ตอนที่ 2443 กำเริบเสิบสานไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด
เหมยเหมยใจเต้นระส่ำ รู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล
“นี่คืออะไรเหรอลูก?” เธออมยิ้มถาม
“พี่ชายบอกว่าอันนี้อร่อย…แม่ ทอดนะ…”
เล่อเล่อออดอ้อนบิดตัวเล็ก ๆของตัวเองที่กลมเหมือนลูกชิ้นไปมา เหมยเหมยเปิดถุง ทันใดนั้นหนังศีรษะก็ชาวาบ ปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดว่า “ไม่ได้ เอาไปให้ไก่กินให้หมด!”
คาดไม่ถึงว่าจะมีฝูงตั๊กแตนอัดแน่นอยู่ในถุง เหมยเหมยมองจนตัวชาวาบ สิ่งที่น่ารังเกียจเช่นนี้อย่าเอามาทำให้หม้อของเธอสกปรกนะ
“แม่…พี่ชายบอกว่าอร่อย…” เล่อเล่อยังคิดจะออดอ้อน
“ไม่ได้…เหยียนเล่อเล่อ อย่าให้แม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม เอาไปให้ไก่กินซะ!” เหมยเหมยทำหน้าขรึม
เสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามากระซิบข้างหูของเล่อเล่ออยู่หลายประโยค เล่อเล่อดวงตาเป็นประกายแล้ววิ่งออกไปอย่างเชื่อฟัง เหมยเหมยกะพริบตาปริบ ๆ ช่วงเวลาเพียงครู่เดียวเล่อเล่อก็เชื่อฟังเสี่ยวเป่าทุกอย่างแล้วเหรอ?
เธอคร้านจะสนใจเจ้าตัวเล็กสองคนนี้แล้ว ถึงอย่างไรอยู่บ้านคงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก เหมยเหมยจึงทำอาหารต่อ แต่ทว่า——
“โอ๊ย…บรรพบุรุษตัวน้อยของฉัน พวกเธอจะก่อจลาจลกันหรืออย่างไร…” เสียงโมโหของคุณย่าหยางดังลอยมา แถมยังมีกลิ่นไหม้ลอยตามมาด้วย
เหมยเหมยรีบปิดเตา พอวิ่งมาถึงสวนหลังบ้านก็รู้สึกร้องไห้ไม่ออก
ที่แท้เจ้าเด็กสองคนนี้จุดไฟย่างตั๊กแตนกิน ใบหน้าเล็ก ๆทั้งสองเปื้อนเขม่าควันเหมือนแมวลายยังไงอย่างนั้น นับว่าโชคดีที่ไม่ได้ย่างตัวเองเข้าไปด้วย
“คุณย่าทวด…กินแมลง…อร่อยนะ…”
เล่อเล่อคว้าไม้ที่มีของไหม้เกรียมขึ้นมาหนึ่งไม้แล้วส่งให้กับคุณย่าที่เคารพรักของเธอด้วยตัวเอง ทำเอาคนดุด่าเธอไม่ลง แต่พอเห็นกิ่งต้นพลัมที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นความโกรธก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
ไฟก็ยังกล้าเล่น แบบนี้ก็ได้เหรอ?
จะให้อภัยอย่างไร้เหตุผลไม่ได้เด็ดขาด!
“หนิงเสี่ยวเป่า เหยียนเล่อเล่อ พวกเธอยืนสำนึกผิดอยู่ตรงนี้ไปเลย ถ้าสำนึกผิดไม่ได้ก็ไม่ต้องทานข้าว…” เหมยเหมยใช้มือคว้าเด็กทั้งสองข้างละคนแล้วเอาไปยืนบนตอไม้
ก่อไฟยังพอว่า แต่ยังหักกิ่งต้นพลัมที่เธอรักมากไปตั้งหลายก้านเพื่อใช้ย่างตั๊กแตน ช่างทำร้ายจิตใจของเธอมากจริง ๆ
“คุณน้าครับ…ลงโทษผมแทนเล่อเล่อเถอะ เล่อเล่อยังเด็ก!” เสี่ยวเป่าอ้อนวอนเสียงหวาน
“เธอก็หนีไม่พ้นเหมือนกัน ยืนดี ๆเลย!”
เหมยเหมยหันหน้าหนีไม่กล้าสบตาเสี่ยวเป่า ดวงตาใสซื่อเหมือนตอนแรกเกิด ถ้าเกิดเผลอสบตาเข้าก็สามารถทำให้คนหลงใหลได้เลย เธอคงฝืนปฏิเสธเด็กน้อยที่งดงามขนาดนี้ไม่ได้แน่ ๆ
แต่เสี่ยวเป่าที่เหมือนเทวดาคนนี้กลับโดนเฮ่อเหลียนเช่อพาเสียคนเข้าแล้ว ตอนเด็กเขาเป็นเด็กดีมากจะตายไป!
เหมยเหมยเอาบัญชีแค้นทั้งหมดโยนใส่เฮ่อเหลียนเช่อแล้วมองข้ามความซุกซนที่เป็นปกติของเด็กวัยนี้ไปโดยสิ้นเชิง นับว่าเป็นเรื่องปกติที่เด็กในวัยเสี่ยวเป่าจะเล่นซุกซน แต่ว่าพออยู่กับเฮ่อเหลียนเช่อที่ใจกล้าไม่กลัวฟ้ากลัวดินจนชินและซึมซับได้รับอิทธิพลมาโดยไม่รู้ตัว ซึ่งก็มีสาเหตุมาจากส่วนนี้ด้วย
“ก็แค่อยากกินตั๊กแตนเองไม่ใช่เหรอ ย่าทวดจะทอดให้พวกเธอเอง วันหลังอย่าเล่นไฟกันอีกนะ!”
คุณย่าหยางพูดจาด้วยดี ๆแล้วหยิบตั๊กแตนที่เหลือเข้าไปในครัว เธอเคยกินเจ้าสิ่งนี้เมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก มันอร่อยมากจริง ๆ
“คุณย่า…คุณย่าจะตามใจเล่อเล่อแบบนี้ตลอดไม่ได้นะคะ เธอกำเริบเสิบสานไม่เกรงกลัวอะไรแล้ว” เหมยเหมยหนังศีรษะชาวาบ สงสัยวันพรุ่งนี้จะต้องซื้อหม้อใหม่ กับข้าวที่ทำในหม้อที่เคยผ่านการทอดตั๊กแตนมาแล้ว ตีให้ตายเธอก็ไม่ยอมกินหรอก
“ย่าว่าเล่อเล่อออกจะดี ไม่มีใครเทียบหลานสาวของย่าได้แล้ว!”
คุณย่าหยางกลอกตาใส่เธอ เข้าครัวไปและเริ่มจัดการตั๊กแตนเสร็จแล้วก็นำไปทอด
ได้เวลามื้อค่ำแล้ว อาหารที่ปรุงอย่างพิถีพิถันด้วยหัวใจของเหมยเหมยนั้นไม่ได้รับความนิยม แต่จานตั๊กแตนที่คุณย่าหยางทอดกลับทำเอาทุกคนติดอกติดใจชมไม่ขาดปาก ยกเว้นเหมยเหมย
“รสชาติไม่เลวเลย จักจั่นเอาไปทอดก็หอม นานแล้วที่ไม่ได้กิน!” คุณปู่เหยียนกินไปหลายตัว อดไม่ได้ที่จะยื่นตะเกียบไปคีบอีก แต่ก็โดนคุณย่าหยางเอาตะเกียบตีเข้าให้
“อาหารเยอะขนาดนี้ คุณจะแย่งเด็ก ๆกินทำไม? กินอย่างอื่นไปสิ!”
คุณปู่เหยียนจึงดึงมือกลับด้วยความโกรธเคือง เพิ่งจะกินไปแค่สามตัวเอง ยายแก่ใจแคบลงทุกวัน
เล่อเล่อกลอกดวงตาไปมา เธอคีบตั๊กแตนตัวใหญ่ขึ้นมาหนึ่งตัวด้วยตัวเองแล้วป้อนชายชราพร้อมพูดเสียงหวานว่า “คุณปู่ทวดกิน!”
“เด็กดี เล่อเล่อก็ทานเยอะ ๆหน่อยล่ะ ปู่ทวดอิ่มแล้ว”
คุณปู่เหยียนยิ้มจนปากแทบจะฉีกอยู่แล้ว
“คุณย่าทวดก็กินนะ พรุ่งนี้ไปจับแมลงอีกเยอะ ๆมาไว้กินกัน…” เล่อเล่อพูดอย่างฮึกเหิม พวกแมลงอร่อยมากจริง ๆ
…………………………………………..
ตอนที่ 2444 เรื่องที่ปีนขึ้นเตียง
เหมยเหมยมุมปากกระตุก ไม่คิดจริงจังอะไร คุณย่าหยางเลี้ยงไก่ไว้สวนหลังบ้าน วัน ๆไม่ทำอะไรเอาแต่จิกแมลงกิน วันนี้โดนเจ้าตัวเล็กสองคนนี้จับแมลงมามากมายขนาดนี้แล้วจะเหลือแค่ไหนกันเชียว?
พอจับแมลงไม่ได้ เจ้าตัวเล็กสองคนนี้ก็คงหยุดไปเอง
เหมยเหมยแอบลำพองใจ ไม่ทันได้สังเกตเห็นถึงรอยยิ้มจาง ๆบนใบหน้าของเสี่ยวเป่า
ตอนกลางคืนก่อนเข้านอนก็มีปัญหาสำคัญโผล่มาอีก แต่คราวนี้คนที่เป็นกังวลก็คือเหยียนหมิงซุ่น
“หนูจะนอนกับพี่ชาย…” เล่อเล่อที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วโวยวายรั้นจะนอนกับเสี่ยวเป่าให้ได้
เหมยเหมยไม่ได้คัดค้านอะไร คนหนึ่งหกขวบ อีกคนสามขวบ คนโบราณว่ากันว่าเจ็ดขวบถึงจะนอนด้วยกันไม่ได้ ฉะนั้นก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา แต่ทว่า——
“ไม่ได้ หญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน แยกกันนอน!” เหยียนหมิงซุ่นหน้าดำคล้ำเครียดทันที คัดค้านอย่างหนักแน่น
แย่งภรรยาเขาไปยังไม่เท่าไร ตอนนี้แม้กระทั่งลูกสาวของเขาก็อยากจะนอนด้วยแล้วเหรอ?
มีอย่างที่ไหนกัน!
เหยียนหมิงซุ่นเหลือบมองเสี่ยวเป่าอย่างเย็นชา พยายามทำให้เจ้าตัวเล็กยอมแพ้ถอยไปเอง แต่เสี่ยวเป่าไหนเลยจะตกใจ นอกจากนี้เฮ่อเหลียนเช่อยังบอกเขาไว้แล้วด้วยว่า——
“ลูกรัก น้าผู้ชายเป็นคนจิตใจคับแคบมาก ลูกอย่าไปสนใจเขาเลย ถึงอย่างไรเขาก็ไม่กล้าทำอะไรลูกหรอก!”
ในที่สุดตอนนี้เสี่ยวเป่าก็เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงได้พูดอย่างนั้น คุณน้าผู้ชายจิตใจคับแคบจริง ๆ!
“เพิ่งจะอายุแค่นี้มีอะไรให้ต้องกังวลกัน…” เหมยเหมยรู้สึกว่าเหยียนหมิงซุ่นตื่นตูมไปหน่อย
“ชายหญิงต้องป้องกันตั้งแต่อายุยังน้อย เหยียนเล่อเล่อ กลับไปนอนห้องของตัวเอง หนึ่ง สอง สาม…” เหยียนหมิงซุ่นทำหน้าเย็นชา ยังไม่นับถึงสามเล่อเล่อก็ก้าวขาอวบอ้วนของเธอกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างเชื่อฟัง ปากยู่จนแทบจะสามารถแขวนขวดซีอิ๊วได้แล้ว
เสี่ยวเป่าหันไปขยิบตาให้เล่อเล่อ เล่อเล่อดวงตาเป็นประกายยิ้มแฉ่ง
เหยียนหมิงซุ่นไหนเลยจะรู้ว่าภายใต้จมูกของเขาเจ้าตัวเล็กสองคนนี้กล้าที่จะ ‘แอบส่งสัญญาณลับให้กัน’ และแอบใช้แผนตบตาอีกฝ่าย เขาไม่ได้คิดอะไรมากแล้วกลับห้องนอนไปพร้อมกับเหมยเหมย เขารู้สึกไม่สบายใจเลยต้องรีบไปหาสิ่งชดเชยจากร่างกายของภรรยาสักหน่อยแล้ว
เช้าวันต่อมาเหยียนหมิงซุ่นก็ไปทำงานตามปกติ เหมยเหมยฝืนลุกขึ้นจากเตียง มีเสี่ยวเป่าอยู่ เธอคงไม่ได้ตื่นสายไปกว่าเสี่ยวเป่าหรอกใช่ไหม?
เหมยเหมยแวะไปดูเสี่ยวเป่าก่อน บนเตียงว่างเปล่า เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากพลางคิดไปว่าเสี่ยวเป่าคงตื่นแล้ว เธอจึงไปที่ห้องของเล่อเล่อ เจ้าตัวเล็กนอนคลุมโปงอยู่!
“เจ้าหมูน้อยขี้เกียจ ตื่นได้แล้ว!” เหมยเหมยปลุกเสียงเบาแต่เสียงตอบกลับมากลับเป็นเสียงกรนเบา ๆ
“แม่ดึงผ้าห่มขึ้นแล้วนะ…แต่นแต๊น…แม่มาแล้ว…” เหมยเหมยยกผ้าห่มขึ้นด้วยมือข้างเดียว รอยยิ้มค้างอยู่บนใบหน้า ร้องเสียงหลงออกมาว่า “เสี่ยวเป่าทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”
เด็กน้อยเสี่ยวเป่าที่เธอคิดว่าตื่นแล้วกำลังนอนหัวชนกันอย่างรักใคร่กับเล่อเล่อหลับพริ้มสบาย แก้มเล็ก ๆทั้งสองแดงระเรื่อ ภาพตรงหน้าสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แต่กลับสร้างความกลัดกลุ้มให้เธอเล็กน้อย
เสี่ยวเป่ามาอยู่บนเตียงเล่อเล่อตั้งแต่เมื่อไร?
“คุณน้าเบา ๆหน่อยครับ อย่าทำให้น้องตื่น!”
เสี่ยวเป่าตื่นแล้วก็ขยี้ตาแจ่มใสสดชื่นขึ้นทันที เขาเอานิ้วชี้ทาบปากและทำเสียงชู่พลางมองเหมยเหมยอย่างไม่พอใจ
เหมยเหมยอดไม่ได้ที่จะเอามือลูบหัวเล็ก ๆของเขา ช่างเป็นเด็กเจ้าบงการอะไรอย่างนี้ แต่ความรักของเสี่ยวเป่าที่มีต่อเล่อเล่อกลับทำให้เธออบอุ่นหัวใจมาก
เรื่องที่เสี่ยวเป่าปีนขึ้นเตียงไปนอนกับเล่อเล่อ เหมยเหมยและคุณย่าหยางไม่ได้เอามาใส่ใจอะไรมากนัก เด็กน้อยหกขวบจะมีเรื่องอะไรได้ แต่ว่ามีใครบางคนกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เหยียนหมิงซุ่นที่กลับบ้านมาในตอนเย็นพอได้ยินเรื่องนี้เข้าก็หน้าดำคล้ำเครียดแล้วหันไปจ้องเสี่ยวเป่าอย่างเย็นชา แต่เจ้าตัวกลับไม่รับรู้เพราะเสี่ยวเป่าหันไปคุยกับเล่อเล่อแล้ว
“พี่จะโทรหาเฮ่อเหลียนเช่อให้เขาเอาลูกชายของเขากลับไป ทำอย่างนี้ได้ที่ไหนกัน หกขวบก็กล้าปีนขึ้นเตียงลูกสาวเราแล้ว ต้องเป็นเฮ่อเหลียนเช่อสอนมาแน่ ๆ…”
เหยียนหมิงซุ่นที่กำลังโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเตรียมกดโทรศัพท์ เหมยเหมยพูดเสียงใจเย็นว่า “เฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง เขาบอกว่าจะไปทำธุระ ทำธุระเสร็จแล้วถึงจะกลับมารับเสี่ยวเป่า!”
……………………………