นที่บ้าน ขอแค่เธอกอดลูกสาวของฉีฉีเก๋อแค่ครู่เดียวเล่อเล่อก็จะแสดงท่าทีไม่พอใจขี้หวงเหมือนพ่อไม่มีผิด
“พี่ชาย…ฉันพาพี่ไปเล่นด้วยกันนะ…” เล่อเล่อพาเสี่ยวเป่าวิ่งไปที่สวนหลังบ้าน สนามหลังบ้านเป็นสวนสนุกของเธอ ทั้งหมดนั้นเหยียนหมิงซุ่นเป็นคนสร้างขึ้นมาให้เธอ
เสาไม้ ชิงช้า สนามยิงปืน ลานสเก็ต สระว่ายน้ำ…มีทุกอย่าง
“เล่อเล่อเบา ๆหน่อย ระวังอย่าทำให้พี่เขาเจ็บล่ะ” เหมยเหมยกำชับอย่างระมัดระวัง
เสี่ยวเป่าเงยหน้าส่งยิ้มอบอุ่นเสียยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ให้เธอ “คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมรู้ตัวเองครับ”
เหมยเหมยนิ่งตะลึงเกือบหลงใหลในรอยยิ้มของเสี่ยวเป่าเข้าให้ รอจนกระทั่งเด็กน้อยทั้งสองคนเดินไปไกลแล้วเธอถึงเพิ่งได้สติ เธอแอบตกใจกับตัวเอง เสี่ยวเป่าโตแค่นี้ยังดึงดูดสายตาผู้คนได้ขนาดนี้เลย ในอนาคตโตขึ้นไปจะขนาดไหนนะ?
เธอถอนหายใจอีกครั้ง ไม่ใช่เรื่องดีที่เด็กผู้ชายจะดูงดงามมากขนาดนี้ คงจะดีถ้ารูปลักษณ์ของเล่อเล่อและเสี่ยวเป่าสามารถสลับเปลี่ยนกันได้ ยิ่งถ้านิสัยเปลี่ยนกันได้ก็ยิ่งดีสิ!
ถึงแม้ว่าเล่อเล่อจะหน้าตาดี แต่ส่วนใหญ่จะได้มาจากเหยียนหมิงซุ่นเกือบจะทั้งหมด…จุดที่เหมือนเธอมีน้อยมาก
ทุกครั้งที่เหยียนซินหย่าและคุณย่าหยางพูดคุยกันก็จะแอบพูดถึงประเด็นนี้กันด้วย ความคิดเห็นส่วนใหญ่ก็คือเล่อเล่อไม่ได้ความงามมาจากเหมยเหมยเลย ช่างน่าเสียดายมากจริง ๆ!
แต่ว่าเหมยเหมยปลงแล้ว หน้าตาผ่านก็พอแล้ว ที่สำคัญคือความสุข เธอหวังเพียงว่าลูกสาวของเธอจะมีความสุขและไร้เรื่องกังวลใด ๆ!
“พี่ชาย…พี่ชอบหนอนไหม?” เล่อเล่อถามคู่หูคนใหม่
“ชอบสิ…เล่อเล่อชอบไหม?” เสี่ยวเป่าปลื้มอกปลื้มใจเป็นอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าน้องสาวก็ชอบหนอนน้อยเช่นกัน!
“ชอบสิ พี่ชาย…พวกเราไปจับหนอนกันเถอะ พอไก่กินแล้วก็จะออกไข่ ไข่นั้นอร่อยมากเลยนะ…”
“ได้สิ…พี่ช่วยเธอจับเอง!”
……
เหมยเหมยมีความสุขเป็นอย่างมาก ตอนเย็นก็เลยเข้าครัวทำอาหารด้วยตัวเองมากมายเต็มโต๊ะไปหมด ส่วนใหญ่เป็นอาหารที่เสี่ยวเป่าชอบทาน ส่วนเล่อเล่อ…แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยต้องกังวลเลยสักนิด
เพราะว่าบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เล่อเล่อไม่ชอบทาน นอกจากก้อนหินที่กัดไม่เข้า
“แม่คะ…ทอดอันนี้กินกันเถอะ!”
เล่อเล่อถือถุงใบใหญ่วิ่งเข้ามาอย่างเริงร่า
…………………………….